Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 59
Run Away Star
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
21 aug 2009 - 16:49
Aantal woorden:
1343
Aantal reacties:
2
Aantal keer gelezen:
360
Hoofdstuk 59
Sorry maar deze is crap en ontzettend snel op elkaar volgend. Maar vanaf 60 word het Bills PoV, en het eindigt bij 65 denk ik.
* Zoals ik al zei, heeft Tom het meeste lawaai. En ook heeft hij al het meest gegeten. Zijn bord is al bijna leeg. Ik kijk weer naar Bill, die ook naar Tom kijkt en lacht. “Jij lijkt echt in bijna niets op je broer hé?”¯ Hij knikt en schenkt al zijn aandacht aan zijn eten. *
De vakantie ging te snel voorbij. New York was geweldig, net als de 2 weken in mijn dorp. We zijn Bill officieel gaan voorstellen bij de rest van mijn familie. Ze keken allemaal wel even op, Bill is niet zomaar iemand, maar hij werd goed onthaald. Mijn nonkel Walter houdt nu op met zijn commentaar op hem nu hij ziet hoe gelukkig hij me maakt. Het ging allemaal geweldig. Samen Kerst en Nieuwjaar gevierd. De jongens zijn druk bezig met hun nieuwe album en de concerten zwakken af, tot een miniem aantal. Ze moeten hun volle aandacht aan de nummers kunnen geven. Alles bleef vrij rustig. Tot begin januari. Het was totaal mijn bedoeling niet geweest. Maar Fenna en ik waren de opnamestudio in geslopen toen de jongens nog sliepen en hebben toen een boodschap ingesproken. Toen ik dacht dat de micro afstond, ging ik door de computer neuzen. “Kijk, dit nummer is kei mooi.”¯ had Fenna gezegd en ik had erom gelachen. Toen moest ik het van haar zingen, wat ik dus maar snel deed. Maar de micro stond niet af. En dus had Bill, en de anderen, het gehoord en moest ik aantreden.
Zuchtend loop ik de studio in. Ze kijken me allemaal boos aan. Maar dan slaat de frons om in een grijns. Bill komt naar me toe en trekt me tegen zich aan. “Je zingt prachtig.”¯ Ik leg mijn hoofd tegen zijn borstkas. “Ik dacht echt even dat je boos op me was.”¯ Hij drukt een kus op mijn kruin. “Maar waar je dus voor moest komen. Zou je met mij… Laat maar.”¯ Hij laat me los en gaat weer bij de jongens zitten. Ik wil het hier bij laten maar iets, en ik weet niet of dat goed of slecht is, houdt me tegen. Mijn nieuwsgierigheid misschien? Of de drang om alles te willen weten? Maar dat is ook nieuwsgierigheid. “Zeg maar.”¯ Georg lacht. David haalt opgelucht adem. Jezus, wat gaan ze me vragen? Uiteindelijk krijgt hij het toch over zijn lippen. “Wil je een duet met me zingen?”¯
Zo kwam het dan ook dat ik mezelf af en toe op tv zag. Het nummer, dat omgevormd werd tot een liedje over uit elkaar gaan en weer bij elkaar komen, staat al enkele dagen in de hitlijst en stijgt met de dag. Maar daar heeft de clip ook wel wat mee te maken. Ikzelf vond het geweldig om het te filmen, al konden de jongens er niet mee lachen dat ze weer in de ‘regen’ moesten spelen. De clip begon met een vlammende ruzie tussen Bill en mij, waarbij ik huilend weg moest rennen. Bill liep ongeïnteresseerd de andere kant uit. We renden beiden en botsten daarna weer tegen elkaar op. Het regende heel de tijd maar wij bleven in elkaars armen staan en kusten elkaar. Dan kwamen de andere jongens uit de bossen met hun instrumenten, ja, Gustav droeg zijn drumstel ook en dat koste ons 3 dagen opnieuw filmen. Maar het was de moeite waard. Mijn mam belde me hysterisch toen ze het zag en kocht meteen de single. Die had ze laten inkaderen en stond op de kast in de woonkamer. Zo werd ik ook een tijdje beroemd. Maar ik wou maar 1 single, meer niet. Ik wilde liefst niet beroemd worden.
Na die maand van beroemdheid brak februari aan. Fenna en Andreas gingen uit elkaar. Veel emotioneel was er niet aan. Uit elkaar gegroeid. Zo hadden Bill en ik weer vrijspel om Fenna aan Tom te koppelen. Al ging dat niet van een leien dakje. Op Valentijnsdag werd ik verrast door Bill. Het was gewoon te ontzettend speciaal. Heel de kamer lag vol rozenblaadjes. Maar dan ook helemaal vol. We speelden er verstoppertje in maar Bill vond me altijd weer en sloot me in zijn armen. “Ik wil je nooit meer zo lang van mijn zijde.”¯ fluisterde hij. Natuurlijk kon een passionele nacht niet ontbreken. Al had ik er na een maand wel spijt van. Want na een maand had ik mijn ongesteldheid nog steeds niet en stond het vast. Ik was zwanger. En van Bill. Tom was stilletjes aan over me heen geraakt. Maar dan nog. Ik durfde het Bill niet te zeggen. Zijn carrière, en die van de jongens, stond misschien op het spel. Maar na nog een maand hield ik het niet meer uit. Sanne wist er natuurlijk van, maar Fenna reageerde geschokt toen Sanne per ongeluk iets te veel tegen haar zei. En ik wou niet dat Bill het van één van die twee moest horen.
Ik zit op bed, mijn benen in kleermakerszit en mijn armen over elkaar. Bill klopt op de deur en kijkt dan naar binnen. “Mag ik?”¯ Ik knik en klop op het plekje naast mij. De krop in mijn keel word groter met elke stap die hij dichter zet. Hij leunt naar me toe, drukt een kus op mijn mond. “Is er iets?”¯ Ik knipper een paar keer, maar ik droom niet. Dat weet ik nu al 2 maanden. “Ik ben al 2 maanden over tijd.”¯ zucht ik na enkele bloedstollende ogenblikken. De tranen rollen over mijn wangen terwijl ik me achterover laat vallen. Bill kijkt me geschrokken aan en begint dan ook te huilen. “Ik wist dat je het erg ging vinden.”¯ Bill komt naast me liggen. “Waarom? Ik dacht dat je hem niet…”¯ Ik kijk hem door mijn tranen heen aan. “Hem? Het is van jou.”¯ Bill springt bijna een gat in de lucht en omhelst me dan. “Ben je dan niet boos?”¯ vraag ik ongelovig. “Natuurlijk niet.”¯ lacht Bill en kust me teder en zacht. “Waarom huilde je dan?”¯ Het gaat me allemaal een beetje te snel. “Ik dacht dat je zwanger was van Tom of zo. Waarom huilde jij?”¯ Met een glimlach op mijn gezicht veeg ik de tranen weg. “Ik dacht dat je geen vader wou worden.”¯
Het nieuws kwam als een schok aan. Natuurlijk waren ze allemaal blij voor mij, maar dan nog. Het feit dat Tom trouwens met iets eerder was dan hij kon hij niet goed verkroppen. Maar met nog iets was Bill eerder. Bill zou eerder trouwen als hij. Je leest het goed, Bill en ik waren verloofd. Blijkbaar dacht hij er al een tijdje aan, wou hij het me met Kerst vragen. Maar hij vroeg het in Maart. En natuurlijk zei ik ja. Het leek allemaal een sprookje en ging als een roes voorbij. Maar aan elk mooi sprookje komt een eind, zo dus ook aan dat van mij. Het gebeurde heel spontaan. Ik moest voor een jaarlijkse controle naar de dokter. Ik was niet ziek, zei hij, maar ik voelde me wel zo. Al enkele dagen. Ik dacht eerst dat het door de zwangerschap kwam maar de gynaecoloog zei dat het dan niet zo lang zou duren. De controle kwam dus goed op tijd. Maar de dokter zelf zag niets. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis waar ik een resem tests moest ondergaan. 6 staven bloed werden afgenomen, waardoor ik ontzettend slap het ziekenhuis weer verliet. Enkele echo’s en een volledige scan en ik mocht weer weg. “Een half maandje en dan zijn de resultaten binnen.”¯ Dus wachtte ik die tijd af. Zonder enige houvast of aanwijzing. Maar ik wachtte af. “Na anderhalve maand kreeg ik telefoon. Dat het nog even zou duren, ze moesten zekerheid hebben.”¯ Ik ging nog enkele keren terug, ze moesten nieuwe bloedstalen. Ik kreeg het serieus op mijn zenuwen van het wachten. En ook Bill wist niet goed hoe hij er mee moest omgaan. Na 2 lange maanden was het dan eindelijk zo ver. Vrijdag had ik een afspraak bij het ziekenhuis. Eindelijk zekerheid. Maar was dat wel zo goed dat er zoveel tijd voor nodig was?
Zuchtend loop ik de studio in. Ze kijken me allemaal boos aan. Maar dan slaat de frons om in een grijns. Bill komt naar me toe en trekt me tegen zich aan. “Je zingt prachtig.”¯ Ik leg mijn hoofd tegen zijn borstkas. “Ik dacht echt even dat je boos op me was.”¯ Hij drukt een kus op mijn kruin. “Maar waar je dus voor moest komen. Zou je met mij… Laat maar.”¯ Hij laat me los en gaat weer bij de jongens zitten. Ik wil het hier bij laten maar iets, en ik weet niet of dat goed of slecht is, houdt me tegen. Mijn nieuwsgierigheid misschien? Of de drang om alles te willen weten? Maar dat is ook nieuwsgierigheid. “Zeg maar.”¯ Georg lacht. David haalt opgelucht adem. Jezus, wat gaan ze me vragen? Uiteindelijk krijgt hij het toch over zijn lippen. “Wil je een duet met me zingen?”¯
Zo kwam het dan ook dat ik mezelf af en toe op tv zag. Het nummer, dat omgevormd werd tot een liedje over uit elkaar gaan en weer bij elkaar komen, staat al enkele dagen in de hitlijst en stijgt met de dag. Maar daar heeft de clip ook wel wat mee te maken. Ikzelf vond het geweldig om het te filmen, al konden de jongens er niet mee lachen dat ze weer in de ‘regen’ moesten spelen. De clip begon met een vlammende ruzie tussen Bill en mij, waarbij ik huilend weg moest rennen. Bill liep ongeïnteresseerd de andere kant uit. We renden beiden en botsten daarna weer tegen elkaar op. Het regende heel de tijd maar wij bleven in elkaars armen staan en kusten elkaar. Dan kwamen de andere jongens uit de bossen met hun instrumenten, ja, Gustav droeg zijn drumstel ook en dat koste ons 3 dagen opnieuw filmen. Maar het was de moeite waard. Mijn mam belde me hysterisch toen ze het zag en kocht meteen de single. Die had ze laten inkaderen en stond op de kast in de woonkamer. Zo werd ik ook een tijdje beroemd. Maar ik wou maar 1 single, meer niet. Ik wilde liefst niet beroemd worden.
Na die maand van beroemdheid brak februari aan. Fenna en Andreas gingen uit elkaar. Veel emotioneel was er niet aan. Uit elkaar gegroeid. Zo hadden Bill en ik weer vrijspel om Fenna aan Tom te koppelen. Al ging dat niet van een leien dakje. Op Valentijnsdag werd ik verrast door Bill. Het was gewoon te ontzettend speciaal. Heel de kamer lag vol rozenblaadjes. Maar dan ook helemaal vol. We speelden er verstoppertje in maar Bill vond me altijd weer en sloot me in zijn armen. “Ik wil je nooit meer zo lang van mijn zijde.”¯ fluisterde hij. Natuurlijk kon een passionele nacht niet ontbreken. Al had ik er na een maand wel spijt van. Want na een maand had ik mijn ongesteldheid nog steeds niet en stond het vast. Ik was zwanger. En van Bill. Tom was stilletjes aan over me heen geraakt. Maar dan nog. Ik durfde het Bill niet te zeggen. Zijn carrière, en die van de jongens, stond misschien op het spel. Maar na nog een maand hield ik het niet meer uit. Sanne wist er natuurlijk van, maar Fenna reageerde geschokt toen Sanne per ongeluk iets te veel tegen haar zei. En ik wou niet dat Bill het van één van die twee moest horen.
Ik zit op bed, mijn benen in kleermakerszit en mijn armen over elkaar. Bill klopt op de deur en kijkt dan naar binnen. “Mag ik?”¯ Ik knik en klop op het plekje naast mij. De krop in mijn keel word groter met elke stap die hij dichter zet. Hij leunt naar me toe, drukt een kus op mijn mond. “Is er iets?”¯ Ik knipper een paar keer, maar ik droom niet. Dat weet ik nu al 2 maanden. “Ik ben al 2 maanden over tijd.”¯ zucht ik na enkele bloedstollende ogenblikken. De tranen rollen over mijn wangen terwijl ik me achterover laat vallen. Bill kijkt me geschrokken aan en begint dan ook te huilen. “Ik wist dat je het erg ging vinden.”¯ Bill komt naast me liggen. “Waarom? Ik dacht dat je hem niet…”¯ Ik kijk hem door mijn tranen heen aan. “Hem? Het is van jou.”¯ Bill springt bijna een gat in de lucht en omhelst me dan. “Ben je dan niet boos?”¯ vraag ik ongelovig. “Natuurlijk niet.”¯ lacht Bill en kust me teder en zacht. “Waarom huilde je dan?”¯ Het gaat me allemaal een beetje te snel. “Ik dacht dat je zwanger was van Tom of zo. Waarom huilde jij?”¯ Met een glimlach op mijn gezicht veeg ik de tranen weg. “Ik dacht dat je geen vader wou worden.”¯
Het nieuws kwam als een schok aan. Natuurlijk waren ze allemaal blij voor mij, maar dan nog. Het feit dat Tom trouwens met iets eerder was dan hij kon hij niet goed verkroppen. Maar met nog iets was Bill eerder. Bill zou eerder trouwen als hij. Je leest het goed, Bill en ik waren verloofd. Blijkbaar dacht hij er al een tijdje aan, wou hij het me met Kerst vragen. Maar hij vroeg het in Maart. En natuurlijk zei ik ja. Het leek allemaal een sprookje en ging als een roes voorbij. Maar aan elk mooi sprookje komt een eind, zo dus ook aan dat van mij. Het gebeurde heel spontaan. Ik moest voor een jaarlijkse controle naar de dokter. Ik was niet ziek, zei hij, maar ik voelde me wel zo. Al enkele dagen. Ik dacht eerst dat het door de zwangerschap kwam maar de gynaecoloog zei dat het dan niet zo lang zou duren. De controle kwam dus goed op tijd. Maar de dokter zelf zag niets. Ik werd doorverwezen naar het ziekenhuis waar ik een resem tests moest ondergaan. 6 staven bloed werden afgenomen, waardoor ik ontzettend slap het ziekenhuis weer verliet. Enkele echo’s en een volledige scan en ik mocht weer weg. “Een half maandje en dan zijn de resultaten binnen.”¯ Dus wachtte ik die tijd af. Zonder enige houvast of aanwijzing. Maar ik wachtte af. “Na anderhalve maand kreeg ik telefoon. Dat het nog even zou duren, ze moesten zekerheid hebben.”¯ Ik ging nog enkele keren terug, ze moesten nieuwe bloedstalen. Ik kreeg het serieus op mijn zenuwen van het wachten. En ook Bill wist niet goed hoe hij er mee moest omgaan. Na 2 lange maanden was het dan eindelijk zo ver. Vrijdag had ik een afspraak bij het ziekenhuis. Eindelijk zekerheid. Maar was dat wel zo goed dat er zoveel tijd voor nodig was?
This piece of crap is dedicated to my very best friend Suki, who's following this story on Word and always, but really always, supports me and helps me where she can. This piece of crap is also dedicated to all my loyal readers, wherever they live, who they are or what they say, I really love you guys!
Reacties:
xNadezhda zei op 20 aug 2009 - 16:52:
O_o
WAT DOE JE ME AAN?
IK WIL WETEN WAT HET IS.
AARGHH
*zet caps lock uit*
Ik vind de tijdsprongen wel leuk, een soort mozaïek van wat er gebeurd is allemaal. Die single was leuk bedacht ^^
MAAR.
OH MY GOD.
ZWANGER?
EN ZIEK?
EN O_O
*valt op knieën en smeekt om meer*
<3
O_o
WAT DOE JE ME AAN?
IK WIL WETEN WAT HET IS.
AARGHH
*zet caps lock uit*
Ik vind de tijdsprongen wel leuk, een soort mozaïek van wat er gebeurd is allemaal. Die single was leuk bedacht ^^
MAAR.
OH MY GOD.
ZWANGER?
EN ZIEK?
EN O_O
*valt op knieën en smeekt om meer*
<3
waaah!!!
nu ben ik echt irriterend nieuwsgierig.O_______________o
ikke weten willen!!!
en wel nuuuuu!!!!
lieft u verhaaltj
dus jij liefteren?
*puppyeyes*
^^