Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 47
Run Away Star
Hoofdstuk 47
Zenuwachtig zit ik in de wachtkamer van de dokter. De tijd is gevlogen, zo starend naar buiten. De jongens amuseren zich nu wel op het podium. Ze weten toch dat het niet lang meer duurt voor ze eindelijk hun verdiende vakantie krijgen. Ik klap even dubbel van de buikpijn en vlucht dan naar de wc. En tot mijn geluk, en afgrijzen tegelijk, ben ik ongesteld. Ik maak een vreugdesprongetje en ben dan meteen weer aan de grond genageld. Ik heb niets bij. Maar misschien Sanne wel, of Fenn, of Mill. Iemand moet het bijhebben. Maar nu ben ik hier voor niets, en David komt me pas over een half uurtje halen. Dan maar een routineonderzoek en de pil vragen. Dat heb ik net beslist. De pil. Als Bill zo’n opgewonden hengst blijft als hij nu is, ben ik binnen 3 maanden zwanger. Ik wikkel wc-papier om mijn onderbroek en trek die dan op. Het zit vreselijk maar het moet maar even. Zo meteen David maar bellen en vragen of hij het meeneemt.
“Mevrouw Gommers?”¯ Ik spoel snel door en loop dan meteen de dokterskamer in. “Ga zitten.”¯ Ik schuifel naar hem toe en ga zitten. “Zeg het maar.”¯ Ik knijp even in mijn handen. “Is het normaal dat ik 7 dagen over tijd ben en dan pas ongesteld wordt.”¯ De dokter, een vrouw van middelbare leeftijd met blonde haren en veel rimpels op haar voorhoofd, fronst even. Ze doet me een uitleg over hormonen en al die andere brol. Dan schrijft ze me de pil voor en klaar is kees. Daar rekent ze dan 40 euro voor aan. Dokters van tegenwoordig. Ik sta recht en loop de kamer uit. Mijn ringtone vult de kamer. Enkele oude mensen kijken me aan, een meisje van leeftijd rolt met haar ogen. “Problemen mee?”¯ bits ik. Ze kijkt me even aan en richt zich weer op haar boekje. Ik kijk even goed. De Joepie van deze week. Die heb ik al gelezen omdat ik erin… Ze draait de bladzijde om en ziet een enorme foto van Bill en mij over de gehele 2 bladzijden. Ze kijkt op. Verwaand sla ik mijn armen over elkaar. “Natuurlijk heb ik geen problemen met jou.”¯ zegt ze poeslief. Ik ben deze keer degene die met zijn ogen rolt. “Ik wel met jou.”¯
Ik wacht buiten. Op het bankje. Geen zin om in een kamer vol hysterische mensen te zitten. Nadat het meisje mij had gezien, gaf ze het boekje aan iedereen door. Echt niet dat ik daar blijf zitten. Ik heb David al gebeld, hij lachte wel toen ik zei dat ik ongesteld was geworden en dat hij dus tampons mee moest brengen. Ook mam heb ik al gebeld. Even op de hoogte houden. Ze vertelde me snotterend dat ze de Joepie had gekocht, en allemaal andere boekjes waar ik in stond, ze het showbizznieuws had opgenomen, mijn interview dus en ook dat ze het aan al mijn familieleden had laten zien. Het doet me goed dat mam een bezigheid heeft, tussen al dat drukke werken in. Maar moet ik weer in het middelpunt staan? Ik sta liever in de schaduw van Sanne, zoals dat normaal altijd was. De tourbus rijdt de parking op. Ik zucht en kijk geïrriteerd naar David. “Moest je nou echt met dit gevaarte komen?”¯ Ik pak de tampons en sluit me dan op in de wc. Het voelt slecht om mijn bebloede onderbroek terug aan te moeten doen maar het moet maar even. Ik heb hier altijd een setje reservekledij bij, inclusief ondergoed.
Tegen dat wij terug zijn aan de concertzaal is het optreden over. De jongens, meisjes en bodyguards lopen snel via de achterdeur de bus in. De fans komen sowieso te laat. Ik zit nog steeds in mijn hoekje, nog steeds luisterend naar mijn iPod. Volgens de rest dan toch. Zij weten niet dat ik bij de dokter ben geweest. Bill schuifelt naast me, helemaal bezweet. “Heb je nog iets gedaan? Of alleen maar hier gezeten en muziek geluisterd.”¯ “Waarom vraag je dat nu weer? Is dit een kruisverhoor?”¯ zeg ik gepikeerd en trek mijn knieën op. “Sorry. Ik wist niet dat ik dat niet mocht vragen.”¯ Hij staart naar de tafel. “Sorry, mijn schuld. Ik heb een beetje last van…”¯ Sanne en Fenna gaan tegenover ons zitten. “Wedden dat ze last heeft van haar vrouwelijkste periode in de maand.”¯ Ik geef Fenna mijn vernietigende blik en trek mijn kap nog verder over mijn hoofd. “Daar moet je je toch niet voor schamen.”¯ lacht Bill en slaat zijn arm om mijn schouder. Bill snapt het niet. Maar ik zeg het hem toch niet. Niet nu in ieder geval. Hij zou me uitlachen, net als Fenna trouwens. Sanne zou me even aankijken en dan de anderen laten zwijgen. Nee, laat mij maar in rust lijden.
We stoppen een eindje verder bij een gesloten restaurant. Tenminste, het lijkt gesloten. De deur is op slot, maar we lopen door naar achter. Bill trekt zijn kap af. “Tokio Hotel, gereserveerd voor 9 mensen.”¯ De man schuift de deur open en laat ons door. Het restaurant is ontzettend, nou, vreemd. Het zijn glazen tafels, met makkelijke stoelen naast die je eerder zou plaatsen in een woonkamer. De lampkappen zijn rond en wit, er zitten paarse lampen in en dat geeft een lichte, lila kleur. En toch straalt het klasse uit. De obers lopen gracieus rond met de gerechten die er niet alleen goed uitzien, maar ook lekker ruiken. “Uw tafel voor 9 personen.”¯ Ik ga naast Bill zitten, tegenover Tom en Georg. Ik blader even door de menukaart en kies dan, net als Bill, lasagne. Tom, Fenna en Gustav volgen onze beslissing, terwijl Georg, David en Sanne een biefstuk pakken en Milla spaghetti. “Breng ook maar een lekker flesje wijn.”¯ voegt David nog toe. Ik voel Toms ogen in mijn gezicht boren terwijl ik naar Bill kijkt, en hij naar mij. Ik geef hem een snel kusje en leg dan mijn hoofd op tafel. “Moe?”¯ vraagt Bill. Ik maak een ‘uhu’-geluid en sluit dan mijn ogen. “Het is bijna vakantie. Gelukkig.”¯ Zeg dat wel. Ik kijk op als ik een kurk hoor wegschieten. “Sorry, dat was niet de bedoeling.”¯ zegt de ober die in paniek achter de kurk aanloopt. David schenkt onze glazen dan maar in. “Ik wil een toast brengen op het succes van Tokio Hotel, het geluk van ons allen en de vakantie die ons tegemoet komt.”¯ We tikken onze glazen tegen elkaar en nemen dan
een slok. Geamuseerd kijk ik naar de ober die de kurk uit het bord van een dame vist. Die dame is niet blij. Totaal niet. Ik onderdruk een lach en leg mijn hoofd weer op tafel. Ik kijk naar Bill, die niet doorheeft dat ik naar hem kijk. Of wel?
Reacties:
Als Bill zo’n opgewonden hengst blijft als hij nu is, ben ik binnen 3 maanden zwanger.
Moeha
Dat heb ik ook gehad, van april tot juni geen periode.
En mijn moeder er maar grapjes over maken, dat was echt dom x'D
Even over dit stukje :p
Die ober met die kurk is géniaal x'D
En ik ben blij dat Elle niet zwanger is, dat zou echt niet grappig zijn voor haar ö
En ik ga het volgende deeltje lezen
<3
Dat is zo freaking eng als je over tijd bent o.o Ik had het een keer (en ik had niet eens seks gehad of zo). Van ergens eind juli tot eind september geen periode. Conclusie: 1 september scares the hell out of me.
Maar ik ben wel opgelucht dat ze niet zwanger is van Tom. Het was wel een leuke wending geweest, maar ik geloof niet dat Bill er dan nog zo lichtvaardig over zou gaan. (Misschien deed hij dat wel omdat hij zelf een keer uit de bocht gevlogen is. Hmh.)
Anyway, leuke stukjes!