FanFic.nl

Crush

15.

Hoe erg ik ook probeer niet meer aan Bill en Tom te denken, het lukt me niet. De scène gaat niet goed en mensen beginnen zich af te vragen wat er met me is. Inclusief mijzelf. Ik heb nooit last van concentratieproblemen, ik kan alles altijd van me afzetten zodra we beginnen te filmen. “Wat is er met je?”� vraagt Franky als Peter ons even pauze heeft gegeven. Ik haal mijn schouders op. “Ik weet het niet, waarschijnlijk heb ik gewoon mijn dag niet,”� antwoord ik, maar daar ben ik zelf niet zo zeker van. Wist ik maar waaraan het lag. Waarom kan Bill mij zo van mijn stuk brengen? Er is niemand in mijn leven die dat kan, zelfs mijn allerbeste vrienden niet. En Bill, ik ken hem nog nauwelijks een weekje en hij kan het wel. Waarom? Ik snap het echt niet.

De rest van de dag gaat het niet meer. Ik vergeet mijn tekst, raak afgeleid en zit niet goed in mijn rol en daar is Peter niet blij mee. “Oké, stop er maar mee, dit schiet niet op. Sam, ik hoop dat je morgen beter in vorm bent,”� zegt hij boos. Shit, ook dat nog. Waarom kan er nou nooit eens iets goed gaan. Ik ga op een bankje vlakbij onze set zitten. Het is koud, ik ril en sla mijn armen om me heen. Het gaat niet goed met me. Het acteren gaat niet goed, ik eet te veel en ik voel me niet goed. Bill vindt me niet leuk, waarom zou hij? Ik ben dik, lelijk en kan helemaal niks. Peter zij het ook, ik kan het niet. Langzaam wellen tranen zich op in mijn ogen. Ik kan het niet…

Opeens hoor ik een bekende stem. “Gaat het?”� Het is Bill en ik begin te lachen. “Nu wel!”� roep ik. Oeps, dat was wel erg enthousiast. Bill lijkt het niet erg te vinden, tot mijn vreugde, hij komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. “Je bent lief, maar het gaat niet met je. Wat is er?”� vraagt hij bezorgd. Ik haal mijn schouders op. Hij brengt zijn duim naar mijn wang en haalt mijn tranen weg. “Het is gewoon…”� begin ik, maar ik kan mijn zin niet afmaken. Moet ik het hem nu vertellen? Hier? Bill schijnt te merken waar ik mee zit. “Kom vanavond naar mijn huis, dan kunnen we rustig praten,”� zegt hij. Wat is hij toch lief. Het is alsof hij precies weet wat ik wil. Ook al weet ik dat zelf nog niet. “Oké, is goed,”� antwoord ik. “Mooi, dan zie ik je vanavond,”� zegt Bill, hij buigt langzaam naar me toe en geeft me een kusje op mijn wang. “Doeg,”� zegt hij, voordat hij wegloopt. Waarom was hij eigenlijk hier? Is hij speciaal hierheen gekomen voor mij? Hij is echt lief.

Reacties: