FanFic.nl

Everything will be fine

11.

Tom
Ik laat een zucht ontsnappen van tussen mijn getuite lippen en hoop dat niemand mijn afwezigheid opmerkt. Mijn hoofd rust voorzichtig tegen de kille muur en ik kalmeer. Mijn hart ging als een razende tekeer toen Yaren daarnet per ongeluk tegen me aanliep. Je kan denken, zoiets onschuldig? Tegen iemand aanlopen is nu niet iets wat mij meteen in hogere sferen brengt, maar dit was anders. Ze had even gebloosd en was ongemakkelijk weer naast Bill gaan lopen.
“Gaat het wel?”�, had Sofie me nog met een glimlach gevraagd. Maar ik had niet eens kunnen antwoorden. Ik weet echt niet wat ik met mezelf moet aanvangen. Ik moet Bill spreken, en wel nu! Ik vis mijn gsm uit mijn broekzak maar blijf halverwege hangen wanneer Yaren de hoek om komt. Ze lijkt in gedachten verzonken. Zou aan mij denken? Ik hoop van wel, ook al zou ik dat nooit toegeven. Mijn gsm begint plots hevig te trillen in mijn hand en de naam Bill verschijnt op mijn scherm. Ik negeer het en kijk weer op. Ze heeft het gehoort en staat nu in het midden van de gang naar mij te kijken. Ze lijkt even niet te weten wat te doen, maar besluit om zich om te draaien.
“Yaren wacht.”�, ik kan niet geloven dat ik dit net zei, maar iets in mij wil met haar praten. En misschien niet alleen praten. De vragende blik op haar gezicht doet me zenuwen krijgen maar toch stap ik op haar toe. Ongeveer een meter voor haar stop ik en kijk wat onwennig om me heen. Waarom kan ik niet normaal doen? Ze is de enige die me zo zenuwachtig kan krijgen door gewoon al naar mij te kijken. Ik dacht dat ik alles kon vergeten, maar het moment dat ik haar herkende hadden mijn gevoelens voor haar weer de controle genomen over mijn lichaam. Ik besefte nu eens te meer dat al die tijd, dat ik genoegen nam met one night stands, ik probeerde te verdringen wat ik die tijd geleden allemaal had laten wegglippen.
“Tom?”�, God, zelfs haar stem deed me verlangen naar haar. Tom! Focus verdomme! Ik keek haar even aan en besefte weer waarom ik al die jaren geleden voor haar was gevallen. Ik droomde terug weg naar de eerste keer dat ik haar opmerkte. En dan bedoel ik écht opmerkte. Het was die dag dat we naar het meer gingen. We kenden elkaar al langer, maar niet in de zin zoals ze Gustav, Bill of Georg kende. Ieder van hun leek naar haar persoontje toegezogen te worden, en ik kon maar niet bedenken hoe ze dat deed. Bill had me al verteld dat ze perfect voor me zou zijn, maar dat zou ik zelf wel beslissen. Vanuit een ooghoek keek ik toe hoe ze voorzichtig voelde aan het water. Georg zag zijn kans en liep stil op haar toe. Maar ze draaide zich om en met een snelle beweging belandde hij in het water. Nog nooit had ik zo een heerlijke lach gehoord.
Daarna had ik geprobeerd om haar met mijn charmes te overtuigen om me dingen te vertellen over haar, maar zelfs dat was me niet helemaal gelukt. Het leek wel alsof niets werkte bij haar. Andere meisjes zouden niet weten wat doen moest ik zo tegen hun praten maar zij, zij was anders.
“Tom? Gaat het wel met je?”�
Alsof ik plots met een smak terug hier terecht kwam keek ik naar de plek waar ze zacht mijn arm had aangeraakt.
“Ja, ik geloof van wel.”�, bracht ik aarzelend uit. Met mijn ogen nog steeds gericht op de plek waar twee vingers mijn huid hadden geraakt probeerde ze mijn blik te vangen. Met een indrukwekkend snel tempo nam een gelukzalig gevoel de bovenhand in mijn lichaam. Overal waar je je ook maar kan bedenken voelde ik iets dat verdacht veel leek op datgene waar Bill het altijd over had. Het gevoel dat beschreven wordt in films, maar eigenlijk niet te verklaren is. Met grote ogen keek ik haar aan. Waar ben ik mee bezig?
“Zeker?”�, ze kijkt me bezorgt aan. Ik knik voorzichtig maar ik weet dat ze de aarzeling opmerkt. Ze fronst haar wenkbrauwen en kijkt me afwachtend aan.
“Ik - Ik,”� ik zucht even, “Ik heb je gemist.”�
Met een glimlach neemt ze voorzichtig mijn hand en onbewust glijdt ze met haar tong over haar lippen.
“Ik jou ook.”�
Snel sluit ik haar in mijn armen voel haar warmte door mijn shirt dringen. Mijn broekzak begint weer hevig te trillen. Met tegenzin laat ik haar weer los en zoek mij gsm. Tegen de tijd dat ik hem eindelijk te pakken heb ben ik al te laat om nog op te nemen en laat ik hem voor wat hij is.
“Yaren?”�
“Ja?”�, met een glimlach kijk ze me aan en ik voel dat ik geen moment langer mag twijfelen. Snel leg ik mijn handen op haar wangen en zet mijn lippen op de hare. Ik voel dat ze even schrikt maar even later voel ik onwennig haar handen in mijn nek. Voorzichtig duw ik haar met haar rug tegen de muur en vraag met mijn tong toestemming om verder te gaan. Ze opent haar mond en het lijkt alsof ik op ontploffen sta. Mijn ene hand glijd naar haar heup waar inmiddels een kleine streep huid zichtbaar is geworden. Met enige tederheid verkennen mijn vingers de plek onder de rand van haar T-shirt. Met mijn andere hand wrijf ik wat haar naar achteren en leun half tegen haar aan. Ik voel hoe haar duim zacht mijn nek streelt en ik kan een kleine kreun niet onderdrukken wanneer ze plots haar nagels in mijn rug plant. Even los ik haar lippen en geniet met volle teugen van alles wat er door me heen gaat. Ik voel haar warme adem op mijn gezicht en de bewegingen van haar lichaam dringen volledig tot mij door. Ik slik even en laat mijn hand iets verder glijden. Ik voel een kleine rilling over haar heen lopen en wrijf met mijn neus tegen de hare. Haar ogen zijn nog steeds gesloten en van de glimlach op haar gezicht lijd ik af dat ze geniet. Ze geniet, van mij.
Mijn lippen zijn maar enkele millimeters van de hare verwijderd en toch heb ik niet de behoefte om haar hartstochtelijk te kussen. Ik wil dat alles perfect is, dat alles is zoals zij het wil. Het kan me niet schelen dat dit alles zich afspeelt in het midden van een drukke hal, waar zo meteen iedereen van de crew zal voorbij lopen om de laatste trucks in te laden. Dit is een moment dat niemand kan verpesten. Ze verplaatst haar ene voet zodat ik nu volledig tegen haar lichaam aanleun. Ze opent rustig haar ogen en wrijft met haar neus langs de mijne. Ik voel haar diep inademen wanneer mijn duim over haar ruggengraat naar beneden glijdt. Voorzichtig druk ik mijn lippen weer op de hare en voel de druk in mijn onderbuik toenemen wanneer ze haar heupen beweegt. Alsof ze voelt dat ik het wat moeilijker begin te krijgen laat ze mijn lippen los en wrijft zacht over mijn wang. Haar duim glijdt naar mijn lippiercing en ze kijkt me aan me een speelse blik. Een blik die vroeger betekende dat we iets gingen uithalen, maar naar wat ik zag betekende dat nu iets helemaal anders. Ze drukt haar lippen net naast mijn piercing en ik weet dat ze nu ook denkt aan de dag dat we afscheid namen. Alles wat nu gebeurt had toen moeten gebeuren.
“Tom?”�, ik negeer de stem die duidelijk van Bill komt. Dit moment kan zelfs mijn tweelingbroer me niet afnemen.
“Tom?”�, het lijkt wel of hij me echt iets duidelijk wil maken. Met tegenzin laat ik haar los en kijk om me heen. Vreemd, ik zie hem nergens.
“Tom!”�, zijn harde stem doet me vermoeden dat hij dichterbij is dan ik denk. Met een schok open ik mijn ogen en kan me niet meteen oriënteren. “We zijn bij het hotel!”�
Bill kijkt me van op een afstand aan terwijl de andere al uitstappen. Ik duw me wat rechter en kijk verbaasd om me heen. Heb ik dat echt allemaal gedroomd? Het leek allemaal echt, en toch... Bill kijkt me vreemd aan en merkt dat er iets scheelt.
“Gaat het wel?”�, hij sluit de deur en komt naast me zitten. Ik schud mijn hoofd en denk terug aan alles wat ik heb gezien.
“Yaren...”�, breng ik stil uit.
“Ze is bij Gustav. Waarom? Tom, wat is er?”�, ik hoor de onrust in zijn stem en kijk hem aan. Ik moet het hem vertellen, hier kan ik niet omheen.

Yaren
Tom ligt op de bank te slapen terwijl iedereen zit te babbelen. Niemand lijkt echt oog te hebben voor hem, maar ik merk de glimlach die om zijn lippen speelt. Net zoals vroeger zou ik er uren naar kunnen kijken. Er is iets dat de glimlach van de tweeling speciaal maakt. Maar niemand zou ooit kunnen vertellen wat dat precies is. Bill stampt me voorzichtig aan en bekijkt me met een vragende blik. Ik schud even mijn hoofd en zet snel een glimlach op. Hij lijkt niet helemaal gerustgesteld te zijn maar dringt niet aan. Iedereen staat recht en ik merk dat we aangekomen zijn bij het hotel. Bill probeert Tom wakker te maken maar het lijkt alsof hij wel erg ver weg is.
“Negeer de fans en ga recht naar binnen, ja?”�, de stem van Gustav dringt niet echt door maar ik knik afwezig. “Yaren?”�, ik kijk hem aan en knik nog eens. Sofie schud haar hoofd en trekt me met een glimlach mee. Georg staat al bij enkele meisjes en deelt snel wat handtekeningen uit.
“Alles in orde?”�, Sofie kijkt me vragend aan wanneer we in de lobby van het hotel staan. De fans kun je tot binnen horen, maar buiten klinken ze nog 10 keer luider. Ik knik snel en onderdruk een geeuw. Sofie is duidelijk onder de indruk van het hotel en ik kijk wat om me heen. Haar tante had niet alleen tickets geregeld voor een eigenlijk uitverkocht concert, maar ze had zelfs een kamer kunnen boeken in het hotel waar de jongens verbleven.
“Iemand is moe.”�, hoor ik de stem van Georg zeggen en ik besef dat hij en Gustav al binnen zijn. Iedereen kijkt me aan en ik knik terwijl ik nog een geeuw probeer te onderdrukken. “Waar zijn Bill en Tom?”�, vraag ik wanneer ik merk dat ze er niet zijn. Georg haalt zijn schouders op en werpt nog een blik naar buiten. Net als ik me omdraai komen ze binnen. Ik merk meteen dat er iets scheelt met Tom. Als hij mijn blik merkt blijft hij staan en kijkt me aan met een blik die veel bij me teweeg brengt. Ongemakkelijk staar ik even naar de grond maar ik voel hoe zijn blik nog steeds op mij rust. Ik aarzel even maar draai me om en kijk naar Sofie. Ze knikt, neemt de envelop voor het hotel en we lopen naar de balie.
Ik voel een hand op mijn onderrug en de vertrouwde geur van Gustav verspreidt zich om me heen. Ik kijk zijn richting uit en weet dat hij zich afvraagt of alles in orde is. Het is helemaal niet in orde! Tom doet alsof hij me niet kent, maar tegelijkertijd maakt hij me gek! Hij kijkt me aan alsof hij me duizend dingen wil vertellen maar negeert mij als de pest. Misschien moet ik hem maar zijn zin geven en gewoon weggaan. Dat is waarschijnlijk het enige wat hij me wil duidelijk maken.
Ik zie hoe Gustav zich zorgen maakt om mij. Het lijkt alsof hij voor de eerste keer echt niet weet wat hij moet doen. Ik frons mijn wenkbrauwen en buig me naar hem toe. “Vertel.”�, fluister ik net luid genoeg in zijn oor. Ook zijn andere hand rust nu op mijn onderrug en onbewust strelen mijn handen zijn hals. Er is iets met hem maar ik heb zo het vermoeden dat hij me dat niet meteen durft vertellen.
“Niets. Het is niets.”�, zijn stem spreekt boekdelen, maar ik weet ook dat hij het mij wel verteld als hij er klaar voor is. Ik hoor dat hij is uitgesproken maar ik heb niet meteen de behoefte om hem los te laten. Alles aan hem voelt zo vertrouwd dat dit voor altijd mag duren.
Ik druk nog snel een kus op zijn wang en draai me terug naar Sofie die inmiddels de sleutel krijgt.

Bill
“Tom, ik...”�, wat moest ik hier nu op zeggen? Hij heeft zelf ook wel door wat hij voelt.
“Bill, ik weet niet meer wat ik moet doen. Hoe kan ik haar nu in Godsnaam nog recht in de ogen kijken? Ik mag gewoon niet verliefd op haar zijn! Het kan gewoon niet!”�
“Tom, doe nu niet alsof dit het moeilijk maakt voor jou! Ze is net terug en je gunt haar geen enkele blik. Ik weet ook niet waarom het twee jaar heeft geduurd, maar ze heeft het ook niet gemakkelijk gehad hoor. En trouwens, wat is er fout aan om verliefd te zijn? Ik wacht al heel mijn leven op zo’n moment. Bij jou ligt het voor het grijpen en het enige wat je doet is je zorgen maken over wat anderen ervan zouden denken. Je hebt haar al één keer laten gaan, doe me een plezier en maak die fout geen tweede keer.”�
Dit gesprek zullen we later wel afmaken, maar op dit moment wil ik gewoon mijn bed in kruipen. De tour was zwaar en ik was al blij dat we binnen enkele dagen weer thuis zouden zijn. Ook Tom is duidelijk moe en na een paar handtekeningen stappen we gelukkig het hotel binnen.
Ik hoopte dat hij wat normaal zou doen, na ons gesprek, maar dat verdwijnt al snel als hij haar ziet. Naar wat ik merk haat ze het nog steeds om op die manier bekeken te worden. Snel kijkt ze naar Sofie en ze stappen samen naar de balie. Ik werp Tom even een blik toe en hij weet wel hoe ik hierover denk. Ik hoor hoe hij zucht als Gustav haar voorzichtig in zijn armen neemt. Als hij dat ook wil doen, moet hij maar beginnen met gewoon te doen tegen haar. Daar kan ik hem echt niet bij helpen.
Een halfuurtje later laat ik me uitgeput op mijn bed vallen. Eindelijk is deze dag voorbij!

Reacties: