FanFic.nl

Schattenseite

1. Automatisch

Er werd niet veel meer gepraat binnen de band. De laatste woorden die tussen ons gewisseld waren, waren onderdeel van een heftige discussie over wie er eigenlijk op het belachelijke idee was gekomen om samen muziek te gaan maken. Het kwam niet zelden voor dat een betraand gezicht als verdoofd door onze woning liep en niemand besteedde nog aandacht aan de snikken die ’s nachts uit steeds een andere slaapkamer kwamen. Hoe meer we samen meemaakten, hoe meer we ons van elkaar afzonderden. Alsof we niet als een groep gezien wilden worden, maar als vier volwaardige personen die ieder voor zich kapot ging aan zijn eigen leven. Dat was momenteel nog de grootste overeenkomst tussen ons: we zaten er allemaal tot aan de grond doorheen.

Roem went, dat kan ik niet ontkennen. Er waren momenten die ik me nog precies herinnerde, zoals onze eerste award, of de momenten dat we ons voor het eerst tussen mensen bevonden die in onze ogen sterren waren, maar hoe langer we in de schijnwerpers stonden, hoe minder nieuwe ervaringen we opdeden. Er waren zelfs dingen die me vroeger een kick gaven, maar waar ik me nu volledig tegen had gekeerd. Fans die in mijn ogen van geweldige supporters in monsters waren veranderd. Eindeloze aandacht die leidde tot het verdwijnen van hetgeen dat anderen als privéleven kenden. Zoiets bestond niet in deze wereld, want door een miljoenenbedrijf genaamd Tokio Hotel hadden we onszelf 24 uur per dag publiek eigendom gemaakt. We waren nog zo jong, en naïef, vooral.

Dat we alles nu wel kenden, maakte niet dat we onze draai gevonden hadden. Er was twijfel toegeslagen. Een twijfel die we halverwege 2006 al gevoeld hadden, maar die niemand uit had durven spreken. Over hoe lang we dit nog vol konden houden, kon niemand iets zinnigs zeggen. Misschien zouden we er al snel mee om leren gaan. Misschien zou iemand er binnenkort fysiek aan onderdoor gaan. Misschien waren we al een soort willoze marionetten geworden. Ik kon me geen illusies maken.
Waar het vroeger nog om muziek had gedraaid, was het enige dat nu nog telde de verkoopcijfers. Van singles, albums, merchandising. We hadden fans verloren en gewonnen. Maar fans waren slechts een zwarte vlek in ons leven. Voor ons waren zij net zo min personen als wij dat voor hen waren. Haast ieder van hen beweerde om ons te geven, maar tegelijk waren zij de meisjes die uren voor ons huis stonden te posten om een glimp van onze auto’s op te vangen. Hun eigenbelang woog zwaarder dan het respect voor mij en de andere drie jongens. Zo diep ging hun liefde.
En dat was nog niet eens het ergste. Hetgeen waar we vroeger het meeste waarde aan hadden gehecht - het behouden van je eigen wil - was ons volledig ontgaan. We hadden gewoon geen keus, er was nooit een uitweg, geen optie om nee te zeggen. Vaak voelde ik me gemanipuleerd, bedrogen, zodat ik zelf het idee kreeg iets leuk te vinden. Ik was me er diep van binnen pijnlijk bewust van.

Ik had nog weinig diepgaande gesprekken met mijn broer. Hij wist hoe ik me voelde, maar ik wist net zo goed hoe hij er tegenover stond. Tom zat in precies dezelfde beklemmende situatie en voor het eerst in ons leven konden we elkaar onmogelijk helpen.

Het was niet moeilijk te beschrijven hoe ons leven er momenteel uitzag. We woonden in een groot huis, afgesloten door een hoog hek rond de tuin. Dat hek maakte dat je niet van buitenaf naar binnen kon kijken - maar daar kwam als vervelende bijkomst bij, dat het andersom precies hetzelfde werkte. Vanuit geen enkele kamer hadden we een uitzicht dat verder reikte dan het enorme houten hek. Vaak had ik verlangend door het raam de tuin in zitten staren, kijkend naar de roze bloemen, de blaadjes aan de bomen die bewogen in de wind. De kleine dingen waar geen mens over nadacht konden me zo vreselijk intrigeren. Soms voelde ik een haast onbedwingbaar verlangen om de geur van die bloemen te ruiken, te voelen of de blaadjes zacht waren, verlangen om de warmte van de zon op mijn huid te voelen branden. Ik kende alleen nog maar de geur van de nacht. De duisternis, de vochtigheid. Het witte maanlicht dat alle kleuren opslokte. Het was precies hoe ik mijn leven zag. De nacht was confronterend.

De enige momenten van vrijheid die we kenden, waren de momenten in de auto. Tom en ik reden meestal samen, verstopt achter de geblindeerde ramen van een van onze auto’s. Mijn rijbewijs had me het gevoel gegeven te kunnen ontsnappen aan mijn leven, om te kunnen vluchten uit de realiteit. Hoe kort die momenten ook duurden, ik had ze nodig, zoals ik zuurstof nodig had. Want hoe weinig controle ik ook nog over mezelf had, uiteindelijk was ik gewoon een mens. Een mens van vlees en bloed, een mens met verlangens, met hoop, geluk en verdriet. Een mens dat persoonlijke tegenslagen kende. Vooral een mens dat op zoek was naar liefde. Dat wenste dat er van hem gehouden werd, om affectie te kunnen voelen. Ik was de enige die dat soms niet leek te vergeten.
Soms herinnerde ik me de vage beelden van mezelf als dertienjarige. Een klein, kortharig jongetje met grote ambities. Ik had me voorgenomen mezelf nooit te verliezen in de roem. Om te schreeuwen, mijn stem te laten horen wanneer iemand me zou vertellen wat ik moest doen. Om mijn gedachten niet te laten beïnvloeden. Niemand zou me ooit zeggen wat ik moest denken, had ik besloten. Nu besefte ik dat ik geen idee van dit leven had gehad. Dat ik niet had geweten hoe zwaar het was om een product te zijn. Ik had dollartekens in de ogen van de mensen om me heen zien verschijnen, ik werd overal en nergens mee heen gesleept, mijn paspoort telde meer stempels dan me lief waren en het muziek maken leek een onbelangrijke bijkomst geworden.

Ik had talloze keren geprobeerd te schreeuwen. Maar mijn stem was zo klein geworden als ik me zelf voelde. Ik werd niet meer gehoord.

Reacties: