Hoofdcategorieën
Home » Overige » Mijn Eigen Verhaal » Kippinisten ~ [01]
Mijn Eigen Verhaal
Kippinisten ~ [01]
Vandaag begint school weer. Van Dijk heeft braaf mijn boekjes opgestuurd, en ik heb niet zo braaf geen een gekaft. In de vakantie is het geoorloofd om luiheid te laten ruleren. Ondanks dat ik al twee jaar in deze klas zit, ben ik een beetje zenuwachtig. Door de zes heerlijke weken van vrijheid zal iedereen toch wel een beetje veranderd zijn. En we moeten op de foto. Ik heb echt een enorme hekel aan foto’s. Mijn hoofd lijkt altijd zo dik op foto’s en mijn lach is gedrochtelijk. Niet heel charmant. Meestal belanden mijn foto’s dan ook spontaan in de versnipperaar. Ik kijk op de klok en zie dat ik nog vijf minuten heb voordat ik moet vertrekken. Op mijn tempo, ontzettend langzaam dus, poets ik mijn tanden en spring dan op de fiets. Als ik tien meter heb gereden realiseer ik me dat ik mijn tas binnen heb laten liggen, en race weer naar huis, naar binnen. Snel pak ik mijn tas en houd het omhoog alsof het een trofee is die ik net heb gewonnen, was dat maar zo, en sprint weer naar mijn fiets toe. Ik woon zeven kilometer van mijn school af, en ik doe er, geloof het of niet, 40 minuten over. Voor de mensen die niet zo snel kunnen rekenen, dat is tien en een halve kilometer per uur. Niet al te hard dus. Ik duw de oortjes van mijn iPod in mijn oren en zing ontzettend hard en vals mee met Avril Lavigne. Wat? Dan hoort iedereen het lekker. Ze weten allang dat ik niet kan zingen, ik kom al twee jaar elke ochtend zingend langs. Veertig minuten later, en vijf minuten voordat ik in lokaal Z14 moet zijn, kom ik op school aan. Ik zet mijn fiets vlug neer in het fietsenrek en wil naar binnen gaan, maar dan zie ik Jara de fietsenstalling inrijden. Meteen gil ik haar naam en als reactie wordt mijn naam teruggegild. Jara gooit haar fiets neer en rent naar me toe om met te omhelzen.
‘Veel te lang niet gezien.’
‘Inderdaad’
‘Wie gaat er dan ook vijf weken naar Italië?’
‘Sorry,’ zeg ik een beetje beschaamd, ookal kon ik er niets aan doen en weet ik dat ze het niet meent.
‘Maak je niet dik,’ grinnikt ze en prikt me in de zij. We haken onze armen in elkaar en zo lopen we de school binnen. We haasten ons de Z-gang in en vrij meteen zien we Carlijn en Kim staan. Na een paar gilletjes zijn we in een groepshug beland.
Ik begin met af tellen; ‘Drie!’
‘Twee!’ schreeuwt Carlijn.
‘Een!’ gilt Kim.
‘Een half!’ krijst Jara, en we met z’n vieren zingen we ‘Jij bent zo’ van Jeroen van der Boom. Dat hebben we gekroond tot ons liedje. Waarom? Ik weet het niet helemaal meer, maar ik kan het begin in elk geval vertellen. Ik zat met zijn zoontje - die overigens heel schattig is - op kamp en hij kwam zijn zoontje ophalen. Een paar kampvriendinnen en ik spraken hem toen aan, maar hij wilde niet voor ons zingen. Wij waren diep, maar dan ook díep beledigd en vertelde aan zoveel mogelijk mensen hoe arrogant Jeroen van der Boom wel niet was. Nu houdt mijn geheugen even op, maar even later was het ‘ons liedje’, terwijl we eigenlijk allemaal een hekel aan dat liedje hebben, en op dit soort momenten zingen we het. Helemaal vrolijk lopen we, weer met gehaakt armen, naar Z14. Helaas is Z14 ‘het deurknoplokaal’. Dat betekent dat het lokaal een ronde deurknop heeft in plaats van een klink. Dat betekent dus ook dat we deur niet open krijgen. Een voor een hangen we lachend aan de knop, maar uiteindelijk doet onze mentor hem van binnen open, zodat Kim het lokaal binnenvalt. Schaterlachend werpen wij ons op Kim en er liggen al snel vier kinderen plat in de deuropening. Als de klas over de schok heen is gekomen, ligt die ook helemaal dubbel.
‘Jullie zijn tien minuten te laat,’ zegt onze mentor zuur.
‘Weet ik meneer, maar ik kan het uitleggen,’ begin ik, maar Carlijn onderbreekt me.
‘Ja, die deurknop zat vast en toen vielen we.’
‘Dat moest je niet zeggen, hij heeft wel ogen in zijn hoofd,’ zeg ik quasi-fluisterend tegen Carlijn en leg mijn wijsvinger op mijn mond. ‘Ik zeg het wel,’ en neem weer het woord.
‘Kijk, meneer, wij reden met z’n vieren over een erg lange weg, zonder zijpaden. Ook zijn we allevier overtuigd Kippinisten. Dat zijn leden van het Kippinisme. Kippen zijn heilig. En er zat dus een Kip op de weg. En de weg was dus heel smal, en we mogen door ons geloof niet langs de Kip, dus moesten we de hele weg terug. Daarom zijn we te laat.’ Ik werp een blik op Carlijn, Jara en Kim, die ondertussen weer op de grond liggen, maar dan deze keer van het lachen.
‘Zucht, jullie hebben ook echt geen pokerface,’ zeg ik droog. Onze mentor begint, totaal tegen verwachting in, geamuseerd te lachen en laat ons geen briefje halen. Hij wijst ons onze plekken, helemaal vooraan natuurlijk, en gaat weer verder met zijn lulverhaal. Ondertussen tikt Laurens mij aan.
‘Wat?’
‘Welkom terug,’ zegt hij met een grijns. Tevreden keek ik weer naar voren. Ik had mijn reputatie weer waargemaakt.
Reacties:
Daniëlle dacht, laat ik eens beginnen ^^
En sorry hoor, maar dit is te grappig:
‘Kijk, meneer, wij reden met z’n vieren over een erg lange weg, zonder zijpaden. Ook zijn we allevier overtuigd Kippinisten. Dat zijn leden van het Kippinisme. Kippen zijn heilig. En er zat dus een Kip op de weg. En de weg was dus heel smal, en we mogen door ons geloof niet langs de Kip, dus moesten we de hele weg terug. Daarom zijn we te laat.’
Whahahaa, Kippinisme, echt géniaal! x'D
En die deurknop, echt, ik ging plat!
Dat kippending is echt geniaal!
Maar ik wil weten hoe het verdergaat =O *zeer onsubtiele hint*
xoxo <3
Haha, geweldig. Hoe verzin je het
Echt een leuk stukje. Nieuwe smoes bijgeleerd voor als ik na de vakantie grandioos te laat kom. Ik denk alleen dat mijn leerkrachten er niet zo mee zullen kunnen lachen ;p
x