FanFic.nl

Boys and Girls

Hoofdstuk 23

Ik begin de omgeving vaag te herkennen.
Regen klettert in grote stromen op het dak en sijpelt langs de ramen naar beneden. Als de zon scheen, zou dit een geweldige dag kunnen worden.
Maar zelfs met regen zal het dat ook worden. Zo'n gevoel heb ik. En mijn gevoel zit er bijna nooit naast.
We draaien een straat in en een groot bord toont aan dat we Berlijn in rijden.
"Waar is dat station?" vraagt Tom, die eigenlijk nog steeds in zijn pyjama zit. Ik bof eigenlijk met zo'n broer. Soms dan toch.
"Ik denk hier naar rechts." Tom luistert, gaat rechts, draait een straat in. Mijn telefoon begint te trillen. Op de display verschijnt een naam die ik vaag herken, maar niet meteen van wat.
"Wie is Lemar?" mompel ik.
"Die jongen. Witblond haar, ijsblauwe ogen. Die beste vriend van Georg." Ik knik even. Dat klopt wel, als Tom het zegt. Lees ik een andere keer wel. Ik gooi mijn telefoon in het handschoenenkastje en kijk om me heen.
"Zal ik het maar even vragen?"

Na een tijd komen we aan bij het station. Eindelijk. Zonder op Tom te wachten, storm ik de auto uit. Meteen word ik nat, maar dat interesseert me nu niet.
Elena.
Dat is al wat door mijn hoofd gaat.
Elena.
Elena.
Elena.
Ik ijsbeer voor de ingang van het station. Waar is ze nu? Is de trein er al? Heeft de trein vertraging? Weet ze dat ik hier ben? Ontwijkt ze me? Is ze al thuis?
Ik loop naar een bord met de tijden, kijk even bij de aankomsturen en kijk dan op de klok. Haar trein komt binnen drie minuten aan.
Drie minuten. Dat is zo weinig.
Een liedje galmt door de straat heen, afkomstig van de boxen, bevestigd aan de voorgevel van het station.
Boys and Girls.
Good Charlotte.
Het kalmeert me, ik neurie het mee. De tekst maakte me tot nu toe altijd al aan het lachen, maar nu dus niet. Ik ben veel te serieus. Ik zou eigenlijk meer moeten lachen. Maar wat ben ik nu met lachen?
Nog twee minuten.
Wat gaat de tijd vreselijk traag. De mensen die zeggen dat als je wacht de tijd tergend traag voorbij gaat, hebben gelijk. De tijd gaat inderdaad tergend traag voorbij. Zelfs trager dan vlak voor een concert, en dan tellen we de tijd altijd af terwijl ik nog iets drink of mijn haar nog helemaal goed leg. Dan gaat de tijd traag. In vergelijking met nu gaat dat vreselijk snel.
Was het maar andersom!
Eén minuut.
Een raar gevoel gaat door mijn maag. Nog één minuut. Nog één minuut en dan is het alles of niets, nu of nooit. Nog één minuut en dan sta ik voor de keuze van mijn leven.
Nee, Elena staat dan voor een keuze die de rest van mijn leven zal bepalen. En ongetwijfeld ook dat van haar.
Ik zucht.
Het is koud. Niet ijskoud, maar toch. Ik ben al kletsnat, voel nattigheid waar ik het liever niet voel.
Dit voelt als een slechte film met een cliché einde, al weet ik niet of het bij mij zo cliché zal eindigen. Ik weet niet eens of er een happy end zal komen.
Dat ligt allemaal bij Elena.
Maar ik weet één ding. Ik zal haar keuze respecteren. En als zij besluit dat ze haar gevoelens wil negeren, dat het beter is voor haar, dan respecteer ik dat.
Het piepende geluid van een trein die remt en tot stilstand komt op een spoor. In de afgelopen drie minuten heb ik dat al meer gehoord, maar nog nooit luisterde ik zo aandachtig. Voetstappen. Ontzettend veel voetstappen. Wat wil je dan ook, Berlijn is de hoofdstuk van Duitsland. Hier stappen elke keer wel honderden mensen af. Tussen hen zit Elena. En al die anderen interesseren mij niets.
Ik ijsbeer weer. Ze zijn uitgestapt, de trein is doorgereden. Maar waar blijft Elena dan? Ze zou hier allang moeten zijn.
Een beangstigend gevoel bekruipt me. Waar blijft ze nu?
Misschien heeft ze haar trein gemist, komt ze een half uur later.
Of ze is nog naar het toilet.
Of ze is in slaap gevallen.
Of ze is nog even in de krantenwinkel.
Of ze heeft me gezien en besluit me te ontlopen.
Een krop werkt zich weer omhoog. Ik ben niet goed in dit soort momenten. Dat weet Elena ondertussen al wel. Maar deze keer moet het me toch echt lukken.
Wat ga ik haar zeggen?
"Elena, ik zie je graag." mompel ik al ijsberend, schud dan mijn hoofd en ga met mijn handen door mijn natte maar vooral plakkerige haar.
"Elena, ik weet dat we wat problemen hebben maar... Nee, veel te plakkerig!" Ik spreek mezelf constant tegen. Hoe moet ik haar nu overtuigen? Hoe moet ze me nu gaan geloven? Als ik mezelf tegenspreek... Wat moet ze dan geloven?
Ik blijf dingen verzinnen maar het lukt me allemaal niet meer. Dat komt door één vraag die door mijn hoofd blijft spoken.
Waar blijft ze nu?
Dan vallen mijn ogen op een gedaante, tegen de muur, aan de zijkant van het station. Ik loop die richting uit en kan mijn ogen niet geloven.
"Elena?" vraag ik voor de zekerheid. De gedaante kijkt opzij. Misschien om te kijken wie dat zei, misschien omdat ze mijn stem herkende of misschien omdat het Elena echt is. En met heel mijn hart hoop ik dat het dat laatste is.
Nog een paar stappen dichter, nog een paar.
"Elena?" vraag ik weer, hoewel de gedaante nog steeds naar mij kijkt. Zou Elena niet allang weggelopen zijn? En een fan zou allang naar me gelopen zijn. Een hater misschien. Al had die op dit moment al verschillende scheldwoorden naar me geroepen.
Ik sta op korte afstand, houdt mijn hand boven mijn ogen en tuur in de verte. Er is helemaal geen gedaante. Ik knipper meerdere malen maar er is echt geen gedaante.
De moed zakt naar mijn schoenen en stroomt uit mijn tenen weg. Ik word helemaal gek. Ik zie gedaantes die er niet zijn. Veel erger moet het niet worden. Ze hebben al voor minder mensen in een psychiatrische instelling geplaatst.
Misschien is dat het gewoon.
Misschien ben ik niet goed bij mijn hoofd, hoor ik al jaren achter slot en grendel te zitten.
Misschien is het niet verstandig om nu met Elena te praten. Ik zal alleen maar onzin uitkramen.
Nee! Dat deed ik tot nu toe altijd. Ze zal het ondertussen al wel gewoon zijn.
Maar ik ben dus gek. En dat is een probleem!
"Bill!"
Ik draai me om. De zwarte Cadillac staat een paar meters verder, Tom hangt uit het raam bij de passagiersstoel.
"Ze is die straat in gerend!" roept hij en wijst me een straat aan. Ik verzamel al mijn moed, raap al mijn energie bij elkaar en zet het op een lopen. Er is nu niemand buiten, op enkele auto’s na. De straat zelf is leeg.
Ik ken het goed. Hier liepen wij vroeger altijd als we van school kwamen. De huizen zijn nog allemaal hetzelfde. Lichtgrijze en witte bakstenen, zwarte daken met zonnepanelen. Auto netjes aan de stoep of in de garage. De voortuin netjes gemaaid.
Hier haalden wij onze neus altijd op. Deze huizen vonden we niet mooi. Behalve één huis. Aan het bos. Aan de straatkant van het bos. Aan de andere kant is het park.
Ik zie de paarse trui, ze zit weggedoken in de bossen. Dit is niet goed. Waarom verstopt ze zich?
"Bill, ga weg!" roept ze, alsof ze mijn gedachten kan lezen.
Ik stop, kijk naar haar maar weet dat ze niet terug kijkt.
Ik bal mijn vuisten. Het moet gezegd worden.
"Elena," begin ik en hap dan nog eens naar adem, "ik hou van jou!"

Reacties: