FanFic.nl

OneShot-bundel

Turning Cold

De jongen vroeg zich af of je jezelf onder een illusie kon laten leven. Zijn ijsblauwe ogen hadden voor het eerst sinds een lange tijd een paniekerige schittering bij het zien van de rode kleur van bloed. De kleur rood was de kleur die hij het meest liefhad, en de kleur die hij het meest verafschuwde. Rood was de kleur van bloed, en warme liefde. Van waarschuwingen en nijd, maar tegelijkertijd ook van barmhartigheid. En bovenal was rood de kleur van vuur. En vuur kon goed of slecht zijn. Dit vuur was slecht, vanwege het feit dat het gedoofd was.

Hij voelde hoe koud de huid was. Hij voelde het toen hij haar kaaklijn streelde. Hij voelde hoe hij de pijn die ze moest voelen niet kon stoppen, en hij werd er wanhopig van. Hij trilde zachtjes, terwijl hij haar gezicht aaide. Haar ogen keken naar iets boven zijn rechterschouder, iets wat hij niet kon zien. Ze scheen haar blik er los van te willen scheuren, maar tegelijkertijd wilde ze zich eraan vastklampen. Die gedachte deed pijn.

Onverwachts omsloot haar hand de zijne. Heel even. Ze had er geen kracht voor, en het gleed weer weg. Het ging tergend langzaam, maar uiteindelijk landde de hand met een zachte plof op de grond. Door die aanblik omklemden andere, niet-bestaande vingers zijn hart, om het langzaam om te toveren tot een klompje ijs.

Ze ademde nog. Steeds zwakker, haperend, en met een zwak, rochelend geluid. Ondanks dat ongezonde geluid wist de jongen dat het betekende dat ze nog leefde en dat er tijd voor afscheid was. Minuten, of secondes, om haar duidelijk te maken dat hij niet zonder haar kon.
Hoeveel er van die seconden waren was onbekend.

‘Niet loslaten,’ fluisterde de jongen, doelend op alles wat ze hadden gehad. Op de lach die alleen zij op zijn gezicht kon toveren, op de lol die ze hadden en de ruzies de ze maakten om hoe ze de tijd zouden indelen. Doelend op het warme gevoel waarvan hij wist dat ze die beide voelden als ze elkaar aanraakten.
Doelend op haar leven.

Zijn smeekbedes waren tevergeefs. Het vuur in haar ogen zou nooit meer branden, en haar leven glipte tussen zijn vingers door.

Reacties:

Astarte zei op 16 aug 2009 - 18:59:
Prachtig. Maar ik vind dat een lelijk woord... 'T klinkt zo oubollig, maargoed. Dat is 't enige woord waar ik op kan komen die verwoord wat ik wil zeggen.