FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

26.

Bill
Uur na uur, kilometer na kilometer, alles gaat langs me heen. De geluiden van de bus, normaal gezien net zo vertrouwd als die van mijn slaapkamer thuis, werken nu alleen maar op mijn zenuwen. Ik volg de film op tv maar met halve aandacht, de rest is op Tom gefixeerd. Merkt hij het niet? Red Dawn. De laatste keer dat we die keken was de avond dat we terugkwamen van de vorige tour, de avond voordat hij Nicky uitnodigde, minder dan vierentwintig uur voordat we…
Ik schud mijn hoofd, probeer de gedachten kwijt te raken. Aan de verstrakking van zijn kaaklijn te zien voelt hij het ook. Zijn ogen staan glazig, zien iets anders dan de filmbeelden van de Russen die Michigan binnenvallen. We kijken langs elkaar heen naar het verleden, en vragen ons allebei hetzelfde af zonder het te willen toegeven. Wat als het anders was geweest? Zouden we dan nu naast elkaar zitten, en proberen doen alsof we niks voor elkaar voelen, onwetend voor wat er in het hoofd van de andere speelt? Of zou het er sowieso van gekomen zijn?
‘Wolverines!’ roept Georg veel te luid als de aftiteling over het beeld schuift. Hij lijkt de ruzie van een paar dagen geleden weer volkomen vergeten. Gustav is nog steeds een beetje kortaf, maar het betert. In tegenstelling tot mijn humeur…
‘Moest dat zo hard?’ snauw ik de bassist toe en duw mijn voet venijnig tegen zijn rug. Hij negeert me en schakelt de tv uit.
‘Wat doen we nu? Ik ben nog niet moe,’ kondigt Gustav aan.
‘Zet wat muziek op,’ is het voorstel van Georg. De drummer gaat aan de slag met de stereo en even later weerklinkt er een bekend liedje door het surroundsysteem. Er verstrakt iets in mijn buik, als een te ver gespannen gitaarsnaar. Every Rose Has Its Thorn van Poison.
We both lie silently still in the dead of the night…
‘Zet dat gejank af!’ brult Tom meteen. Gustav schrikt en kijkt hem verbaasd aan. Heftige reactie, en het gaat hem niet alleen om de nasale zangstem. Hij hoort de tekst te duidelijk, net als ik. Geen liefdesliedjes, alsjeblieft. Niet nu.
‘Wat krijg jij plots?’ verdedigt Gustav de oude heavy metalband meteen.
‘Hij heeft gelijk, zet af,’ val ik Tom bij. Drie paar wijdopen ogen.
‘Oké, normaal zou ik jullie gewoon negeren, maar aangezien onze allerliefste tweeling voor het eerst sinds het begin van deze tour weer een front vormen, ga ik inschikken en van dit moment genieten.’ Met een zelfvoldaan gezicht ploft Gustav in zijn hoek van de zetel en vouwt zijn armen achter zijn hoofd.
‘Mag ik dan wat anders opzetten?’ Georg klapt overdreven blij in zijn handen.
‘Doe gerust.’
‘Whiiiii!’ Een paar klikken, een paar tellen geruis, en dan een gitaar. De snaar in mijn buik draait nog een slag verder, tot het punt van knappen. Pink Floyd. Wish You Were Here.
De hele intro moet ik tranen wegslikken, anders verdrink ik in mezelf. Mijn armen hou ik strak over elkaar geslagen, pas als mijn linkerelleboog begint te tintelen heb ik door dat ik mijn nagels door mijn vel aan het duwen ben. Ik voel ogen, kijk een halve seconde te lang opzij, recht in die van hem. Drumsolo’s in mijn buik, mijn hart een paukenslag. Ik wil naast hem zitten, maar onze scherven liggen in de weg.

So, so you think you can tell
Heaven from hell
Blue skies from pain
Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a vail?
Do you think you can tell?

‘Heerlijk nummer,’ mompelt Georg voor zich uit. Hij wiegt met gesloten ogen heen en weer, zijn gedachten in een andere wereld, in het verscheurende liefdesverhaal dat tussen de teksten verborgen zit. Alsof hij het allemaal ziet gebeuren. Een gevoel wat alleen onsterfelijke muziek als deze teweeg kan brengen.
Iedereen weet dat muziek spreekt. Als ze meer raakt dan alleen huid, als de teksten en de melodie en de sfeer naar binnen sijpelen, praten ze tegen je. En dit nummer vertelt mij dat ik een idioot ben, dat ik alles waar ik van hou zal kwijtraken zonder Tom, en waarvoor?
De muziek spreekt, maar ze geeft geen antwoorden. De dialoog heeft een dode zijde.

And did they get you to trade
Your heroes for ghosts?
Hot ashes for trees?
Hot air for a cool breeze?
Cold comfort for change?
And did you exchange
A walk-on part in the war
For a lead role in a cage?

Tom trommelt met zijn vingers op de armleuningen, en het geluid trekt mijn aandacht. Hij heeft zijn ogen dicht en knarst zijn tanden over elkaar. De beweging laat de strakgespannen huid om zijn jukbeenderen golven, alsof er een wenkende vinger onderzit, een gebaar dat mij treitert, op zoek naar de kus die nooit meer zal komen, hoe graag ik het momenteel ook wil.
Ik wil hem. Ik mis hem. Ik haat hem. Het is niet te verdragen om dicht bij hem te zijn, en als ik hem niet zie doet het pijn om te ademen. Godverdomde klootzak, je hebt me gek gemaakt.
De muziek speelt door. How I wish, how I wish you were here.
‘We’re just two lost souls swimming in a fish bowl, year after year!’ brult Georg plots zo luid dat ik zou zweren dat ik iets hoorde scheuren in mijn oor. Gustav grinnikt, heeft blijkbaar niet in de gaten dat zowel Tom als ik steeds dichter bij het moment van explosie komen.

Running over the same old ground.
What have we found?
The same old fears.
Wish you were here.

Hij staart naar me, ik voel het. Zonder te kijken weet ik dat hij nu slikt, maar dat zijn keel even droog blijft. Uit mijn ooghoeken zie ik hem bewegen, hij rekt zich zogenaamd nonchalant uit, maar de trilling van het uitademen verraadt hem. Hij drapeert zijn armen over de leuning van de sofa, maakt de afstand tussen ons kleiner.
En nu?
Ik moet kijken. Waarom ik het doe weet ik niet, misschien ben ik gewoon destructief. Wetend wat ik zal zien draai ik mijn nek centimeter voor centimeter tot ik hem wel in de ogen moét kijken.
Hij knippert amper, en toch blijft zijn blik vochtig. Heel langzaam helt hij mijn richting uit, ik denk dat hij het niet eens zelf beseft. Mijn gezicht gloeit onder zijn ogen, ik verplaats mijn blik van zijn pupillen naar zijn uitgestrekte hand, die gestaag over de stof van de bank naar me toe komt schuiven.
‘Ik ga slapen,’ weet ik uit mijn keel te wringen. Ik spring zo heftig op dat ik over Georgs uitgestrekte benen struikel en bijna op mijn buik het gangpad dweil. Met vuurrode oren haast ik me naar het slaapgedeelte en sluit de deur achter me, langzaam genoeg om Gustav diep te horen zuchten over de laatste noten van het nummer heen. Een eenzame traan koelt mijn verhitte linkerwang af.


Bij dit stukje krijgen jullie 2 liedjes van mij. Enfin, Poison komt maar even om de hoek kijken, maar het is wel een mooi nummer. De essentie is echter Wish You Were Here van Pink Floyd, het nummer waarvan het haar op mijn armen keer op keer recht overeind gaat staan. Ik voel mij geroepen om al mijn lezers liefde voor de klassiekers bij te brengen, dus klik allemaal maar braaf op de link.
http://www.youtube.com/watch?v=IXdNnw99-Ic
En veel leesplezier, ookal was dit stukje korter dan gewoonlijk...
En deze mag hier ook nog wel even onder, daarna ga ik erover ophouden.

Aan de zoveelste mongool die mijn verhalen pikt:
Als ik nog één hoofdstuk dat door mij geschreven is onder een andere naam dan die van mezelf om het even waar zie staan, stop ik definitief met schrijven. Dan wil ik wel eens zien hoe je het gaat redden zonder dat ik er eerst al mijn tijd in stop.
Ik weet dat ik goed ben, ik heb die bevestiging echt niet nodig. Ik ben het beu, dit is de zoveelste keer en dit was de laatste.
Dit zijn mijn verhalen, back off or get hit.
Copypasten kan iedereen, bende zieligaards.

Reacties: