FanFic.nl

You and me

Deel 33

3dagen later:
Door de ogen van Nora: Joe zat in kleermakerszit op de grond met zijn gitaar in zijn handen. Hij tokkelde maar wat en zocht een nieuw ritme die bij de tekst zou horen die hij net had geschreven. Ik liet me languit op bed vallen terwijl ik Joe hoorde zoeken naar sound. Ik ademde die in en uit, wat was ik gelukkig. Dit was mijn laatste dag hier, morgen zou ik alweer vertrekken, maar ik had van elke minuut genoten. Op kerstdag waren we met zen allen naar familie van Joe gegaan. Ik was zo zenuwachtig om al die mensen te zien, maar het viel super goed mee. Iedereen was vriendelijk en ik kon het meteen goed vinden met de neefjes en nichtjes. Ik had nu ook kennis gemaakt met Tessa. Ze had ongeveer mijn leeftijd en we konden dus makkelijk met elkaar praten. Ik wist nog steeds niet waarom Joe haar advies nu nodig had, maar trok me er niets van aan. Elke dag hier was stuk voor stuk geweldig geweest en ik ging Amerika echt missen, maar ik was blij dat deze keer Joe mee met me naar huis ging. “Het lukt niet!”� schreeuwde Joe me uit mijn gedachten. Ik ging weer recht zitten. “Ik heb frisse lucht nodig. Ga je mee even wandelen?”� vroeg Joe. Ik knikte, zocht mijn schoenen en jas en ging samen met hem naar beneden. We wandelden langs rustige wegjes, dicht tegen elkaar aangedrukt tegen de koude. De wind huilde zacht en deed de takken van de bomen heen en weer wiegen. Af en toe liepen we voorbij een huis waar het binnen warm en gezellig was, maar wij waren liever hier buiten in de koud. Het topje van Joe’s neus was rood en mijn handen waren zowat gevoelloos, maar we waren koppig en vertikten het om weer naar binnen te gaan. Even buiten zijn gaf zo’n vrij gevoel. Even de wind door je haren voelen waaien en af en toe een rilling krijgen die helemaal over je rug liep, het was een zalig gevoel. We kwamen bij een oud speeltuintje en zette ons allebei op een schommel. Ik bewoog de schommel piepend heen en weer. Joe keek gefascineerd naar zijn horloge, een lach verscheen om zijn mond. Ik wist dat hij er blij mee was en ik was blij met mijn cadeau. “We moeten nog inpakken voor morgen.”� Zei Joe. “Ja, jij vooral ik heb al een heel deel klaar gemaakt.”� Lachte ik. “En Kevin en Nick gaan ook mee hé?”� Joe knikte. Jana en Lies wisten dat de jongens waarschijnlijk ook meekwamen. “En Tristan?”� “Ja, ik heb vanmorgen een bericht gekregen dat hij morgen ook op de luchthaven zou zijn en meereist.”� “Oké, iedereen gelukkig dan.”� Ik stond op en ging op Joe’s schoot zitten. Door mijn lippen op de zijne te drukken kregen we het allebei wat warmer. “Haa, dat voelde goed.”� Lachte hij. “Nog eentje?”� vroeg hij smekend. “Dan zal je me toch eerst moeten pakken.”� Zei ik uitdagend terwijl ik opstond en weg liep. De grond was bevroren en mijn passen maakte een dof geluid. Ik lachte luid toen ik Joe achter me hoorde aankomen. Achter een veel te smal boompje ging ik me verstoppen. “Ra ra waar ben ik?”� Joe lachte. Het was waarschijnlijk ook een dom gezicht om iemand zich achter een boompje van misschien maar 3 cm dik, te zien verstoppen. Ik zette het weer op een lopen, maar deze keer was Joe sneller. Hij nam me in mijn zij vast en hief me even van de grond. Ik draaide me weer naar hem gaf hem een kusje. Eerst vlinderzacht daarna passioneler. Een golf van warmte ging door heel mijn lichaam, van het topje van mijn neus tot aan mijn tenen.
De volgende dag op de luchthaven: : “We gaan je missen, meid.”� Zei de mama van Joe. “Ik jullie ook.”� ik gaf hen een knuffel en ook van Frankie nam ik afscheid. Samen met Joe, Nick, Kevin en Tristan stapte ik op het privé vliegtuigje. “Belgium here we come!”� gilde Kevin in het vliegtuig, terwijl we allemaal nog een laatste keer zwaaiden naar Denise, Paul en Frankie. We gingen allemaal braaf zitten en maakte onze gordel vast om op te stijgen. Ik nam mijn gsm uit mijn zak en belde Daphne. “Nora!! Heej!!”� hoorde ik aan de andere kant van de lijn. “Hoi, ik heb een vraagje.”� “Zeg maar.”� “Morgen kom ik weer aan in België, heb je zin om samen met de rest ons te komen halen op de luchthaven?”� “Ja, natuurlijk. Ons? Bedoel je dat de jongens meekomen?!”� schreeuwde ze bijna in de telefoon. “Ja, en ook jou Tristan zit hier naast me.”� Hij keek me even aan als hij zijn naam hoorde en concentreerde zich dan weer op het gesprek met de jongens. “Oh, Nora, je bent de beste! maar geraken wij allemaal wel in de auto?”� “Ja, mama komt ons halen met het busje en dan proppen we maar wat.”� “Oké, dan zie ik jullie morgen.”� “Ja, Daag!”� sloot ik het gesprek af.
De volgende avond, aangekomen in België: Met een klein schokje landden we op de luchthaven. Ik zag mijn vriendinnen als staan wachten ( ze wisten ondertussen al waar het privévliegtuig landde). Kevin, Tristan en Nick waren tegen het raam geplakt om naar de meisjes te kunnen kijken. “Kleine kinderen.”� Lachte Joe naar me terwijl hij de deur voor me opendeed. Wij tweeën gingen als eerste naar buiten, speciaal om de jongens een beetje te plagen. Toen Kevin achter ons naar buiten kwam, zette Lies de sprint in. Ze kwam naar hem toe gevlogen en hij draaide haar even rond als ze bij hem aankwam. Meteen waren ze al hun verloren tijd aan het inhalen en overlaadde elkaar met kusjes. Na Kevin kwam Tristan naar buiten. Ook Daphne kwam nu aangelopen en sprong in zijn armen. Ze knuffelde hem en leek hem niet meer willen los te laten. Als laatste kwam ook Nick naar buiten. Een beetje onzeker omdat hij niet wist wat te verwachten, maar eens hij Jana’s lag zag verscheen er ook een lach om zijn mond. Jana kwam ook aangelopen, maar remde juist voor Nick af. “Ik ben blij dat je hier bent.”� Zei ze. Hij keek haar even bestuderend aan. We stonden nu met 6 te kijken of er zou gebeuren, want wij allemaal al zagen aankomen. En ja hoor, even later raakten hun lippen elkaar voor een oneindige eerste kus. “Ooooooh!”� riepen wij langs de zijlijn. Ze losten elkaars lippen weer en keken ons lachend aan. Nick trok Jana wat dichter tegen zich en zij genoot er duidelijk van. We wandelden, allemaal samen met de persoon we van hielden, naar het busje. “Zijn Anke en Wouter er niet bij?”� vroeg ik aan Lies. Ze schudde haar hoofd. “Ze konden niet, moesten naar familie denk ik.”� Bij het busje aangekomen, kropen we er allemaal in. Zoals altijd konden we niet van onze schatjes afblijven en moesten we lekker dichten tegen hen aanzitten. Hoewel er plaats genoeg was zat ik op Joe’s schoot en Daphne bij Tristan op schoot. Mama bracht iedereen naar huis zodat ik gesplitst werd van mijn vriendinnen en ook de jongens van elkaar, maar dat vond niemand erg. Nu wou iedereen wat tijd met zen tweeën doorbrengen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.