Hoofdcategorieën
Home » Overige » OneShots - wedstrijd » De Sterren Van Hollywoord
OneShots - wedstrijd
De Sterren Van Hollywoord
9 juli, 2009, 17:03;
Ik zette mijn zonnebril op alvorens ik de limousine uitstapte. Terwijl ik mijn te hoge naaldhakken op de rode loper zette en mijn kuitspieren aanspande om op te staan, begonnen de camera’s heftig te flitsen, de menigte opgewonden te juichen. Met een van te voren uitbedacht loopje liep ik naar binnen naar… Ik had zo’n druk schema dat ik niet eens meer besefte waarnaar toe. Ik hoefde het ook niet te beseffen; ik moest lachen en zwaaien, zorgen dat ik de voorpagina van elke magazine haalde met een flitsende, maar toch nonchalante glimlach. Een lach die ik na jarenlang oefenen had, een lach die ontstond in een geïsoleerde woning, die een thuis bood aan een klein meisje die haar eigen mond en beugel bestudeerde in de spiegel…
13 augustus, 1989, 14;59;‘In de glo-ri-a! Hieperdepiep; hoera! Hieperdepiep; HOERA!’ klonk het in de ruimte. Zodra ze klaar waren met het liedje zingen gleed het meisje van haar moeders schoot af; haar paarse feestmuts stond scheef op haar hoofd en was bedekt met vrolijk gekleurde confetti. Ze keek even met haar grote, saffierblauwe ogen naar de kleine taart. Je kon zien dat hij thuis gemaakt was; hij had niet de perfecte staat, de grootte of de mooie kleuren van die van een banketbakker, maar een in verhouding grote “6”ť versierde het goed genoeg, en de kaarsjes brandden vrolijk. Op aanmoediging van de besloten kring die aanwezig was op haar verjaardag ademde ze eerst zo diep in dat haar wangen bolden - en vervolgens blies ze de kaarsjes in één keer uit. Een grote grijns verscheen op haar ronde gezicht toen ze het resultaat bekeek.
‘Je mag een wens doen!’ jubelde haar moeder opgewekt en in haar handen klappend om het voor haar zo leuk mogelijk te maken, en ze stond op om de taart te snijden.
Ik wens… Dacht het jonge meisje terwijl ze haar ogen dichtkneep en dacht aan de meest besproken namen op dat moment, ik wens dat ik ooit megaberoemd word!
‘En?’ vroeg haar moeder nieuwsgierig terwijl ze een bordje gebak in haar handen duwde.
‘Ik zeg het niet. Dan komen wensen niet meer uit,’ antwoordde het jonge meisje, en ze trok het schoteltje naar haar toe om met een vastberaden gezicht het eten weg te kauwen.
10 januari, 2001, 15;32
‘Uw beurt! Laat maar zien wat je in huis hebt, meissie!’
Een dikke regisseur met een donker snorretje en een bril die modern was in de jaren zestig keek aandacht toe hoe ze binnen kwam lopen, een muts op haar hoofd en de kraag van haar leren jack overeind. De donsachtige sneeuwvlokken waren gesmolten en hadden een natte spoor achtergelaten op de stof. Ze glimlachte even nerveus; het was een auditie voor… Voor niets eigenlijk. Maar het was het waard. Het zou het begin van een - naar ze hoopte - succesvolle carrière betekenen. Misschien zou ze door deze auditie ooit spelen in een film die een groot succes zou blijken te zijn. Zou diezelfde film haar kleine minidoorbraak blijken te zijn. En dan van klein naar groter en best…
Ze deed wat haar was opgedragen, ze acteerde en legde zoveel mogelijk gevoel en verzonnen waarheid in het toneelstukje wat ze voorhield. Voor haar gevoel ging het goed, want ze verloor haar gevoel. Ze speelde haar rol niet, maar ze was haar rol, voelde zich de rol, keek door de ogen en kruip in de huid van de rol…
‘Oke… Stop maarrr,’ zei de man. Hij krabbelde wat aantekeningen neer en keek niet op. ‘Dat was het, dankjewel.’ Ze keek even onderzoekend naar de man om te kijken of hij nog iets zou zeggen, maar de mand zweeg.
Terneergeslagen liep ze weg. Wat kon ze anders? Ze had het gevoel hem met alles wat ze had niet te kunnen inpakken, ze had het gevoel dat ze geen indruk bij hem had achtergelaten die van nut kon zijn. En dat terwijl ze alles had gegeven wat ze in zich had. Ze voelde een traan opkomen; acteren was wat ze wilde, acteren was waar ze alles voor had opgegeven. Haar trillende hand balde zich onbewust tot een vuist. Ze wilde thuishoren in de wereld van exotische drankjes, grote feesten met wereldberoemde mensen en waar je de grootste sterren kon spotten. Het enige wat ze kon doen was knokken en bidden. Vooral veel en hard knokken. Vastberaden maar met tranen in haar ogen hief ze haar hoofd op. Ze moest.
7 juni, 2009, 01:33;
Het zat erop. Voor vandaag - nee, voor gisteren. Vandaag moest ze nog beginnen. Ze had haar wens van haar kinderjaren in vervulling gebracht. Ze leefde een leven vol glitter&glamour. Ze woonde in Los Angeles en ze er waren genoeg hoofdrollen die ze aangeboden kreeg. Ze kon nog niet de helft ervan spelen, want behalve acteren moest ze naar verplichte feestjes, bijeenkomsten, vergaderingen en openingen. Het was uitputtend; overdag droeg ze zelfs in de winter een zonnebril om de wallen te bedekken, want er waren genoeg tijdschriften die alle nadruk op die mismaaktheden zouden leggen. Als haar wallen überhaupt zichtbaar waren, tenminste - haar manager eiste dat ze dure zalfjes en crèmepjes gebruikte om ze te verbergen. Zelfs slaappillen mocht ze naar binnengieten - als ze de dag erop maar tot in de nacht kon door feesten, gezellig, aardig en mooi was en vooral geen fouten maakte. Geen poses aannemen die haar niet stonden, niet in haar neus peuteren en vooral niet aan haar kont krabben of kijken of haar jurkje van de voorkant toch niet te laag was uitgesneden. Het was deprimerend, dit werk. De depressie wachtte haar op. Op momenten waarop ze zwak en alleen was, waarop ze in een nachtjapon de make-up van haar gezicht verwijderde. Het wachtte op haar hoofdkussen, in de hoek van ieder hotel waar ze toch nauwelijks zou slapen en op elke voorkant van een magazine waarin haar blunders uitvoerig beschreven werd. Ze had nooit gedacht dat bekend zijn zo vermoeiend kon zijn. Natuurlijk waren er momenten dat ze de depressie vergat - bijvoorbeeld als ze een nieuwe celeb ontmoette en geen woord over haar mond verkreeg (want ook zij had nog altijd last van star-struck) of als ze naar de première van haar film ging en de menigte zag joelen en juichen, de menigte die was komen opdraven, speciaal om haar te zien…
9 juli, 2009, 22:24;
Ik zette mijn zonnebril op alvorens ik door de grote poorten naar buiten stapte en de frisse lucht inademde. Terwijl ik mijn te hoge naaldhakken op de rode loper zette en mijn kuitspieren aanspande om door te lopen, begonnen de camera’s heftig te flitsen, de menigte opgewonden te juichen. Met een van te voren uitbedacht loopje liep ik naar de limousine. De mensen keken en riepen, applaudisseerden zelfs alsof het een kunst was zo te lopen en een eer om mij te zien. Alles was precies hetzelfde als eerder, toen ik omgekeerd de limousine uitstapte. Ze hadden op mij staan wachten, ze wilden mij zien, ze wilden mijn flitsende maar toch nonchalante glimlach op de voorpagina van elke magazine, mijn carrière volgen op het internet en mijn lichaam en acteertalenten aanschouwen in de bioscoop. Ik glimlachte overtuigend; ik wilde hen ook. Ik hield van de glamour&glitter die Hollywood me aanbood.
Reacties:
Deze was zoveel beter dan de mijne. Ik had werkelijk totaal geen inspiratie & hij was o zo zonder enige diepgang. Terecht gewonnen :'D