FanFic.nl

Everything will be fine

13.

Ik trapte mijn versleten allstars uit en ging voorzichtig op het koude beton staan. Een lichte wind streek langs mijn gezicht en met een glimlach sloot ik mijn ogen. Dit was alles wat je van een hotel kon verwachten en meer. Ik had mijn weg gevonden naar het dak en had verbaasd naar het prachtige uitzicht gekeken.
Overal in de stad brandde nog licht. Ik keek nog eens over de rand en mijn blik viel op een groep mensen. Ze brachten straattheater op de hoek van de winkelstraat. Geïntrigeerd bleef ik volgen wat er allemaal gebeurde tot ik enkele druppels op mijn gezicht voelde.
“Geweldig. Ook dat nog.”�, nu ja. Ik was iemand die kon genieten van de eerste regenbui na een paar droge dagen. De geur die dan opsteeg van het groen en de stenen op straat. Ook onweer kon mij een tijd lang in de ban houden.

Ik draaide me nog een laatste keer om en keek naar binnen. Gustav schudde nog eens zijn hoofd maar eigenlijk wist hij dat ik me niet zou bedenken. Ik liep verder mijn tuin in en negeerde mijn moeder die riep dat ik naar binnen moest. Ik kroop over de hekken achterin en onder de prikkeldraad die leidde naar het veld achter ons huis. De regen had er voor gezorgd dat er al modder lag. Ik trok mijn schoenen uit en stapte verder. Een bliksemschicht verlichtte heel de weide en met een glimlach liep ik verder. De buren keken allang niet meer op wanneer ze me bij dit weer naar buiten zagen lopen. Een plots kabaal achter mij deed me omkijken. En ik zag Georg en Gustav met een grijns op me toelopen. Ik liet mijn schoenen voor wat ze waren en liep verder de wei in. Ik bukte me een greep een hand vol modder. Maar goed dat hier geen beesten stonden of het had evengoed wat anders kunnen zijn. Ik draaide me om en raakte Georg vol op zijn borst.
“Oo-ooh, Yaren! Ik zou maar beginnen lopen!”�
Al lachend liep ik van hem weg en kon het grootste deel van de wei afstand van hem houden tot ik plots gegrepen werd door Bill en Tom, die ons hadden horen roepen tot een straat verderop. Georg liet zich met veel show boven op ons vallen en ook Gustav smakte tegen ons aan. Al kreunend kropen we allemaal weer overeind en bleven nog even uitblazen.

Na een paar laatste interviews hadden Gustav en Bill de namiddag op mijn kamer doorgebracht. Georg? Die had zich weer eens laten doen door Bill en had de taak gekregen om Tom te entertainen.
De regen hield alweer op en mijn blik viel weer op het straattheater. Eigenlijk zou Gustav hier moeten zijn, hij zou dit geweldig vinden. Heel anders dan de anderen. Ik was nog steeds verbaasd hoe ze het zo goed met elkaar konden vinden, en tegelijk helemaal verschillend waren. Ik was - volgens hun dan - de ideale mix tussen hun vieren. Ik had de attitude van de tweeling, het geduld van Gustav en de humor van Georg. Al werd dat laatste nooit echt altijd fantastisch gevonden. Georg daarentegen vond het geweldig om te zien hoe de anderen zich dood ergerden aan mij als ik weer eens begon aan één van mijn spraakwatervallen. Maar daarover genoeg gezegd voor ik tegen jullie ook al begin.
Ik was vandaag te weten gekomen dat ze nog altijd die gewoontes hadden van toen. Gustav sliep nog steeds met twee paar sokken aan - vraag me niet waarom, dat was een mysterie waar hij zelf ook geen antwoord op wist -, Bill had nog steeds de gewoonte om zich minstens twee keer per dag om te kleden en Georg was nog steeds de Georg waar ik zo van hield. Tom? Dat was een onderwerp dat ze hadden gemeden vandaag. Ach, Tom was nog steeds hetzelfde, grote mond maar als het er op aan komt is hij niets anders dan de beste vriend de iemand zich maar kan voorstellen.
Ik had trouwens nog steeds het gevoel dat Gustav iets verzweeg voor mij. Ik had hem een paar keer betrapt op het kraken van zijn vingers, iets wat mij vertelde dat hij zenuwachtig was. Toen ik hem een paar keer vragend had aangekeken viel hij steeds in het ritueel om beschaamd naar de grond te kijken. Ik had me voorgenomen om straks naar zijn kamer te gaan en hem eindelijk te vragen wat er was. Ik moest het weten voor ik morgen weer naar huis ging.
Voorzichtig duwde ik me op de verhoogde rand van het dak en negeerde het feit dat ik er vast idioot moest uitzien. Straks denken ze beneden nog dat ik ga springen, een eind aan mijn leven ga maken. Maar dit was voor mij iets helemaal anders. Ik voelde me rustig en dat was al een hele tijd geleden. Vannacht had ik nog even wakker gelegen. Sofie had niets gemerkt en ik vond het te vreemd om plots bij Gustav aan te kloppen. Waarom weet ik zelf ook niet, maar er is iets veranderd, al kan ik echt niet thuisbrengen wat.
“Yaren?”�
Ik draaide me met een schok om, ik had helemaal niemand horen komen. Ik verloor mijn evenwicht en hij kon me nog net vastgrijpen.
“Ben je helemaal gek geworden?”�
Ook zijn ademhaling ging als een gek tekeer en ik kon me niet voorstellen dat hij echt dacht dat ik zou springen. Alsof hij plots merkte dat hij nog steeds mijn hand vasthad zette hij snel een stap achteruit. Bloosde hij nu? Ik kreeg een triomfantelijke glimlach op mijn gezicht en zette me terug neer op de rand. Een beetje onwennig gebaarde ik dat hij naast me moest komen zitten maar hij twijfelde.
“Ik hou het op speciaal.”�, grijns ik als antwoord op zijn vraag. “Nog steeds hoogtevrees Tom?”�
Een kleine grimas bevestigde mijn vermoeden. Ik stond recht en trok hem aan zijn hand mee. Hij slikte even toen hij onder hem de afgrond zag.
“Focus op iets anders.”�
“Wat?”�
“Hoe meer je naar beneden kijkt, hoe dieper het lijkt. Als je je blik op iets anders richt,”� ik duwde zijn kin omhoog en zorgde ervoor dat hij niet meer naar beneden kon kijken, “let je er niet meer op en verdwijnt het gevoel dat je elk moment te pletter kan storten.”� Ik schrok van mijn rustige uitleg, terwijl ik zelf ook maar met een bang hartje naar beneden keek. Pas toen zag ik dat hij me aankeek. “Wat?”�, ik keek hem recht aan.
Hij haalt zijn schouders op, “Ik richt mijn blik op iets anders.”�
Er viel een aangename stilte terwijl hij me nog steeds strak aan staarde. Ineens stak hij zijn hand naar me uit. Zijn warme vingers lagen op mijn koude wang en met zijn duim gleed hij naar mijn piercing.
“Hoe lang heb je daarvoor moeten zagen.”�
Ik lachte en wendde mijn blik af. Ik haatte het als hij liet blijken hoe goed hij mij eigenlijk kende. Via mijn schouder gleden zijn vingers langs mijn arm naar mijn hand. Hij kneep in mijn vingers en draaide mijn handpalm naar boven.
“Speel je nog?”�
“Als je wil weten of ik nog altijd beter ben. Ja.”�
Hij grijnsde.
“Waarom?”�, vroeg hij plots. Maar nu met een zachtere blik dan de eerste keer in de concerthal.
“Nou, ik bedoel, mijn techniek is altijd wel perfect geweest en -
“Je weet wel wat ik bedoel.”�, onderbrak hij me.
“Tom, ik heb brieven gestuurd, mails en al die dingen. Mijn moeder had bijna een hartaanval toen ze de internetrekening zag en...”� ik zuchtte even “En toen niets. Ik dacht gewoon dat het voorbij was. Jullie waren me vergeten.”�
Hij schudde zijn hoofd. “Je weet dat we je nooit zouden kunnen vergeten. Maar hoe kan het dan dat we nooit iets hebben ontvangen? Dat jí­j nooit iets hebt ontvangen?”�
“Hoe bedoel je...”�
“We hebben een fortuin uitgegeven aan postzegels.”�
Ik zweeg even en probeerde uit te maken hoe het kon dat al die brieven nooit zijn aangekomen. Ik kon maar tot één conclusie komen. Het kon niet anders. De enige persoon die altijd had geprotesteerd tegen alles wat ik deed.
“Mijn moeder...”�, fluisterde ik. “Het kan niet anders.”�
Hij trok zijn ene wenkbrauw op en leek enkele seconden sprekend op Bill. “Waarom zou ze dat dan doen.”�
“Ik heb geen idee...”�
Tom kneep zacht in mijn vingers terwijl hij zocht naar woorden. “Kleine, ik”� hij grijnsde in het midden van zijn zin toen ik met een ruk opkeek. Zo had niemand me nog genoemd sinds de dag dat ik wegging. Hij wendde even zijn ogen af, maar wist plots wat hij moest zeggen. “ik heb je gemist.”� Met die woorden haalde hij zijn schouders op. Alsof het iets vanzelfsprekend was. Ik moest lachen, omdat het leek of er niets veranderd was. “Lach je me uit?”�
“Ik zou niet durven.”�, probeerde ik serieus te antwoorden.
Ik greep zijn hand wat beter vast en zag de opluchting in zijn ogen.

Ik draai me nog eens om wanneer ik voor de zoveelste keer uit mijn slaap wordt getrokken door de zenuwachtige kriebels in mijn buik. Mijn oog valt op de wekker en ik duw me recht.
“Sofie!”�, als antwoord mompelt ze wat maar valt terug in slaap. “Verdomme Sofie! Ik heb door de wekker heen geslapen!”�
Ik spring recht en grijp mijn kleren bij elkaar. In een nog nooit gezien tempo fris ik me op en kleed me aan. Wanneer ik terug de kamer binnenstap zit ze nog steeds dwaas rechtop haar ogen uit te wrijven. “Haast je even, wil je!”� ze werpt me haar meest dodelijke blik toe en laat zich terug op haar kussen vallen. Ik vervloek haar binnensmonds en maak me klaar om haar desnoods uit haar bed te sleuren. Geklop op de deur verstoort mijn snode plannen. Ik tover een onschuldige glimlach op mijn gezicht wanneer ik Gustav zie staan. Hij grijnst en schud zijn hoofd omdat hij wel weet dat ik te laat zou komen.
“Sorry sorry sorry!”� Ik wijs terwijl over mijn schouder waar Sofie alweer in slaap is gevallen. “Waar is Bill als je hem nodig hebt?”�
“Hier!”�
Hij verscheen achter Gustav en keek me, met verbazend wakkere en nieuwsgierige ogen aan. Nog voor hij ook maar iets kon ondernemen om Sofie wakker te maken liep de wekker af. Een uur te laat. Slim. Twee keer raden wie dat had gedaan. Met een diepe zucht duwde ze zich terug recht en keek met grote ogen naar ons. “Shit.”�
Bill begon te lachen en snel werkte ik iedereen de kamer uit, zorgde ervoor dat ze zich klaarmaakte en wachtte haar in de hal op. Dit zou nog even kunnen duren...
Ik bedacht me het gesprek gisteren met Tom op het dak. Het was niet wat ik had verwacht maar ik had me echt geamuseerd. Tom was nog steeds hetzelfde als het op droge humor aankwam en dat beviel me wel. We hadden geen woord gerept over vroeger, maar we vroegen elkaar uit naar het nu.
Ik had ineens door dat Georg recht tegenover mij stond en mij, zonder enige schaamte, zat te begluren. Ik besloot er een schepje bovenop te doen en knipoogde naar hem. Ik zag de fierheid in zijn gezicht toen Bill ons aankeek. Ik schudde al lachend mijn hoofd en keek naar Gustav. Hij negeerde mijn blik en bleef naar de deur staren. Ik keek even naar Bill, maar hij wist blijkbaar ook niet wat er met hem aan de hand was. Tom kwam om de hoek - nee, ik was niet de enige die overal te laat kwam - met een grote grijns. Ik wist wat die betekende en klopte nog maar eens op de deur om zijn blik te ontwijken. Van binnenuit klonk wat gegrom dus ze was bijna klaar. Ik draaide me terug om en keek nu recht in het gezicht van Gustav. Even leek het of hij wou weg kijken maar zich nog net bedacht. Die vertrouwde glimlach verscheen en ik zag terug de jongen die op zijn vensterbank voorlas uit een van zijn boeken, die me enthousiast meenam naar een concert van een nog onbekende groep, die me kalmeerde na een ruzie met mijn ouders.
De deur vliegt open en met een boze blik staat Sofie in het deurgat.
“Klaar.”� Mompelt ze snel en vertrekt naar de lift.
Ik buig me naar Bill die haar verbaast na kijkt “Ja ja Kaulitz, er zijn nog mensen met verschrikkelijke ochtendhumeuren!”� hij grijnst en stampt tegen mijn arm.
Wanneer we beneden uit de lift stappen slaat Tom zijn arm om me heen en loopt naast mij verder. Even denk ik Gustav te zien kijken, maar ik vergiste me. Ik fronste mijn wenkbrauwen en kneep in Tom’s zij. Hij slaakte een kreetje waarop iedereen in de lobby opkeek. Hij wreef over de plek alsof het pijn deed. “Mietje”� mompelde ik net luid genoeg. Zijn mond zakte open en ik ging snel naast Georg lopen die nu op zijn beurt tegen me aan kwam duwen. Ik stak mijn tong uit naar Tom en sloeg mijn arm rond Georg’s middel. Die grijnsde en viste de sleutel uit zijn zak.
Nadat ze allemaal hadden uitgecheckt stonden we wat te dralen in de hal. Binnen een kwartier kwamen ze hun ophalen en zouden ze terug vertrekken naar Duitsland. Uiteindelijk komt Bill op me afgestapt en sluit stevig zijn armen om me heen. Ik ga op mijn tenen staan en hoor hem zachtjes grinniken. Ik druk een kus op zijn wang en laat hem los. Hij steekt zijn hand uit en maakt aanstalten om eens stevig mijn haren in war te wrijven maar ik duik nog net weg. Waardoor ik ook meteen in de armen van Georg beland. Zijn handen liggen beduidend lager dan die van Bill maar eigenlijk verbaasd me dat niets. Hij had sinds ik terug was al vaker laten merken dat mijn uiterlijk veranderd was, in de positieve zin. Dit keer was ik degene die moest lachen waardoor hij me porde tussen mijn ribben. Ik kromp in elkaar en liet hem lachend los. Tom stond als volgende te wachten en ook bij hem moest ik op mijn tenen gaan staan. Waarom moesten die twee nu net een enorme groeistoot krijgen? Hij hield met net iets langer vast en ik voelde zijn lippen tegen mijn wang. Hij knipoogde nog en liet me toen helemaal los.
Gustav stond met zijn rug naar me toe en twijfelde of hij mij eigenlijk wel wou zien. Ook de anderen keken hem vreemd aan maar Bill duwde me zacht in zijn richting. Ik ging voorzichtig achter hem staan en legde mijn hand op zijn onderrug. Hij schrok en draaide zich om. Er liep een traan over zijn wang die ik snel wegveegde en voorzichtig tegen hem aan ging staan. Ik snapte niet wat er allemaal met hem gebeurde. Wat er allemaal binnenin hem gebeurde. Zijn vingers drukten hard in mijn rug en ik probeerde hem te troosten. Alleen leek ik het gewoon nog erger te maken. Ik had hem gisteren beloofd om hen binnen een week te komen opzoeken. Mijn vader was terug verhuisd naar Duitsland en ik zou hem gaan bezoeken.
Ik voelde zijn schouders schokken en wist me geen houding te geven. Hij gaf me het gevoel dat het mijn schuld was dat hij zich nu zo voelde, ook al was dat waarschijnlijk zijn bedoeling niet. Ik moest dringend met hem praten maar daar was het nu te laat voor. Gisteren was ik mijn belofte aan mezelf vergeten en meteen in mijn bed gekropen na het gesprek met Tom.
Terwijl hij me voorzichtig losliet probeerde hij zijn gezicht te verbergen. Ik hield hem tegen en ging op amper een paar centimeter van zijn gezicht staan. Hij keek verbaasd aan, wat me deed twijfelen of ik er wel goed aan deed om volgende week terug te gaan. Hij huilde volgens mij niet omdat hij weg moest, maar om een heel andere reden. Een reden waar ik niets van af wist. Hij had heel wat uit te leggen.
Hij wendde zijn blik af en leek opgelucht toen enkele mensen van hun crew kwamen zeggen dat het tijd was om te vertrekken. Hij liep langs me, recht naar buiten.
“Ik praat wel met hem.”�, Bill kneep in mijn schouder en liep achter Gustav naar buiten. Tom en Georg stonden nog steeds te kijken, verwachtend dat ik wel zou zeggen wat er met hem was. Ik haalde verbaasd mijn schouders op en haalde mijn hand door mijn haar. Tom kwam voor me staan en drukte een kus op mijn voorhoofd.
“Komt wel goed.”�, fluisterde hij. Maar ik kon de twijfel in zijn stem horen.

Reacties: