FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 21

Ik wacht enkele seconden en druk dan op de groene telefoon. Even staat haar nummer daar, met een hoorntje. Het bekende geluid klinkt door de kleine speakers. En dan is het stil.
Ze zegt 'Hallo' maar blaast tegelijk in de telefoon.
"Elena?" vraag ik en verbaas mezelf erover dat mijn stem zo vast klinkt.
"Bill?" vraagt ze, haar stem heeft iets ruws en schors maar ook iets ontzettend breekbaar en zacht. Ik ben er meteen helemaal weg van.
"Ja. Ik ben het. Luister Elena. Ik moet je wat zeggen. En ik wil dat je me eerst laat uitspreken." zeg ik voor ze me tegen kan spreken. Heel even is het stil, al denk ik toch iets te horen. Dan zegt ze 'goed' en is weer stil.
"Ik denk elke dag aan je. De meeste van mijn liedjes gaan over jou. Zoals Durch den Monsun. Ken je eigenlijk liedjes van ons? Weet je, doet er niet toe. Ik voel me rot sinds we verhuisd zijn. Daarom ben ik nu zo in mezelf gekeerd. Ik leef al heel mijn leven in het verleden. Elke dag denk ik aan iets terug. Van kamperen, tot het planten van de boom... tot onze trouw." ratel ik en hoor of ze dan ook maar iets zegt of doet, tot de kleinste zucht of de grootste snik. Ik haal opgelucht adem als ze alleen maar zucht, en besef ook dat het om de trouw en dus om de ring gaat.
"De ring is veilig. Hij hangt rond mijn nek."
Ik wacht even maar kan gewoon niet stoppen met praten.
"Ik wou je zaterdag uitleggen dat ik gewoon niet kon komen. En zondag wou ik je uitleggen dat ik niet zonder je kan. Dat heb ik wel geleerd de afgelopen jaren. Je bent meer dan mijn beste vriendin, Elena!"
Ze piept en hapt naar adem. Dat is geen goed teken.
"Bill. Je bedoelt toch niet wat ik denk dat je bedoelt?" Als ze me nu zou zien, zou ze zien dat ik bloos. Ik stem zacht in en wacht op haar reactie, die enkel een harde "Bill!" bedraagt.
"Ja! Ja! Ja! Ja! Ik weet het. Maar ik kan er niets aan doen. Het is gewoon zo. Mijn lichaam schreeuwt al jaren om je. Kan je dat op een andere manier verklaren?"
Dan is het stil. Was het wel slim om dat allemaal op te biechten? Wat denkt ze nu allemaal van me? En dat mijn lichaam om haar schreeuwt zal ook wel geen beste indruk maken.
Dan hoor ik iets vallen.
"Elena?"
Weer stilte. Dan zegt ze weer iets.
"Ik bel je terug, Bill." zegt ze dan en het gepiep vult mijn oor. Opgehangen.
Ik had echt niets moeten zeggen. Wat denkt ze nu wel niet van mij?
Ik leg Toms telefoon weer op tafel en sta dan recht. Mijn maag knort. En mijn hoofd ook. Wat ben ik dom. Ik had zoveel kunnen zeggen, en ik zeg dit?
De keuken was nog nooit zo koud en kil, en nog nooit was mijn honger zo snel over. Op de cornflakes staat een klein meisje met bruine haren. Ik klap de kast weer toe en loop dan naar de koelkast om daar een Post-it van Simone te ontdekken. Dat ze naar de winkel is en dat ze voor 12 uur terug is.
Ik trek de koelkast open en haal er vanalles uit, gaande van kaas tot knoflooksaus tot ajuin.

Ik heb net een superdeluxeKaulitzbroodje op. Dat bestaat uit vier sneetjes brood, kaas, mayonaise, ajuin, knoflooksaus, ijsbergsla, tomaat, wortel, mosterd, ketchup en boterhammenworst. Hebben Tom en ik eens samengesteld. Het smaakt heel goed op een normale ochtend. Maar niet op de ochtend na een avondje doorzakken. Hebben Tom en ik ook een keer ontdekt.
Terwijl ik mijn bord en bestek in de vaatwasmachine zet, strompelt Tom de kamer in. Zijn gsm zit in zijn hand en hij beluistert zijn voicemail.
"Hey. Elena heeft gebeld en het is best... Hey, jij hebt een superdeluxeKaulitzbroodje gegeten!" verandert hij ineens van onderwerp, terwijl hij zijn neus in de lucht houdt.
"Had je ook ineens voor mij kunnen maken." zucht hij en trekt de koelkast open, om exact hetzelfde als mij te pakken. Ik haal mijn schouders op.
"Ik ga even slapen." mompel ik en loop weer de woonkamer in. Ik laat me op de zetel vallen en trek de deken van de bankleuning. Terwijl ik me in de deken wikkel, schiet Elena door mijn gedachten. Elena. Hoe heb ik het zo kunnen verpesten? Echt alles, maar dan ook alles, zou ik doen om het goed te maken. Door weer en wind, tot het einde van mijn krachten. Als ik er ooit de kans voor krijg...

Ik word wakker van de bel. Ik knipper met mijn ogen en breng dan mijn arm naar mijn hoofd. Tenminste, dat was het plan. Maar ik zie dat ik op mijn arm lig, in een nogal ongemakkelijke positie. Ik kruip overeind en zie dan ook een straaltje kwijl op de rand.
"Jasses, Bill, kleuter." mompel ik mezelf toe en veeg met de mouw van mijn vest langs mijn wang.
Ik ga de keuken in om een stukje keukenrol te pakken als ik besef wat me wakker gemaakt heeft. De bel. Ik krab op mijn achterhoofd en besluit eerst de kwijl weg te vegen. Als het belangrijk is, bellen ze nog wel eens. En anders komen ze maar achterlangs.
Gewapend met een rol keukenpapier wandel ik de woonkamer weer in en zie dan Tom met de laptop aan tafel zitten.
"Kan jij niet even opendoen?" mopper ik en zet mijn rechtervoet op de bank, duw me af op mijn linkervoet en grijp me dan vast aan de leuning om niet van de bank te vallen. Als ik weer stabiel sta, ga ik op mijn knieën zitten en veeg mijn kwijlspoor weg.
"Ben jij gek? 3 woorden, broertje. Ik. Heb. Vakantie."
Ik rol met mijn ogen, al kan hij dat niet zien omdat ik met mijn rug naar hem toe zit. En hij zit toch vastgeplakt aan die laptop.
De bel gaat weer. Oh ja, al vergeten.
Ik gooi het propje in mijn weg naar de deur in de vuilbak. Zo, opgeruimd staat netjes.
Terwijl ik naar de deur loop, denk ik weer aan Elena. Misschien moet ik haar maar eens bellen. Of misschien moet ik weer naar Berlijn. Niet dat ik dat erg vind. En tijd heb ik genoeg. Alleen, zij heeft school. Dat is jammer. Maar als ik nu op woensdagnamiddag ga. Ja, dat zou wel kunnen.
Ik kijk op mijn horloge. Half 12. Zo belachelijk lang heb ik dan niet geslapen. Anderhalf uurtje.
En mijn ontbijt ligt nog op mijn maag. Ik sla mijn arm om mijn middel terwijl ik met de andere naar de deurknop reik. Die voelt glad en koud aan, past perfect in mijn handpalm.
Ik draai de knop om en trek dan de deur naar achteren. Simone komt de gang in, gevolgd door iemand. Iemand verborgen in haar kap. Iemand met vrolijke, bruine haren. Iemand met prachtige ogen. Iemand met een verborgen glimlach. Iemand met een verborgen geheim. Iemand die ontzettend belangrijk voor me is. Die iemand is niemand minder dan Elena.
"Kijk eens wie ik tegen kwam." lacht mijn moeder. Ik glimlach even flauwtjes. Elena staat in de gang. Op zo’n honderd meter van mij vandaan. Met haar handen nonchalant op haar heupen, zoals ik meestal ook sta. Bij mij ziet het er een tikkeltje arrogant uit, bij haar juist elegant.
Ze trekt haar kap af maar houdt haar ogen nog steeds op de grond.
"Elena?" vraag ik. Ze kijkt even op, lang genoeg om mij het beste gevoel ooit te geven. Ik twijfel niet meer, zet een stap dichter.
Ik verwachtte iets. Maar ze blijft stokstijf staan, kijkt een beetje verlegen door de ruimte. Een beetje onwennig trek ik mijn arm van mijn middel, om die om die van haar te leggen. Nog steeds doet ze niets. Nog niets. Voor ik het goed en wel besef, liggen haar armen om me heen.
Ik leg mijn hoofd tegen dat van haar en leg mijn handen op haar rug, wrijf er zachtjes over.
"Ik heb je gemist." mompelt ze.
Ik trek haar stevig tegen me aan, niet van plan haar ooit weer los te laten.

Reacties: