Hoofdcategorien
Home » Forum » Stamcafé » Er is vast wel iemand die zich verveelt;)
Er is vast wel iemand die zich verveelt;)
Echt.
Bodine zei op 10 mei 2010 - 21:07:
SABINE <3
Me really likes! ^^
één dingetje: misschien moet je even goed naar de tenses kijken (hoe zeg je dat in 't Nederlands?), want zoals
Daar switch je ineens van v-tijd naar t-tijd en weer terug.
Snap je wat ik bedoel? Ik kan niet zo best uitleggen. ;x
SABINE <3
Me really likes! ^^
één dingetje: misschien moet je even goed naar de tenses kijken (hoe zeg je dat in 't Nederlands?), want zoals
Alles wat zoals het meisje zich herinnerde.
Het meisje pakt trillend haar moeders hand. Het warme licht omarmde haar.
Daar switch je ineens van v-tijd naar t-tijd en weer terug.
Snap je wat ik bedoel? Ik kan niet zo best uitleggen. ;x
en die even tijd heeft om zijn/haar mening te geven op mijn Nederlands opdracht
Dan ga je toch lekker weg! riep haar vader. De tranen stroomden over haar wangen maar ze durfde er niet tegen in te gaan, niet meer. Haar wang gloeide nog na. Ze veegde de plukken haar uit haar gezicht en liep de trap op naar haar kamer. Ze pakte een tas, geen grote maar ook geen kleine. Ze stopte hier enkel de dingen die haar veel waard waren. Eigenlijk is dat maar één ding, de foto van haar moeder. Verder stopte ze haar portemonnee met geld erin, één setje kleding en haar telefoon ging in haar broekzak. Dat was het.
Ze hoorde haar vader beneden nog op haar schelden, ze besloot niet de trap te nemen, maar de regenpijp die naast haar raam zat. Ze zwaaide de tas over haar schouder en klom via de regenpijp naar beneden.
De regen stroomde langs haar koude lijf naar beneden, terwijl ze rilde van de kou liep ze in haar eentje over straat. Zonder jas, enkel de kleding die ze al aan had. Een veel te grote trainingsbroek en een vest. Mensen keken haar raar aan maar schonken haar geen aandacht. Niemand heeft dat ooit gedaan. Alleen haar moeder, toen die nog leefde. Haar moeder was de enige die haar ooit liefde gaf. Vanaf het moment dat haar moeder overleed heeft enkel nog pijn, verdriet en angst gevoelt
Met haar hoofd gebogen liep ze over straat, geen idee waar ze heen ging of wat haar te wachten stond. Alles was beter dan thuis. Thuis was het vreselijk. Thuis werd ze geslagen en had ze al jaren de taak op zich om voor het huishouden te zorgen. Hoe goed ze ook haar best deed, als haar vader het er niet mee eens was vielen er klappen.
De tranen stroomden nog steeds over haar wangen, niet dat ze opvielen. Door de regen leek alles het zelfde. Het enige wat had kunnen verraden wat ze gehuild had waren haar rode ogen, en de zachte snikken die af en toe haar mond verlieten.
Twee felle lampen die recht in haar ogen schenen. Een klap, het gegil van omstanders en toen werd alles zwart.
Helder licht scheen in haar ogen. Ze legde haar hand voor haar gezicht om niet verblind te raken. Het licht voelde warm, het voelde liefdevol. Liefde die ze niet meer gevoelt had sinds het overlijden van haar moeder.
Iets wierp een schaduw over haar heen. Voorzichtig haalde ze haar hand weg bij haar gezicht. Een zwarte gedaante doemde op uit het licht.
Ze hoefde niets te vragen, ze wist wie het was. Het was de gene op wie ze zolang gewacht had. Kom maar, het is oké klonk een zachte warme stem. De gedaante met de warme stem deed een stap naar boren en reikte haar hand naar het meisje uit. Het vriendelijke gezicht van haar moeder kwam te voorschijn. De krullen die vrolijk over haar schouders vielen. Haar blauwe ogen die het meisje aankeken. Alles wat zoals het meisje zich herinnerde.
Het meisje pakt trillend haar moeders hand. Het warme licht omarmde haar. Voor het eerst sinds jaren voelde wat ze gemist had, liefde.