Hoofdcategorieën
Home » Overige » Mijn Eigen Verhaal » Maltezers & Dubbelfris ~ [02]
Mijn Eigen Verhaal
Maltezers & Dubbelfris ~ [02]
Ondertussen is het nog maar twee weken voor de herfstvakantie. Jara heeft in een melige bui besloten dat we vandaag bij haar gaan slapen. We hebben de gewoonlijke taakverdeling. Kim doet de dranken, frisdranken wel te verstaan, Carlijn zorgt voor de films, Jara sleept wat ander vermaak bij elkaar en ik doe het eten. Ik ben van ons vier namelijk de enige die normaal kan koken. Haar ouders zijn weer eens niet thuis, op vrijdagavond hebben ze bijna altijd wel een feestje. Langzaam duw ik mijn karretje langs alle schappen van de Albert Heijn. Aubergines, tomaat, mozarella, ui, knoflook en nog een paar groentes belanden in het karretje. Ik heb besloten vanavond mijn befaamde - ahum - auberginerolletjes te maken. Klinkt vrij vies, niet? Is best lekker. Oké, dan nu het leuke gedeelte: de snacks. Half huppelend loop ik naar het schap met de snacks. Maltezers, M&M’s, suikerspin, repen chococla, drop; veel te veel en veel te ongezonde dingen vinden de weg naar mijn karretje. Nog bijna vergeten, het ijs als toetje. Zonder na te denken pak ik driechocolade-ijs van Hertog. Dat nemen we altijd, en nog steeds is het heerlijk. We eten gemakkelijk met z’n vieren zo’n gehele bak leeg. Snel nog even wat extra chocoladesaus pakken en ik ben klaar in de Appie Happie. Mijn ondertussen veel te volle karretje duw ik naar de kassa. Met moeite krijg ik het uiteindelijk in de kortste rij. Die stomme karretjes werken namelijk nooit mee en vliegen ontzettend ver uit de bocht. Als ik aan de beurt ben, gooi ik alles vrij hardhandig op de lopende band. Een vrouw van ongeveer 45 jaar scant alle spullen, en ik kan de negatieve dingen die ze nu over mij denkt bijna horen. En anders is haar gezichtsuitdrukking ook wel genoeg. Haar gezicht klaart een beetje op als ze op het eind alle groenten ziet, en ik laat ondertussen behendig alles weer in het karretje. Ik betaal ruim veertig euro en tevreden loop ik met het karretje weer naar buiten. Mijn ouders betalen het vast wel terug. Vijftig cent voor zo’n karretje is trouwens echt niet veel. Nee, grapje, ik ga het niet stelen. En nee, ik heb ook niet een enorme verzameling karretjes thuis staan, daar is het huis te klein voor. Ik leen hem alleen even. Ik loop de straat uit, nog steeds het karretje duwend, en merk dat ik word nagekeken en nagewezen. Mij maakt het niet uit, er is toch niemand die het lef heeft om me aan te spreken. Ik rij nog twee straten door, en bel aan bij nummer 52. Muziek schalt door het huis, maar ik hoor geen denderende voetstappen. Ik bel nog een keer, maar houdt nu de bel vast. Na een halve minuut hoor ik Jara ‘Ik kom al!’ schreeuwen, maar laat de bel nog niet los. Ze rommelt aan het slot en de deur vliegt open.
‘Ah, ik dacht al dat jij het was, de rest zou de bel ondertussen wel los gelaten hebben. Kan je hem alsjebl-’ haar gezichtsuitdrukking verandert naar verbaasd als ze het winkelkarretje in mijn hand ziet, ‘wat heb jij nou bij je?’
‘Mag ik binnen komen?’ vraag ik met mijn allerliefste glimlach. Jara knikt beduusd, en ik til het winkelkarretje over de drempel heen naar binnen.
‘Jullie hal is te smal!’
‘Ja, toen we het lieten verbouwen hadden we nog niet bedacht dat jij met een winkelkarretje zou binnen komen denderen.’
‘Nou, dan moeten we maar alles vanaf hier naar de keuken brengen. Kom, help me eens.’ Samen leggen we alles op de goede plek, en ik loop weer richting de Albert Heijn. Ik ben echter haar straat nog niet uit en ik draai me weer om. Winkelkarretje vergeten. Met winkelkarretje en al loop ik weer terug naar de Albert Heijn, maar halverwege kom ik Kim en Carlijn alweer tegen. Ze stappen van hun fiets af en kijken ongeveer even verbaasd als Jara naar het karretje.
‘What the fuck heb jij nou weer gedaan?’ Kim is de eerste die weer kan praten.
‘Karretje geleend’
‘Jij bent raar,’ ook Carlijn heeft haar tong weer terug gevonden.
‘Weet ik,’ en ik loop weer verder naar de Albert Heijn. Weer word ik nagestaard, maar nog steeds heeft niemand het lef om mij aan te spreken. Ik breng het karretje terug en krijg in ruil mijn vijftig cent terug. Als ik weer bij Jara aankom, zie ik dat ze voor het gemak de deur open heeft laten staan. Eenmaal in de woonkamer zie ik dat ze al aan de snacks zijn begonnen.
‘Stelletje vreetzakken,’ grinnik ik, en jat de zak Maltezers mee naar de keuken. In de keuken zie ik dat Kim Cola, Cassis, Dubbelfris en Fanta heeft gekocht. Meteen begin ik met koken, en anderhalf uur later begint het al lekker te ruiken. Kim komt de keuken binnenlopen, ondanks dat ze weet dat je mij niet moet storen tijdens koken.
‘Jij veeleter, je hebt bijna alle Maltezers opgegeten!’
‘Ik kook ja, dat is ontzettend inspannend, dan heb ik het recht alle Maltesers op te eten.’
‘Je bent al zo lang hier bezig, moet ik misschien helpen?’
Ik trek een wenkbrauw op. ‘Volgens mij heb ik nog geen suïcidale neigingen, maar ik denk dat je de sla niet kan verpesten. Maak jij de sla en tomaten schoon, snij de mozarella, gooi dat allemaal in een kom met olijven en een dressing, dan ga ik hier voor de oven liggen en wachten tot het eten klaar is.’
Kim’s mond valt open en ik zie dat ze wil protesteren, maar als ik ga liggen gaat ze toch braaf de sla wassen. Een kwartier later roept ze vrolijk dat ze klaar is en met moeite sta ik op om de sla te keuren. Het ziet er redelijk uit, de mozarella is iets te groot gesneden maar dat is niet zo erg. Ik vis er een slablaadje uit en stop het in mijn mond. Ik kauw ongeveer twee seconden, kijk ontzet naar Kim en spuug het dan uit in de afvalbak.
‘What the heck heb jij als dressing gebruikt?’
‘Dubbelfris,’ zegt ze met haar eeuwige engelengzichtje. Twee seconden kijk ik haar verbaasd aan en ben bang dat mijn ogen uit mijn kassen gaan rollen, maar daarna proest ik het uit. Een minuut later lig ik nog steeds plat, en Jara en Carlijn komen binnenstormen.
‘We hoorden Juul lachen, ongezond hard en lang,’ begint Carlijn.
‘Wat is er gebeurd?’ maakt Jara af.
‘Ik heb Dubbelfris als dressing gebruikt voor de sla, en blijkbaar is dat lachwekkend,’ zegt Kim, terwijl ik me aan het aanrecht moet vasthouden om niet op de grond te vallen.
‘Dat is ook wel vrij stom,’ zegt Carlijn grinnikend. Nadat ze dat heeft gezegd, gaat vrij meteen het alarm van de oven. Ik ben nog steeds aan het lachen, maar graai tegen beter weten in toch naar het klokje. Alleen, ik mis en val op de grond. Ik lach nog harder, en nu lachen de anderen ook mee.
‘Ieh-iemand, zeh-et hem ui-uit,’ hik ik tussen mijn lach door. Carlijn speelt voor redder in nood en spurt naar de oven. Ik hoor Kim en Jara sarcastisch over mij praten.
‘Ze lacht nog steeds, niet gezond meer, zullen we de politie bellen?’ zegt Jara.
‘Ambulance is misschien beter,’ antwoordt Kim.
‘Waarschijnlijk bellen zo in elk geval de buren wegens geluidsoverlast’
‘Misschien moeten we haar naar de bank brengen,’ suggereert Kim, die het allemaal nogal grappig vindt.
Nog geen twee seconden later voel ik iemand mijn linkerbeen pakken, ik gok Kim, en daarna pakt waarschijnlijk Jara mijn rechterbeen. Ze tellen af en op nul beginnen ze me richting de bank te trekken.
‘Zo, die zak Maltesers merk je wel,’ zeurt Kim.
‘Nee joh, die heeft ze er allang afgelachen,’ antwoordt Jara. Carlijn pakt ondertussen mijn handen zodat ik niet meer met mijn rug over de grond sleep. Bedankt Carlijn. Ze leggen mij op de bank, maar het heeft niet veel effect. Vrij meteen rol ik er alweer af. Ze geven het op en laten me even alleen zodat ik misschien een keer kan stoppen met lachen.
Reacties:
Sorry Juul maar ik moet ff reageren XD
Weetje hoe geniaal?
Ik betaal ruim veertig euro en tevreden loop ik met het karretje weer naar buiten. Mijn ouders betalen het vast wel terug. Vijftig cent voor zo’n karretje is trouwens echt niet veel. Nee, grapje, ik ga het niet stelen. En nee, ik heb ook niet een enorme verzameling karretjes thuis staan, daar is het huis te klein voor. Ik leen hem alleen even. Ik loop de straat uit, nog steeds het karretje duwend, en merk dat ik word nagekeken en nagewezen. Mij maakt het niet uit, er is toch niemand die het lef heeft om me aan te spreken. Ik rij nog twee straten door, en bel aan bij nummer 52. Muziek schalt door het huis, maar ik hoor geen denderende voetstappen. Ik bel nog een keer, maar houdt nu de bel vast. Na een halve minuut hoor ik Jara ‘Ik kom al!’ schreeuwen, maar laat de bel nog niet los. Ze rommelt aan het slot en de deur vliegt open.
‘Ah, ik dacht al dat jij het was, de rest zou de bel ondertussen wel los gelaten hebben. Kan je hem alsjebl-’ haar gezichtsuitdrukking verandert naar verbaasd als ze het winkelkarretje in mijn hand ziet, ‘wat heb jij nou bij je?’
‘Mag ik binnen komen?’ vraag ik met mijn allerliefste glimlach. Jara knikt beduusd, en ik til het winkelkarretje over de drempel heen naar binnen.
‘Jullie hal is te smal!’
‘Ja, toen we het lieten verbouwen hadden we nog niet bedacht dat jij met een winkelkarretje zou binnen komen denderen.’
‘Nou, dan moeten we maar alles vanaf hier naar de keuken brengen. Kom, help me eens.’ Samen leggen we alles op de goede plek, en ik loop weer richting de Albert Heijn. Ik ben echter haar straat nog niet uit en ik draai me weer om. Winkelkarretje vergeten. Met winkelkarretje en al loop ik weer terug naar de Albert Heijn, maar halverwege kom ik Kim en Carlijn alweer tegen. Ze stappen van hun fiets af en kijken ongeveer even verbaasd als Jara naar het karretje.
‘What the fuck heb jij nou weer gedaan?’ Kim is de eerste die weer kan praten.
‘Karretje geleend’
‘Jij bent raar,’ ook Carlijn heeft haar tong weer terug gevonden.
‘Weet ik,’ en ik loop weer verder naar de Albert Heijn. Weer word ik nagestaard, maar nog steeds heeft niemand het lef om mij aan te spreken. Ik breng het karretje terug en krijg in ruil mijn vijftig cent terug.
OHMYGOD GE-NI-AAL
‘Volgens mij heb ik nog geen suïcidale neigingen, maar ik denk dat je de sla niet kan verpesten. Maak jij de sla en tomaten schoon, snij de mozarella, gooi dat allemaal in een kom met olijven en een dressing, dan ga ik hier voor de oven liggen en wachten tot het eten klaar is.’
Kim’s mond valt open en ik zie dat ze wil protesteren, maar als ik ga liggen gaat ze toch braaf de sla wassen. Een kwartier later roept ze vrolijk dat ze klaar is en met moeite sta ik op om de sla te keuren. Het ziet er redelijk uit, de mozarella is iets te groot gesneden maar dat is niet zo erg. Ik vis er een slablaadje uit en stop het in mijn mond. Ik kauw ongeveer twee seconden, kijk ontzet naar Kim en spuug het dan uit in de afvalbak.
‘What the heck heb jij als dressing gebruikt?’
‘Dubbelfris,’ zegt ze met haar eeuwige engelengzichtje. Twee seconden kijk ik haar verbaasd aan en ben bang dat mijn ogen uit mijn kassen gaan rollen, maar daarna proest ik het uit. Een minuut later lig ik nog steeds plat, en Jara en Carlijn komen binnenstormen.
‘We hoorden Juul lachen, ongezond hard en lang,’ begint Carlijn.
‘Wat is er gebeurd?’ maakt Jara af.
‘Ik heb Dubbelfris als dressing gebruikt voor de sla, en blijkbaar is dat lachwekkend,’ zegt Kim, terwijl ik me aan het aanrecht moet vasthouden om niet op de grond te vallen.
‘Dat is ook wel vrij stom,’ zegt Carlijn grinnikend. Nadat ze dat heeft gezegd, gaat vrij meteen het alarm van de oven. Ik ben nog steeds aan het lachen, maar graai tegen beter weten in toch naar het klokje. Alleen, ik mis en val op de grond. Ik lach nog harder, en nu lachen de anderen ook mee.
‘Ieh-iemand, zeh-et hem ui-uit,’ hik ik tussen mijn lach door. Carlijn speelt voor redder in nood en spurt naar de oven. Ik hoor Kim en Jara sarcastisch over mij praten.
‘Ze lacht nog steeds, niet gezond meer, zullen we de politie bellen?’ zegt Jara.
‘Ambulance is misschien beter,’ antwoordt Kim.
‘Waarschijnlijk bellen zo in elk geval de buren wegens geluidsoverlast’
‘Misschien moeten we haar naar de bank brengen,’ suggereert Kim, die het allemaal nogal grappig vindt.
Nog geen twee seconden later voel ik iemand mijn linkerbeen pakken, ik gok Kim, en daarna pakt waarschijnlijk Jara mijn rechterbeen. Ze tellen af en op nul beginnen ze me richting de bank te trekken.
‘Zo, die zak Maltesers merk je wel,’ zeurt Kim.
‘Nee joh, die heeft ze er allang afgelachen,’ antwoordt Jara. Carlijn pakt ondertussen mijn handen zodat ik niet meer met mijn rug over de grond sleep. Bedankt Carlijn. Ze leggen mij op de bank, maar het heeft niet veel effect. Vrij meteen rol ik er alweer af. Ze geven het op en laten me even alleen zodat ik misschien een keer kan stoppen met lachen.
Nu heb ik bijna alles gequoted? Nouja, boeiend het is echt geniaal XD
omg, ben nu gwn zo melig geworden XD winkelwagentje mee, dubbelfris-sladressing. en ga zo maar door. werkelijk GEWELDIG
OMG,
Hoe geweldig wil je dit schrijven
..,zo cominisch, als ik er bij was had ik letterlijk echt val gelegen
Jij schrijft echt leuk! Heel echt en niets overdreven.
Haha
Ik schoot zo hard in de lach door dat Dubbelfris-dressingding x]
Ik ben zeer benieuwd hoe het verdergaat
xoxo <3
Weet je, de meeste dingen die grappig bedoeld zijn, komen geforceerd over in een verhaal, maar dit vindt ik echt hilarisch, omdat ik de personages echt zo'n dingen zie doen ;p.
Geweldig!
x