FanFic.nl

[TC]- Escape The Truth

H1.

[Bill]
‘Bill, Gustav en Georg zijn er! Beneden komen!’ Tom’s stem klinkt schel in de stille kamer waarin ik me nu bevind. Snel sla ik het document op en klik het scherm daarna weg. De computer laat ik op stand-by staan. Ik trek de deur van mijn kamer open, die het gebruikelijke kraakgeluid laat horen. Ik loop de trap af, richting de garage, waar onze studio plaats vind. Ik steek mijn hand op ter begroeting, neem daarna plaats op het krukje wat speciaal daar voor mij is neergezet. ‘Wat was je aan het doen?’, vraagt Tom. ‘Gewoon. Iets’, antwoord ik onverschillig. ‘Welk nummer doen we eerst?’, praat ik eroverheen. ‘In die nacht’ Meteen een duet met mijn broer, Ge-wel-dig! Sarcasme.
‘Lass uns gemeinsam, in die Nacht‘ Mijn ogen schieten naar Tom. Geconcentreerd speelt hij door, zijn aandacht gevestigd op zijn akoestische gitaar, die hij vorige week nieuw heeft gekocht. De eerste week is hij er verschrikkelijk voorzichtig mee, daarna mindert het, tot hij weer een nieuwe koopt. Tom’s aandacht op de muziek gericht, de mijne op hem. In die Nacht Tom, in het volledig donker. Maar dan enkel in mijn verhaal, daar waar mijn fantasie tot leven komt en alle onmogelijke dingen mogelijk worden.
‘Du bist, alles was ich bin und alles was durch meine Adern fließt‘ Ik moet moeite doen opkomende tranen in bedwang te houden.

[/unknown]
Gebroken door een liefde die niet bereikbaar is, verdrinkend in de fantasie die stiekem deel voor deel van de werkelijkheid wegvreet. Gevangen in onmiskenbaar verlangen.
Weer word dat document geopend. De jongen die de naam Bill heeft gekregen neemt plaats op de bureaustoel. Die stoel waarin hij de laatste weken uren achterelkaar doorbrengt. Telkens word dat document geopend, de naam: ‘Uuk’ is een betekenis geworden voor hem. Dit niet bestaande woord trekt zich naar hem toe. Telkens verlangt hij weer op die naam te drukken, zodat de vertrouwde stukken tekst tevoorschijn komen. Verschillende woorden die zijn vingers getypt hebben. Een verhaal waarin zijn stoutste dromen werkelijkheid worden.

Overdag verlang ik naar de nacht waarin het gaat gebeuren. Waarin ik zijn warmte weer kan voelen, zijn lichaam tegen het mijne. Waarin zijn adem mijn lippen streelt en onze haren zich met elkaar mengen. Het donker waarin alle angst weg lijkt te zijn en alle realiteit weg is. Daarin ontdekken we beetje bij beetje onze liefde voor elkaar. De lust die tussen ons spant. Elke nacht gebeurt er meer, eerst lichte aanrakingen enkel uitgevoerd door zijn handen. Ontdekkend wat er naast zich bevind, een lichaam wat nog niet ontdekt is.

Het is twee uur ’s nachts en ik hoor voetstappen. De manier van lopen zorgt ervoor dat mijn hart een slag mist. Het gesjok van zijn voeten en het piepende geluid van mijn deur die open word gedaan. Het licht gaat aan, daar staat hij. Zijn boxer bedekt zijn intieme deel. Zijn ontblootte borstkas waarin mijn ogen zich vastpinnen. Mijn ogen raken gewend aan het licht. Minuten lang staren we. Opeens gaat het licht weer uit, niks zie ik meer. Mijn ogen zijn niet meer gewend aan dit duister. Ik hoor en voel hoe hij naast me komt te liggen. Ik schuif opzij, probeer in het donker zijn gezicht te zien. Tevergeefs zucht ik. Ik hoor hoe Tom naar me toe schuift. Zijn warme adem voel ik opnieuw deze week in mijn gezicht. Zijn handen trillen lichtjes waarneer ze door mijn warrige haar glijden. Mijn ademhaling versnelt waarneer zijn handen naar onderen kruipen. Zijn neus drukt tegen de mijne. Hij voert alle handelingen uit, ik kan enkel afwachten wat er deze keer weer gaat gebeuren. Gespannen, met smacht wachtend tot ik zijn lippen eindelijk kan proeven. Verlangen ernaar doe ik elk uur van de dag. Het gebeurt, zijn lippen wo-

[Bill]
‘Verdomme!’ Mijn vingers drukken een paar keer op Backspace zodat de laatste paar zinnen verwijderd worden. ‘Slecht! Het lukt niet.. niks lukt!’ Geërgerd sluit ik het document af, natuurlijk nadat ik het heb opgeslagen. Ik schuif mijn bureau stoel naar achter en loop naar mijn bed. Prompt laat ik me erop vallen en druk daarbij mijn hoofd in mijn kussen. Snik geluiden volgen, ook al huil ik niet. De tranen komen niet, maar de geluiden des te meer. Mijn handen knijpen in het beddengoed. Het zal nooit werkelijkheid worden. Nooit zullen de verlangens echt vervuld worden. Het verhaal word een happy end, mijn leven niet. Tom zal nooit begrijpen en accepteren dat ik op hem val. Dat ik hopeloos verliefd ben en elke nacht over hem droom. Hij zal me haten, verafschuwen zelfs. Onze tweelingband zal voorgoed weg zijn, we zullen gescheiden verder moeten leven. Hij zal me confronteren met een gelukkig leven, met zijn vele vriendinnen. Ik zal me voor altijd eenzaam voelen, alleen verder leven. Doelloos. Nu komen de tranen wel, ik maak mezelf ongelukkig. Mijn gedachten maken me aan het huilen. Toch is het waar, de werkelijkheid is inderdaad hard. Mijn eigen gedachten zullen me op het rechte spoor brengen. Tom komt het nooit te weten, ik zal hem nooit meer aanraken op een manier waarop ik het fijn vind. Ik zal meer afstand van hem moeten nemen, hoe hard het ook is. Anders kan ik het niet aan. Enkel het verhaal heeft nog zin. Zonder dat zou ik echt dood zijn, ook al heb ik het gevoel dat ik nu al een levende dode ben.

Een nieuwe morgen, het leven gaat door. Geen eind in zicht, telkens een nieuw begin. Ja, een nieuwe dag een nieuw begin. Voor mij is de nieuwe start vandaag. Een dag niet naar Tom kijken, hem negeren. Op naar een dag hel. Waarom doe ik het? Omdat het daarna beter zal zijn, de verliefdheid zal wegvagen en over een paar jaar zal ik om die belachelijke gevoelens van toen lachen.

Vermoeid sta ik op, trek mijn kleren aan het loop naar beneden. Zonder mijn gebruikelijke ochtendritueel uit te voeren. Ik hoef niet mooi te zijn, niet voor hem. Niet meer.
‘Hey’, groet Tom met de gebruikelijke woorden. Ik mompel wat, wat als een groet terug moet klinken en plof daarna op de stoel voor hem neer. De stoel die het verst van hem weg is. ‘Is er iets?’
‘Nee’, antwoord ik meteen. Ik pak een boterham en besmeer deze met boter, waarnaar ik er een plakje kaas op leg. Ik vouw de boterham dubbel en prop zoveel als maar lukt in mijn mond. ‘Weet je het zeker?’ Bezorgd kijkt hij me aan. ‘Mwjuah’ Ik negeer zijn verdere blikken en eet ongegeneerd door.

Reacties: