FanFic.nl

Ik geloof je :) (het past niet echt bij deze categorie)

hoofdstuk 6

Het was donker in de grot, en het enige wat voor een beetje licht zorgde waren de kleine vlammetjes in de fakkels aan de muur.
Lilly was bang voor wat er ging komen, maar liet het niet blijken.
Om de één of andere reden wou ze niet dat Jake haar angst kon zien.
'Ik zie wel dat je bang bent, hoor,' zei Jake vriendelijk.
Lilly keek hem geschrokken aan.
'Ik ben ni-' ze wou net protesteren toen Jake haar in de reden viel.
'Ik ben ook bang. Bang voor waar Daniël toe in staat is, en waarom hij dit alles doet. Maar ik ben nog het angstigst voor wat er met jou kan gebeuren.'
Lilly was ontroerd.
Hij was niet bang voor zichzelf, maar voor hí¡í¡r.
Hij wou niet dat er wat met haar ging gebeuren...
Ze was dolgelukkig dat ze Jake ooit had ontmoet.
'Laten we dit samen afmaken,' zei Lilly.
Jake knikte.
Zijn peptalk had Lilly zelfverzekerder gemaakt, en daar was ze blij om.

Toen ze aan het einde van de gang waren kwamen ze uit in een grote ruimte.
Er was niet veel, behalve een plateau waar een licht op scheen.
Op het plateau lag de sleutel.
'Die moeten we hebben!' zei Lilly opgewonden.
Langzaam liepen ze naar het plateau toe, in hun achterhoofd houdend dat er ergens een val moest zijn.
Lilly bleef vanaf een afstandje kijken toen Jake het plateau op klom en de sleutel pakte.
'Ik heb hem!' riep Jake.
Plotseling begon alles om hun heen te trillen.
'Het gaat hier instorten! Rennen!' riep Lilly.
Jake sprong van het plateau af en samen renden ze naar de gang.
Ze renden zo snel ze konden, maar achter hun viel de tunnel dicht.
'Als we het einde niet halen zitten we hier vast!' riep Jake.
Nog een klein stukje en ze waren eruit...
Plotseling begon het rotsblok dat boven de ingang van de tunnel hing te schudden en viel naar beneden.
'Kijk uit!' riep Jake, en hij hield Lilly tegen om verder te rennen.
Alle fakkels waren uitgewaaid door alle rotsen die waren gevallen.
Het was pikkedonker, en Lilly en Jake zaten vast...

Lilly raakte van binnen helemaal in paniek.
'Wat moeten we nou doen?!' riep Lilly met een trillerig stemmetje.
Jake sloeg een arm om haar heen.
Althans, dat probeerde hij.
Na een minuut had hij haar eindelijk gevonden.
'Maak je maar geen zorgen. Ik vind wel iets,' zei hij troostend.
'Ik moet hieruit...' mompelde Lilly.
Ze ging op de grond zitten en maakte zich klein.
Ze had een klein geheimpje die alleen haar ouders en haar broertje wisten; ze was bang in het donker...
'Jake... Ik ben bang,' zei ze zachtjes.
Even was het stil.
'Ik ook, Lilly... Ik ook.'

'Volgens mij zijn ze wel eventjes stil...' zei Daniël vanachter zijn scherm.
'Ben je niet bang dat ze dóód zijn, Daan?' vroeg Nigel achter hem.
'Nee... Het zijn net kakkerlakken. Ze overleven het wel,' mompelde Daniël.
Nigel en Bas keken elkaar half bezorgd aan.
Bas gebaarde dat Daniël een beetje raar deed.
Nigel knikte.
'Ik merk heus wel dat jullie mij gek vinden!' zei Daniël.
Hij maakte zich kwaad, en gooide een glas water op de grond.
Hij had het alleen niet door, en het water bereikte de luidspreker.
'Ze gaan niet dood! Ze vinden wel een weg, en weet je hoe? Boven, midden in de tunnel, zit een luik! Die zullen ze wel vinden! Denk je dat ze net zo dom zijn als jíºllie?!' riep Daniël gefrustreerd.

Ondertussen hadden Jake en Lilly aandachtig geluisterd.
Door het water was er iets mis gegaan met de luidspreker, en hadden ze alles kunnen horen.
'Snel, laten we dat luik gaan zoeken!' zei Jake.
Lilly knikte, ook al kon Jake dat niet zien.
Na tien minuten zoeken vonden ze het luik al.
'Hebbes!' riep Lilly.
Jake volgde haar stem.
Ze opende het een een sprankeltje licht viel naar binnen...

Behendig kroop Lilly eruit, en er kwam iets tegen haar gezicht aan.
Ze gilde, maar toen ze zag wat het was stopte ze.
'Een blad?'
Ze keek om zich heen, en het leek wel of ze in een soort jungle waren.
'Nooit gedacht dat Daniël in zo'n groot huis woonde!' zei Lilly lachend.
Jake kwam het luik uitgekropen en begon ook meteen te worstelen met het blad.
'Jake, rustig. Het is maar een blaadje!' zei Lilly grinnikend.
'Oh, oeps...' zei Jake, en ging naast haar staan.
'Gaan we opzoek naar de lava kamer?' vroeg Jake.
Lilly knikte, en ze liepen door.

Ondertussen had Daniël in de gaten dat Lilly en Jake waren ontsnapt.
'Ik zei het toch!' riep hij gefrustreerd uit.
'Ja, je zei het, ja...' mompelde Nigel, en hij rolde met zijn ogen.
'Ik zal me er eens mee bemoeien,' zei Daniël met een gemene glimlach.
Hij drukte op een knop voor hem, en wachtte af.

'Iets zegt me dat er zo wat gaat gebeuren...' mompelde Lilly plotseling.
Jake keek haar raar aan.
'Je wordt nog paranoïde van dit hele gebeuren!' riep Jake.
Plotseling klonk er luid gegrom achter hun.
Héél langzaam draaiden Lilly en Jake zich om, en ze stonden oog in oog met een tijger!
'REN!' riep Jake, en zette het op een lopen.
'Jake, wacht! Snel, spring in die rivier daar!' riep Lilly.
Lilly rende naar de rivier die ze net had gezien, en Jake volgde haar.
Ze renden zo snel ze konden, en zodra ze bij de rivier waren doken ze in het water.
De leeuw volgde hun niet, en keek hun een beetje gefrustreerd na.
'Die zijn we kwijt...' mompelde Jake opgelucht.
'Ja... Maar kijk daar!' riep Lilly plotseling ongelofelijk paniekerig.
Een luid geruis klonk plotseling, en dat voorspelde niks goeds...

'WATERVAL!' riepen Lilly en Jake tegelijk.
Zo snel ze konden wilden ze terug zwemmen, maar het was al te laat.
Lilly gilde de longen uit haar lijf toen ze vielen, en dat was het laatste wat ze zich kon herinneren...

Langzaam opende ze haar ogen.
'Mam? Pap?' vroeg ze sloom.
Het was nog een beetje wazig voor haar ogen.
Toen ze beter kon zien, zag ze dat ze aan de oever van de rivier lag.
'Jake?!' riep ze, en krabbelde overeind.
Alles aan haar deed zeer, maar ze móest Jake vinden.
'Jake!' riep ze zoekend.
Eindelijk vond ze hem, maar hij zag er niet best uit.
Ze rende naar hem toe en knielde bij hem neer.
'Jake? Gaat het wel?' vroeg ze.
Langzaam opende Jake zijn ogen.
'Lilly...' mompelde hij.
'Ik ben hier Jake,' zei ze met tranen in haar ogen.
Ze legde haar hand op zijn borst.
'Jake, ga niet dood. Alsjeblieft niet. Laat me hier niet achter...' zei ze zachtjes.
Een traan sijpelde langs haar wang en viel naast haar hand.
Plotseling begon die te gloeien, en Lilly sperde haar ogen wijd open.
Ze had het goed gezien!
Haar traan gloeide!
Heel langzaam verspreidde het zich tot Jake's hele lichaam, tot hij helemaal wit was.
'Jake...?' vroeg ze voorzichtig.
Lilly ging staan, en Jake werd door iets opgetild.
In minder dan een seconde was al het "witte" weer weg, en stond daar een springlevende Jake voor haar!
'Jake!!' riep ze vol vreugde, en vloog hem om de hals.
Hij pakte haar stevig beet.
'Dankje, Lilly,' zei hij blij.
Plotseling liet ze hem los.
'We hebben nog een appeltje te schillen met een zekere persoon...' zei ze opeens.
Jake knikte.
'Daniël...' mompelden ze tegelijkertijd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.