FanFic.nl

If You Only Knew

Chapter 1

‘ABC easy as 123 as simple as do re mi’ zing ik luid met de muziek mee. Ik laat me op mijn bed vallen en kom bij van mijn mini concert. langzaam kom ik weer op adem en ga dan recht op zitten. Er word op mijn geklopt.‘Binnen.’ De deur gaat open en daar staat hij dan. We kijken elkaar lang aan zonder een woord te zeggen. Dan komt hij naast me zitten. Hij slaat zijn dunne arm om mijn schouder. Vandaag vertrekt hij naar het ziekenhuis. Voor hoelang dat weten we niet. totdat hij genezen is. Ik laat een zucht ontsnappen. Ik sla mijn arme rond zijn middel.‘Ik ga je missen Laurens.’ Hij zegt niks. Ik voel zijn hand door mijn haren gaan. Een traan rolt over me wang. Ik probeer de rest binnen te houden maar het lukt niet. Zijn hand gaat nog steeds door me haren. Zo blijven we een tijdje zitten tot we iemand horen roepen dat hij weg moet.‘Dat is het dan.’ hij knikt.‘Wel snel beter worden hé!’ er verschijnt een grijns op zijn gezicht.‘Ik zal het proberen.’ Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en verdwijnt dan. ik laat me op bed vallen en sluit me ogen.

Zo hard als ik kan fiets ik naar school. Ik ben weer is te laat. Een gewoonte, niemand kijkt er meer raar van op. Als ik aan kom bij school, zet ik snel mijn fiets op slot. Loop de school binnen en ga direct een te laat briefje halen.‘Heey Destiny, weer te laat.’ Zegt de conciërge met een grijns op zijn gezicht. Ik knik even. Ik heb namelijk geen zin in dit gedoe. Hij geeft me het briefje en ik loop snel naar het lokaal. Als ik de deur open doe loop ik naar het bureau van de leraar en leg het briefje neer.‘Destiny, sterkte.’ Hij geeft me een hand. Ik lach even vaag en ga dan op me plek zitten. Vreselijk vind ik dit al die aandacht. Niet op een positieve manier, nee, alleen omdat Laurens in het ziekenhuis ligt met kanker doen ze zo tegen me, alsof ik een invalide ben of zo. Ik word er gek van. Zuchtend loop ik het lokaal uit als de les afgelopen is. Automatisch loop ik naar het muziek lokaal. Ik open de deur en zet me tas op de grond neer. Mijn ogen glijden over de nieuwe instrumenten. In de linker hoek staat een gloed nieuw drumstel. In de rechter hoek een basgitaar. Daarnaast een hello kity gitaar. En in het midden een mooie zwarte piano. Ik ga achter de piano zitten en begin te spelen.

Spend all your time waiting
for that second chance
for a break that would make it okay
there's always some reason
to feel not good enough
and it's hard at the end of the day
I need some distraction
oh beautiful release
memory seeps from my veins
let me be empty
and weightless and maybe
I'll find some peace tonight

Als ik aan het eind van het liedje ben begin ik te huilen. Gelukkig niemand die me kan zien. Er word op de deur geklopt en gaat dan langzaam open. Ik veeg snel men tranen weg. Een jongen van ongeveer 1.80 lang. Veel te grote kleren, een piercing door zijn onder lip, dreads en een zwart met rode pet. Zijn ogen zijn kastanje bruin.‘Hoi.’ Ik zeg niks en kijk uit het raam.‘Gaat het?’ Alsof hij niet weet wie ik ben. Iedereen weet wie ik ben zeker nu. Ik slik en probeer mijn tranen in te houden.‘Moet je me ook niet gaan troosten net zoals de rest van de school.’ Snauw ik hem toe. Van uit mijn ooghoeken zie ik dat hij me even verbaast aan kijkt.‘Ik heb geen idee waar je het over hebt.’ Zegt hij blozend en zo voorzichtig mogelijk, bang om iets verkeerds te zeggen. Ik zucht.‘Laat maar.’ ik zucht nog een keer. Haal dan diep adem en zet een fake glimlach op mijn gezicht.‘Destiny.’‘Tom. Ik ben hier nieuw samen met mijn broer.’ Zegt hij terwijl hij mijn hand schud.‘Me broer komt zo ook. Trouwens ik hoorde je net spelen je bent goed.’ Ik kijk verlegen naar de grond.‘Dank je.‘ De deur gaat ruw open en daar staat een jongen. dun, lang ongeveer even lang als Tom. Zijn haar is aan de onder kant zwart met witte dreads en aan de bovenkant gewoon stijl zwart haar. Wat me opvalt is dat ze precies de zelfde ogen hebben alleen deze jongen heeft make up op.‘Is dat je broer?‘vraag ik voorzichtig. Hij knikt.‘Bill eindelijk daar ben je. Ik zat al op je te wachten. Dit is trouwens Destiny.’ Bill komt op me aflopen en schud mijn hand.‘ Tom kunnen we nu beginnen met oefenen?’ Tom knikt.‘Dan zal ik maar is gaan.’ ik sta op en loop naar de deur.‘Destiny wacht!’ Ik draai me om en trek een wenkbrauw op.’Wil je misschien wat voor ons spelen want je kan echt heel goed spelen en zingen.’ Hij bloost. Ik haal me schouders op. Waarom ook niet? ik loop terug en ga achter de piano zitten. Mijn vingers glijden over de toetsen en ik begin te zingen. Als ik klaar ben kijk ik naar Tom en Bill. Ze staren me aan en ik krijg een grijns op mijn gezicht.

‘Sinds wanneer wonen jullie hier?’ Zeg ik terwijl we naar de kantine lopen. We zoeken een lege tafel uit en gaan daar zitten. Bill rommelt wat in zijn tas en haalt er dan een flesje drinken uit.‘2 weken.’ Antwoord Tom met een volle mond. Ik schud men hoofd even. Ik ken de jongens pas net en weet nu al dat één geen manieren heeft.‘Destiny? Is er wat? Je doet zo afwezig?’ Een zucht ontsnapt uit mijn mond.‘Ik praat er niet graag over.’ Ze knikken en laten het voor wat het is.‘Destiny! Wat verschrikkelijk voor je! Gaat het een beetje? Als je iemand nodig hebt om mee te praten dan zeg je het maar.’ Ik kijk Sanne na. Weer die medelijden. Ik wil het niet. mijn handen maken en vuist en ik sla een keer hard op de tafel en heb daar meteen spijt van. Tranen lopen voor de zoveelste keer vandaag over mijn wangen. Ik voel een hand op mijn rug. De hand begint mijn rug te strelen. Als ik uit gehuild ben kijk ik naast me. Bill zat de hele tijd over mijn rug te strelen. Hij kijkt me vragend aan. ik zucht.‘Ik zal maar zeggen wat er aan de hand is. Alleen als jullie me beloven niet zo te gaan doen als de rest van de school.’ Ze knikken heftig.‘Oké, mijn beste vriend die is ziek. Hij heeft kanker. En sinds gister is hij opgenomen in het ziekenhuis. Zo nu weten jullie dat ook weer.’ Voor ze wat kunnen zeggen pak ik mijn tas en loop de kantine uit. Naar de boom moet ik. De boom die zoveel herinneringen naar boven haalt. Ik stop wanneer ik voor de boom sta. Langzaam laat ik me naar beneden zakken met me rug tegen de boom aan. sluit mijn ogen en denk terug aan de tijd dat er nog niks aan de hand was. Alleen twee onschuldige kinderen van 7 jaar oud. Aan het spelen.

Reacties:

sprotje4 zei op 18 nov 2009 - 16:32:
verddeeeeeeeeer

Juliette zei op 17 okt 2009 - 16:25:
Zo zielig voor haar):
Naast dat haar vriend kanker heeft, doet iedereen ook nog zo vervelend.
Ik vind het heel zielig voor haar.
Maar je beschrijft alles wel mooi<3

Snel door

PS: die lyric is ook mooi, zelf geschreven of van wie is het anders?

MariTom zei op 21 sep 2009 - 17:16:
Wow, echt zo erg voor haar. Dan heeft je vriend al kanker, wat echt vreselijk is, en dan gaat iedereen ook nog zo nep-troostend doen. Like, misschien bedoelen ze het wel goed, maar aandacht krijgen op zo'n manier lijkt mij helemaal niet fijn.

En die tekst van dat liedje is mooi, kan je me vertellen welk liedje dat is? [:

Ik ben benieuwd naar het volgende deel!

xx<3