FanFic.nl

Drawn <-- afgerond

34

Bill:
Ook ik had me inmiddels aangekleed en even vlug wat gedaan in de badkamer. Debio had namelijk geen zin om twee uur lang te moeten wachten op mij. Samen liepen we de trap af naar de woonkamer waar Gordon inmiddels in de keuken afbak broodjes stond klaar te maken. ‘goedemorgen!’ riep hij ons toe en kwam even later met een mandje vol broodjes aangelopen. ‘kom, wij beginnen alvast met het ontbijt. Eer dat de rest er is ben ik al vergaan.’ En zo namen wij met zijn drieën plaats aan de ontbijt tafel en begonnen met het ontbijt. Simone kwam na een tijdje ook naar beneden en Henna en Tom uiteindelijk toen wij al bijna klaar waren. ‘ook lekker geslapen jongens?’ vroeg Simone aan ons. We knikte allemaal behalve Tom. ‘nee, ik werd mijn bedje uitgejaagd door een stel spinnen.’ Zei hij. Simone en Gordon keken elkaar even aan en schoten toen in de lach. ‘wat?!’ riep Tom vragend. ‘niets niets Tom, je moeder en ik hadden vanochtend nog even over jou. Maar nu snap ik geloof ik wat Bill bedoelde met de biologie.’ Tom keek mij vragend aan waarop een ondeugende grijns op mijn gezicht verscheen. Tom bleef hem even aanstaren toen het kwartje viel. ‘ma-ham! ‘riep hij en ik proestte het uit. Henna keek daarop Debio weer vragend aan. Die haalde haar schouders maar op ook al wist ze wel waar het over ging.

Na het ontbijt kwamen we op het idee een boswandeling te gaan maken. Niet dat ik hier zin in had, natuur vond ik niet interessant. Maar Debio daarentegen wilde dit maar al te graag. ‘frisse lucht zal je goed doen. Misschien krijg jij dan ook nog eens een beetje kleur.’ Zei ze tegen mij terwijl ze in mijn wang kneep. ‘moet jij zeggen, je bent al even bleek!’ gaf ik haar terug en ze moest giechelen. We trokken allemaal onze jassen aan en stapte in de auto van Gordon. Het was achterin een beetje krap dus zat Henna bij Tom op schoot. We reden naar het bos wat het dichtstbijzijnde was. Ongeveer een klein kwartiertje rijden met de auto.
Gordon parkeerde de auto en wij stapte uit. Simone had een kaart gepakt en bekeek die nu. ‘laten we de groene route doen.’ Zei ze en wees op de kaart. Wij stemde maar in en zo gingen we dus lopen. Tom had nog steeds niet de hersenen gekregen dat je als je ging wandelen wel de juiste kleding en schoenen zo handig waren. Nee hoor, Tom liep gewoon met zijn veels te grote broek en gympen. Ik vroeg me af wanneer die last van zijn voeten zou krijgen.

We hadden nu dik drie uur gelopen en waren nu weer terug bij de auto. Debio had onderweg met een digitale camera overal foto’s van gemaakt en had nu een flinke blos op haar wangen. Wij liepen nu allemaal met voeten die zeer deden maar wonderbaarlijk genoeg had Tom nergens last van. ‘hoe kan dat toch? Wij lopen in wandelkleding en hebben last ervan en jij loopt in je dagelijkse kloffie en hebt helemaal nergens last van!’ vroeg ik aan Tom. ‘tja, waarom zou ik zo moeilijk gaan doen met andere kleding als ik weet dat dit toch het beste zit.’ Ik zuchtte en haalde mijn schouders op. We propte ons weer in de wagen en gingen weer op huis aan.
De zondag en maandag gleden snel voorbij. Twee heel saaie dagen waarbij we voornamelijk binnen bleven of de normale dingen uit een normaal leven moesten doen. Ik genoot er wel van. De dingen die voor ieder ander zo normaal waren, waren voor mij juist weer een leuk uitje. Boodschappen doen, een brief op de post, hond uitlaten. Het was heerlijk even die normale rust.
Vandaag was het dinsdag en we hadden geplant om naar een meer te gaan wat hier aan aantal kilometers verderop lag. helaas ging dat niet helemaal door…

‘bah het regent.’ Zei Henna. We zaten met zijn viertjes in mijn kamer en Henna stond bij het raam. ‘wanneer worden die wolken nu eens lichter? Ze worden alleen maar donkerder!’ Tom moest grinniken. ‘het lijkt wel op het weer wat we hadden bij onze opname van de clip voor durch den monsun.’ Ik knikte. ‘ja, het leek wel perfect getimed toen. Precies op het moment dat we de regen take zouden nemen brak de hemel los. Dat was eigenlijk wel mazzel want anders moesten ze met water uit het meer aan de gang en dat zou alleen maar waterverspilling zijn en van dat soort geblabla.’ Henna liep van het raam weg en liet zich naast mij op het bed vallen. ‘ja toen was het goed. Maar nu is het niet goed. Wat moeten we gaan doen de rest van de dag dan?’ Ik deed even mijn ogen dicht en kreeg een ideetje. ‘laten we naar zolder gaan!’ zei ik. Tom veerde op. ‘ja, lollig! Wie weet wat we nog eens kunnen vinden tussen die troep.’

Tom:
We liepen naar het einde van de hal. Daar maakte Bill een luik open wat in het plafond zat. Bill moest het wel doen aangezien de anderen inclusief mezelf, er niet bij konden komen. En als Bill op zijn tenen ging staan kon hij het ijzeren haakje pakken van het luik.
Bill vouwde de trap uit en duwde mij naar voren. ‘jij eerst.’ Zei hij. ‘waarom ik?’ vroeg ik. ‘daarom!’ zei hij. Ik rolde met mijn ogen . ‘bangerik.’ Fluisterde ik en liep de trap op. Boven knipte ik het licht aan en een vaal tl-licht verlichtte de ruimte. ‘komen jullie nog?’ riep ik en niet veel later stak Debio haar hoofd door de doorgang.

Onze Zolder zat ongeveer in de nok van ons huis. De wanden van de ruimte liepen daarom eerst een stukje recht en vervolgens schuin waar ze net boven je hoofd samenkwamen. De ruimte zelf was volgebouwd met dozen, kisten, meubels en andere dingen.
Bill en Henna kwamen ook naar boven en we gingen even zitten. ‘wow, wat een spullen!’ zei Henna. ‘wat denk je. De helft is van onze oma, er staat nog zooi van de vorige bewoners en de rest is van mam met haar obsessie van bewaren zoals je het bijna kunt noemen.’ Zei Bill. Henna moest er om lachen. ‘nou, zullen we dan maar eens gaan kijken?’ stelde ik voor. De andere knikte en we gingen staan voor zover dat kon. Bill was de langste dus moest flink gebogen lopen. ‘dit kan niet goed zijn voor je rug.’ Zeurde hij. ‘ga dan op je knieën kruipen.’ Zei Debio. ‘dacht het niet. Dan word mijn broek vies.’ Zei hij weer. ‘nou en? Je word hoe dan ook vies hier Bill, niet zeuren.’ Debio trok hem naar beneden en Bill belande op zijn knieën. ‘Debio!’ zei hij half lachend. Maar daarna kroop hij gewoon verder.
We verdeelde ons over de zolder. Ik haalde wat dozen weg en bekeek er de inhoud van. Voornamelijk zat er veel troep in.
‘vroeger speelde ik vaak op de zolder thuis.’ Zei Debio. ‘dan zette ik de meubels die er stonden zo neer dat het leek of ik een eigen huisje had. Vaak speelde ik dan van ’s ochtends tot ’s avonds laat. Mijn vader moest me dan altijd van de zolder halen omdat ik dan in slaap was gevallen.’ Ik knikte. ‘zoiets deden Bill en ik ook wel eens. Maar meestal deden wij dan of we een optreden moesten geven. We maakte van spullen een cirkel waarvan het midden dan een podium moest voorstellen. Oude knuffels en poppen zette we dan daarvoor neer als publiek. Wij konden dan ook vaak een hele dag zoet zijn.’ Henna knikte. ‘wij hadden geen zolder maar wel een rommelkamer. Ik mocht er meestal niet spelen van mama maar als zij weg was zei pap vaak dat ik er wel een uurtje of twee mocht spelen. Dat was altijd wel leuk. Er lagen een boel gave spullen al begreep ik nooit wat die bij ons in huis deden. Ik heb er ook mijn gitaar en skate board vandaan.’ Ik keek Henna verbaasd aan. ‘dat gave gepimpte ding van jou komt dus niet uit een winkel ofzo?’ ik bedoelde daarmee haar gepimpte gitaar. ‘nee, ik heb hem gejat uit de kamer. Heb er daarna zelf op leren spelen. Maar ik verstopte hem wel als mijn moeder er was. Meestal als ik speelde zei ik dat het mijn radio was die luid aan stond.’ Ik verplaatste een doos. ‘wel gaaf.’ Ze lachte en we gingen weer verder met rondkijken.
‘hé!!! JUMBIE’ riep Bill op eens hard. Debio, Henna en ik draaide ons om. ‘jumbie? What the hell is jumbie nu weer?’ vroeg Debio. Bill toonde zijn vondst. ‘mijn vliegtuigje!’ zei hij hyperactief. ‘ik dacht dat ik hem hartstikke kwijt was!’ ik moest lachen. ‘zal hij het nog doen?’ Bill bekeek zijn jumbie even goed. ‘ik denk het wel. Nieuwe batterijen denk ik alleen. Ik ga anders later wel even testen.’ Hij legde het vliegtuigje met afstandsbediening in het midden van de zolder neer. En we gingen weer verder met rommelen.

We verzamelde wat leuke spullen die we van de zolder mee naar beneden wilde nemen in het midden van de zolder. Onder andere lagen er nu: Bill’s vliegtuigje jumbie, een oude gitaarhoes, een oud op afstand bestuurbaar autootje en nog een paar andere rare dingen. ‘moet je dit zien!’ riep Henna vanuit een hoek. Ze liep naar het midden met op haar hoofd een enorme afzichtelijke hoed. ‘waar heb je dat lelijke ding vandaan?´ vroeg Bill die moest lachen om het rare ding op Henna´s hoofd. ´er ligt daar en hele kist vol met rare kleding van zeker honderd jaar terug.´ ze verdween weer in de hoek en sleepte er een kist vandaan. We kwamen allemaal naar het midden en graaide wat uit de kist. ´wow zeker prehistorisch!´ zei Bill die een oud stoffig heren pak uit de kist trok. Hij hield het voor en we moesten lachen. Slecht stond het niet maar het zag er gewoon raar uit. Debio pakte een jurk uit. Zo een ouderwetse lange jurk met een korset bovenkant. Er zaten een boel kantjes en versierseltjes aan. Hij was in het licht grijs en wit. ´wauw, dit moet van de vorige bewoners zijn geweest.´ zei ik. ´doe eens aan!´ Debio keek me twijfelend aan. ´mag dat wel? ik bedoel maar, het is niet van ons en het ziet er nogal gedateerd uit.”�natuurlijk mag dat. Anders hadden die mensen het nooit achter gelaten. Kom dan trekken we allemaal wat aan.’ Henna pakte ook een jurk uit de kist en liep naar een hoek van de zolder waar ze zich verborg achter een stapel dozen. ‘dit ga je niet menen. Jij gaat zo’n jurk aandoen?’ zei ik spottend. Henna stak haar hoofd boven de dozen uit. ‘ja dus? Jij gaat je ook maar verkleden. Boeit mij het wat!’ ik moest lachen en keek Bill aan. Die haalde zijn schouders op en liep naar een andere hoek met het pak wat hij nog in zijn handen had. ‘dit gaan jullie niet menen!’ zei ik opnieuw. ‘nou als jullie het doen doe ik ook wel mee.’ Ik pakte iets uit de kist en ging me ook in een hoek omkleden.

Bill:
Het was hartstikke leuk. Toen we weer naar het midden kwamen moesten we eerst allemaal heel hard lachen. Zoiets maak je maar een keer in je leven mee.
Tom had een of ander oud barokachtig pak aan. Althans het bovengedeelte ervan. Zijn eigen broek had hij aangelaten. De bovenkant bestond uit een soort legers officiers jas. Er zaten veel goudgekleurde machetes op en het was heel donkerblauw. Eronder zat een heel mooi wit overhemd wat door de jaren heen een beetje geel geworden was. Een strik om de nek maakte het bijna af. Ook had hij een officiers hoed op en een degen met riem om zijn broek gedaan.
Henna droeg net als Debio een lange jurk. Die van haar was een gele hoepelrok jurk met veel plooien. De mouwen liepen gepoft en de voorkant zat vol met kanten randen. Ze droeg er een stel hakken bij met enorme strikken op de voorkant en een raar soort hoedje/kapje.
Debio droeg de grijs witte jurk. Ze had het korset gedeelte niet heel strak zitten en ook zij had er een leuk stel hakjes bij aan en een raar kapje op.
ikzelf droeg dus het rare pak. Bestaande uit een beige broek en bruin jasje. Ook zat er een beige overhemd bij met zilveren machete knopen. Ik droeg er gewoon mijn eigen schoenen bij en had een wandelstok in mijn hand.
‘dit is gaaf!’ zei Henna. ‘net of we terug de geschiedenis in gaan.’ Debio knikte. ‘laten we anders een fotoshoot doen!’ ik moest lachen. ‘hier?’ Debio knikte. ‘ja, er staan hier wel wat oude spullen dan doen we net of we dus een fotoshoot moeten doen in het verleden. We kunnen de foto’s wel maken met Tom’s mobiel die heeft goeie camera erop zitten.’ Ach waarom ook niet. Altijd wel lollig.’ Zei Tom die zijn mobiel uit zijn zak viste. We gingen weer wat verder op zoek naar spullen zodat we ergens een soort decortje konden maken. Ik trok een enorme oude stoel naar het midden. Henna pakte een bijzettafeltje en Tom haalde een vloerkleed tevoorschijn. Er werd nog een oude lamp, een ander laag tafeltje, een stel kussens en een oude olielamp bijgevoegd. Debio maakte het decortje af met wat kleine spullen. Een vaas met gedroogde bloemen, beeldjes, een oud sieradenkistje en een stel fotolijstjes. ‘ach wat is deze mooi!’ zei ze opeens. Ze kwam naar ons toe met in haar armen een oude pop. Zo een met een porseleinen gezichtje en een schattig kanten jurkje. ‘deze neem ik mee denk ik. Misschien kan ik haar opknappen.’ Ze zette de pop voor het lage tafeltje. ‘beginnen dan maar?’

Henna:
‘ja is goed we beginnen.’ Zei ik. ‘Debio, als jij nu eens op de stoel gaat zitten.’ Debio deed wat ik vroeg en ging heel statig op het puntje van de stoel zitten. ‘nu je lippen een beetje tuiten en kin omhoog. Hé Tom, kijk anders of er in die kist waaiers liggen.’ Tom rommelde wat in de kist en kwam terug met een stuk of acht waaiers. ‘doe die zwarte waaier maar. Hou die dan zo een klein beetje voor je borstkas. Ja zo.’ De flitser van Tom’s mobiel ging af. ‘wow ziet er goed uit. We bekijken later wel alle resultaten.’
We maakte nog wat foto’s van Debio. Ze zag er heel echt uit. Net of ze daar echt in de baroktijd zat. Foto’s hoe ze met de pop op schoot zat, foto’s terwijl ze naar de spullen stond te kijken, foto’s van dat ze zogenaamd een kopje thee drinkt. ‘je zou zo model kunnen worden.’ Zei Bill tegen haar. ‘ik voel me gevleid maar laat ik dat maar niet doen. Dan moet ik straks nog de wereld over reizen voor shoots en dan moet ik jullie missen.’ Bill glimlachte en knuffelde haar. ‘oké, Tom jij gaat nu!’ riep ik. Tom mokte wat maar ging toen lui op de stoel zitten. ‘haha oké dit noemen we dan eigentijdse barok hé?’ zei ik. Tom haalde zijn neus op en ging toen iets rechter zitten. Ik vond het erg leuk om te fotograferen en maakte dus flink wat foto’s. na Tom was Bill aan de beurt maar daar hoefde je weinig op aan te merken. Toen ik moest zou Debio de foto’s gaan nemen.

Nu gingen we met meerdere op de foto. Bill en Debio samen, ik en Tom samen, Bill en Tom, Tom en Debio, ik en Debio en ik en Bill. Als laatste stelde we de camera af op timer. We zette hem op een kastje en gingen snel met zijn allen ergens op het decortje staan. ‘5…4…3…2…1… flits!’ nu hadden we genoeg van het fotograferen gekregen en zette alle spullen weer netjes terug. Vervolgens pakte we de spullen die we mee naar beneden wilde nemen en liepen de trap af. Bill sloot het luik en vervolgens liepen we helemaal naar beneden. Het was al rond vier uur en we hadden zin in wat te drinken en iets lekkers.

Simone zat in de woonkamer aan de grote tafel te werken op haar laptop. Gordon was wat aan het spelen op zijn gitaar op de bank. Toen wij naar binnen liepen keek Gordon op. Hij schrok en trok daardoor en snaar van zijn gitaar kapot. ‘wat is dit voor en malle voorstelling! Simone?’ Simone keek ook op van haar werk en begon te lachen. We hadden ons namelijk nog niet omgekleed en liepen dus nog steeds in de oude kleding rond. ‘waar hebben jullie die kleding vandaan?’ vroeg ze terwijl ze iets minder lachte. ‘van zolder. We hebben de hele ochtend en middag daar gezeten.’ Zei Tom. Simone was uitgelachen maar had nog steeds een grote glimlach op haar mond. ‘wat gaaf ziet dat er eigenlijk uit! Ik wist niet eens dat dat soort dingen ook nog op zolder stonden.’ Ik knikte. ‘ja er stonden een heleboel gave spullen. We hebben net ook een soort fotoshoot gedaan. Met de spullen die er stonden hadden we een soort decortje gemaakt en toen foto’s genomen.’ Gordon was ondertussen naar een kast gelopen en kwam terug met een nieuwe snaar voor zijn gitaar. ‘kunnen jullie de foto’s anders straks laten zien? Nu hebben Jullie mijn nieuwsgierigheid gewekt.’ Tom viste zijn mobiel weer tevoorschijn en gaf die aan Simone. ‘als het goed is moet er ergens een snoertje liggen dan kun je ze op de pc zetten. Simone knikte en sloot haar programma’s af. Daarna pakte ze een snoertje uit de laptoptas en verbond de mobiel met de laptop. Uploaden van software naar pc bestand? Verscheen er in het beeld en Simone klikte op ja. De foto’s werden snel ge-upload en na vijf minuten konden we ze al bekijken.

Reacties: