Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Moeder vermist » [6]
Moeder vermist
[6]
Dit is weer typisch iets voor mij natuurlijk! Even instorten en me in de armen van de persoon die ik hoor te haten werpen. Snikkend duw ik me tegen het verkrapte lichaam van de oudste Kaulitzbroer. Zachtjes trekt hij me mee het huis binnen. Vaag hoor ik hem iets mompelen over de glurende buren, ramptoeristen. Ik voel hem mij loslaten en in een zetel duwen, nog steeds durf ik mijn ogen niet te openen. Ik ben me bewust van het feit dat niet alleen Tom mij staat gade te slaan en het maakt me ergens wel bang. ‘Waarom heb je haar in hemelsnaam binnengelaten, Tom? Ze is gewoon weer één of andere doorgedraaide fan. Al moet ik toegeven dat ze wel een verrassende tactiek heeft.’ De broers slaken op hetzelfde moment een zucht. Van frustratie, neem ik aan. ‘Ik kan je verzekeren dat ze zonet niet als een fan klonk.’ ‘Haters kunnen we anders ook wel missen, Tom!’ ‘Bill, luister nu toch eens. Er is iets mis met dat meisje, en jij mag dan nog harteloos zijn, ik niet. Of toch niet altijd. In deze toestand kan ik haar onmogelijk buitensmijten!’ Door mijn wimpers heen zie ik Bill nijdig zijn broer mee de gang op trekken. Wat er daarna nog gezegd wordt, kan ik onmogelijk verstaan. Langzaam open ik mijn ogen volledig waarbij een laatste traan ontsnapt. Langzaam neem ik de knusse woonkamer in me op, gezellig is het beste woord om het te beschrijven. Op het eerste zicht lijkt het minder luxueus ingericht dan wat je zou verwachten van popsterretjes. Maar als je er beter op let, kan je zien dat alles van de beste kwaliteit en erg duur is. Van de zachtrode gordijnen met rustgevende print tot de best wel heel grote flatscreen in de hoek. Er staan lege
mokken koffie op het bijzettafeltje en de assenbak met zebraprint puilt uit van de halfopgerookte sigaretten. Van Bill, gok ik. Dat de pers nog eens durft te beweren dat hij een voorbeeldig, lief jongetje is. Misschien diep vanbinnen of in voorgekauwde interviewen, maar voor mij komt hij maar onbeleefd en verschrikkelijk arrogant over. Net zoals zijn broer, maar bij hem zit zijn hart minder ver weggestopt. Moest ik in Bills armen zijn ingestort, ik zie hem mij nog ronduit uitlachen. En alsof ze voelden dat ik aan hen dacht, komen ze plotseling de kamer weer binnen. ‘Bill is bereid zijn excuses aan te bieden, als jij dat ook doet. En daarna leg je ons braaf uit wat je hier komt doen of zoeken. Het is dat of vertrekken.’ Wat denk hij wel niet, mijn excuses? ‘Maar ik ben niet begonnen met verwijten te maken, die trouwens nergens op sloegen!’ Maar één blik van Tom maakt dat ik prompt mijn betoog staak. Bill krijgt eenzelfde blik toegeworpen en vlug slikt hij zijn tegenreactie in. ‘Wees eens volwassen, of probeer tenminste te doen alsof. Of moeten we het soms gelijk bij de kleine kindjes doen? We zullen even helemaal opnieuw beginnen, goed? Ik ben Tom en dit is mijn broertje Bill. Wie ben jij?’ Hij knippert iets teveel met zijn wimpers terwijl hij met grote ogen op mijn antwoord wacht. ‘Wat? Euhm, ik ben Sam? Aangenaam!’ Aan de gezichten van de broers te zien ontvangen ze mijn sarcasme wel degelijk. Maar Tom houdt zijn gezicht in plooi en antwoordt met een geforceerde lach: ‘Dag Sam! Even voor de duidelijkheid; het is niet omdat je nu al binnen bent, dat we je er niet weer met een simpel gebaar kunnen uitgooien. Dus stop maar met stoer doen, dat brengt je niet dichter bij je doel. Wat dat dan ook mag zijn.’ En ik geloof dat ik er momenteel als een vis op het droge uitzie. Grote ogen en een mond die open en dicht blijft gaan, op zoek naar woorden. Ik weet dat Tom gelijk heeft, hij heeft geen reden om me hier langer binnen te houden dan dat hij zelf wilt. Hij kan bepalen of ik mijn vader te spreken krijg of niet. En moest ik slim zijn zou ik doen wat hij zegt. Normaal zou ik nu dus niet slim doen en verder gaan met mijn haatgevoelens uit te spreken, maar ik hou me in. Wil ik nu echt de kans om mijn vader én moeder te vinden zomaar verprutsen? Met tegenzin bind ik in en besluit Tom zijn zin te geven. Maar Bill moet geen goed, gemeend woord van mij verwachten, die gast moet dringend wat aan zijn attitude doen. ‘Oké, sorry Bill. Sorry Tom. Ik ben niet met de intentie gekomen om jullie zwart te maken, dus laat ik dat ook niet verder doen. Tom, ik kan je het wel vertellen. Maar dan zonder jouw klein tweelingbroertje erbij.’ Bill kijkt Tom zielig aan en trekt aan diens arm. ‘To-om. Ik wil het ook weten. To-om, zeg dat ik erbij mag zijn.’ Zucht. Deze gasten zijn onvoorspelbaar.
En verschrikkelijk irritant.
Reacties:
iewie
bill is klein kindje
whaha dat ken k ergens vanO___o
mr echt leuk verhaal!
ga je snel liefteren?
Discoverxme zei op 4 okt 2009 - 14:26:
Haha.. dat laatste.
Ja dat vond ik grappig
Ik zag namelijk voor me hoe Bill als een klein kind aan het arm van Tom trekt..
Heel leuk geschreven ^^
Xx.
Idd echt wel grappig maar ook wle sgattig x'D
naja ik wil vervolg dus verder?<3
Ahhahaha XD
Bill is echt een klein kind XD
maar dat is juist schattig.
Verder =D