FanFic.nl

My Minds Eye

Sensitive Chord °4

‘Nou?’ Ik wist meteen waarover hij het had. Ik schoof ongemakkelijk heen en weer.
‘Omdat… omdat ik me afvroeg hoe het kwam dat je mijn naam nu wel kende.’ Het was niet de waarheid, maar het leunde er wel tegenaan. Hij reageerde niet en ik durfde niet opkijken, dus ging ik verder. ‘En ik liet het glas vallen omdat ik schrok. Van je glimlach. Het is nog steeds dezelfde als in Die.’ Nu sloeg ik mijn ogen wel op. De zijne hadden hun twinkeling verloren en zijn mondhoeken waren naar beneden gevallen. Mijn arm tintelde toen mijn hoofd de intentie afkeurde om ze weer omhoog te duwen. Als een kip zonder kop ratelde ik door.
‘De Franse zon sleurde me van de ene uiterste kant van mijn gevoelens naar de andere en terug. Elke keer ik je zag - dat was zowat altijd - moest ik me afvragen welke kant zou overheersen. Die tien dagen haatte ik je, maar tegelijk…’ ik zuchtte en ving zijn blik, ‘tegelijk was ik ook tot ver over mijn oren helemaal verliefd op je.’ En stiller voegde ik eraan toe: ‘Nou ja, wí s.’
Mijn oog viel op de twee vuisten op zijn knieën en de verstrakking van zijn kaak. Ik durfde niet naar zijn ogen te kijken en sprong op.
‘Oh god. Sander, vergeet wat ik hier gezegd heb, oké? Vergeet alles, vergeet gewoon mij.’ Ik holde de dranktent binnen. Het zou in mijn voordeel spelen dat de eerste van de drie nachtgroepen niet echt aansloeg. Het was er druk. Ik slalomde tussen mensen tot ik duizelig werd, dus bleef ik stilstaan. Het deed er niet toe of in nu midden in een groepje babbelende mensen stond of niet. Niets deed er toe. Niet meer.
Ik schrok toen een warme hand om mijn pols sloot en me zacht maar beslist uit de tent leidde. Buiten nam hij ook mijn andere hand, zijn vingers voorzichtig op de gevlekte handdoek.
Hij glimlachte zijn tanden bloot, ze lichtten op in het donker. Onwennig bleven mijn ogen enkele seconden hangen, daarna keek ik weg.
‘Sander, ik zei dat ik je haatte.’ Ik klonk ongelovig.
‘Dat hoorde ik, ja. Maar daarna zei je iets helemaal anders. Iets wat ik niet eens durfde te verwachten toen ik je vanmiddag eindelijk weer terugzag.’ Zijn stem had een vrolijke bibbering gekregen.
Zijn lippen vonden onverwacht de mijne - of de mijne de zijne, wie zal het zeggen - en ik voelde hoe ze een glimlach vormden. Een blije, liefdevolle en ingetogen glimlach. Het zag er zo mooi uit dat het voelde alsof er een grote onuitputtelijke bron van geluk over me heen stroomde, en dat ik dat gevoel zo intensief waarnam dat - zo wist ik zeker - het nooit meer zou verdwijnen.
Wennen zou hij nooit, maar schrikken van zijn lach was definitief verleden tijd.

Misschien denken jullie: Het hoofdpersonage heet alweer Sofie.
maar weet dan dat het geen personage is, maar een mens.
Weet dan dat ik het ben.

Misschien denken jullie ook: Dat mens dat denkt dat ze kan schrijven is egocentrisch en hypocriet. maar weet dat ik NIET denk dat ik kan schrijven. En weet dan dat ik misschien wel egocentrisch en hypocriet kí n zijn. Dat weet ik niet. Ik ben één van die mensen die zichzelf liever niet kennen.

En heel misschien denken jullie ook: Ik ga de Sofie uit Eyecatcher verwisselen met de Sofie uit Sensitive Chord. maar weet dan dat het dezelfde Sofie is. Weet dan dat de kern van dit verhaal wél waar is. Dat die kern écht tot mijn verleden behoort.

Het kan me niet schelen op je mijn Gastenboek of Reactielijst volpompt met scheld- of andere niet goed bedoelde woorden, want ik schreef in de eerste plaats voor mezelf.
Is dat egocentrisch? Is het egocentrisch als ik schrijf om voorbije zomer te kunnen plaatsen? Als ik schrijf om hem te kunnen plaatsen?
Misschien wel. Misschien niet.

Ik weet niet of het zo'n goed idee was om echte namen en echte gevoelens te gebruiken. Maar het moest zo. Sofie en Sander heten Sofie en Sander. Gewoon.
Omdat ze zo heten.
En omdat het zo moest.

Reacties: