FanFic.nl

Crush

14.

Ik word wakker van het gebonk op de deur van mijn hotelkamer. “Sam, hallo? Ben je daar?”� hoor ik een bekende stem zeggen. Slaperig kijk ik naar de felle rode letters van mijn wekker. Shit! Het is al half 6! Over een half uur moeten we al beginnen met filmen. Snel spring ik uit bed. “Hallo?”� hoor ik weer. Oh ja, ik was het gebonk op de deur alweer vergeten. Ik open de deur en zie Franky ervoor staan, verassend. In tegenstelling tot mij is hij al wel helemaal fris en fruitig en heeft hij wel normale kleren aan. “Waarom heb je nog geen kleren aan?”� vraagt hij verbaasd. Ik haal mijn schouders op. “Verslapen,”� gaap ik. Franky zegt dat ik op moet schieten, omdat iedereen al klaar is. Ik loop naar de stapel kleren in de hoek van de kamer en trek er wat uit. Franky staat nog steeds in de deuropening. “Mag ik me misschien even omkleden? Alleen?”� vraag ik hem, een beetje chagrijnig. Hij haalt zijn schouders op en loopt weg. “Tot zo,”� mompelt hij nog.

De deur is dicht en ik ga op bed zitten. Het was zo vet gisteren. Er begint weer iets te kriebelen in mijn buik. Bill. Ik wou dat hij hier was. Ik schud mezelf wakker uit mijn gedachten. Ik moet opschieten! Ik pak een broek en een shirtje van mijn stoel en zie dan het vest van Bill liggen. Zal ik hem aandoen? Ik twijfel, maar steek mijn armen dan toch door de krappe mauwen. Het ruikt nog steeds naar hem, het ruikt heerlijk. “Sam, we gaan nu echt weg!”� roept Franky door de deur heen. Gelukkig hoef ik geen make-up op, dat mag niet vanwege de make-up die ik op krijg voor mijn rol. Ik pak mijn witte zonnebril met zwarte glazen van het nachtkastje en doe de capuchon van Bill zijn vest over mijn hoofd. “Ik ben er al.”� Zeg ik en ik stap de deur uit.

Terwijl we naar de filmplek, midden in het centrum, lopen kijk ik om me heen. Ongemerkt hoop ik toch dat ik Bill ergens zie, terwijl ik weet dat dit natuurlijk onmogelijk is. Het is 6 uur in de ochtend, wat zou hij hier moeten doen? Ik heb het mis, zodra ik de etalage van een muziekwinkel in kijk, zie ik hem. Met een schok sta ik stil. Er ligt een cd in de etalage. Ik kan het niet goed zien, maar twee van de vier mensen op het hoesje van die cd komen mij verdacht bekend voor. Ik kijk nog eens en dan weet ik het zeker. Dat zijn Tom en Bill, het kan gewoon niet anders. Maar waarom staan zij op een cd hoesje? “Sam, wat is er?”� vraagt Franky zodra hij doorheeft dat ik geschokt naar de etalage loop te staren. Zal ik het hem vertellen? “Ik… Er is niks. Kom we gaan,”� zeg ik dan. Ik ga het hem niet vertellen. Eerst wil ik zelf uitzoeken wat hier aan de hand is.

Ik blijf er de hele tijd over nadenken. De volledig lege winkel, de limousine, Tom die zegt dat ze naar de studio moeten, die bekende stem op tv en nu die cd in de etalage. Zou het dan toch? Zouden ze… Nee, dat kan toch niet… Op dat moment voel ik mijn telefoon in mijn zak trillen, het is Bill. Een glimlach komt op mijn gezicht, maar gelijk daarna volgt de twijfel. Moet ik het hem vertellen? “Hey,”� zeg ik als ik opneem. “Hey, hoe gaat het?”� vraagt Bill aan me. “Goed, moe, maar goed. Met jou?”� antwoord ik. Er klinkt gelach aan de andere kant van de lijn. “Je was ook laat thuis vannacht. Met mij gaat het ook goed, alleen erg druk,”� zegt Bill. “Wat moe je doen dan?”� vraag ik hem, in de hoop een antwoord te krijgen op al mijn vragen. Het werkt niet. “Oh van alles, maar ik moet nu weer verder dus. Ik wilde alleen even je stem horen,”� zegt hij zachtjes. De vlinders in mijn buik gaan te keer als nooit tevoren. “Oké, doeg!”� zeg ik terug en hij hangt op.

Shit, nou weet ik nog niets. Misschien bel ik hem vanmiddag wel. Dan kan ik het hem vragen. Of niet. Straks denkt hij dat ik alleen met hem praat omdat hij beroemd is. Misschien is hij wel niet eens beroemd, misschien is het wel iemand die op hem lijkt. Maar Tom stond ook op die cd cover. Dan moet er ook iemand zijn die op Tom lijkt. Dat zou wel erg toevallig zijn. Shit, dit is echt moeilijk. Waarom val ik altijd op ingewikkelde jongens? Oh mijn god, val ik op Bill? Vind ik Bill leuk? Dat kan toch niet, ik ken hem nauwelijks.

“Sam, kom, we moeten nu de scène doen,”� zegt Peter. “Oké, ik kom eraan!”� roep ik terug en ik besluit er verder niet over na te denken. Het komt wel.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.