FanFic.nl

Out of my head

Oneindig oneerlijk

Sanne
Er waren geen woorden nodig, geen uitleg verschuldigd, want het was overduidelijk dat het met de persoon op het bed niet goed ging. Lies! Ze zweette, probeerde spastische bewegingen te maken. Maar de touwen, waarmee ze haar kennelijk vastgebonden hadden, verhinderden dat.
‘Oh, Lies,’ zuchtte ik zachtjes. Wat hadden ze met haar gedaan! Tom legde zachtjes zijn hand op mijn schouder.
‘Het spijt me van je vriendin.’ Alsof ze al dood was! Ik vond het een onhandige opmerking, maar wist dat Tom het goed bedoelde. Tevens wist ik dat het ní­et aan hem lag, dat het ní­et zijn schuld was. Maar de tweeling had unaniem besloten tot zondeblok te dienen, en ook Gustav en Georg voelden zich verantwoordelijk voor wat er gebeurd was.
Burchart was ook aanwezig, om als tolk te dienen? Nog steeds zag ik niet in waarom hij hier bij deze stam was, noch hoe hij hier verzeild was geraakt. Want wie was hij? In elk geval niet de o zo zachtaardige man die hij speelde, dat had zelfs ik, met mijn naïeve kop, gezien.
‘Ze vraagt je toestemming om een gevaarlijke operatie bij Lies uit te voeren. De kans dat ze het niet overleeft, is niet uitgesloten,’ vertaalde Burchart brommend de gebaren van de assistente. Toch keek hij niet mij, maar Tom aan. Alsof Tom ook maar iets te zeggen had over Lies, mí­jn vriendin. Boos balde ik mijn vuisten, bleef naar de grond staren - in deze gemeenschap waren vrouwen, hoe ouderwets en verachtelijk die opvatting ook mocht zijn, ondergeschikt aan mannen. Het was iets waar ik nooit ofte nimmer aan zou wennen - niet dat ik feministisch tot op het bot was, zoals zo veel mannen dachten dat vrouwen waren - maar zo volledig genegeerd worden voelde vernederend.
Tom trok zich niets aan van Burcharts, en daarmee ook de vrouw, impliciete veronderstelling en tikte zachtjes op mijn arm, mijn woede opmerkend.
‘Sanne?’ Vroeg hij zachtjes.
‘Ze gaat dood hè, als ze niet wordt “geopereerd”� door die…’ Ik durfde mijn zin niet af te maken, wist geen woord te vinden dat beledigend genoeg was voor hen. Zulke mensen moesten dan Lies behoeden voor de dood. Wanhopig draaide mijn geest in rondjes rond, om maar niet aan Lies te denken, almaar scheldwoorden verzinnend.
‘Sanne?’ Vroeg hij nogmaals, dit keer met een bezorgde ondertoon.
‘Ja,’ piepte ik. ‘Zorg dat Lies niet sterft.’
Daarna rende ik weg, lucht zoekend voor mijn met een brok gevulde keel, vluchtte ik voor mijn angsten, liet ik Lies achter bij een stelletje idioten. Maar mijn gedachten konden niet ontvlucht worden.

Lies
Eindelijk verlost van mijn herinneringen, drong de toekomst zich aan mij op. Ik probeerde niet te denken aan wat mij te wachten stond als ik mijn ogen opendeed. Dus dacht ik aan helemaal niets. Voor een tijd ging dat goed, totdat de geluiden van buiten af te hard klonken. Er stonden vier mensen rondom mij. Doordat mijn ogen zo lange tijd buiten gebruik waren, leken mijn andere zintuigen zich verscherpt te hebben. Door me heel goed open te stellen voor mijn omgeving, kon ik zelfs opmaken dat het drie volwassenen waren, en een iets jonger iemand. Sanne? Nee.

Het volgende moment waarop ik me van iets bewust was, leek uren daarna, hoewel het slechts een tiende van een seconde verder kon zijn of drie weken later. Ik lag niet op het bed, waarvan ik elke bobbel tot op de millimeter nauwkeurig zou kunnen weergeven in een ruimtelijk model, althans niet met mijn geest. Mijn lichaam voelde ik niet goed meer, ook de emoties die daarmee gepaard gingen waren vervaagd - zoals mijn bonkende hoofdpijn die, ook als ik gezond was, vaak de kop op stak.
Er was geen ruimte of omgeving waarnaar mijn geestelijke “ogen”� opzoek waren, alleen een soort zwart “licht”� dat in het midden lichter van kleur werd. Wat een adequate beschrijving, spotte ik met mezelf. Gelukkig voelde ik hier geen pijn. Een hele opluchting, maar wel een vreemde. Het lichtere “licht”� werd lichter - kon je nog een slechtere zin maken met het woord licht? - en voor mij leek zich een soort tunnel te ontvouwen. Niet in de concrete zin van het woord, maar toch zeker iets wat er dichtbij in de buurt kwam. Was dit wat sommige mensen beweerden te zien als ze op het randje van de dood balanceerden? In elk geval had het niet de kalme invloed op me die het op die mensen had gehad. Sterker nog, ik voelde me er ongemakkelijk bij, niet wetend wat ik er mee moest. Dit was niet iets wat ik verzonnen had.
Het licht werd verduisterd door een gestalte, die langzaam naderbij kwam. Herkenning. Zij was een van de mensen die in de kamer waar mijn lichaam verbleef waren. Nooit had ik haar gezien, maar het was als het ruiken en herkennen van een bepaald soort gerecht, zonder het ooit geproefd te hebben. Ze had noch borsten, noch lang haar of brede heupen, toch was het zonder twijfel een vrouw. Nu was ze dichtbij, maar niet op een bang makende manier. De gebaren die ze met haar handen en lijf uitvoerde, betekenden niets voor mij, maar terwijl ik dat dacht, leken er woorden bij de gebaren te komen, rijzend en dalend in sterkte en intonatie.
Het was als schrijven en iets anders zingen die eindelijk bij elkaar kwamen, synchroon liepen. Ik verstond haar, helder.

Reacties:

Sanctuary zei op 2 okt 2009 - 20:40:
Dank jullie <3
Ik zal proberen morgen nog een stukje te plaatsen (mijn doel is vanavond, maar ik stel mn doelen altijd te hoog... )

Xpam05 zei op 2 okt 2009 - 20:33:
Op aanvraag heb ik dit verhaal gelezen,
en ik moet zeggen dat ik het een mooi verhaal vind! (goeiie tip)
En vind ook dat vrouwen niet ondergeschikt zouden moeten zijn!
Maar echt zielig voor die Sanne, ik zou ook echt niet weten wat ik zou moeten doen!
Snel verdeer!
xxxx

Juliette zei op 2 okt 2009 - 17:47:
Sorry dat ik nu pas reageer maar ik had niet helemaal door dat er een nieuwe was
Ik vind hem echt heel leuk<3
n mensen denken van mij ook altijd dat ik ontzettend feministisch ben
Ik vind gewoon dat vrouwen niet ondergeschikt zijn maarja daar is blijkbaar niet iedereen het mee eens
Anyways,


x