FanFic.nl

My Minds Eye

Sensitive Chord

Kwart voor twee, en hoewel de rij voor mijn ingang langer leek dan die voor de negen andere, hoefde ik nog maar één klein kwartiertje door te bijten. Één zielig kwartiertje in deze hitte, en ik was vrij. Een uurtje, maar toch. Alles is beter dan nog meer dan een kwartier bandjes knijpen.
Het was zomer, bloedheet en Zeverrock. Nou en?; denk jij, God nee!; denk ik. Ik kon behoorlijk tegen de warmte, ik werd bruin - not to mention zwart - van de zon, maar niet als je je vakantiejob-uren moest slijten in een niet geairconditioneerde en bijgevolg dus gloeiend hete donkere cabine, zonder gezelschap. En ja, ik kan ferm zagen. Geef me een bos, en ik geef je stammetjes voor de haard.

Vijf minuten te vroeg. Marlies was vijf minuten te vroeg.
‘Ben je ziek of zo? Nee, je klokt loopt voor! Of heb je last van de warmte? Ja, dat zal het z-’
‘Sofie, hou op met lollen! Ik wil je iets vragen!’
‘Nou dan, shoot!’ Ik bleef onverstoorbaar bandjes knijpen.
‘Ehm… weet je wie er speelt vanavond?’
‘Ja.’ Marlies lachte gespannen.
‘Zou je- Wil je… Zou je alsjebliefalsjebliefalsjeblief diensten willen wisselen? Hé? Alsjeblieeeeef? Ik heb dranktent om tien uur!’
Ik grijnsde. ‘Goh… Misschien wil ik vanavond wel…’
Ze greep me bij m’n schouders en schudde me net niet ondersteboven. ‘KOM ÓP! Please?’
‘Laat me los, gekkin!’ lachte ik. ‘Wisselen voor de van drie uur dan?’
‘Wiiih! Dankjedankjedankjedankje-’
‘Ja, hou nu maar al op, slijmbal!’ Ik grinnikte. ‘Werken. Het is twee uur.’
‘Jaja. Hee, Sofie?’ zei ze terwijl ik me omdraaide en de cabine uitstapte.
‘Ja?’
‘Je bent geweldig.’ Ik zuchtte en sloeg mijn ogen overdreven ten hemel.
‘Waaraan heb ik het in Godsnaam verdiend om zo’n mouwenfrotter als collega te hebben?’ zei ik net luid genoeg. De bic vloog over mijn hoofd, recht het vertrapte gras achter de afsluiting in.
Enthousiast omdat ik de komende drie uur niks hoefde te doen, plooide ik me vol overgave dubbel en gooide mijn benen in de lucht, terwijl ik met mijn middel redelijk stabiel balanceerde op de bovenkant van het ijzeren hek. Ik greep naar de stylo, maar donderde bijna langs de verkeerde kant van het hek toen een oud klinkend VW-busje piepend tot stilstand kwam en met zijn achterkant bijna het bordje “Artiesteningang”� naar de maan ramde. Er stond een rare zwarte vis op de schuifdeur, met de naam “FoolFish”� boven.
Marlies’ hoofd piepte uit het cabinetje. ‘Die zijn ook te laat.’ zei ze veelbetekenend.
‘Wat bedoel je dí í rmee?’ gilde ik en sleurde de deur open, de stylo in haar zij porrend. Ze probeerde op haar stoeltje te blijven zitten en serieus verder te werken. Ik klikte de balpen aan en maakte er mijn persoonlijke missie van om zoveel mogelijk keer PESTKOP op haar blote armen te schrijven. Jammer genoeg kwam ik nooit verder dan vijftien keer PES.
Oké, ik was deze morgen te laat, ja. Maar ik ben wel de enige die met de fiets komt. Nah.
‘Tot straks!’ Marlies negeerde me en ik sloeg de deur achter me dicht. Te laat bemerkte ik de pen in mijn hand en keilde hem langs het oor van een geamuseerde bezoeker de cabine in.
Marlies gilde van het schrikken en ik lachte luid. ‘Sorry!’, riep ik, maar mijn hoofd keek nog niet half de cabine in of ik kreeg de hele inhoud van het pennenbakje naar mijn hoofd, het pennenbakje zelf erachteraan. We lachten, ik raapte de balpennen op en verheugde me op het heerlijke nietsdoen. Een autodeur sloeg dicht.
‘Nee, mama! Jí a, ik zal- Mama, ik moet nu écht uitladen! MA!!’ Ik bevroor. Die stem, dat kon niet. Niet hier. Niet nu. En vooral: ní­ét hij.
‘Ja, dat werd tijd. Ja, dag mama, daag. Da-haag.’ De jongen die bij de stem hoorde draaide zich om. Ik zag het witte “Hard Rock”�-shirt en ik slikte. Nee, nee. Iederéén kon dat T-shirt hebben. Hij is heus niet de enige. Dat bleek de enige juiste bewering te zijn die ik had bedacht, want terwijl ik mezelf zo goed en zo kwaad als ik kon probeerde te overtuigen, zochten mijn ogen onbewust naar zijn gezicht.
Ik zag het geroutineerde gebaar waarmee hij zijn glanzende donkerbruine haar uit zijn ogen schudde, ik zag de wenkbrauwen die altijd leken te vragen, ik zag de lippen; smal maar rood, ik zag de neus, net precies perfect in het midden van zijn zongebruinde gelaat. Maar misschien ben ik wel de enige die dat vindt.
En ik zag zijn ogen, de prachtige, bruine, heerlijke ogen, en ik vergat alles wat ik daarvoor had gezien. En pas toen ik besefte dat ik hem geïdentificeerd had aan zijn ogen - want dat had ik gedaan - merkte ik dat er van aan de andere kant van het veld ook naar mí­j gekeken werd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.