Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 64
Run Away Star
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
21 aug 2009 - 16:03
Aantal woorden:
1255
Aantal reacties:
4
Aantal keer gelezen:
392
Hoofdstuk 64
* Natuurlijk kunnen er altijd kleine probleempjes komen maar…”¯ “Mag ik naar haar toe?”¯ Hij knikt. De deur zwaait open en ik kijk op een gepijnigde, kermende Elle. Ze kijkt naar de klok en glimlacht. Ik kijk om. Het is half 1. Het is 3 september. *
[ Bill PoV ]
Ik zit weer op mijn plek. Naast Elle. Het enige wat ik kan doen om me nuttig te maken, is mijn handen uitsteken. Die ze weer helemaal verbrijzelt, terwijl ze net weer een beetje gevoel krijgen. De echte bevalling begint nog niet. Ze heeft nog niet genoeg ontsluiting. Ik weet er zelf amper iets van, kan dus totaal niet volgen. Ik knik maar af en toe en kijk naar Elle. Die schiet me dan ook op tijd en stond te hulp. Wat heb ik toch een perfect meisje. Ik glimlach trots en geef haar een kus. Haar lippen zijn droog, en toch is de kus perfect. Veel tijd om romantisch te doen hebben we niet. Elle ligt al veel te lang te lijden. Ik kijk naar de dokters, die er blijkbaar goede moed in hebben. Heel erg veel goede moed. Maar is die moed echt?
Ze lijken het op te geven, toch over te gaan op keizersnede, als Elle begint te puffen, sneller en langer dan net. “Het gaat komen.”¯ brult een dokter. De andere dokters zetten zich meteen klaar en beginnen aan iets te frullen. Ik glimlach en kijk naar Elle, die ook glimlacht door de pijn heen. Ze moet regelmatiger gaan adem halen. Ik doe wat ik kan. Adem zelf overdreven luidruchtig in en uit, wat toch zijn vruchten afwerpt. Ze probeert, voor zover het kan, regelmatig te ademen. Ze klampt zich vast aan de randen van haar bed. Ik zou zweren dat die zo meteen echt breken. Ik ga met het washandje over haar voorhoofd. “Volhouden.”¯ mompel ik. Ze knikt even. Ben ik even blij dat ik geen vrouw ben. De dokter wenkt me. “Nu gaat het komen.”¯ Ik houd Elle nog met één hand vast en ga rechtstaan. Ik kan het nu goed zien. Dat moet toch zo ontzettend veel pijn doen. Dan gilt ze ineens, breekt bijna mijn hand en gilt nog eens. Het komt.
Eerst een hoofdje. Zo klein. Dan komen de schoudertjes, het lichaampje en de armpjes en de beentjes. De navelstreng word doorgeknipt en een hartverwarmende schreeuw rolt door de kamer. Het mooiste geluid dat ik ooit heb gehoord. Mooier dan welk liedje van welke band dan ook. En dan komt het tweede hoofdje. Een verpleegster pakt mijn kersverse dochter mee terwijl een andere aantreedt om op mijn zoontje te wachten. Evenals wonderbaarlijk. Die kleine vingertjes en teentjes. Ik blijf me erover verbazen. Weer een hartverwarmende schreeuw, iets korter. Mijn zoontje valt in slaap. Wel, hij lijkt wel op mij. Ik kijk naar Elle, die uitgeput maar tevreden is. Tranen lopen over haar wangen. Kinderen op de aarde is een ervaring als geen ander, een ervaring die ik nooit zelf zal meemaken, enkel van op een afstand. Nog steeds wonderbaarlijk. Maar het zal wel verschillen. “Ga maar.”¯ fluistert ze en knikt naar de deur. Ik rek het loslaten zo lang mogelijk en ren dan achter mijn kindjes aan. Ik zie hoe ze gewassen worden, in een dekentje gewikkeld worden en dan in een glazen bedje wordt gelegd. Over een half uurtje brengen we ze naar de moeder. Ze word nu nog even verzorgd, onderzocht,… Ik knik en laat de woorden over me heen komen. Voor me liggen 2 kleine Kaulitzjes. Elisabeth Elle Kaulitz en Bryan Bill Kaulitz. Ik glimlach en weet met mijn handen geen blijf. Ik wil ze vasthouden, vertroetelen, beschermen,…
Met Elisabeth in mijn armen en Bryan in die van Tom lopen we naar de kamer. Maar we mogen niet binnen. Elle is nog niet klaar zeggen ze. We gaan op de stoel zitten. Trots laat ik mijn kindjes zien aan Simone. Die pakt met plezier Bryan van Tom over. Ik geef Elisabeth even aan Sanne en laat me dan in een stoel vallen. Dit is vermoeiender dan ik dacht. Vermoeiend maar verslavend. Er is niets prachtiger dan de eerste blik op je kind. Niets kan dat overtreffen. Ik neem Bryan over van Simone en kijk mijn knulletje aan. Hij heeft het blonde pluishaar van Elle. Zijn neus heeft hij duidelijk van mij, al kan alles nog veranderen. Ik laat Andreas even alleen met zijn petekind. De peter van Elisabeth is Tom, de meter is Milla. Fenna zit er niets mee in geen meter te zijn, ze begrijpt waarom Milla. Die is de laatste maanden een betere steun geweest dan zij, al kunnen we haar niets verwijten. Het is allemaal zo perfect. Al kan ik amper geloven dat die 2 kleine wezentjes ooit een eicel van Elle en enkele zaadjes van mij zijn geweest. Ik steek mijn vinger uit, die Bryan meteen vastgrijpt. Tranen wellen op, en ook Andreas houdt het niet droog. Tom heeft dan wel zijn eer en imago hoog te houden. Als hij Elisabeth vast heeft, begint hij ook spontaan te huilen. Het is perfect. Nee, alleen Elle ontbreekt nog.
Door al die heisa vergat ik Elle voor enkele seconden. Ik laat Elisabeth en Bryan veilig bij de anderen en klop op de deur. “Kom maar binnen.”¯ fluistert de dokter en opent de deur een beetje. Net genoeg voor mij om naar binnen te kunnen. Elle ligt met gesloten ogen op bed, haar borstkas gaat regelmatig op en neer. Ze opent haar ogen even om naar mij te kijken, glimlacht en sluit haar ogen weer. “Hoe is het met Elisabeth en Bryan?”¯ vraagt ze, met schorre stem. “Goed. Ze zijn zo perfect.”¯ Ze reikt haar hand uit, die ik meteen vast neem. “Je zal een goede vader zijn.”¯ mompelt ze. Een traan rolt langs haar neus naar beneden. “Dank je.”¯ mompel ik en slik. “Jij zal ook een goede mama zijn.”¯ Ze opent haar ogen weer even, lang genoeg om mij daar huilend te zien zitten. “Ze moet nu rusten.”¯ fluistert de dokter. “Mogen eerst…”¯ Ik richt mijn duim naar buiten. Hij wil eerst nee zeggen, maar bedenkt zich dan en stemt toe. Ik wenk Tom en Sanne, die Elisabeth en Bryan meedragen. Elle kijkt met fonkelende ogen toe. Als een kind dat van Sinterklaas een cadeautje krijgt. Zuinig, zonder woorden, maar iedereen weet dat het kind blij is. Blijer dan blij. De hele wereld draait dan nog maar om het cadeau. Zo voelt Elle zich nu. Als een kind, het kind dat ze eigenlijk nog steeds is. Een 16-jarige die blijer is dan eender welke andere 16-jarige tiener. Zo blij dat het ook op mij straalt, en mij blijer doet voelen dan geen enkele andere 19-jarige tiener.
Tom en Elisabeth druipen af, nemen Elisabeth en Bryan weer mee. Elle moet slapen. Maar dan slaat het om. De monitor vertoont de gekste kuren, de dokters beginnen dingen te doen die ik alleen radeloos kan gade slaan. “Naar buiten.”¯ mompelt een andere dokter. Ik schud mijn hoofd. “Ik blijf.”¯ Ik knijp hard in Elles hand. Please. “Hoeveel procent kans heeft ze?”¯ Radeloos, hulpeloos maar vooral huilend kijk ik naar Elle, die nu misschien vecht voor haar leven. “80.”¯ Ik slaak een zucht. Komaan. Ik wou dat ik haar kon helpen, mijn gezonde lichaam even aan haar kon lenen, al de energie die ik teveel had en toch niet nodig had aan haar geven. Dit zal goed komen. Dat weet ik. Elle komt alles te boven. Ze is mijn persoonlijke superheld. Mijn persoonlijke energiebron. Mijn oorsprong en monding, mijn begin en einde, mijn start en stop. Elle is mijn wereld, en ik wil niets liever. Elle is wat mij levend houdt, wat mij wil geeft om te leven, ze is mijn doel. En ik leef naar haar toe. Ze overleeft het. Dat kan gewoon niet anders.
Ik zit weer op mijn plek. Naast Elle. Het enige wat ik kan doen om me nuttig te maken, is mijn handen uitsteken. Die ze weer helemaal verbrijzelt, terwijl ze net weer een beetje gevoel krijgen. De echte bevalling begint nog niet. Ze heeft nog niet genoeg ontsluiting. Ik weet er zelf amper iets van, kan dus totaal niet volgen. Ik knik maar af en toe en kijk naar Elle. Die schiet me dan ook op tijd en stond te hulp. Wat heb ik toch een perfect meisje. Ik glimlach trots en geef haar een kus. Haar lippen zijn droog, en toch is de kus perfect. Veel tijd om romantisch te doen hebben we niet. Elle ligt al veel te lang te lijden. Ik kijk naar de dokters, die er blijkbaar goede moed in hebben. Heel erg veel goede moed. Maar is die moed echt?
Ze lijken het op te geven, toch over te gaan op keizersnede, als Elle begint te puffen, sneller en langer dan net. “Het gaat komen.”¯ brult een dokter. De andere dokters zetten zich meteen klaar en beginnen aan iets te frullen. Ik glimlach en kijk naar Elle, die ook glimlacht door de pijn heen. Ze moet regelmatiger gaan adem halen. Ik doe wat ik kan. Adem zelf overdreven luidruchtig in en uit, wat toch zijn vruchten afwerpt. Ze probeert, voor zover het kan, regelmatig te ademen. Ze klampt zich vast aan de randen van haar bed. Ik zou zweren dat die zo meteen echt breken. Ik ga met het washandje over haar voorhoofd. “Volhouden.”¯ mompel ik. Ze knikt even. Ben ik even blij dat ik geen vrouw ben. De dokter wenkt me. “Nu gaat het komen.”¯ Ik houd Elle nog met één hand vast en ga rechtstaan. Ik kan het nu goed zien. Dat moet toch zo ontzettend veel pijn doen. Dan gilt ze ineens, breekt bijna mijn hand en gilt nog eens. Het komt.
Eerst een hoofdje. Zo klein. Dan komen de schoudertjes, het lichaampje en de armpjes en de beentjes. De navelstreng word doorgeknipt en een hartverwarmende schreeuw rolt door de kamer. Het mooiste geluid dat ik ooit heb gehoord. Mooier dan welk liedje van welke band dan ook. En dan komt het tweede hoofdje. Een verpleegster pakt mijn kersverse dochter mee terwijl een andere aantreedt om op mijn zoontje te wachten. Evenals wonderbaarlijk. Die kleine vingertjes en teentjes. Ik blijf me erover verbazen. Weer een hartverwarmende schreeuw, iets korter. Mijn zoontje valt in slaap. Wel, hij lijkt wel op mij. Ik kijk naar Elle, die uitgeput maar tevreden is. Tranen lopen over haar wangen. Kinderen op de aarde is een ervaring als geen ander, een ervaring die ik nooit zelf zal meemaken, enkel van op een afstand. Nog steeds wonderbaarlijk. Maar het zal wel verschillen. “Ga maar.”¯ fluistert ze en knikt naar de deur. Ik rek het loslaten zo lang mogelijk en ren dan achter mijn kindjes aan. Ik zie hoe ze gewassen worden, in een dekentje gewikkeld worden en dan in een glazen bedje wordt gelegd. Over een half uurtje brengen we ze naar de moeder. Ze word nu nog even verzorgd, onderzocht,… Ik knik en laat de woorden over me heen komen. Voor me liggen 2 kleine Kaulitzjes. Elisabeth Elle Kaulitz en Bryan Bill Kaulitz. Ik glimlach en weet met mijn handen geen blijf. Ik wil ze vasthouden, vertroetelen, beschermen,…
Met Elisabeth in mijn armen en Bryan in die van Tom lopen we naar de kamer. Maar we mogen niet binnen. Elle is nog niet klaar zeggen ze. We gaan op de stoel zitten. Trots laat ik mijn kindjes zien aan Simone. Die pakt met plezier Bryan van Tom over. Ik geef Elisabeth even aan Sanne en laat me dan in een stoel vallen. Dit is vermoeiender dan ik dacht. Vermoeiend maar verslavend. Er is niets prachtiger dan de eerste blik op je kind. Niets kan dat overtreffen. Ik neem Bryan over van Simone en kijk mijn knulletje aan. Hij heeft het blonde pluishaar van Elle. Zijn neus heeft hij duidelijk van mij, al kan alles nog veranderen. Ik laat Andreas even alleen met zijn petekind. De peter van Elisabeth is Tom, de meter is Milla. Fenna zit er niets mee in geen meter te zijn, ze begrijpt waarom Milla. Die is de laatste maanden een betere steun geweest dan zij, al kunnen we haar niets verwijten. Het is allemaal zo perfect. Al kan ik amper geloven dat die 2 kleine wezentjes ooit een eicel van Elle en enkele zaadjes van mij zijn geweest. Ik steek mijn vinger uit, die Bryan meteen vastgrijpt. Tranen wellen op, en ook Andreas houdt het niet droog. Tom heeft dan wel zijn eer en imago hoog te houden. Als hij Elisabeth vast heeft, begint hij ook spontaan te huilen. Het is perfect. Nee, alleen Elle ontbreekt nog.
Door al die heisa vergat ik Elle voor enkele seconden. Ik laat Elisabeth en Bryan veilig bij de anderen en klop op de deur. “Kom maar binnen.”¯ fluistert de dokter en opent de deur een beetje. Net genoeg voor mij om naar binnen te kunnen. Elle ligt met gesloten ogen op bed, haar borstkas gaat regelmatig op en neer. Ze opent haar ogen even om naar mij te kijken, glimlacht en sluit haar ogen weer. “Hoe is het met Elisabeth en Bryan?”¯ vraagt ze, met schorre stem. “Goed. Ze zijn zo perfect.”¯ Ze reikt haar hand uit, die ik meteen vast neem. “Je zal een goede vader zijn.”¯ mompelt ze. Een traan rolt langs haar neus naar beneden. “Dank je.”¯ mompel ik en slik. “Jij zal ook een goede mama zijn.”¯ Ze opent haar ogen weer even, lang genoeg om mij daar huilend te zien zitten. “Ze moet nu rusten.”¯ fluistert de dokter. “Mogen eerst…”¯ Ik richt mijn duim naar buiten. Hij wil eerst nee zeggen, maar bedenkt zich dan en stemt toe. Ik wenk Tom en Sanne, die Elisabeth en Bryan meedragen. Elle kijkt met fonkelende ogen toe. Als een kind dat van Sinterklaas een cadeautje krijgt. Zuinig, zonder woorden, maar iedereen weet dat het kind blij is. Blijer dan blij. De hele wereld draait dan nog maar om het cadeau. Zo voelt Elle zich nu. Als een kind, het kind dat ze eigenlijk nog steeds is. Een 16-jarige die blijer is dan eender welke andere 16-jarige tiener. Zo blij dat het ook op mij straalt, en mij blijer doet voelen dan geen enkele andere 19-jarige tiener.
Tom en Elisabeth druipen af, nemen Elisabeth en Bryan weer mee. Elle moet slapen. Maar dan slaat het om. De monitor vertoont de gekste kuren, de dokters beginnen dingen te doen die ik alleen radeloos kan gade slaan. “Naar buiten.”¯ mompelt een andere dokter. Ik schud mijn hoofd. “Ik blijf.”¯ Ik knijp hard in Elles hand. Please. “Hoeveel procent kans heeft ze?”¯ Radeloos, hulpeloos maar vooral huilend kijk ik naar Elle, die nu misschien vecht voor haar leven. “80.”¯ Ik slaak een zucht. Komaan. Ik wou dat ik haar kon helpen, mijn gezonde lichaam even aan haar kon lenen, al de energie die ik teveel had en toch niet nodig had aan haar geven. Dit zal goed komen. Dat weet ik. Elle komt alles te boven. Ze is mijn persoonlijke superheld. Mijn persoonlijke energiebron. Mijn oorsprong en monding, mijn begin en einde, mijn start en stop. Elle is mijn wereld, en ik wil niets liever. Elle is wat mij levend houdt, wat mij wil geeft om te leven, ze is mijn doel. En ik leef naar haar toe. Ze overleeft het. Dat kan gewoon niet anders.
Reacties:
xDevilBitch zei op 21 aug 2009 - 17:18:
Geen idee het het laatste stuk er al staat maarja,
Ik ben gewoon traag met reageren (niet geslapen
)
Agosh dat einde, zo lieef
Weiter!
Geen idee het het laatste stuk er al staat maarja,
Ik ben gewoon traag met reageren (niet geslapen
)Agosh dat einde, zo lieef
Weiter!
xNadezhda zei op 21 aug 2009 - 16:06:
As is the whole story
Ze is mijn persoonlijke superheld. Mijn persoonlijke energiebron. Mijn oorsprong en monding, mijn begin en einde, mijn start en stop. Elle is mijn wereld, en ik wil niets liever. Elle is wat mij levend houdt, wat mij wil geeft om te leven, ze is mijn doel. En ik leef naar haar toe. Ze overleeft het. Dat kan gewoon niet anders.*huilt een beetje* Het is zo mooi <33 En Bill is zo'n schatje, ik ben blij dat de kindjes in elk geval gezond zijn, maar nu moet Elle het ook nog overleven, anders... flip ik nog steeds helemaal x'D
Mijn oorsprong en monding, mijn begin en einde, mijn start en stop.Ik weet dat dit ook in mijn andere quote staat, maar dat stukje is gewoon zó mooi <3
As is the whole story
Dit was zó mooi! Ik zat heir gwn te janken, niet normaal
Ik ag snel verder naar het laatste hoofdstuk!
xxx