FanFic.nl

Golden shot

Looks like fancy candy [3]

‘Bill! Haast je alstublieft, we missen alle fun!’. Ik word er zenuwachtig van dat hij er zo lang over doet om zich op te maken. Ik als meisje doe er zelfs niet zo lang over! Tom ligt op het kingsized bed toe te kijken hoe ik zenuwachtig door de hotelkamer ijsbeer. ‘Doe nou toch rustig Nouch, straks ben je uitgeput nog voor het feest begint. En hij heeft gelijk, ondanks dat ik vandaag enkel wat heb gezeten en toegekeken ben ik al behoorlijk moe. Ik vraag me af of ik wel nog genoeg kracht ga hebben om straks los te gaan op de afterparty. Er moet toch een manier bestaan om toch door te kunnen gaan ook al ben je uitgeput? Ik bijt op mijn onderlip als het beeld van kleine gekleurde pilletjes door mijn hoofd flitst. Spontaan geef ik mezelf een klap in het gezicht. Wat haal je je toch in je hoofd? Tom kijkt vreemd op als ik mezelf sla. ‘Soms begrijp ik je echt niet’ mompelt hij vervolgens. En net op het moment dat hij onder deken wilt kruipen komt Bill de badkamer uit. Als special effects toegepast werden op de werkelijkheid zou er vanuit het niets een zonnestraal met glinstertjes op Bill vallen en zouden er engeltjes op de achtergrond hemelse melodieën zingen. ‘Wat liggen jullie daar te lummelen? It’s Party time!’ snuift Bill en trekt zijn neus omhoog. Als ik zijn karakter niet door en door zou kennen, zou ik nu kwaad opspringen vanwege zijn ik ben veel beter dan de rest uitstraling. Zonder ons ook maar een blik te gunnen paradeert Bill de gang op. ‘Wat een Bitch.’ Komt er dan bij me uit. Tom draait met zijn ogen, Springt recht en trekt me de gang op. ‘Dat kunnen wij veel beter.’ Zegt hij dan. Enkele tellen later paraderen we als 2 gedrogeerde pinguïns door de gang, net zoals alle topmodellen doen op de catwalk.

De chauffeur opent de deur van de limousine dat zorgvuldig net aan de rode loper staat. Met mijn Louboutin naaldhakken probeer ik zo elegant mogelijk de auto uit te stappen. Wie heeft die kutdingen eigenlijk uitgevonden? Voor zover mijn hersenen nog werken durf ik te zweren dat schoenen uitgevonden werden om pijn en vuil te verminderen, geen van deze 2 worden toegepast op naaldhakken. Daarbij lopen ze verschrikkelijk ongemakkelijk. Mijn passen kan je vergelijken met een giraffe dat nog eens een paar stelten onder zijn poten geduwd krijgt. Ik wou mijn oude vertrouwde chucks (All stars) aandoen maar daar wou Billyboy niets van weten. De flitsende camera’s veroorzaken zwarte vlekjes in mijn zicht waardoor het even lijkt alsof ik mijn evenwicht ga verliezen. ‘Noech!’ Tom pakt me snel vast om me de afgang van het jaar te besparen. Dankbaar kijk ik hem met glinsterende oogjes aan. Gevolgd door Bill, die zoals gewoonlijk direct alle aandacht krijgt, Georg en Gustav stappen we de club binnen. VIP natuurlijk wat dacht je anders? En terwijl De Japanse Hotelboys zich in de rode zetels in het met lint afgesloten verhoog nestelen loop ik direct richting dansvloer. De meisjes rondom mij bekijken me met hun meest venijnige blik om duidelijk te maken dat ze het maar niets vinden dat ik Tokio Hotel persoonlijk ken. De jongens daarentegen doen allemaal hun uiterste best om me te leren kennen. Na enkele Cocktails en Jongens later sta ik uitgeput tegen de bar te leunen. Al geeuwend bestel ik het zoveelste drankje. Mijn tongpiercing glinstert in de doldraaiende gekleurde spots. ‘Dag schoonheid’ Een jongen van ongeveer midden de 20 met duistere, zogezegd onopvallende kleding, komt naast me staan. ‘Ben je nu al moe?’ ik bekijk hem van top tot teen en besluit zachtjes te knikken, zelfs geen kracht meer om een zinnig antwoord te geven. Zo subtiel mogelijk strekt hij een gebalde vuist naar me uit, kijkt met gespleten ogen rond zich en toont dan de inhoud van zijn hand. 2 kleine pilletjes in het roos en blauw met een klein dolfijntje als opdruk komen tevoorschijn. Het duurt even tot het bij me doordrong. ‘No way!’ sis ik dan plots klaarwakker. De jongeman blijft met dezelfde uitdrukkingsloze blik staren. ‘Het is voor je eigen goed, 1 keertje het kan heus geen kwaad. Hier deze krijg je gratis en voor niets, omdat je zo mooi bent.’ Hij duwt de 2 pilletjes in mijn hand en plooit mijn vingers tot mijn hand een vuist vormt. Na een veelbetekende knipoog verdwijnt hij tussen het volk op de dansvloer. Ik ben moe, dat besef ik maar al te goed. Maar is dit dé oplossing? Gaat dit echt werken? Is dit het proberen waard? De vragen suizen als vliegen rond mijn oren. Ik kijk wat in het rond. Nog altijd in het VIP gedeelte proberen Georg en Gustav een gesprek te voeren terwijl er een paar meisjes door de linten proberen te kruipen om het toch maar bij die twee te proberen. Als ik naar de dansvloer kijk zie ik Bill dansen met een paar minder enthousiaste crewleden. Iets verderop zie ik Tom er van tussenuit muizen via de achterdeur met een kortgerokt zwartharig meisje. ‘Een rondleiding in de limo’ om het kort samen te vatten. Ik bijt zachtjes op mijn lip en bestudeer de inhoud van mijn handpalm. ‘Ach wat zou het’. Met een grote teug Wodka Orange slik ik de bolletjes in. Geen effect. Ik ben duidelijk beetgenomen, tot dat de activiteit plots door mijn lichaam suist. Geen idee waarom maar ik voel me plots als een kind van 10 Jaar met een erge vorm van ADHD. Met grote passen duw ik het volk opzij en ga midden op de dansvloer staan. De mensen kijken raar op aangezien mijn knalrode ogen plots spierwit zijn, en mijn vermoeide lichaam plots vol energie zit. Niet veel later voel ik me onwel. De voorwerpen rondom me doen alles behalve stilstaan, en ligt het nu aan mij of lopen er hier enkel identieke tweelingen rond? De beelden krijgen een waas over zich heen en niet veel later wordt alles zwart voor mijn ogen.

Reacties: