FanFic.nl

Crush

2.

Wanneer ik de volgende ochtend mijn ogen open doe voel ik me slecht. Mijn kussen is zwart van de make-up die ik er gisteren niet af wilde halen en ik merk dat ik met kleren en al in slaap gevallen ben. Zuchtend stap ik uit bed, pak wat kleren en loop naar de douche. Het warme water stroomt over me heen. Pas als ik weer ben aangekleed en naar beneden loop denk ik weer aan de auditie en ik herinner me wat Lola zei. “Je kunt toch gewoon gaan?”� Kan ik dat? Ik bedoel, mijn ouders zullen het niet door hebben, ik ga wel vaker de stad in. Maar stiekem naar een auditie gaan? Dat is niet iets wat ik normaal zou doen.

Diep in gedachten verzonken loop ik de kamer binnen. “Goedemorgen!”� zegt mijn moeder vrolijk. Ik mompel iets terug en kijk in de koelkast. Vruchtensap? Nee. Melk? Nee. Dan zie ik een appel liggen, dat dan maar. “Eet je niet meer?”� vraagt mijn moeder. Ik haal mijn schouders op, schud mijn hoofd en zeg dat ik niet zo’n honger heb. Gelukkig vraagt ze niet verder en hoef ik dus niet meer te eten.

“Ik ga gewoon naar die auditie,”� denk ik als ik de trap weer oploop. Ze zullen het niet doorhebben en waarschijnlijk krijg ik de rol toch niet. De auditie is op zichzelf al iets waar ik van kan leren, dus waarom zou ik niet gaan? Een glimlach tovert zich op mijn gezicht als ik naar mijn overvolle kledingkast loop om te kijken wat ik eruit zal trekken om aan te doen op de auditie. Best moeilijk. Niet te zwart, misschien schrikken ze daarvan. Maar ook weer niet te kleurig, ik moet wel mezelf blijven. Uiteindelijk kies ik voor een donkere skinny jeans met een leuk zwart shirtje. “Dat past mooi bij mijn roze met zwarte kralenketting en de 39 rinkelarmbanden die ik heb.”� Denk ik, terwijl ik alles bij elkaar zoek.

“Sam? Ik ben op zoek naar Sam?”� Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk om me heen. Een man van middelbare leeftijd met een belachelijk groen petje leest mijn naam van een lijst af. Ik sta op en loop naar hem toe.”�Dat ben ik,”� zeg ik. “Mooi, loop maar mee,”� zucht hij, duidelijk blij dat ik eindelijk reageerde zodat hij verder kan.

Als ik de deur door loop, word ik opeens zenuwachtig. De deur komt gelijk uit op een zwart podium, de zaal is groot, maar er zitten maar vier mensen. Drie mannen en één vrouw. De mannen zijn allemaal rond de 25 jaar en zitten erbij alsof ze naar een voetbalwedstrijd kijken, spijkerbroek, T-shirt, ze drinken nog net geen bier. De vrouw daarentegen heeft lang blond haar wat eruit ziet alsof het iets te lang onder de stijltang heeft gezeten. Ze draagt een zwarte bril met dikke randen en ziet er daardoor ontzettend streng uit. Het is net ‘Idols’ en ik krijg al angstige visioenen waarin ik volledig afgekraakt word. Had ik dit nou wel moeten doen? Maar dan bedenk ik me dat het een auditie is voor een korte film, ze willen alleen zien wat ik kan, ze gaan me heus niet afkraken. Toch?

“Goed, Sam, heb je al enige ervaring?”� begint de vrouw. Oh god, nou komt het. Ik schud mijn hoofd. “Nee, eigenlijk niet. Ik doe al 5 jaar drama op school, maar meer niet,”� antwoord ik verontschuldigend. Tot mijn grote verbazing reageert een van de mannen positief. “Mooi zo,”� zegt hij waarna hij iets in het oor van de andere man fluistert. Deze begint te lachen en ik voel me behoorlijk ongemakkelijk.

Ze stellen nog wat vragen, voornamelijk over mezelf, en dan zie ik de man met het groene petje weer. Deze keer heeft hij een jongen bij zich. “Sam, dit is Franky, hij heeft de hoofdrol in de film en we willen graag dat je even een scène met hem speelt,”� legt een van de mannen uit. Franky heeft donkerbruin, halflang haar en donkere ogen. Zijn kleren zijn nonchalant, alsof hij gewoon wat uit de kast getrokken heeft, maar volgens mij heeft het hem heel wat werk gekost om dit bij elkaar te zoeken. “Hey, alles goed?”� zegt hij ongeïnteresseerd. Ik glimlach en krijg een script in mijn handen geduwd. “Jij speelt Lilly, een meisje dat tot over haar oren verliefd is op David, Franky dus. Hij heeft haar net verteld dat hij haar ook wel leuk vind, maar dat hij zich daarvoor schaamt,”� legt de man uit die me ook voorstelde aan Franky. Ik lees even snel de tekst door en dan beginnen we. “Hoe sneller we beginnen, hoe sneller het voorbij is,”� denk ik terwijl de zenuwen steeds harder door mijn lijf beginnen te gieren.

Het is een vrij emotionele scène waarin ik moet schreeuwen, huilen en ook al bijna met David moet zoenen. Het is best eng om zoveel van mezelf te laten zien op een toneel met vier mensen ervoor die alleen op jou letten, maar zodra ik begin te praten maakt het me niet meer uit. Dat heb ik altijd met toneelspelen, ik durf dingen die ik normaal niet durf. Ik ben een personage. Gelukkig breekt de vrouw het vlak voor de wel zoen af, ik denk niet dat ik dat erg goed gedaan had. “Oké Sam, bedankt en je hoort nog van ons,”� zegt ze en niet veel later sta ik weer buiten.

Terwijl ik terug fiets naar huis denk ik aan de auditie. Deed ik het wel goed? Gooide ik er niet te veel emotie in? Of te weinig? Gebruikte ik mijn lichaam wel? Keek ik niet te vaak naar de tekst op het papier? Nou ja, er is nu niks meer aan te doen. Ik hoop dat ik de rol heb. Gelukkig heb ik ze mijn mobiele nummer gegeven, straks zouden ze naar mijn huistelefoon bellen en nam een van mijn ouders op! Dat had ik niet overleefd.

Reacties: