18 juni 2014 - 16:34

0

0

Proloog

Diepe blauwe ogen, waarvan ik zeker wist dat ik ze hiervoor nog nooit had gezien, keken me doordringend aan. Ik was niet in staat weg te kijken, zoiets perfects had ik nog nooit gezien. Miljoenen verschillende tinten blauw smolten samen in de iris, met jade groene vlekjes rond de pupil. Ik probeerde elk klein detail ervan te onthouden, zodat ik ze later kon tekenen. Nadat ik een behoorlijke tijd had gestaard, werd ik me vaag bewust van een irritant geluid in mijn rechteroor. Ik probeerde het te negeren, maar het werd steeds luider. De prachtige ogen werden vager en vager, totdat ze veranderden in de chocoladebruine exemplaren van mijn beste vriendin. 'Eindelijk, dat duurde lang! Normaal slaap je nooit zo diep, dat moet echt een geweldige droom zijn geweest.' zei ze opgewekt, en een beetje nieuwsgierig. 'Hoe laat is het?' vroeg ik, haar onuitgesproken vraag negerend. 'Dat is irrelevant. Er is de meest prachtige sterrenhemel, die ik ooit heb gezien. We moeten dit vastleggen.' zei ze opgewonden. Dat herinnerde me ergens aan 'Scar, kun je me alsjeblieft mijn schetsboek aangeven?' 'Uhm, tuurlijk.' antwoordde ze lichtelijk verward, en ze gaf me mijn dikke in leer ombonden schetsboek en mijn doos met pastelpotloden aan. 'Hmm' mompelde ik terwijl ik op de achterkant van een potlood kauwde. Ik pakte de kleuren die het meest overeenkwamen met het beeld in mijn hoofd, en begon te tekenen. Het leek wel alsof ik in een soort van trans was. Zonder te registreren wat ik precies deed, gleden mijn potloden over het papier. Ik was nog nooit eerder compleet tevreden geweest met een tekening, maar dit zag er precies zo uit als ik wilde. 'Wow' zei Scarlett compleet verbijsterd. 'Ik wist dat je kon tekenen, maar ehh... wow.' Ik deed de potloden weer in de doos en stapte uit bed. 'Laten we gaan.' zei ik glimlachend, terwijl ik mijn schetsboek en potloden onder mijn arm klemde.
***
Eenmaal buiten realiseerde ik me dat Scarlett gelijk had gehad, de sterrenhemel was perfect. Ik vond het enigszins vreemd dat het zo'n heldere nacht was, aangezien er verse sneeuw lag, maar stond er niet lang bij stil. 'Het is jammer dat het kerstvakantie is. Daniël, Lynn en Max hadden dit waarschijnlijk ook prachtig gevonden.' zei Scarlett 'Het spijt me.' voegde ze er stilletjes aan toe. Hoewel ze niet had gezegd wat haar speet, wist ik gelijk wat ze bedoelde. 'Oh Scarlett, je kunt er toch helemaal niks aan doen dat je ouders voor je oma moeten zorgen.' zei ik geruststellend 'Nee, maar ik had het eerder kunnen zeggen, zodat je een afspraak met Lynn had kunnen maken. Het was erg egoïstisch van me, om zo lang te wachten. Ik had me gewoon zo verheugd op een kerst met mijn beste vriendin' zei ze treurig. 'Zelfs als het een optie was geweest om bij Lynn te blijven, had ik het alsnog niet gedaan. Je bent mijn beste vriendin, Scar. Je denkt toch niet dat ik je hier alleen zou laten.' Zei ik eerlijk. Op dat gaf ze me een dikke knuffel. De vertrouwde geur van vanilleparfum en frambozenshampoo, vulde mijn neus. Ik glimlachte, sommige dingen veranderen nooit. Opeens werd ik overdonderd met de meest overweldigende sensatie, een raar soort triomf overspoelde me. Op een vreemde manier voelde ik me sterker en sterker worden, ik kreeg het heel warm, zonder dat het me hinderde, ik werd overspoeld door intens geluk. En toen hoorde ik het, een doordringend en schel gegil, dat me uit mijn vreemde roes haalde. Tot mijn schrik zag ik dat het Scarlett was. Ze lag languit in de sneeuw, haar handen tegen haar oren gedrukt en haar ogen dicht geknepen. Mijn gelukkige gevoel sloeg in één klap om naar doodsangst. Ik begon kalmerende dingen te zeggen, zoals 'Het komt wel goed.', 'Rustig maar, lieverd.' en 'Ik ben hier, voor je.' Maar realiseerde me al gauw dat dat niet werkte, en legde mijn hand op haar schouder, in de hoop dat ze dat zou herkennen en een beetje zou kalmeren. Toen gebeurde het. Een fel blauw licht, dat de kunstenares in mij alleen maar als 'Prachtig' zou weten te beschrijven, vloeide uit mijn handpalm, dwars door haar lichaam heen, en ze verdween. Voor een moment was ik zo overdondert, dat ik niet in staat was te bewegen. Daarna werd ik overvallen door paniek zoals ik nog nooit eerder had gevoelt. 'Scarlett?!' riep ik zo hard als ik kon. 'Scar?' Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen, en begon te rennen. Ik had geen idee waar ik naar toe wilde. Ook al vertelden mijn hersenen me dat alles wat ik gezien had onmogelijk was, wist ik dat ik dit niet droomde. Scarlett was weg. Het laatste dat ik zag waren een paar diepe blauwe ogen, met jade groene vlekjes. Daarna werd alles zwart.