FanFic.nl

My Minds Eye

Sensitive Chord °3

‘Zevergem?’ Daar was het. Mijn hart hamerde en beukte erop los. Het publiek brulde, maar dat ging aan me voorbij. Alles ging eigenlijk aan me voorbij op dat moment.
‘Zevergem!’ Het gejoel verstomde. Of misschien wilde ik alleen maar dat het dat deed.
‘ZEVERGEM!!’ galmde het nog een laatste keer, voor de versterkers hun werk deden.
Het werd tijd. Dat voelde ik. Beslist opende ik mijn oren. Eerst hoorde ik niks. Nou ja, ik hoorde alles, maar toch was het niks.
Maar daarna, als ogen die moeten wennen aan het duister, sloeg datzelfde niks in mijn gezicht. Ik kreeg het beangstigend koud toen zijn stem met de melodie versmolten me overspoelde. Ik wilde niet aan zijn vingers denken, de vingers die in Frankrijk over de snaren van zijn gitaar streelden alsof hij zijn hart aan hen had verpand; maar deed het toch.
Ze waren beter geworden, tenminste, hij was dat. Hij had nu volledige controle over zijn stembanden, en wist heel goed met welke noot hij wat kon veroorzaken. Ik voelde me stom, idioot en oninteressant.
Het voelde vertrouwd. Dat gevoel, overstemd en toch gecombineerd door zijn stem en zijn gitaar. Dat was op CM-kamp ook zo geweest.

11 juli 2011, weide Zeverrock, 22u03

De dag begon door te wegen. Het halve uurtje dat ik vanmorgen teveel had geslapen, zat er al volledig door. Het schemerde toen ik naar de dranktent liep. Het zou vlug donker worden. ’s Zomers bleef het lang licht, maar werd het veel sneller donker.
Ik was van plan me op automatische piloot door de komende twee uur te slepen. Zo moeilijk kan het toch niet zijn om 2000 verschillende stemmen 2000 keer hetzelfde te horen bestellen?

23u36
‘Twee cola’s, alsjeblief.’ Het drong pas tot me door dat ik vergeten was te vragen of het in een bekertje of een glas moest toen ik al halverwege het tweede glas was. Ach wat.
De artiestendrankkaart die de zonbruine hand over de toog schoof deed me opkijken. Ik verstijfde toen een paar bruine ogen zich twinkelend in de mijne boorden. Nee! Alsjeblief, nee. Ik bleef inwendig smeken terwijl ik zijn hand volgde toen hij één van de glazen terugschoof en het andere naar hem toe trok.
‘Één voor jou… en één voor mij. Zeg, niet om je te versieren of zo, maar heb ik jou al niet eerder gezien?’ Hij glimlachte naar me, een beetje spottend. Een beetje Zeker Van Zijn Zaak. Een beetje Hij.
De cola spetterde op mijn been toen het glas op de houten vloer kapotspatte.
Hij was meteen bij me. Waarom zit ik verdomme ook altijd aan de rand van de tent?
‘Je mag hier niet komen.’ produceerde ik ergens tussen stotteren en mompelen in, terwijl ik de scherven begon op te rapen. Hij hurkte ook en deed hetzelfde.
‘Ik vermoed dat het mijn schuld is, dus ik ruim op,’ zei hij, terwijl zijn duim langs mijn pols streek toen hij een scherf in mijn hand legde, ‘… Sofie.’ Ik sloeg mijn ogen op, paniekerig, en hij lachte. Niet doen, niet doen, je doet me pijn.
Ik voelde ook echt pijn, en toen besefte ik dat ik een vuist had gemaakt. Een langwerpige scherf was in mijn handpalm gedrongen, en bloed welde op. Veel bloed. Was dit symbolisch?
‘Hee! Wat doe je? Kom, dat moeten we afspoelen!’
We. Ik dacht na over de klank van zijn stem terwijl hij mijn hand onder het koude water stak. Het maakte me wakker, en ik realiseerde me dat hij me aankeek zoals alleen mensen dat kunnen die een antwoord op hun vraag verwachtten.
‘Wat…?’ stamelde ik, terwijl ik verdronk in zijn alerte kijkers. Au.
‘Waarom je bij “Sofie”� je vuist balde. Het is toch Sofie, hé?’ Ik dacht na over een rationeel antwoord op die vraag (“Omdat ik droomde van mijn naam door jouw stem uitgesproken.”� is géén optie), en maakte onbewust weer een vuist. Een scherpe, bliksemende pijn vlamde over mijn zenuwbanen. Het water spatte over ons heen toen mijn hand schokte.
‘Oh, sorry! Kom, ik zal-’
‘Nee, mij moet je niet afdrogen, bind die doek liever om je hand!’ zei hij, terwijl hij de kraan dichtzette.
Hij zag me prutsen, en hielp me. Mijn hand zinderde. Intussen volgde ik een druppel die over zijn haar naar zijn nek gleed en zijn T-shirt (het witte, alweer) indrupte.
‘Sofie? Wat is er gebeurd? Wat is er met je- Wie’s dat?’
‘Sander, aangenaam.’ Jana schudde verbaasd zijn hand, terwijl haar ogen me ongerust opnamen. Ik was te afwezig om dat te willen opmerken, en Sander (Sandersandersandersander) legde uit.
‘Oh… Wel, dan mogen jullie- mag ze even.. Sofie? Sofie!’ Alleen Sanders tevreden blik viel me op.
‘Ah, eindelijk. Je mag wel even opzij gaan zitten, hoor. Je bent hier al lang en het is niet zo druk.’ Ik knikte en perste ‘Dankje’ uit mijn keel.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.