Hoofdcategorieėn
Home » Overige » OneShot-bundel » Wie ik ben.
OneShot-bundel
Wie ik ben.
Wie ik ben.
Mijn hele leven had bestaan uit dromen. Harde dromen, mooie dromen, realistische dromen en dromen die ik me niet meer kon herinneren. Wilde herinneren. Misschien wel een mengeling daarvan. Het punt is, is dat ik hield van fantaseren. Oh, ik hield van veel meer dingen. Ik hield van vrienden, familie, lachen, ’s avonds op straat slenteren en van de dikke kat waarover iedereen altijd struikelde. Maar in de les keek ik voornamelijk uit het raam, te bedenken hoe het zou zijn als ik iemand anders was. Ergens anders leefde. In een andere wereld, of op een andere planeet. Onder een andere naam. Over wat er op het schoolterrein voor mooie en duistere dingen gebeurd waren en over leven op Venus en Mars. Kortom; ik dacht overal aan, behalve aan wiskunde. Ik dacht ook aan anderen en aan het hier en nu, aan wat ik van andere vond, anderen van elkaar vonden en aan wat anderen van mij vonden. Dat laatste zat me niet zo dwars, waarschijnlijk omdat het vrij duidelijk was. Ze dachten dat ik raar was, ze beschreven me als apart en prettig gestoord. Over het algemeen mochten ze me wel, beweerden ze dat ik de rondwandelende mascotte van de slogan “kleur de stad”¯ was. Ze lachten om me, met me, droomden en dachten soms met me mee en vroegen zich af wat ik nou allemaal geloofde van wat ik zei. Tegelijkertijd voelde ik hun nieuwsgierigheid, dacht ik af en toe vragen op te vangen zonder dat hun lippen bewogen. Ze wilden weten waar ik mijn vaak aparte kleding kocht, hoeveel kleuren nagellak ik had, waar ik woonde, wie ik vertrouwde en vooral; wie ik was. Wie was ik? Ik zou het antwoord niet kunnen geven. Want wat zei een naam nou eigenlijk over mij? Beschreef het mijn sterke en zwakke punten, mijn goede en slechte kwaliteiten? Nee. Een naam was een naam. Alsof iemand die “Youri”¯ heette ook echt schattig was, alleen omdat de naam zo klonk. Nee, een naam klonk niet. Een naam klonk zoals de persoon was, dat klopte, maar daarvoor moest je hem of haar eerst leren kennen. Mij leren kennen was moeilijk. Ze kregen geen hoogte van me, niet echt. De meesten konden me aardig inschatten, aardig omschrijven, maar ze wisten niets over mijn verleden, en daarmee niets over mijn heden, toekomst of karakter. Ik nam het ze niet kwalijk; mij doorgronden was moeilijk, ook voor mezelf. Ik kon mezelf, als ik zou willen vertellen wie ik was, omschrijven. Omschrijven. Een paar woorden, een paar karaktertrekjes. Ik kon zelfs voorbeelden geven en situaties uitleggen. Maar zei je met die woorden echt zoveel? Kon je door die woorden echt weten - nee, niet weten. Kon je door die woorden echt beseffen en begrijpen wie ik was? Het antwoord zou nee zijn. Het zou helpen om erachter te komen, zeker, maar je zou nog steeds niet weten wie ik was. Aan karaktertrekken en eigenschappen is niets bijzonders - alles is al een keer voorgekauwd. Met omschrijvingen zou ik je beslist niet duidelijk kunnen maken wie ik nou was. Kon je door mijn lichaamstaal en houdingen het mysterie oplossen? Want dat was het eigenlijk, een groot, geheimzinnig mysterie. Ja, het was waar. Door me te lezen en kon je veel over mij en mijn gevoelens te weten komen. Maar niet alles. Zeg nou zelf; kun je alle gevangen emoties, alle geziene blikken en gehoorde geluiden begrijpen als je de gedachtes niet volgt? Kunnen ze je überhaupt allemaal opvallen? En zelfs al kon je dat, kon je dan ook weten of mijn lichaamstaal niet loog? Wie weet wilde ik wel dat dingen erger of minder erg leken dan dat ze waren. Wie weet was ik een geboren actrice - niet het type wat in goedkope soaps speelt en makkelijk te doorzien is, maar het soort wat echt overtuigend acteert. Waarvan je helemaal verbaasd zou zijn als je ze onder hun echte naam in een roddelblad tegen kwam, omdat je dacht dat ze zichzelf speelde in de film. Kortom; kon er wel verteld of laten zien worden wie ik was?
Ik was er heilig van overtuigd van niet. Ik wist heel, heel zeker dat het onmogelijk was. Je kan me niet leren kennen door mijn karakter aan te horen, kijken naar mijn aangenomen houdingen of mijn naam te noemen. Om mij te leren kennen moest je bij me zijn, dag en nacht of vaker, moest je me uithoren over mijn verleden, heden en toekomstplannen, over mijn opvattingen over het leven. Je moest mijn gedachtegang niet kennen, maar begrijpen. Om mij te leren kennen, moest je me ervaren. En zelfs dan wist je nog niet of het allemaal één groot, opgezet toneelstuk was om je te misleiden.
Reacties:
Ik denk dat het over jezelf gaat. Het zou typisch iets voor mij zijn om zoiets te schrijven, gewoonweg over mezelf. En daarom neem ik dus aan dat jij het ook over jezelf hebt. Al zou ik het heel wat knulliger overbrengen dan jij nu. Ik ben veel te chaotisch.
Maar ik vind het leuk hoe je het beschrijft, want wat je schrijft is waar. Ik snap - volgens mij - helemaal wat je hiermee wil zeggen.
Gaat dit echt over jou of is het verzonnen?
Iig, het is mooi. Je beschrijft het leuk. Je weet wat voor type het is, maar je weet nog altijd niet wie hij/zij nou werkelijk is. Je schrijft fijn. Het leest lekker.
Aan jullie om uit te maken of dit wel of niet over mezelf gaat. Ik geloof deels wel, deels niet, maar dat heb ik met ongeveer alles wat ik schrijf. Toen ik hiermee begon had ik wel een bepaald figuur in gedachten, een soort filosofische dagdromer die ik ooit in een RPG gebruikt hebt genaamd Diane. Ik gebruik haar wel vaker als figuur om mee te schrijven in een Onshot. Hoe dan ook; eigenlijk wilde ik aan een verhaal beginnen, alleen wist ik niet wat voor verhaal. Dus begon ik maar en kwam dit er uit