FanFic.nl

Crush

8.

8.

“Loo, ik heb een probleem,”� zeg ik wanhopig als Lola eindelijk haar telefoon opneemt. “Ten eerste, noem me geen Loo, dat is het Engelse woord voor wc. Ten tweede, wat is je probleem?”� antwoord ze met een overdreven zakelijke stem. Ik lach, Lola weet van alles altijd weer een grap te maken. Zo snel mogelijk vertel ik haar wat er aan de hand is, bellen vanuit Duitsland is duur. “Dat is inderdaad een probleem,”� zegt ze wanneer ik uitgesproken ben. Ik zucht, ze heeft blijkbaar ook geen goede oplossing.

Maar dat heb ik mis. Lola blijkt een nieuw baantje te hebben, als postbode! “Dus ik kan mooi jouw bankafschriften er tussenuit vissen en ze bij mij thuis bewaren,”� legt ze uit. “Loo, je bent geweldig!”� gil ik. “Ik weet het. En noem me geen Loo!”� zegt ze. Lachend hang ik op. Ik vertel haar later wel over Bill en Tom. Het is alsof er een last van me afvalt. Nou hoef ik me daar in ieder geval geen zorgen meer over te maken, dat scheelt.

Zodra ik de eetzaal binnenloop voor het avondeten zie ik Franky zitten. Shit, straks ziet hij me. Snel wil ik weglopen maar het is al te laat. “Hey Sam, kom hier zitten!”� zwaait hij. Shit, shit, shit! Het valt hem natuurlijk meteen op als ik alleen een crackertje met jam eet. Maar ik heb weinig keus, ik kan nu moeilijk weglopen. “Waar was jij de hele middag? Je zou toch maar heel even gaan winkelen?”� vraagt hij. “Ja, maar het was leuker dan ik dacht,”� antwoord ik. “Vrouwen…”� lacht Franky.

Ik lach mee en loop dan naar het buffet om iets te eten te pakken. Maar wat? Het is allemaal zo vet en zo zoet. Ik besluit een broodje kaas met water te pakken. “Hoef je niet meer?”� vraagt Franky als ik terug kom. Ik schud mijn hoofd en eet het broodje kaas. Het is zo lekker. Ik begin steeds sneller te eten en voel dat het mis gaat. Na het broodje kaas loop ik weer naar het buffet en pak naast nog twee broodjes kaas ook nog een croissantje. Hierna gooi ik stiekem nog een paar koekjes in mijn tas en loop ik naar mijn kamer om ze op te eten.

Ik stap de badkamer binnen en zak voor de wc op de grond. De vloer is koud onder mijn knieën, maar ik voel het niet. Mijn vinger glijdt mijn keel in en een zure smaak vult mijn mond. Zodra ik er zeker van ben dat alles eruit is spoel ik de wc door. Ik doe mijn make-up goed, poets mijn tanden en zucht. Waarom doe ik dit steeds? Alles war ik eet eindigt in een vreetbui. Waarom kan ik niet gewoon eten net als ieder ander mens?

Geklop op de deur sleurt mij weg uit mijn gedachten. Shit, wie is dat? Mijn vraag wordt snel beantwoord. "Sam, gaat het wel? Ik ben het, Franky." klinkt het van achter de deur. Snel werp ik een blik in de spiegel. Mijn ogen zijn nog een beetje rood maar verder zie ik er normaal uit.

"Je was zo snel weg na het eten. Hé, heb je gehuild?" vraagt hij terwijl hij met een duim over mijn wang strijkt. "Nee natuurlijk niet. Ik was mijn gezicht aan het wassen en kreeg toen zeep in mijn ogen," lach ik. Ik hoop maar dat hij het gelooft. Hij kijkt me even onderzoekend aan maar haalt dan zijn schouders op. "Wat kijk je?" vraagt hij. Franky loopt naar de bank en gaat zitten. "Een of ander Duits programma," zeg ik terwijl ik naar de koelkast loop om wat te drinken te halen.

Opeens hoor ik een stem. Het is Duits en het lijkt verdacht veel op... Snel zet ik de flesjes neer en ren ik naar de tv, maar ik ben te laat. De stem is alweer weg. "Wat was er net op?" vraag ik, maar Franky weet het niet. "Iets over een muziek festival ofzo," antwoord hij. Gek, ik zou toch zweren dat ik Bill hoorde praten.

Ik plof naast Franky neer op de bank en begin een beetje te zappen, er is niks leuks op tv. Langzaam gaat Franky dichterbij me zitten en net op het moment dat hij zijn hoofd naar me toebuigt gaat de telefoon. Het lijkt wel een film! Vlak daarna gaat mijn telefoon ook. Het is onze regisseur, Peter, in plaats van de eerste drie scènes doen we morgen scène 11, 12 en 13. Als ik opgehangen heb zie ik Franky verschrikt kijken. "Alles goed?" vraag ik. Hij schudt zijn hoofd. "Die scènes ken ik niet." stamelt hij vlak voordat hij naar zijn eigen kamer rent om te gaan leren.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.