Hoofdcategorien
Home » Tokio Hotel » Schattenseite » 4. Humanoid
Schattenseite
4. Humanoid
Toen we terugliepen was het begonnen te regenen. Tom trok zijn capuchon over zijn hoofd en keek bedenkelijk naar mij. Ik had een muts op, maar ik wist dat die mijn haren niet droog zou houden. Tom wist wat voor hekel ik aan natte haren had.
Moet je mijn jas? Ik genoot van de woorden. Ik was zo dankbaar voor de manier waarop hij zich steeds weer voor me opofferde. Nee hoor, zei ik op een toon waarop ik liet blijken hoezeer ik zijn aanbod waardeerde. Ik sloot mijn ogen en legde mijn hoofd in mijn nek. De koude waterdruppels spatten uiteen op mijn gezicht. Het voelde heerlijk om niet bang te hoeven zijn dat mijn make-up uit zou lopen. Ik voelde het water op mijn huid en genoot ervan.
Om half drie waren we weer bij onze woning aangekomen. Samen hadden we buiten nog een sigaret gerookt, een glas cola gedronken op de bank, om daarna ieder voor zich naar zijn eigen bed te gaan. Slaap lekker. Tom had me op mijn schouder geklopt. Ik knikte naar hem en antwoordde hetzelfde: Slaap lekker.
Het was nog vroeg in de middag toen ik wakker werd. Gustav was nergens te bekennen, Georg had bij zijn vriendin geslapen en mijn broer lag, niet tot mijn grote verbazing, nog in een diepe slaap verzonken. Ik besloot te gaan douchen. Mijn haren waren nog steeds vochtig dus het maakte weinig uit als ik ze nu weer nat maakte.
Ik had een heerlijke douche naast mijn kamer. De douchekop was minstens twintig centimeter in doorsnee en er kwamen zachte stralen uit, als van een regenbui, haast. Ik bekeek mezelf in de spiegel terwijl ik me uitkleedde. Even staarde ik naar de krullerige tekst op mijn linkerzij, naar het ringetje in mijn tepel. Naar mijn ribben, die onder de blanke huid duidelijk zichtbaar waren. Wanneer je goed keek, kon je mijn hart in mijn borst zien kloppen. Ik had er al vaker gefascineerd naar staan staren.
Er verstreek minstens een half uur voor ik de doucheknop weer uitdraaide. In de spiegel zag ik de natte dreads langs mijn gezicht druipen en snel wikkelde ik een handdoek om mijn hoofd. Ook om mijn naakte lijf sloeg ik een grote witte handdoek en ik liep weer naar de wastafel om mijn tanden te poetsen. Mijn eigen bruine ogen keken me vanuit de spiegel doordringend aan.
Hoewel me talloze malen was verteld dat ik een perfect gezicht had, ergerde ik me aan veel dingen. Ik had een slechte huid, al moest ik toegeven daar zelf nog wel enige invloed op te hebben. Ik stoorde me aan het bruine vlekje onder mijn lip. Aan mijn ene oog dat, wanneer ik moe was, behoorlijk loenste. Aan mijn kin. Ik vond mijn kin niet mooi. Wat er precies niet klopte kon ik niet zeggen en het waren slechts momentjes waarop het me opviel - maar het irriteerde me.
Bang om iets aan mijn uiterlijk te laten doen was ik nooit geweest. Ik zag dagelijks uren in de visagie en wanneer er iets was dat ik voor langere tijd had kunnen verbeteren, had ik nooit nee gezegd. Mijn gebit was al veranderd, gebleekt, netjes recht gezet. Ik was jaloers op mijn broer, die nooit de hazentanden had gehad waar ik mee opgescheept was geweest. Mijn wimpers waren verlengd en over mijn haren hoefde ik niet eens te beginnen. Ik vond het een prettig idee mezelf te kunnen creëren. Ik streefde naar perfectie.
Ik pakte mijn kin tussen duim en wijsvinger en keek aandachtig in de spiegel. Het viel niet op. Maar ietsje smaller of minder hoekig, juist. Ik was er nog niet helemaal uit. Waar dacht ik ook over na?
Ik kleedde me aan - hoewel mijn outfit voor vandaag slechts uit een joggingbroek en een vest bestond - en deed een poging mijn haren droog te föhnen. Het begon alleen maar meer te pluizen.
Ik had zwarte stoppels op mijn wangen, zag ik. En vandaag geen zin er iets aan te doen.
Toen ik de badkamer verliet hoorde ik dat mijn broer ondertussen ook al wakker was. Er klonk onverstaanbaar gepraat uit de televisie uit zijn kamer en ik gooide mijn spullen op mijn bed om daarna op Toms deur te kloppen. Ja? Aan zijn stem hoorde ik dat hij pas net ontwaakt was. Ik opende de deur en zag mijn broer met zijn rug tegen de bedrand zitten. Lekker geslapen? vroeg ik. Tom knikte en wreef met één hand in zijn ogen.
Tom sliep altijd in zijn ondergoed. Ik keek naar zijn brede, ronde schouders en de perfect egaal gebruinde huid. Zijn lichaam was het lichaam waarvan elke jongen droomde het te hebben. En hij was er trots op.
Ik was even op zijn bedrand gaan zitten, we hadden tv gekeken en een beetje gepraat. Ik voelde me goed op dit soort dagen. Dagen waarop ik alleen was met mijn broer, in een prachtig huis, zonder mensen die om ons heen zwermden en van alles wan ons wilden. Dagen waarop we de rust hadden om een film te kijken, lekker met de hondjes te knuffelen en onszelf te zijn. Dagen waarop ik me Billy voelde en niet Bill.
Samen hadden Tom en ik geluncht en in de loop van de dag waren ook de andere twee jongens binnen komen vallen. Voor vanavond stond er nog een studio-opname op de planning en ik had nog wat aan de teksten geschaafd waar ik nog niet tevreden over was. Mijn broer oefende nog op zijn pianokunsten. Ik vond het een mooi beeld, van hem achter de enorme vleugel. Hij keek zo geconcentreerd en al het stoere viel op zon moment van hem af. Het was hoe ik hem het liefste zag.
De geluiden om me heen verstomden een beetje en Tom stond op om zijn jas aan te trekken. Ik ga mee, zei ik en volgde mijn broer.
We gingen buiten in de tuin staan en ik stak een sigaret op. Twee honden renden opgewonden over het gras, hapten naar elkaars staarten, maar ik wist dat ze slechts aan het spelen waren. Ze zagen er zo vrij uit, zo gelukkig.
Ondertussen stond Tom in al zijn zakken te zoeken. Scheiße, heb jij een vuurtje voor me? Ik zag zijn aansteker binnen op tafel liggen, dus haalde de mijne uit mijn jaszak. Hij hield zijn sigaret tussen zijn lippen en ik lichtte een vlammetje op. Ook mijn broer had een donkere waas van haartjes op zijn wangen staan. Ik had de onbedwingbare behoefte het te voelen. Mijn hand bracht zich naar zijn mond, ik stak het puntje van de sigaret aan en voor ik mijn hand liet zakken, liet ik mijn vingers vluchtig langs zijn wang glijden. Ik sloeg mijn ogen neer. Tom zei niets.
Alsof er niets vreemds gebeurd was praatte Tom maar wat, keek hij of er geen fans achter de struiken verborgen waren en rookte weinig geconcentreerd zijn sigaret op. Ik keek naar de wolkjes die ik zelf uitblies. Het was leuk om naar te kijken.
Vind je mijn kin raar? Mijn broer keek op.
Wat?
Of je mijn kin raar vindt.
Ja Bill, dat kan echt niet, zoals die eruit ziet.
Ik keek hem beledigd aan en Tom lachte.
Nee man. Hoogstens die stoppels. Die staan je niet.
Ik grijnsde net zo breed en ik kreeg een duw tegen mijn schouder. Ik wankelde, zoals ik altijd bijna mijn evenwicht verloor wanneer ik gepord werd. Tom vond me niet raar. En ik geloofde hem. Hij sloeg zijn arm vriendschappelijk om mijn nek toen we naar binnen liepen. Ik vertrouwde mijn broer, meer dan ik mezelf soms vertrouwde. Hij vond me oprecht mooi, zoals ik hem bewonderde. En ik hield van hem, onvoorwaardelijk, tot de dood ons zou scheiden - en langer.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.