Hoofdcategorien
Home » Tokio Hotel » Schattenseite » 6. Zoom
Schattenseite
6. Zoom
Die avond spendeerden we voor het grootste deel in de opnamestudio. Ik hield van de relaxte sfeer die er hing, hoewel ik me vaak eindeloos schuldig voelde wanneer ik een toon net niet had weten te halen. Alles moest dan opnieuw en het was mijn schuld. Ik had wel eens irritatie in de ogen van de producers gezien, waarna ik me diep geschaamd had.
Dat was onder andere waarom ik zo blij was met onze nieuwe manier van opnemen. Twee van onze vier producers zaten in Los Angeles, waar betere apparatuur beschikbaar was dan hier in Hamburg. Het tijdsverschil leverde wel eens problemen op, maar aangezien Tom en ik sowieso liever s nachts leefden, vonden wij het wel best.
In het begin was het vreemd geweest om iets in te zingen en daarna in mijn koptelefoon direct het commentaar uit Amerika te horen. Ik was blij dat ik de beschuldigende blikken niet kon zien, wanneer ik fouten maakte.
In de studio was het meestal behoorlijk donker. Vaak waren er kaarsen aangestoken, er stond een zachte bank en er liep altijd een beperkt groepje mensen rond, die we allemaal even goed kenden. Dat was niet echt gek aangezien we er uren per week rondhingen, er samen dingen besproken en verbeterden. Tom wist meestal zijn gitaarspel in slechts een paar takes op te nemen. Hij was er trots op en ik moest toegeven soms jaloers te zijn als ik zag hoe gemakkelijk het hem afging. Elk instrument werd apart ingespeeld, de kanalen werden in een ruwe versie gemixt, waarna ik voldoende materiaal had om de zang erbij op te nemen. Voordat het af was, klonk het vaak helemaal nergens naar. Maar onze producers voelden ons haarfijn aan en telkens weer was ik onder de indruk van het eindresultaat.
Vanavond stond ik weer eens alleen in de opnameruimte. Het was er donkere ruimte, met één deur en één raam, en voor me stond een standaard waar mijn teksten op lagen. Door het raam kon ik de producer en mijn broer zien. Ik concentreerde me op de woorden die ik zong en om eerlijk te zijn ging het eigenlijk best lekker. Het liep tegen twee uur s nachts toen alles erop stond.
Well done! De producer gaf me een high-five toen ik naar buiten kwam. Ik glunderde. Het opnemen had iets moois: het was de oorsprong van een lied dat ik tot vervelens toe zou moeten zingen. Het resultaat van de teksten die ik het afgelopen jaar geschreven had, nummers die eindelijk vorm begonnen te krijgen. Achteraf bedacht ik me vaak dingen die ik anders had kunnen doen, maar dat verwerkten we zo veel mogelijk in de live versies. Op het podium moest alles perfect zijn en we deden er alles aan om de show nog beter te maken. Het podium was een soort van thuis - ik voelde me er gewaardeerd en het was heerlijk om een zaal vol mensen te zien die daar stonden om mijn band te zien.
Het wordt écht gaaf. Tom kon zich maar niet uit over hoe geweldig hij alle nieuwe nummers vond worden. Het album was nu bijna af en alle vier waren we er van overtuigd dat dit onze beste plaat tot nu toe zou worden. En dat allemaal door moi! Grijnzend sloeg hij met twee vuisten op zijn borst. Ik lachte. Nee, door Georgs kapsel, verbeterde ik hem. HAGEN! riep hij, in een poging mij te overtreffen. Lachend verdwenen we uit de studio.
Weer aangekomen in onze vertrouwde woonkamer had ik voor ons beiden een wodka-redbull ingeschonken en we waren naast elkaar op de bank gaan zitten. Mijn broer had de televisie aangezet en ik zag tientallen zenders voorbij schieten. Het was geen tijdstip om tv te kijken. Hé, ga eens terug? Ik meende mijn eigen gezicht langs te hebben zien komen. Tom ging terug naar de vorige zender en met gefronste wenkbrauwen keken we naar het bericht. Het was een kort item over Toms aanvaring met een groep stalkers. Bijna ironisch hoe de media vaak meer over ons weten dan wijzelf, zei ik, zonder de bedoeling er een gesprek over te beginnen. Mijn broer had zijn lippen strak op elkaar geknepen en hij zette de tv uit. Levenslang mogen ze krijgen van mij. Ik hoorde de woede in zijn stem en knikte. Ondertussen staarde ik voor me uit, nadenkend over die zogenaamde fans die ons voortdurend lastig vielen. Ik vroeg me af of het ooit op zou houden. Bij shows kon het gegil me niet luid genoeg zijn, maar elke fan die hier rondzwierf was er één te veel. Zij waren degenen die ons gevangenen maakten, die ons een opmerkelijke vorm van levenslang oplegden. Mijn ogen schoten naar mijn broer en aan zijn blik zag ik dat hij hetzelfde dacht. De opgewekte sfeer was plots verdwenen.
Alsof ze me aanvoelde kwam er een klein hondje aangedribbeld. Ik glimlachte, pakte het harige lijfje met twee handen van de grond en legde haar op mijn borst. Ik drukte mijn hoofd even tegen haar kopje en voelde de natte neus tegen mijn wang. Het was zon heerlijk knuffeldiertje, soms. Pas toen ik opkeek merkte ik dat Tom naar me zat te kijken. Hij glimlachte. Je lijkt altijd zo gelukkig met haar. Ik keek even naar mijn hondje en knikte. Ja Maar hier wordt ieder mens toch gelukkig van? Ik draaide het kopje richting mijn broer en de zwarte oogjes keken zijn kant op. Tom leunde dichterbij om het beestje met beide handen stevig te aaien. We grijnsden beiden en de teckel leek te glimlachen, al wist ik dat ik me dat verbeeldde.
Ik zou niet weten wat ik zonder ze moest, verzuchtte mijn broer, terwijl hij één arm op de rugleuning van de bank had gelegd. Achter ons stond een bruinwitte hond naar ons te kijken, maar kwam voorzichtig naar ons toe toen Tom zijn hand voor hem open hield. Hij aaide het beest achter zijn oren en ik keek glimlachend toe. Ik zou jou liever kwijt zijn dan hen, zei ik op een best geloofwaardig toontje. Ja hoor, Bill. Hij duwde me hard tegen mijn arm en ik viel zijwaarts op de bank. Lachend kwam ik overeind. Geef toe - jij bent een stuk minder knuffelig! Tom gaapte. Maar luisteren naar je doen ze niet.
Doch! riep ik verdedigend terwijl ik de teckel weer op de grond zette. Ze hebben geen idee van je leven, Bill. Geen idee. Hij benadrukte elke lettergreep van zijn laatste twee woorden.
Op dat punt moest ik hem gelijk geven. De hondjes hadden geen idee waarom ik vaak zo neerslachtig was, geen idee waarom er soms tranen over mijn wangen hadden gelopen wanneer ik alleen met ze was. Tom kende elk van mijn gevoelens - hij voelde ze. Er was geen optie ooit zonder mijn tweelingbroer te kunnen leven.
Bill, eh Tom wreef met zijn hand in zijn ogen en mompelde richting de grond. Gaat het wel met je Met Alles? Ik keek verbaasd op, me afvragend of het inderdaad Tom was die me dit gevraagd had. Met mij? Ja. Ik twijfelde geen seconde over mijn antwoord, tot ik me realiseerde dat het meer een gewoonte was om ja te zeggen dan een daadwerkelijke reactie. Geloof ik voegde ik er aarzelend aan toe. Mijn broer keek me doordringend aan. Ben je bang? Ik bleef hem in de ogen kijken terwijl ik nadacht. Soms, zei ik. Ik vond het moeilijk om eerlijk te zijn. Leugens waren een deel van me geworden. Ik had zo veel van mijn leven zelf in scène gezet dat ik vaak zelf niet eens meer wist hoe ik ergens over dacht. Mijn broer was de enige die elke leugen leek te doorzien. Maar ik probeer elke dag om niet te vergeten hoe ongelofelijk dankbaar we moeten zijn dat we dit kunnen en mogen doen, zei ik vastbesloten. Tom schudde zijn hoofd, alsof hij wist dat ik die gedachte slechts zelden kon laten overheersen. Ben je gelukkig? Ik krabde een beetje nerveus aan mijn arm. Alles wat ik ooit gewild had, had ik in de afgelopen jaren gekregen. Mensen schreeuwden mijn naam, kenden mijn muziek, we reisden de wereld rond en stonden non-stop in de spotlights. Ik werd gezien, aanbeden, maar wat altijd had ontbroken in mijn leven was liefde. Liefde van vrienden, van familie. Echte liefde van echte mensen die om me gaven als persoon en niet omdat ik toevallig Bill Kaulitz was. Ik miste een menselijk leven. Niets dat wij deden was nog normaal. Wanneer ik er over nadacht, had ik helemaal niet het gevoel überhaupt nog te leven.
Ik voelde mezelf in één moment uiteenvallen. Een ongecontroleerde snik ontsnapte uit mijn keel. Ik weet het niet meer.
Reacties:
Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.