Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » flashback » 5
flashback
5
Bill
‘Bill, sta stil, zo kan ik die monitor niet vast maken!’ ‘Tom, dat ligt niet aan mij, dat komt omdat jij nog nooit zo een ding hebt vastgemaakt.’ Ik draaide me om en botste zo tegen Tom die voorovergebogen stond en probeerde dat kleine kastje op mijn broek vast te maken. Hij hield zijn hoofd vast en maakte een pijnlijk geluidje. ‘Wat doe je nu, domme lul!’ schreeuwde hij. Ik vond het wel komisch en deed mijn best niet in lachten uit te barsten. Gustav kwam er aan en nam de het kastje van Tom over. ‘Ik zal het wel doen.’ Zei hij. ‘En volgende keer, wacht je gewoon tot Patric hier is.’ Zei hij terwijl hij de monitor op mijn broek vast maakte. ‘Het is niet mijn fout dat hij weer eens te laat is, binnen 10 minuten moeten we op.’ zei Tom. Gustav ging verder met zich op te warmen. ‘Je bent iets van plan hé.’ Zei Tom. Ik kon ook niets verborgen houden voor hem hé. ‘Hoe bedoel je,’ deed ik alsof ik niet wist van hij bedoelde. ‘Bill, je weet waar ik het over heb, je bent iets van plan met Gaby.’ Mijn verdediging viel weg. ‘Tom, ik kan niet anders, ik wil haar terug.’ Tom zuchtte en keek me doordringend aan. ‘Oké, ik begrijp het.’ Zie hij uiteindelijk. ‘En wat ben je dan van plan?’ vroeg hij. ‘Wel het is eigenlijk heel simpel.’ Begon ik. Aan het einde van mijn uitleg bekeek Tom me met het gezicht alsof ik de man ben die het licht heeft uitgevonden. ‘Je bent gek, dat gaat ze nooit doen.’ Zei Tom. ‘Toohoom, als ze het niet doet wil dat zeggen dat ze me niet terug wil, en dat is niet het geval, waarom zou ze anders al een jaar lang bijna alle concerten van ons bijwonen?’ ‘Ik weet het niet Bill, wat als ze het niet doet, dan komt het toch raar over naar de fans toe of niet?’ Het is de 1nige kans die ik nog heb. Het is nu of nooit.’ Tom keer me vertwijfelend aan. ‘Oké oké, ik zal niets zeggen tegen de andere van de crew.’ ‘Dankje Tom.’ Mijn broer lachte en ging zijn gitaar halen. Ik kreeg een microfoon in mijn handen geduwd en maakte me klaar voor het concert van mijn leven.
Gaby
Het concert was al een tijdje bezig. Het was nu het laatste liedje voor de pauze. 1000 meere. In het midden van het liedje stopte ze met spelen, iedereen wist wat er nu zou gaan komen. ‘Ik zou graag iemand op het podium willen om met me mee te zingen.’ Zei Bill. ‘Jij daar!’ Wees hij nu naar mij? Ik was niet zeker, Bill zag het en zie; ‘ja jij daar met die rode t-shirt!’ Hij bedoelde echt mij! Ik schudde mijn hoofd. Wat deed hij nu! Dit kan hij toch niet zomaar doen! ‘Please.’ Klonk het zielig vanuit Bill zen richting. Iets in me deed mijn knop omdraaien en ik liet me door de security op het podium helpen. Bill sloeg een arm om me heen en vroeg; ‘Hoe heet je?’[flashback] De zee. Alles wat ik nu nog zag was de zee. De zee en de jongen die naast me liep met zen hand om mijn schouder. We waren voor 3 dagen naar de Middellandse zee in België gegaan en zijn nu aan het wandelen op het strand. Vandaag zijn we een jaar samen en dat moet natuurlijk gevierd worden. We hadden al een mooie avond achter de rug. Eerst waren we iets gaan eten, en nu zijn we aan het wachten op de zonsondergang. We gingen zitten in het zand en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. De lucht veranderde stilaan in een oranje zee. Ik keek mijn liefje aan en zei; “Ik hou van je.’ Hij gaf me een kus. ‘Ik ook van jou.’ Zei hij. Ik kuste Bill innig en we gingen liggen. Achter ons hoorde we de zee ruisen. ‘Ik laat je nooit meer gaan.’ Zei Bill. Hij nam me stevig vast en ik voelde de vlinders in mijn buik wild tekeer gaan. We stonden op en stapten hand in hand weg. De zon was ondergegaan.
‘Gaby.’ Antwoordde ik. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik had bang dat de fans me zouden herkennen en wat dan? Ik dacht er niet aan en probeerde me te concentreren op de aanraking van Bill die ik zo lang niet meer gevoeld heb, die ik zo lang heb moeten missen. ‘Oké Gaby, weet je hoe de tekst verder gaat?’ Ik knikte. ‘Oké, dan gaan we samen het lied af zingen, is dat goed?’ Weer knikte ik. Tijdens het zingen had ik door hoeveel meisjes er eigenlijk wel niet in mijn plaats wouden zijn. Maar niemand wou hier zo graag staan als ik, daar was ik zeker van.
Sorry dat het zo lang duurde, maar momenteel werk ik en ik heb dus minder tijd om te schrijven.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.