FanFic.nl

our world

3 jolein

ik heb de hoofdstukken aangepast op hoe ze ook op word staan. dat is makkelijker voor mij. ik hoop dat het geen verwarring brengt. xx

jolein pov;
“Jolein, kom je even helpen”� gilt mijn grootmoeder. “Ja”� gil ik terug. Loom kom ik overeind en ga naar beneden. “Zou je alstublieft de borden uit de kast willen pakken.”� Vraagt ze me. Ik knik en ga op mijn tenen staan. Ik hoor mijn studs tegen de aanrecht tikken. Voorzichtig pak ik de borden en doe de kastdeur dicht. Mijn oma zet ze op de tafel en ik leg het bestek ernaast. Mijn oma kijkt trots toe. “Zo kind, Wat ga je vanavond nog doen?”� “Weet ik nog niet. Mijn opa gaat aan tafel zitten en ik zet de pannen op tafel. Ik schep alles op en ga aan de tafel zitten. Stil eten we allemaal ons bord leeg. Ja, ik weet het. Dit is best wel netjes. Na het eten was ik in alle rust af. Nou zelf doe ik niet veel. Ik laat met mijn hand het water rondjes draaien over de borden. Met net genoeg kracht, zodat het bord niet breekt. Als het bord schoon is laat ik het water met mijn wil weer terug in de afspoelbak lopen. Het is een best wel grappig gezicht en ik wordt zo niet nat. Gelukkig gaan mijn oma en opa altijd nu het nieuws kijken. Dit gaat trouwens ook dubbel zo snel. Alleen het terug in de kast zetten gaat niet zo goed. Als alles gedaan is, ren ik naar boven. Met een plof laat ik me op bed vallen. Ik probeer me iets te bedenken wat ik vanavond kan doen. Mijn ogen zoeken de kamer af. Ze blijven hangen op de fotomuur. Een foto van mijn ouders trouwdag, eentje met mij als baby in hun armen. Mijn ogen gaan automatisch naar de laatste foto in de rij. Mijn 9de verjaardag. Vlak daarna was het ongeluk. We waren een doorsnee familie. Niet rijk niet arm, maar alles wat ik wou kreeg ik wel. Nee ik was niet verwend. Ik wou altijd maar heel weinig. Nu zou ik nog een laatste wens voor ze willen hebben. Dat ze gelukkig worden waar ze ook zijn. Vroeger moest ik altijd huilen als ik aan mijn ouders dacht. Ik snapte niet waarom ze er niet meer waren. Waarom ik er nog wel was. Nu heb ik me erbij neergelegd. Ik kan nu lachend terugkijken naar de foto’s. Ik houd de mooie herinneringen vast. Niet dat ik nooit aan het ongeluk denk. We kwamen net terug van een pretpark. Ik was al een beetje moe dus sliep eigenlijk half. Ik werd echt wakker van felle koplampen die mijn kant uitkwamen. Ik begon te gillen en mijn moeder probeerde mij te sussen. Haar gezicht deed alleen niet mee. We knalde tegen de andere auto op en ik herinner me weer dat ik wakker werd in het ziekenhuis. Ik vroeg waar mijn ouders waren maar niemand daar gaf antwoord. Toen kwamen opa en oma en vertelde dat mijn ouders weg waren en niet meer terug zouden komen. Ik heb toen dagen gehuild. Ben pas naar buiten gekomen met mijn ouders begrafenis. Daarna kwam ik niet eens meer buiten. Ik werd bleek en wilde bijna niet meer eten. Toen ben ik naar een psychiater gegaan. En toen ben ik geworden wat ik nu ook ben. Ik kan als ik wil nog altijd naar haar toe. In al die jaren heb ik toch een band met haar gekregen. Nu ben ik 17. Dat maakt dat dit alles 8 jaar geleden is begonnen. Mijn telefoon haalt me uit mijn gedachte. “Hallo met Jolein”� zeg ik afwezig. “Hallo met Kaitlin, gaat het wel. Je klinkt zo afwezig.”� “Ja, het gaat. Wat is er?”� “Zou je hierheen willen komen. We hebben een probleem en het een keer uitleggen is makkelijker.”� “Oke, ik kom er al aan.”� Ik stop mijn telefoon in mijn broekzak en trek een vest aan. “Opa Oma, ik ga naar een vriendin”� “Oke schat, niet te laat terugkomen.”� “Ik bel wel als ik naar huis toe fiets”� “Oke doei”� “doei”� en ik trek de deur dicht. Ik pak mijn fiets uit de schuur en fiets naar Kaitlin.

Reacties: