Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » Run Away Star » Hoofdstuk 65
Run Away Star
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
25 aug 2019 - 12:08
Aantal woorden:
1484
Aantal reacties:
17
Aantal keer gelezen:
778
Hoofdstuk 65
* Elle is mijn wereld, en ik wil niets liever. Elle is wat mij levend houdt, wat mij wil geeft om te leven, ze is mijn doel. En ik leef naar haar toe. Ze overleeft het. Dat kan gewoon niet anders. *
[ Bill PoV ]
* Tijdsprong van 12 jaar *
Ik loop de trap van onze villa op. Onze villa in Essen. Recht voor me doemt de kamer van Elisabeth en Bryan op. De deur is gekenmerkt door de T-shirts die Tom ze ongeveer 12 jaar geleden heeft gegeven bij de geboorte. Die zijn vastgenageld op de deur. De zwarte is van Bryan. Die lijkt nog het meeste op mij. Hij heeft een prachtige stem. Iets waar ik meer dan trots op ben. De witte is van Elisabeth. Die lijkt in karakter heel veel op Tom, heeft ook een prachtige stem maar is vooral gefocust op haar instrumenten. Ze kan gitaar, piano, saxofoon en dwarsfluit. Nog iets waar ik meer dan trots op ben. Ik ben gewoon ontzettend trots op mijn getalenteerde tweeling. Ik open de deur. Een koel windje blaast in mijn gezicht. Een vrij simpele kamer. Simpel maar stijlvol. Tegen de linkermuur 2 grote kasten tegen elkaar, waar ze hun kleren netjes in opbergen en waar de posters de deuren bedekken. Ze komen goed overeen, hebben dezelfde smaak van muziek. Tegen de achterste muur staan 2 lage kasten, ook tegen elkaar. Op de streep die hen scheidt, staat een grote fotokader met een foto van in Disneyland. Zij 2, samen met Matthias, Levi en Eline. Matthias is het zoontje van Gustav en Milla. Knap kereltje, warrig blond haar, felblauwe ogen, charmant gastje. Hij voetbalt, net als mijn tweeling. Gustav en Milla wonen in deze straat, in het hoekhuis dat groot genoeg is voor dat een-kind-gezin. Gustav verwent Matthias veel. Milla ook. Ze zijn echt voor elkaar gemaakt.
De twee bedden staan iets uit elkaar, hebben dezelfde sprei en dezelfde kussens. Er liggen pyjama’s op, maar ik weet niet precies wie waar slaapt. Ze wisselen bijna elke nacht. Ik ben blij dat ze zo goed overeen komen, net als bij Tom en ik. Nu we het toch over Tom hebben. Tom woont bij ons in. Fenna en hij zijn dan uiteindelijk getrouwd. Ze hebben 2 kindjes, Levi en Eline. Levi kwam niet veel later dan onze tweeling. 9 maanden om precies te zijn. Ze hebben de 2 kamers aan de andere kant van de gang. Het gaat geweldig zo. Tom en ik kunnen niet van elkaar weg zijn. Gescheiden zijn wij allebei een wrak. Maar met 4 kinderen in huis is het soms toch wel lastig. Ik kijk even uit het raam de tuin in. We hebben alles. Trampoline, badmintontafel, zwembad. Een schuur met daarin een pooltafel, speciaal voor Tom. Hij leert het Bryan en Levi, die 2 vormen samen met Tom en mij een perfect biljartteam. We hebben vrije tijd genoeg. We zijn met Tokio Hotel gestopt. Met kinderen kon ik toch niet verder doen. En toen zijn de anderen ook gestopt. Geld genoeg. Vooral na de verkoop van ons laatste album: Humanoid. Dat bracht zoveel geld in het laatje dat we niet meer moesten werken. Al werken de vrouwen wel, puur uit principe.
Dat brengt ons trouwens bij Georg en Sanne. Die twee hebben elkaar echt gevonden. Sanne werkt als nieuwsreporter en reist met Georg de wereld rond. Natuurlijk gaf Georg haar wel een duwtje in de rug in het begin van haar carrière. De naam Georg Listing is dan ook niet niks. Over een half jaartje zal ze wel moeten stoppen met werken, ze is namelijk al een maandje zwanger. Ja, het gaat snel. Maar dat kleintje zal niet alleen zijn. Andreas en zijn vriendin wonen naast ons. Hij kwam Sayenne heel toevallig tegen. En het was meteen raak. En Sayenne is nu ook al 3 maanden zwanger. Dus de kleine Listing is niet alleen. Ik werp nog even een blik op al die mensen in onze tuin. Iedereen zit er. Iedereen behalve ik. Ik glimlach even en loop dan de gang weer op. Ik sluit de deur zorgvuldig en ga dan naar de deur die rechts naast de trap staat. De kamer waar ik slaap. Ontzettend simpel. Niet te veel frullen. Het lijkt een beetje op de kamer in Villa Tokio Hotel, met het enige verschil dat deze kamer vol hangt met gouden platen. Die ik nog steeds koester. Mijn droom is over, maar een wens nam de plaats in. En dat vind ik veel beter. Dat brengt ons bij een persoon waar ik het nog niet over gehad heb. En die ontzettend belangrijk is in mijn wens. En dat is Elle.
Ik stop mijn handen in mijn zakken en loop naar de deur die centraal staat. Midden in de gang. De deur is nooit op slot. Echt nooit. Ik laat mijn hand op de koude deurklink rusten, neem een hap adem en open dan de deur. De geur van rozenbladeren komt me tegemoet. Ik laat mijn blik over de muren glijden. Aan de linkermuur hangt een gouden plaat, de geplastificeerde tickets van het eerste concert en haar hanger. De gouden plaat van de single van Elle en mij. Rechts staat een tafel met een klein bureaulampje en de 2 fotoalbums. Ik, maar ook mijn kinderen kijken er vaak in. Ze zijn gefascineerd door onze jeugd. Ons verhaal is het beste sprookje. En een kind vertelt altijd de waarheid. Recht voor me hangt een grote foto. Een groepsfoto, Elle en ik in het midden. Ze had er al een buikje van mijn 2 engeltjes. Ik glimlach en zet een stap naar voren. Een grote, donker ebbenhouten tafel staat tegen de muur. 2 vazen met rozen staan aan beide kanten, Fenna koopt er elke week nieuwe om ze te vervangen. Tussen de rozen staat het meest kostbare voorwerp van mijn leven. Een kleine, witmarmeren pot, afgewerkt met bladgoud. In krullerige letters staan er 4 letters op te lezen: Elle.
Ik bijt de tranen weg. 3 september is een dag die ik nooit meer kan vergeten. De datum waarop ik mijn liefde heb gevonden en een jaar later weer heb verloren. Al herinner ik haar aan alles. Onze kinderen hebben zoveel van haar weg. Vooral het witblonde haar. Deze hele kamer is aan haar gewijd. Bijna alles wat ik doe, doet me aan haar denken. Meer dan de helft van wat ik doe, doe ik voor haar. Ik til het potje even op en haal er een krantenartikel onderuit. Het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Aankondigen dat Tokio Hotel stopt, aankondigen dat mijn verloofde overleden is en aankondigen dat ik vader ben. Ik overlees de vragen. Mompel de antwoorden mee. Ik ken het helemaal. Elk woord zit in mijn geheugen gedrukt. “Had je met haar willen trouwen?”¯ mompel ik de vraag mee. Een enkele traan rolt over mijn wang. “Het trouwen is maar officieel maken. De verloving is belangrijker. Toegeven dat je met je partner voor eeuwig wil samen blijven. En zoals je ziet, waren we verloofd.”¯ mompel ik mijn antwoord zonder te kijken.
Ik stop het artikel weer op zijn plek en verlaat stil de kamer. Vlak voor ik de deur sluit, herhaal ik dezelfde woorden als elke dag. “Tot morgen, zoetje.”¯ Met 3 treden tegelijk ga ik de trap af. In de woonkamer loop ik naar de scheurkalender. Glimlachend scheur ik het briefje van gisteren af. Mijn glimlach word nog groter. Elk jaar, als Sanne een scheurkalender brengt, pakken Elisabeth en Bryan hem mee naar hun kamer en bladeren door tot de datum van vandaag om die te versieren. Als geen ander kennen ze de datum van vandaag vanbuiten. 11 september. Vandaag zou Elle 29 geworden zijn. Ik kijk naar de bloemetjes, de muzieknootjes, de voetballetjes, de namen, de kusjes. Het word me even allemaal te veel. Ik bijt op mijn onderlip tot ik bloed proef en klem dan mijn handen op elkaar. “Kom je, papa?”¯ De zoete, zachte stem van Bryan komt me tegemoet. Zijn witblonde haren hangen nat naast zijn hoofd, hij is vrij groot voor zijn leeftijd, net als Elisabeth. Zijn zwemshort komt tot op zijn knieën, de knieën die hij geschaafd heeft tijdens de grote wedstrijd. Elisabeth wandelt de kamer ook in. De bikini staat haar goed. Zwart en goud. Echt alles doet me aan Elle denken. Dat wil ik ook. Ik wil de herinnering levend houden. De witblonde krullen van Elisabeth zwiepen op en neer. “Kom je, papa?”¯ vraagt ze en trekt aan mijn hand. Bryan trekt aan de andere, waardoor ik niet kan tegenstribbelen. Tom, met losse dreads, komt op me af. “Ik begin die zwarte springharen echt te missen.”¯ mompelt hij en trekt aan een dread. “Ja, ik weet het.”¯ zucht ik en loop naar de tafel. Het is moeilijk om al die koppels te zien. Maar Elle is dicht bij me, ik voel haar aanwezigheid. Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen er omheen. Ik kijk naar de kinderen en zucht. Een warm briesje blaast de dreads uit mijn gezicht, een warme hand gaat over mijn wang, zachte lippen op die van mij, sussende woorden. “Ich bin Da.”¯
* Tijdsprong van 12 jaar *
Ik loop de trap van onze villa op. Onze villa in Essen. Recht voor me doemt de kamer van Elisabeth en Bryan op. De deur is gekenmerkt door de T-shirts die Tom ze ongeveer 12 jaar geleden heeft gegeven bij de geboorte. Die zijn vastgenageld op de deur. De zwarte is van Bryan. Die lijkt nog het meeste op mij. Hij heeft een prachtige stem. Iets waar ik meer dan trots op ben. De witte is van Elisabeth. Die lijkt in karakter heel veel op Tom, heeft ook een prachtige stem maar is vooral gefocust op haar instrumenten. Ze kan gitaar, piano, saxofoon en dwarsfluit. Nog iets waar ik meer dan trots op ben. Ik ben gewoon ontzettend trots op mijn getalenteerde tweeling. Ik open de deur. Een koel windje blaast in mijn gezicht. Een vrij simpele kamer. Simpel maar stijlvol. Tegen de linkermuur 2 grote kasten tegen elkaar, waar ze hun kleren netjes in opbergen en waar de posters de deuren bedekken. Ze komen goed overeen, hebben dezelfde smaak van muziek. Tegen de achterste muur staan 2 lage kasten, ook tegen elkaar. Op de streep die hen scheidt, staat een grote fotokader met een foto van in Disneyland. Zij 2, samen met Matthias, Levi en Eline. Matthias is het zoontje van Gustav en Milla. Knap kereltje, warrig blond haar, felblauwe ogen, charmant gastje. Hij voetbalt, net als mijn tweeling. Gustav en Milla wonen in deze straat, in het hoekhuis dat groot genoeg is voor dat een-kind-gezin. Gustav verwent Matthias veel. Milla ook. Ze zijn echt voor elkaar gemaakt.
De twee bedden staan iets uit elkaar, hebben dezelfde sprei en dezelfde kussens. Er liggen pyjama’s op, maar ik weet niet precies wie waar slaapt. Ze wisselen bijna elke nacht. Ik ben blij dat ze zo goed overeen komen, net als bij Tom en ik. Nu we het toch over Tom hebben. Tom woont bij ons in. Fenna en hij zijn dan uiteindelijk getrouwd. Ze hebben 2 kindjes, Levi en Eline. Levi kwam niet veel later dan onze tweeling. 9 maanden om precies te zijn. Ze hebben de 2 kamers aan de andere kant van de gang. Het gaat geweldig zo. Tom en ik kunnen niet van elkaar weg zijn. Gescheiden zijn wij allebei een wrak. Maar met 4 kinderen in huis is het soms toch wel lastig. Ik kijk even uit het raam de tuin in. We hebben alles. Trampoline, badmintontafel, zwembad. Een schuur met daarin een pooltafel, speciaal voor Tom. Hij leert het Bryan en Levi, die 2 vormen samen met Tom en mij een perfect biljartteam. We hebben vrije tijd genoeg. We zijn met Tokio Hotel gestopt. Met kinderen kon ik toch niet verder doen. En toen zijn de anderen ook gestopt. Geld genoeg. Vooral na de verkoop van ons laatste album: Humanoid. Dat bracht zoveel geld in het laatje dat we niet meer moesten werken. Al werken de vrouwen wel, puur uit principe.
Dat brengt ons trouwens bij Georg en Sanne. Die twee hebben elkaar echt gevonden. Sanne werkt als nieuwsreporter en reist met Georg de wereld rond. Natuurlijk gaf Georg haar wel een duwtje in de rug in het begin van haar carrière. De naam Georg Listing is dan ook niet niks. Over een half jaartje zal ze wel moeten stoppen met werken, ze is namelijk al een maandje zwanger. Ja, het gaat snel. Maar dat kleintje zal niet alleen zijn. Andreas en zijn vriendin wonen naast ons. Hij kwam Sayenne heel toevallig tegen. En het was meteen raak. En Sayenne is nu ook al 3 maanden zwanger. Dus de kleine Listing is niet alleen. Ik werp nog even een blik op al die mensen in onze tuin. Iedereen zit er. Iedereen behalve ik. Ik glimlach even en loop dan de gang weer op. Ik sluit de deur zorgvuldig en ga dan naar de deur die rechts naast de trap staat. De kamer waar ik slaap. Ontzettend simpel. Niet te veel frullen. Het lijkt een beetje op de kamer in Villa Tokio Hotel, met het enige verschil dat deze kamer vol hangt met gouden platen. Die ik nog steeds koester. Mijn droom is over, maar een wens nam de plaats in. En dat vind ik veel beter. Dat brengt ons bij een persoon waar ik het nog niet over gehad heb. En die ontzettend belangrijk is in mijn wens. En dat is Elle.
Ik stop mijn handen in mijn zakken en loop naar de deur die centraal staat. Midden in de gang. De deur is nooit op slot. Echt nooit. Ik laat mijn hand op de koude deurklink rusten, neem een hap adem en open dan de deur. De geur van rozenbladeren komt me tegemoet. Ik laat mijn blik over de muren glijden. Aan de linkermuur hangt een gouden plaat, de geplastificeerde tickets van het eerste concert en haar hanger. De gouden plaat van de single van Elle en mij. Rechts staat een tafel met een klein bureaulampje en de 2 fotoalbums. Ik, maar ook mijn kinderen kijken er vaak in. Ze zijn gefascineerd door onze jeugd. Ons verhaal is het beste sprookje. En een kind vertelt altijd de waarheid. Recht voor me hangt een grote foto. Een groepsfoto, Elle en ik in het midden. Ze had er al een buikje van mijn 2 engeltjes. Ik glimlach en zet een stap naar voren. Een grote, donker ebbenhouten tafel staat tegen de muur. 2 vazen met rozen staan aan beide kanten, Fenna koopt er elke week nieuwe om ze te vervangen. Tussen de rozen staat het meest kostbare voorwerp van mijn leven. Een kleine, witmarmeren pot, afgewerkt met bladgoud. In krullerige letters staan er 4 letters op te lezen: Elle.
Ik bijt de tranen weg. 3 september is een dag die ik nooit meer kan vergeten. De datum waarop ik mijn liefde heb gevonden en een jaar later weer heb verloren. Al herinner ik haar aan alles. Onze kinderen hebben zoveel van haar weg. Vooral het witblonde haar. Deze hele kamer is aan haar gewijd. Bijna alles wat ik doe, doet me aan haar denken. Meer dan de helft van wat ik doe, doe ik voor haar. Ik til het potje even op en haal er een krantenartikel onderuit. Het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen. Aankondigen dat Tokio Hotel stopt, aankondigen dat mijn verloofde overleden is en aankondigen dat ik vader ben. Ik overlees de vragen. Mompel de antwoorden mee. Ik ken het helemaal. Elk woord zit in mijn geheugen gedrukt. “Had je met haar willen trouwen?”¯ mompel ik de vraag mee. Een enkele traan rolt over mijn wang. “Het trouwen is maar officieel maken. De verloving is belangrijker. Toegeven dat je met je partner voor eeuwig wil samen blijven. En zoals je ziet, waren we verloofd.”¯ mompel ik mijn antwoord zonder te kijken.
Ik stop het artikel weer op zijn plek en verlaat stil de kamer. Vlak voor ik de deur sluit, herhaal ik dezelfde woorden als elke dag. “Tot morgen, zoetje.”¯ Met 3 treden tegelijk ga ik de trap af. In de woonkamer loop ik naar de scheurkalender. Glimlachend scheur ik het briefje van gisteren af. Mijn glimlach word nog groter. Elk jaar, als Sanne een scheurkalender brengt, pakken Elisabeth en Bryan hem mee naar hun kamer en bladeren door tot de datum van vandaag om die te versieren. Als geen ander kennen ze de datum van vandaag vanbuiten. 11 september. Vandaag zou Elle 29 geworden zijn. Ik kijk naar de bloemetjes, de muzieknootjes, de voetballetjes, de namen, de kusjes. Het word me even allemaal te veel. Ik bijt op mijn onderlip tot ik bloed proef en klem dan mijn handen op elkaar. “Kom je, papa?”¯ De zoete, zachte stem van Bryan komt me tegemoet. Zijn witblonde haren hangen nat naast zijn hoofd, hij is vrij groot voor zijn leeftijd, net als Elisabeth. Zijn zwemshort komt tot op zijn knieën, de knieën die hij geschaafd heeft tijdens de grote wedstrijd. Elisabeth wandelt de kamer ook in. De bikini staat haar goed. Zwart en goud. Echt alles doet me aan Elle denken. Dat wil ik ook. Ik wil de herinnering levend houden. De witblonde krullen van Elisabeth zwiepen op en neer. “Kom je, papa?”¯ vraagt ze en trekt aan mijn hand. Bryan trekt aan de andere, waardoor ik niet kan tegenstribbelen. Tom, met losse dreads, komt op me af. “Ik begin die zwarte springharen echt te missen.”¯ mompelt hij en trekt aan een dread. “Ja, ik weet het.”¯ zucht ik en loop naar de tafel. Het is moeilijk om al die koppels te zien. Maar Elle is dicht bij me, ik voel haar aanwezigheid. Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen er omheen. Ik kijk naar de kinderen en zucht. Een warm briesje blaast de dreads uit mijn gezicht, een warme hand gaat over mijn wang, zachte lippen op die van mij, sussende woorden. “Ich bin Da.”¯
Bedankt aan iedereen die meegelzen heeft! <3
Reacties:
Hugbear zei op 23 maart 2010 - 18:56:
:'( het is zo'n mooi en ontroerend verhaal. ik heb er tranen van in mijn ogen.
het was prachtig.
:'( het is zo'n mooi en ontroerend verhaal. ik heb er tranen van in mijn ogen.
het was prachtig.
RNN zei op 16 okt 2009 - 20:48:
Oh mijn God, zó mooi.
Ik ben aant huilen hier, en dat doe ik niet snel (:
Heb helemaal rillingen!
Mijn complimenten.
<33
Oh mijn God, zó mooi.
Ik ben aant huilen hier, en dat doe ik niet snel (:
Heb helemaal rillingen!
Mijn complimenten.
<33
sterretjhu zei op 1 okt 2009 - 16:34:
Aaahhh ik vind het echt heel erg jammer dat Elle overleden is D:
maarja,ik ben gwn verslaafd aan jou verhalen <33
mijn complimenten voor jou super mooie beschrijving
Aaahhh ik vind het echt heel erg jammer dat Elle overleden is D:
maarja,ik ben gwn verslaafd aan jou verhalen <33
mijn complimenten voor jou super mooie beschrijving
Ik ben wel een heel late lezer van jouw verhaal, maar het is gwn ge-wel-dig! En... ik heb er gwn geen woorden voor. Ik zit hier nog steeds met tranen in mijn ogen en heb het laatste hs iets van 10x herlezen. Arme Elle... ze is dood en arme kindjes.. geen moeder...
Anyway, dit was een prachtig, geweldig, mooi verhaal
xxx