Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 63
Run Away Star
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
21 aug 2009 - 15:52
Aantal woorden:
1304
Aantal reacties:
5
Aantal keer gelezen:
327
Hoofdstuk 63
* De dokter die een vreemde frons op zijn gezicht heeft. Nee, geen frons. Laat alles voor één keer goed gedaan. Dan opent hij eindelijk zijn mond om niet veel goeds te verkondigen. “Er is een probleem.”¯ *
[ Bill PoV ]
De dokter leunt over de bedrand, kijkt eerst Elle en daarna mij heel doordringend aan. “De bevalling kan enkele complicaties teweeg brengen. Zelfs als we keizersnede gebruiken, zal het op hetzelfde neerkomen. We moeten alles zeker weten. Ze mag vandaag niet bevallen, anders staat haar leven op het spel.”¯ Ik slik moeizaam. Elle knijpt weer in mijn hand. “Weer een wee?”¯ mompel ik. Ze schud haar hoofd. “Nee, ik wou knijpen.”¯ Ik trek mijn hand even los en kijk, mijn knokkels zijn rood maar Elle is me alles waard, zelfs mijn stembanden. Ik geef haar mijn andere hand, die hetzelfde lot als zijn soortgenoot zal ondergaan. “Dus vandaag mag ze niet bevallen, wanneer wel dan?”¯ Hij denkt even na. “Morgenavond of overmorgen.”¯ Ik zie een schittering in Elle en weet gewoon dat ze hetzelfde denkt. Ze wil overmorgen bevallen, 3 september.
Een hele dag naast een pijnleidende engel zitten is ondraaglijk. Daarom stelde Maarten voor om het even over te nemen. Tom en de anderen zijn er ook al en beuren me een beetje op. Ze weten het, van de problemen. Ze proberen me te steunen. Maar wat kunnen ze zeggen? Leuke kleren. Ik draag zo’n groen, afzichtelijke broek en shirt, een mutsje en een mondkapje. Geen idee maar dat was dus verplicht. Maarten en Lise hebben iets soortgelijks aan. Tom geeft me een zak. Een zak vol cadeautjes. “En mam en Gordon komen ook nog, die zijn onderweg.”¯ Ik glimlach even en haal het bovenste pakje uit de zak. Ik scheur het open. Mijn mond valt open. Het is een cadeau van Elle. Dat zie ik aan het briefje. Een vrolijk, krullerig maar vooral vrouwelijk handschrift. “Ik weet dat je het niet wou weten. Maar ik zeg het je nu toch, dan kan je jezelf voorbereiden.”¯ Ik laat mijn hand door het doosje glijden en haal grinnikend het cadeau zelf eruit.
Dan haal ik er een ander pakje uit. Als ik zo moet doorgaan, ben ik morgen nog niet klaar. Maar tijd nemen voor goede dingen is noodzakelijk. Dus leg ik me er maar bij neer. Aan het papier te zien, is het van Tom. We hebben een traditie om het op een speciale manier in te pakken. Een Kaulitz Manier die niet te doorgronden is, maar die elke Kaulitz meteen herkent. Of toch die van onze generatie, en dat zijn er maar 2. Ik grinnik even en kijk dan naar mijn broer, die zenuwachtig over zijn stoel glijdt. Fenna kalmeert hem. Jezus, hoe hebben wij Tom al die tijd kunnen volhouden, zo zonder Fenna aan zijn zijde? Ik open het doosje en laat het bijna vallen. Met trillende handen haal ik er 2 baby T-shirtjes uit. 1tje is zwart, er staat een microfoon op en Kaulitz in grote witte letters. De andere is wit, met een gitaar en ook Kaulitz, maar dan in het zwart. Ik vlieg mijn broer in de armen. “Zal hij of zij echt te vaal gaan dragen.”¯ zucht ik. Ik zie het zo voor me. Een klein kindje, met het zwarte T-shirt aan in Elles armen, terwijl ik een foto maak en die daarna afprint en trots op een groot prikbord hang. Wat een mooie gedachte.
Van Sanne krijg ik een tweede versie van het fotoboek van Elle. Maar deze keer zijn er veel groepsfoto’s bij, een foto van Fenna en Tom in de lift, een foto van Elle en mij met de verloving , ook één van met Valentijn. Maar er is één foto waardoor ik weer in huilen uitbarst. Een foto die ik nog nooit eerder gezien heb. Een foto waarvan ik wist dat die bestond, maar die ik doelbewust niet had willen zien. Die ik niet had willen zien omdat ik dan wist wat ik nu wist. Een foto die zo gedetailleerd en toch zo simpel is. Een foto die een wereld van verschil maakt. Zo’n groot verschil en toch eigenlijk ook niet. Een foto die zoveel gevoelens opwekt, zoveel herinneringen boven haalt. Een foto over iets dat mijn leven belangrijk maakt, al weet degene in kwestie het niet. Nog niet. Een foto die alles is, alles voor mijn simpele bestaan. De eerste echografie.
Als ik uitgehuild ben, kies ik er het cadeautje van Andreas uit. Die is te herkennen aan de grootheid en de veel te grote strik. We hebben besloten Andreas peter te laten worden, Sanne meter. Dat was wel het meest voor de hand liggend. Een grote teddybeer, die een hartje vasthield, staarde me met zwarte kraaloogjes aan. Ik zet hem naast me, op de enige vrije stoel. De andere pakjes gaan vrij snel na elkaar open. Gustav geeft, typisch, een nieuwe kalender, alleen is deze wel heel speciaal. Een kalender van het nieuwe album. En de allereerste foto is die van de single van Elle en mij. Ik laat mijn vinger over de computergesimuleerde wolken glijden. Georgs cadeau is zoals ik verwacht had een dvd. Maar deze was speciaal. Al de aflevering van één seizoen Tokio Girls. We stonden er allemaal op dat de meiden door zouden gaan, ze zijn bekend op YouTube. Ze hebben succesvol een seizoen afgesloten en zijn nu een vaste waarde. Wat die 4 allemaal samen kunnen, is ongelofelijk.
Ik ging nog even naar Elle, en vanaf dat die sliep, ging ik weer buiten. Ik sliep op een stoel, terwijl Tom zich om mij bekommerde. Pas laat in de middag word ik wakker. Simone en Gordon zijn er al, ze feliciteren me. Het cadeau staat bij Elles thuis en dat krijg ik deze week wel. Milla en Gustav slapen ook, arme stakkers. Milla is er helemaal ondersteboven van. Wat dat verlegen meisje allemaal op een jaar tijd te slikken gekregen heeft. Het beste wat haar is overkomen volgens Elle. Dat kan ik geloven. Milla zonder Gustav, dat is als een cowboy zonder paard, Spongebob zonder Patrick, ik zonder Elle. Ze kunnen niet zonder elkaar. Net als ik zonder Elle kan. Ik slaak een diepe zucht en loop dan naar de automaat om drinken te pakken. Met het kleingeld dat nog in mijn zakken zat, koop ik enkele blikjes cola en flesjes water. Dan deel ik ze uit. Het is voor niemand makkelijk om een hele nacht te wachten. Wachten op iets dat misschien pas morgen komt. Ten vroegste vanavond. Ik neem enkele slokken cola en zet dan mijn blikje op het tafeltje. Ik kan er wel weer even tegen. De tijd gaat veel te traag. Ik mag niet bij Elle. Ze word onderzocht. Haar slaagkansen. Het kankerverleden achtervolgt haar, iets waar ik bang voor was en dacht dat het voorbij was. Dat was het ook, maar het had haar verzwakt.
Ik laat me een beetje onderuit zakken, mijn ogen nog steeds gefocust op de deur. Mijn oogleden zakken zachtjes toe. Ik wil niet slapen, maar ik kan niets anders. Ik word in alle commotie wakker gemaakt. “Het is zover.”¯ brult Tom in mijn oor. Meteen ben ik wakker. Ik trek het mutsje weer op en zet het kapje weer aan mijn mond. Ik loop struikelend naar de deur, klamp me vast aan de muur en klop dan. De deur gaat open. De dokter komt in de deuropening staan en kijkt in al die bezorgde gezichten. “We hebben haar onderzocht.”¯ Ik knik. Laat het vooruit gaan. “We hebben alles gebruikt om het te berekenen. Maar dan ook echt alles. En uiteindelijk ook berekent hoeveel procent kans ze maakt er helemaal gezond door te komen. Natuurlijk kunnen er altijd kleine probleempjes komen maar…”¯ “Mag ik naar haar toe?”¯ Hij knikt. De deur zwaait open en ik kijk op een gepijnigde, kermende Elle. Ze kijkt naar de klok en glimlacht. Ik kijk om. Het is half 1. Het is 3 september.
De dokter leunt over de bedrand, kijkt eerst Elle en daarna mij heel doordringend aan. “De bevalling kan enkele complicaties teweeg brengen. Zelfs als we keizersnede gebruiken, zal het op hetzelfde neerkomen. We moeten alles zeker weten. Ze mag vandaag niet bevallen, anders staat haar leven op het spel.”¯ Ik slik moeizaam. Elle knijpt weer in mijn hand. “Weer een wee?”¯ mompel ik. Ze schud haar hoofd. “Nee, ik wou knijpen.”¯ Ik trek mijn hand even los en kijk, mijn knokkels zijn rood maar Elle is me alles waard, zelfs mijn stembanden. Ik geef haar mijn andere hand, die hetzelfde lot als zijn soortgenoot zal ondergaan. “Dus vandaag mag ze niet bevallen, wanneer wel dan?”¯ Hij denkt even na. “Morgenavond of overmorgen.”¯ Ik zie een schittering in Elle en weet gewoon dat ze hetzelfde denkt. Ze wil overmorgen bevallen, 3 september.
Een hele dag naast een pijnleidende engel zitten is ondraaglijk. Daarom stelde Maarten voor om het even over te nemen. Tom en de anderen zijn er ook al en beuren me een beetje op. Ze weten het, van de problemen. Ze proberen me te steunen. Maar wat kunnen ze zeggen? Leuke kleren. Ik draag zo’n groen, afzichtelijke broek en shirt, een mutsje en een mondkapje. Geen idee maar dat was dus verplicht. Maarten en Lise hebben iets soortgelijks aan. Tom geeft me een zak. Een zak vol cadeautjes. “En mam en Gordon komen ook nog, die zijn onderweg.”¯ Ik glimlach even en haal het bovenste pakje uit de zak. Ik scheur het open. Mijn mond valt open. Het is een cadeau van Elle. Dat zie ik aan het briefje. Een vrolijk, krullerig maar vooral vrouwelijk handschrift. “Ik weet dat je het niet wou weten. Maar ik zeg het je nu toch, dan kan je jezelf voorbereiden.”¯ Ik laat mijn hand door het doosje glijden en haal grinnikend het cadeau zelf eruit.
Dan haal ik er een ander pakje uit. Als ik zo moet doorgaan, ben ik morgen nog niet klaar. Maar tijd nemen voor goede dingen is noodzakelijk. Dus leg ik me er maar bij neer. Aan het papier te zien, is het van Tom. We hebben een traditie om het op een speciale manier in te pakken. Een Kaulitz Manier die niet te doorgronden is, maar die elke Kaulitz meteen herkent. Of toch die van onze generatie, en dat zijn er maar 2. Ik grinnik even en kijk dan naar mijn broer, die zenuwachtig over zijn stoel glijdt. Fenna kalmeert hem. Jezus, hoe hebben wij Tom al die tijd kunnen volhouden, zo zonder Fenna aan zijn zijde? Ik open het doosje en laat het bijna vallen. Met trillende handen haal ik er 2 baby T-shirtjes uit. 1tje is zwart, er staat een microfoon op en Kaulitz in grote witte letters. De andere is wit, met een gitaar en ook Kaulitz, maar dan in het zwart. Ik vlieg mijn broer in de armen. “Zal hij of zij echt te vaal gaan dragen.”¯ zucht ik. Ik zie het zo voor me. Een klein kindje, met het zwarte T-shirt aan in Elles armen, terwijl ik een foto maak en die daarna afprint en trots op een groot prikbord hang. Wat een mooie gedachte.
Van Sanne krijg ik een tweede versie van het fotoboek van Elle. Maar deze keer zijn er veel groepsfoto’s bij, een foto van Fenna en Tom in de lift, een foto van Elle en mij met de verloving , ook één van met Valentijn. Maar er is één foto waardoor ik weer in huilen uitbarst. Een foto die ik nog nooit eerder gezien heb. Een foto waarvan ik wist dat die bestond, maar die ik doelbewust niet had willen zien. Die ik niet had willen zien omdat ik dan wist wat ik nu wist. Een foto die zo gedetailleerd en toch zo simpel is. Een foto die een wereld van verschil maakt. Zo’n groot verschil en toch eigenlijk ook niet. Een foto die zoveel gevoelens opwekt, zoveel herinneringen boven haalt. Een foto over iets dat mijn leven belangrijk maakt, al weet degene in kwestie het niet. Nog niet. Een foto die alles is, alles voor mijn simpele bestaan. De eerste echografie.
Als ik uitgehuild ben, kies ik er het cadeautje van Andreas uit. Die is te herkennen aan de grootheid en de veel te grote strik. We hebben besloten Andreas peter te laten worden, Sanne meter. Dat was wel het meest voor de hand liggend. Een grote teddybeer, die een hartje vasthield, staarde me met zwarte kraaloogjes aan. Ik zet hem naast me, op de enige vrije stoel. De andere pakjes gaan vrij snel na elkaar open. Gustav geeft, typisch, een nieuwe kalender, alleen is deze wel heel speciaal. Een kalender van het nieuwe album. En de allereerste foto is die van de single van Elle en mij. Ik laat mijn vinger over de computergesimuleerde wolken glijden. Georgs cadeau is zoals ik verwacht had een dvd. Maar deze was speciaal. Al de aflevering van één seizoen Tokio Girls. We stonden er allemaal op dat de meiden door zouden gaan, ze zijn bekend op YouTube. Ze hebben succesvol een seizoen afgesloten en zijn nu een vaste waarde. Wat die 4 allemaal samen kunnen, is ongelofelijk.
Ik ging nog even naar Elle, en vanaf dat die sliep, ging ik weer buiten. Ik sliep op een stoel, terwijl Tom zich om mij bekommerde. Pas laat in de middag word ik wakker. Simone en Gordon zijn er al, ze feliciteren me. Het cadeau staat bij Elles thuis en dat krijg ik deze week wel. Milla en Gustav slapen ook, arme stakkers. Milla is er helemaal ondersteboven van. Wat dat verlegen meisje allemaal op een jaar tijd te slikken gekregen heeft. Het beste wat haar is overkomen volgens Elle. Dat kan ik geloven. Milla zonder Gustav, dat is als een cowboy zonder paard, Spongebob zonder Patrick, ik zonder Elle. Ze kunnen niet zonder elkaar. Net als ik zonder Elle kan. Ik slaak een diepe zucht en loop dan naar de automaat om drinken te pakken. Met het kleingeld dat nog in mijn zakken zat, koop ik enkele blikjes cola en flesjes water. Dan deel ik ze uit. Het is voor niemand makkelijk om een hele nacht te wachten. Wachten op iets dat misschien pas morgen komt. Ten vroegste vanavond. Ik neem enkele slokken cola en zet dan mijn blikje op het tafeltje. Ik kan er wel weer even tegen. De tijd gaat veel te traag. Ik mag niet bij Elle. Ze word onderzocht. Haar slaagkansen. Het kankerverleden achtervolgt haar, iets waar ik bang voor was en dacht dat het voorbij was. Dat was het ook, maar het had haar verzwakt.
Ik laat me een beetje onderuit zakken, mijn ogen nog steeds gefocust op de deur. Mijn oogleden zakken zachtjes toe. Ik wil niet slapen, maar ik kan niets anders. Ik word in alle commotie wakker gemaakt. “Het is zover.”¯ brult Tom in mijn oor. Meteen ben ik wakker. Ik trek het mutsje weer op en zet het kapje weer aan mijn mond. Ik loop struikelend naar de deur, klamp me vast aan de muur en klop dan. De deur gaat open. De dokter komt in de deuropening staan en kijkt in al die bezorgde gezichten. “We hebben haar onderzocht.”¯ Ik knik. Laat het vooruit gaan. “We hebben alles gebruikt om het te berekenen. Maar dan ook echt alles. En uiteindelijk ook berekent hoeveel procent kans ze maakt er helemaal gezond door te komen. Natuurlijk kunnen er altijd kleine probleempjes komen maar…”¯ “Mag ik naar haar toe?”¯ Hij knikt. De deur zwaait open en ik kijk op een gepijnigde, kermende Elle. Ze kijkt naar de klok en glimlacht. Ik kijk om. Het is half 1. Het is 3 september.
Speciaal voor Nadezhda, ik wil geen dood op mijn geweten én ze is mijn trouwste lezeres en onder meer een goede vriendin geworden.
Reacties:
xDevilBitch zei op 21 aug 2009 - 16:37:
Dankeeee,
Komop nu moet alles goed gaan anders is het zo lullig voor Tom want dan heeft ie die shirtjes voor niet gekocht. En voor Bill want dat is gewoon vreselijk kut. En voor Elle, en voor Fenna, en voor Sanne, en voor Milla, en voor alle andere figuurtje in jouw verhaaltje
Weiter!
Dankeeee,
Komop nu moet alles goed gaan anders is het zo lullig voor Tom want dan heeft ie die shirtjes voor niet gekocht. En voor Bill want dat is gewoon vreselijk kut. En voor Elle, en voor Fenna, en voor Sanne, en voor Milla, en voor alle andere figuurtje in jouw verhaaltje
Weiter!
xNadezhda zei op 21 aug 2009 - 15:56:
Aww, Kayley, dankjewel <33
*big smile*
Ik ga even quoten
Het is 3 september. Omg, hoe bedoel je geweldig einde x'D
Ik hoop zó voor Elle en Bill dat het goed gaat komen, anders echt, anders ga ik echt zitten huilen.
En als Tom die T-shirtjes voor niets heeft gekocht hè, dan ga ik helemaal zitten janken
Danke für dieses Kapitel <3
Aww, Kayley, dankjewel <33
*big smile*
Ik ga even quoten
Een hele dag naast een pijnleidende engel zitten is ondraaglijk.Lief <3
Milla zonder Gustav, dat is als een cowboy zonder paard, Spongebob zonder Patrick, ik zonder Elle.Ontzéttend mooie vergelijking :'D
Het is 3 september. Omg, hoe bedoel je geweldig einde x'D
Ik hoop zó voor Elle en Bill dat het goed gaat komen, anders echt, anders ga ik echt zitten huilen.
En als Tom die T-shirtjes voor niets heeft gekocht hè, dan ga ik helemaal zitten janken
Danke für dieses Kapitel <3
Spongebob zonder Patrick :'