FanFic.nl

The same, but different.

A vampire's cold life.

Koud,Ja koud,
Koud is hoe ik me gedraag tegenover Kurogane,
Koud is hoe ik me vanbinnen voel, Koud heb ik hem weggejaagd, Koud heb ik hem zien weggaan.
Ik voel dat er een traan over mijn wang loopt, en schrik er van, en doe het vlug weg met hand, en leg me hand op me buik. En toch.. Ik hef mijn hand terug op en kijk naar de plek waarmee ik de traan heb weggevaagd. Het spijt me, en volgende tranen volgen vlug elkaar op, ik zet mezelf weer recht op het bed, en veeg de tranen weg, sta op en ga naar de deur.

Ik doe de deur open en kom in Kurogane’s kamer terecht, ik zie hem zitten op zijn bed, hand verborgen in zijn hand, “lost in thoughts”� zou je bijna zeggen. Ik probeer de deur zachtjes dicht te doen, en dan zegt hij natuurlijk krak. Kurogane’s rode crimson ogen kijken meteen me aan, ze verbranden mijn betraande hemelsblauwe ogen, en hij lacht. Hij lacht gewoon.

Ik wandel dichter naar het bed waar hij op zit en sta recht voor hem, ik laat mijn pony mijn gezicht verbergen en voel de warme tranen over mijn gezicht lopen. En dan. Dan. Sla ik hem recht in het gezicht met mijn vuist. Ik kijk op en zie hem in shock naar me staren, voelend aan de plek waar ik hem net sloeg. Ik zet mij neer op mijn knieën op de plek waar hij net zat op zijn bed, en dan voel ik zijn armen rond me. En dan huil ik verder, in zijn armen, mijn hoofd onder zijn hoofd, en zijn neus rustend in mijn haar, zijn arm die mij probeert te troosten op mijn rug.

Hij scheld niet, hij praat niet. Het enigste wat hij doet is mij troosten, hij klaagt niet dat ik zijn shirt nat maak, en ook niet dat ik huil,dat ik zwak ben. En ik knuffel hem ietsje harder, waardoor hij dan begint. “Ga je me nog vertellen wat er is, idioot?”� Ik kijk naar hem, en negeer zijn vraag.

“Geef je echt om me?”� Dat was de vraag dat steeds door mijn hoofd spookte, en ik kijk met mijn betraande blauwe ogen in zijn bloedrode ogen. En het enigste wat hij doet is een grom en een knik en hij sluit zijn ogen, alleen om me nog dichter te knuffelen. Hij antwoord gewoon niet? “Ik lieg niet over zijn dingen”� - een grom.. “Als ik iets zeg meen ik het”� zijn ene arm verlaat mijn rug en gaat naar zijn hart. “Alle dingen dat ik zeg komen uit mijn hart.”� Hij verbrand mijn ogen opnieuw, maar ik kan het niet geloven. Waarom? Waarom? Waarom zou iemand iets geven om zo’n monster als ik?

De gedachte gilt, vecht, roept, door mijn hoofd, en wil niet stoppen. Ik probeer hem weg te jagen. Leg mijn oren op mijn hoofd en sla erop. En dan, ik voel een warm, groot hand op het achterste van mijn rug, en mijn hoofd word over iemand schouder gebracht. En ik sluit mijn armen om hem opnieuw, en de gedachte gaat weg, verslagen. Het spijt me, Dat moet ik zeggen tegen hem, Ja dat moet ik doen.

Ik snik weer, en lach mezelf uit. “Het spijt me Kurosama.”� Hij gromt en laat mijn lichaam los en gaat een beetje verder zitten, ik lach in verwarring. Heb ik iets verkeerd gezegd? “Ik wil dat je vecht voor je leven, ik wil niet dat je dood gaat, en ik zal je ook niet verlaten.. Ik heb …”� Ik zie hem in diepe verwarring zoeken naar de juiste woorden, of om de juiste manier om ze te vertellen tegen me. Ik leg een koude hand op zijn warme arm, en ik knik “… Ik heb je ook nodig.. letterlijk en figuurlijk”� en ik leg mijn hoofd weer onder het zijne.

En dan voel ik mijn maag grommen, en ik weet dat hij het ook gehoord heeft. Hij verbrand mijn diepblauwe ogen weer, en steekt zijn arm uit, zodat ik zou kunnen drinken, nee. Zodat ik zijn leven zou kunnen afnemen. Op drinken eerder gezegd, ik sla zijn arm weg, en sta op. “Ik heb je bloed niet nodig Kurorin.. “ en ik verlaat de ruimte, draai me tegen de deur en voel dat mijn hart mega snel slaat. Ik wil je geen pijn doen.. Kurochii. Maar koud zijn tegen je was duidelijk onmogelijk… Wat nu?

Reacties: