FanFic.nl

Schrijfwedstrijd CosmicPurple

“I wish I could save you!�

Ik weet dat je jezelf probeert wijs te maken dat je gelukkig bent, dat het leven niet zo rot is als jij soms denkt. Maar zeg nu zelf, denk je echt dat iemand je nog gelooft? Iedereen weet het, iedereen weet dat jij niet het meisje bent dat je iedereen wil laten geloven. Je bent niet blij, je bent niet gelukkig. De wereld is te donker, er is teveel pijn. Er zijn dingen waarvan je liever wil weglopen, maar je weet dat je dat niet kan. God, of wie er daarboven ook is, heeft je het ergste aangedaan wat maar kon zijn in jouw ogen. Je leeft, je hebt een plaats hier op aarde. Maar je hebt hem nog niet gevonden. Je gaat nog lange mogen knokken om de jouwe te vinden. En weet je wat er nog het ergste aan is? Je gí¡í¡t er niet voor knokken. Je kí¡n het gewoon niet. Is er hier niks voor je, kan je de pijn echt niet meer aan? Heeft het leven je zo gebroken dat je de kracht niet meer hebt om op te staan, om je tanden op elkaar te klemmen en met gebalde vuisten alle tegenslagen jouw richting op te laten komen? Heeft het leven de wilskracht die je ooit bezat meegenomen?

Je zit daar maar, levenloos. De tranen branden in je ogen en je kan het niet opbrengen om ze weg te slikken. Wat heeft het leven met je gedaan? Waarom vecht je niet terug? Waarom praat je niet, waarom vraag je geen hulp? Zie je dan niet dat er zoveel mensen om je heen staan die allemaal klaar zijn om je op te vangen wanneer het je teveel wordt en je het niet meer alleen kan? Want, je weet dat je het niet meer alleen kan. Je weet dat je hulp nodig hebt en er staan verschillende mensen te springen daar om je te helpen, om je de hulp en liefde te geven die je nodig hebt. Waarom kan je dat niet zien?

Je huilt, de luide muziek die door de kamer galmt slokt het geluid van je tranen op. Je wenst dat jij die traan was, zodat je uiteen zo spatten op de grond, zodat je je nergens druk over hoefde te maken. Het staat geschreven in je ogen, weet je? Je ogen vertellen wat jij niet zegt, je ogen schreeuwen om hulp, maar je mond laat dat niet toe. Je probeert mensen op afstand te houden, je probeert ze zo ver mogelijk van je vandaan te houden. Waarom wil je geen hulp? Waarom wil je het niet? Snap je dan echt niet dat je het niet meer aankan? Snap je niet dat dit geen uitweg is, dat dit niet verder kan zo?

Je handen vegen over je wangen, de zwarte restjes oogpotlood zitten verspreid over de tippen van je vingers. Je glimlacht, je lippen trillen terwijl je je handen over de vloer laat glijden. Je haalt je handen van de grond en kijkt verwachtingsvol naar je vingertoppen. Het zwart is verdwenen. Je kleine glimlach wordt iets breder. Je duwt jezelf omhoog en loopt met je ogen op je handen gericht je kamer uit. De deur blijft open staan, de muziek klinkt stiller naar mate je verder van je kamer verwijdert bent, en dichter bij de badkamer komt. Je hand trilt niet meer als je hem op de deurknop legt.

Wat ga je doen? Ga je opnieuw beginnen? Je gedachten weg spoelen, je zorgen van je laten afglijden en dan hulp aanvaarden? Ga je terugvechten? Ga je laten zien wat je in huis hebt, de wereld van zijn sokken blazen en zeggen ‘kijk, ik kan dit’? Ga je dat doen? Kan je dat?

De kraan is dicht, het bad is vol.
De damp van het warme water verandert in druppeltjes tegen de deur. Het lijkt alsof het huilt.
Jij staat aan de spiegel met een bloedrode lippenstift in je handen, je armen strek je uit naar de spiegel. De punt van de lippenstift duw je hard tegen de spiegel en met elk woord dat je schrijft, fluister je het luidop mee.
“Ik kan niet meer, het is genoeg.”�

Je kleren doe je niet uit - je stapt meteen in het bad. Je neemt een laatste hap lucht en gaat languit liggen, je hoofd onder water.

Nee, dat kan je niet doen! Ga eruit, wees sterk, vecht!

Het bad loopt over, een lichaam ligt levenloos op de bodem van het bad.
Ergens zong een stem.
“I wish I could save you!”�

Reacties: