Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 15
Run Away Star
Hoofdstuk 15
Na het eten gaan Bill, Sanne en ik naar mijn kamer. “Wel, zullen we waarheid en doen spelen?”¯ stelt Bill voor. Sanne en ik stemmen toe en gaan in een kring zitten. “Oké. Bill.”¯ begint Sanne. “Nou, waarheid.”¯ Sanne denkt diep na. “Wat vind je het ergste aan fans?”¯ Bil lacht. “Die vraag heb ik nu al zo vaak gehad. Het ergste is dat je niet eens naar school kunt, rustig in een restaurant kunt eten of naar de bioscoop gaan.”¯ Ik laat me achteruit vallen. “Elle.”¯ Ik zucht. “Doen.”¯ Sanne en Bill schuiven naar elkaar toe en beginnen te fluisteren. Dit voorspelt niet veel goeds.
Het is 4 uur ’s nachts als Sanne naar haar eigen kamer sluipt en Bill en ik gaan slapen. Maar om 5 uur word ik weer wakker. Ik draai me op mijn zij en speel met een lok van Bills manenachtige haar. Met mijn vingers ga ik zijn langs zijn omtrekken. Bill zucht. Ik glimlach en druk een vlinderzacht kusje op zijn voorhoofd. Dan draai ik me weer om en ga slapen. Het is 8 uur als ik voor de tweede keer wakker word. Bill zit, aangekleed, op zijn knieën naast mijn bed en staart naar mijn gezicht. “We moeten naar school.”¯ Ik zucht en laat me uit bed vallen. “Nou, breng me eens kleren.”¯ Bill buigt diep voorover. “Natuurlijk, uwe majesteit.”¯ Ik duw Bill naar achter en begin mijn pyjama uit te trekken. “Alsjeblieft.”¯ zegt Bill en geeft me een kus en mijn kleren. “Nou, probeer vandaag niet te veel aandacht te trekken.”¯
Samen lopen we de trap af. “Oh, Elle, wacht.”¯ Bill pakt zijn rugzak en haalt er een pakje uit. “Alsjeblieft. Gelukkige verjaardag.”¯ glimlacht hij en geeft me 3 kussen. Ik scheur het papier eraf. Het zijn 3 cd’s. Zimmer 483, Scream en Schrei. “Nou, bedankt.”¯ giechel ik. Een maand geleden zou ik het tegen de muur kapot gegooid hebben. Ik steek ze in mijn rugzak en loop dan de woonkamer in. “Elle. Gelukkige verjaardag.”¯ Kimberly klemt zich vast rond mijn been. Ik til haar op en houd haar in mijn armen. “Ik heb een cadeautje.”¯ giechelt ze. Ik pak het vast en trekt voorzichtig het papier eraf. Een lege keukenrol. Ik kijk langs de zijkant en trek het papier eruit. “Oh, dat is heel mooi.”¯ zeg ik en kus Kimberly op haar wang. Ik laat mijn ogen over de hoofden glijden. Dat kleine meisje is zeker Kimberly. Ze heeft de hand van, euhh, Sanne vast. Ja, Sanne. Ze heeft lichtbruin, kort haar, net als mam. Maar ze is een stuk groter. En Sanne houdt op haar beurt mijn hand vast. Ik, met mijn lange, blonde lokken. Dan zie ik Bill en lach me een breuk. Een stokventje, met zwarte sprieten op zijn hoofd en zwarte ogen. Ik kijk naar Bill. “Kijk eens.”¯ lach ik. Hij kijkt over mijn schouder mee. “Je lijkt sprekend op je tekeningversie.”¯ Ik por in zijn maag en zet dan Kimberly weer op de grond. “Ga je aankleden.”¯ Ze knikt en loopt zo snel haar korte beentjes haar kunnen brengen.
“Elle.”¯ roept Sanne blij. “Kijk, mijn cadeau krijg je pas vanavond.”¯ Ik kijk haar treurend aan. “Ik wil het ook veel eerder geven maar het wordt nog overgevlogen van Amerika.”¯ Ik haal mijn schouders op en loop naar de keuken. Ik pak een kom, kap cornflakes en melk erin en pak dan een lepel uit de schuif. “Ik hoop dat je veel hebt gepakt.”¯ zegt Bill en pakt ook een lepel. Samen eten we mijn kom leeg en pakken beiden nog een appel. “Waar zijn mam en pap?”¯ vraag ik aan Sanne als ze de keuken binnen komt. “Werk. Rijd je met mij mee? Ik moet Kimberly ook naar school brengen en dan moet je maar 2 straten wandelen.”¯ Ik knik en loop met Sanne mee naar de voordeur. Ik pak mijn jas en schoudertas. Sanne komt met Kimberly op haar rug de trap afgehold. Bill staat achter me, met zijn armen om mijn middel en zijn hoofd op mijn schouder. “Kom, dan zijn we weg.”¯
Sanne stopt de sleutel in het contact en drukt op een knopje. Het dak van haar rode Mini Cooper schuift open. “Wat ben ik zo ontzettend jaloers op jouw baan.”¯ “Wat ben ik zo ontzettend jaloers op jouw vriendje.”¯ pest ze. Bill en ik laten ons op de achterbank vallen terwijl Kimberly zo fier als een gieter op de passagiersstoel gaat zitten. “Oké, Kimberly, jij moet de weg zeggen want dat weet ik niet hoor.”¯ Kimberly gaat rechter zitten en begint te wijzen. Ik grinnik. Wat is mijn zusje toch geweldig. Kimberly wordt aan de gemeentelijke basisschool afgezet. “Weet je, ik mis die tijd wel hoor. En de middelbare school zeker.”¯ Bill en ik stappen uit. “Kom je ons vanavond halen?”¯ vraagt Bill. “We hebben een achtste uur. Dus om half 5.”¯ vul ik aan. “Goed.”¯ zegt Sanne en zwaait. Toeterend rijdt ze weg.
“Elle, meid, gelukkige verjaardag.”¯ gilt Fenna en loopt op me af. Ik word tegen de grond geduwd en Fenna zit bovenop me. “Sorry.”¯ zegt ze blozend en trekt me recht. Milla komt ook aangelopen en geeft me een knuffel. “Kom, we moeten snel zijn. Turnen, 3 uur na elkaar.”¯ Ik hoor Bill zuchten. “Is het goed dat ik die drie uur doe alsof ik iets aan mijn enkel heb en dus niet kan sporten?”¯ “Mij best.”¯ mompel ik en ga tussen Milla en Fenna lopen. Bill perst zich tussen Milla en mij en kijkt me aan. “Ben je nu boos?”¯ sist hij tussen zijn tanden. “Nee hoor.”¯ zeg ik en knipoog. Opgelucht haalt hij adem. Meneer Velgen is zoals altijd hyperactief. “Oké, om op te warmen gaan we 4 rondjes rennen.”¯ Het leuke aan hem is dat hij met alles meedoet. Als we rondjes moeten rennen, rent hij mee. Als we moeten pompen, pompt hij mee. En hij is jong, en begrijpt ons dus. Hij verplicht ons niet om mee te turnen, ook al krijgen we dan een lager cijfer.
“Dat kan wel wat sneller, Elle.”¯ roept hij. 10 seconden later komt hij naast me lopen. “Je word nogal afgeleid van Jorg, niet?”¯ Ik staar naar de grond en loop wat sneller. “Stop maar, mensen. We doen volleybal vandaag. Ik wil 4 teams van 6. Jorg en Vanessa, willen jullie scheidsrechteren?”¯ Bill knikt en loopt naar me toe. “Doe je best. Dan kan ik trots op je zijn.”¯ fluistert hij in mijn oor. Hij doet een paar stappen opzij om het niet te laten opvallen. Ik kijk hem vernietigend aan en stel me vooraan op. Ik heb altijd geweten dat ik slecht ben in volleybal. Maar nu is het officieel. Als ik me gedoucht ben en me heb aangekleed, loop ik terug naar de turnzaal om mijn oorbellen en mijn Bill op te halen. “Je bent echt barslecht.”¯ grijnst hij. Samen lopen we naar het lokaal van Aardrijkskunde. “Peper het er nog maar in, ja. Ik wil geen volleyballer worden of zo iets.”¯ Bij Aardrijkskunde worden we gescheiden. Bill mag achteraan zitten, maar aangezien ik nog erger ben in Aardrijkskunde dan in volleybal, moet ik verplicht vooraan zitten. “Vandaag gaan we het hebben over Duitsland en zijn reliëf.”¯
Reacties:
Supeerr!! ik kon ff niet lezen gister maar nu dus wel
]EN OWJAA IK KAN VOLLEYBALLEN IK HEB EROP GEZETEN!!! -_-'
Alleen die jongens toen waren eng want die slaan heel hard op
Goed ik klets teveel
Weiter!!
xX Cuppycake (Jody)
Duitsland! Daar weet "Jorg" natuurlijk alles van
Die gaat gillen als hij nog eens aardrijkskunde van Duitsland krijgt x'D
En volleybal ö Dat kan ik ook niet! Wie kan het wel? x'D
*telt*
Niemand... Aha
Ik word melig van dit stukje, excusez-moi
Want het is zo leuk!
Snel meer? *puppyoogjes*'
<3
Muhaha, ik ben ook slecht in volleybal ^^ Maar in netbal moet ik altijd vanvoor omdat ik volgens de leraar geweldig goed kan smashen *denkt: die man is niet goed bij zijn hoofd*
GEWELDIG verhaal trouwens
Ik heb de hele tijd moeten glimlachen weet je ^^x
Echt geweldig!
Snel verder.
En zoals Lies al zei:
Geweldig deeltje.
:p