FanFic.nl

Crush

1.

“Aaah mam, kom op!”� Smeek ik wanhopig. “Nee! Het mag niet en daarmee uit!”� zegt ze terug. “Maar het is vlakbij! Wat kan er nou gebeuren?”� Mijn moeder kijkt me boos aan. “Je gaat niet Sam, hoor je me!”� zegt ze. Ik weet dat het geen zin meer heeft om er tegenin te gaan dus loop ik kwaad naar boven. Dit weekend is er een auditie, in de stad vlakbij. Een auditie voor een korte film, ik weet niet precies waar hij over gaat maar ik wil wel graag meedoen. Alleen mag ik niet. Waarom mag ik niet? Ik mag nooit wat. Langzaam komen er tranen in mijn ogen. Wat nou als dit mijn grote kans is? Er zijn nooit audities zo vlakbij, nooit. Nu zijn ze er en dan mag ik niet. Ik speel al toneel vanaf… Nou ja, zolang als ik me kan herinneren. Mijn ouders zeggen ook altijd dat ik er heel goed in ben en ik vind het super leuk, maar toch laten ze me niet naar die auditie gaan. “Het is niet eerlijk!”� roep ik hard. De woede stroomt door me heen, ik wil dit zo graag! Waarom laten ze me niet gaan? Waarom? Ik laat me op mijn stalen bed met zwarte lakens vallen en doe mijn ogen dicht.

Ik word wakker van de stem van mijn vader. “Sam, kom je eten?”� vraagt hij. “Geen honger,”� roep ik terug. Hij neemt er geen genoegen mee en komt mijn kamer binnen. “Je moet toch eten,”� zegt hij. “Waarom? Ik heb geen honger, als ik nou ook nog moet eten als ik geen honger heb, word ik helemaal dik!”� schreeuw ik. Mijn vader kijkt me verbaasd aan, maar loopt dan weg. “Dan moet je het zelf maar weten,”� hoor ik nog. Ik zucht. Al dat gezeur over eten. Ik ben dik genoeg, waarom zou ik eten? Ik kan geen beroemde actrice worden als ik dik ben, alle actrices zijn dun.

Slapen kan ik niet meer, dus ik sta op een loop naar de laptop die op mijn bureau staat. Misschien is Lola wel online. Zodra ik me aanmeld op msn glijden mijn ogen langs de lijst met namen, er zijn veel mensen online, maar Lola niet. Ik zucht en pak mijn telefoon, bellen dan maar. “Hey Sam, hoe gaat het?”� Hoor ik haar vrolijke stem zeggen als ik opneem. Ik vertel haar over de auditie en eerst reageert ze enthousiast, totdat ik haar vertel dat ik niet mag. “Wat? Dat meen je niet! En je gaat ook niet?”� vraagt ze. Ik ga ook niet? “Hoe bedoel je?”� reageer ik verbaasd. “Nou, je kunt toch zeggen dat je even de stad in gaat en dan gewoon gaan?”� legt ze uit. Ik moet lachen. “Ja, jij bent gek, dat hebben ze zo door!”� zeg ik. “Nou ja, het was maar een voorstel,”� antwoord ze en ook zij moet lachen. We praten nog een poosje door over van alles en nog wat en dan hang ik op.

Mijn maag knort en begint pijn te doen. Misschien moet ik toch maar wat eten. Ik loop naar mijn tas en vind nog een plak ontbijtkoek. Dat dan maar, ik heb vandaag toch nog niet zo veel gegeten dus het mag wel. Maar als ik de ontbijtkoek op heb krijg ik toch spijt. Ik kijk naar mezelf in de grote spiegel die tegen de muur hangt en trek mijn shirt omhoog. Die buik, die vieze dikke buik, ik kan er niet naar kijken. Ik ren naar de badkamer en ga op mijn knieën voor de wc zitten. Ik voel de kou van de tegels maar het maakt me niks uit. Twee vingers glijden mijn keel in en de ontbijtkoek komt er weer uit. Als alles eruit is spoel ik door en drink ik een glas water om de zure smaak weg te spoelen. Water is toch calorieloos.

Eenmaal terug op mijn kamer ga ik weer op bed liggen en pak ik een tijdschrift. Ik blader het door, maar kan er eigenlijk niet naar kijken. Die meisjes zijn allemaal zo mooi dun. Waarom kan ik niet zo zijn? Ik wil zo zijn! Ik gooi het tijdschrift weg en begin te huilen. Het is gewoon niet eerlijk! Mijn leven is niet eerlijk… Het voelt alsof de zwart met roze muren van mijn kamer op me af komen, ik wil niet meer. Ik schrik van mijn eigen gedachte. Wil ik echt niet meer? Langzaam zak ik achterover op bed. De tranen glijden nog steeds over mijn wangen en snikkend val ik in slaap.

Reacties: