FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 13

Begin cyclus 2. Bills PoV. 26 maart 2008.

"Goedemorgen. Vandaag, 26 maart 2008, wordt een warme dag met af en toe een briesje. Morgen..."
Ik druk de wekker uit en draai me nog eens om. Wat haat ik touren eigenlijk. Het is nog maar 7 uur en ik moet al opstaan. Ook Tom kreunt even als hij hoort hij zijn wekker hem irriteert.
"Bill. Ik vermoord je ooit voor het aanschaffen van die krengen." Ik lach, al beklaag ik me dat al snel. Een kussen vliegt op mijn hoofd af. Ik merk het te laat om het nog te kunnen ontwijken. Nu is het aan Tom om te lachen.
Hij sloft door het gangpad en ik weet zo dat hij nu klaagt tegen Georg of Gustav. Ik haal mijn hand door mijn haar en schuif dan uit bed. Het gangpad mag dan wel bedekt zijn met tapijt, mijn voeten voelen koud aan. De geur van verse koffie kringelt door de kamer en trekt me dan toch verder.
Ik pak de kom koffie van tafel en hoor aan het gevloek dat die eigenlijk van Tom was.
"Pak zelf." versta ik nog. Ik zit er niet echt bij met mijn hoofd. Nog twee dagen en onze tour zit er weer op. Dan kan ik naar huis. Kan ik misschien eens naar mijn vader. En naar Elena.
Een diepe zucht verlaat mijn mond. Het gaat allemaal veel moeilijker. Zingen gaat niet meer zo vlot als ik zelf zou willen. En dat komt allemaal door haar.
Elena.
Toen ik twee weken geleden besefte dat geen enkele relatie lukte omdat ik haar miste, werd ik triest. Ze haat me. Ik heb haar verlaten en mijn belofte om terug te komen, in haar ogen, gebroken.

Na drie koppen koffie en een boterham met choco sta ik onder de douche. De witte wolk danst rond me heen en verlaat dan het badkamertje door het raam.
Ik draai de kraan toe en tast dan met mijn hand uit de douchecabine. Als ik iets zacht voel, trek ik het de cabine in. Gelukkig is het een handdoek en geen Tom die toevallig op de wc zat.
Ik veeg het water van mijn gezicht en slaak dan weer een diepe zucht. Zo meteen optreden. Ik heb geen zin. Al een tijdje niet meer. Maar het moet maar. Anders vermoord David me. Dan blaast Tom me weer nieuw leven in om me daarna weer te vermoorden. Ik wil geen twee keer sterven. En één keer ook niet!
Ik doe de handdoek om me heen en stap dan de cabine uit. De zon straalt door het raampje binnen. Ik ga met mijn hoofd naar buiten hangen. De wind blaast druppels uit mijn haar, de zon brandt op mijn gezicht. Zalig!
Maar al snel zie ik dat er auto’s naast onze bus beginnen te rijden. Een klein, blauw autootje doet haar raam naar beneden. Een meisje met platinablond haar steekt haar hoofd door het raam en glimlacht naar me. Een ander iemand gilt. Ik forceer een glimlach en doe dan mijn hoofd weer naar binnen. Mijn haren zijn nu wel droog.

Met verse kleren aan loop ik naar voren. De bus is al gestopt en is nu verlaten. Ik zet het op een lopen en spring dan uit de bus. Tom en Georg zitten op de stoep iets verderop, David ijsbeert met een telefoon tegen zijn oor gedrukt en Gustav leunt tegen de bus.
"Werd tijd." mompelt die laatste en trekt me dan mee. Tom heeft ook door dat ik er ben en stoot Georg aan. Die begint meteen tegen me te mopperen. Ik vang maar flarden op. Iets in de aard van te lang douchen.
Ik slenter de concertzaal in. Allemaal hetzelfde als je het mij vraagt. Onze kamer is weer overdadig groot en luxueus. Snappen ze dan niet dat ze me meer plezier doen met een klein, comfortabel kamertje met een douche, een zetel en koffie?
Of misschien gewoon met pen en papier. Één van mijn favoriete bezigheden is brieven schrijven aan Elena en ze dan nooit versturen. Meestal belanden ze in de vuilbak of vatten ze op magische wijze vlam. Niet echt veel magisch aan een aansteker maar dan nog.
Ik laat me op de zetel vallen maar krijg meteen een uitbrander van David. Ik moet altijd meteen naar de visagisten en al die andere mensen die me nog onder handen moeten nemen vlak voor een optreden. Ik knik even en slof dan de kamer weer uit.

Mijn make-up zit goed, ik heb andere kleren aan, mijn haar is even zwierig als altijd, mijn oortje is aangesloten. Ik stap het podium op.
Immens gegil. Je zou denken dat ik het nu al wel gewoon ben, niet dus. Ik word er elke keer door overdonderd. Het lijkt ook elke keer luider. Ik zet een glimlach op mijn gezicht en zwaai. Het gegil neemt toe, Tom trekt even een pijnlijk gezicht. Ik neem de microfoon met mijn twee handen vast en brul dan iets door de microfoon. Dan beginnen de bekende noten van Durch Den Monsun. Een klassieker om mee te beginnen dus. Ik lach even om mijn eigen grap, die eigenlijk niet eens zo grappig was, en begin te zingen.
Ik hoor mezelf niet eens zingen, zo ver zit ik al in mijn gedachten. Vaag hoor ik Gustav nog drummen. Maar de rest vervaagd.
Een trager nummer begint. Gustavs drumspel gaat op het ritme van mijn hartslag. Dan is dat moment weer over en komt het gegil, gebrul en de muziek weer op me af.
Mijn T-shirt plakt tegen mijn lichaam. Zweet druppelt langs mijn nek en slapen naar beneden. Ik stap het podium af, neem dankbaar een handdoek aan en dep ermee langs mijn voorhoofd. Heel de zaal schreeuwt om een extra nummer. Ik neem snel een slok van een ijskoud flesje water en paradeer het podium dan weer op.
De intro van An Deiner Seite begint. Iedereen zingt uit volle borst mee. Ik zou perfect kunnen stoppen met zingen, niemand die het zou merken. Maar ik zing toch maar, gewoon omdat ik dit nummer zo graag zing.
Na nog zo’n slopend nummer ga ik het podium af. Hoe hard het publiek nu ook schreeuwt, ik ga niet terug dat podium op. Ik neem weer een slok water en giet de overgebleven inhoud over mijn hoofd. David slaat tegen mijn schouder en loopt dan naar Saki.
Ik probeer te glimlachen maar de energie daarvoor heb ik niet. Ik ben op het einde van mijn Latijn.
Nog nooit deed een zachte zetel me zoveel deugd. Ik verstop mijn hoofd tussen twee kussens en knijp dan mijn ogen toe.

Ik zit weer in de tourbus. Iets dat ik beu word. Ik mis mijn kamer, mijn zachte bed en de met posters bedekte muren, de lichte geur van lavendel die afkomstig is van een zakje gedroogde lavendelbloemetjes, het lichtgrijze tapijt dat kriebelt aan mijn voeten. Er hangt één ster aan mijn muur die licht geeft in het donker. Ik heb het Elena gedoopt.
Ik stop met denken aan mijn kamer anders krijg ik alleen maar meer heimwee. Een chronisch probleem van mij: heimwee.
Ik trek mijn benen op en laat mijn kin op mijn knieën rusten. Gustav en Georg zijn bezig met fanmail, Tom luistert muziek en sms’t met een meisje dat hij na het optreden ontmoet heeft. Ik staar een beetje voor me uit. Dat optreden van morgen kan niet snel genoeg voorbij zijn.
Van Amsterdam naar Loitsche. Dat overleef ik wel.
"Een brief voor jou, Bill." Ik draai versuft mijn hoofd en pak de enveloppe aan. Aan het handschrift zie ik meteen van wie die komt. Mijn vader. Ik glimlach en scheur hem open.

Reacties: