Evelonzei op 28 feb 2009 - 19:39:
Hey, ik zal me ff voorstellen, ik ben jiron ik ben 14 jaar en schrijf al sinds mijn elfde. ik schrijf vooral horror science fiction/fantasy maar romans vind ik op zijn tijd ook wel leuk. waar ik veel geleerd heb is de site verhalensite.com hier kan je verhalen plaatsen je krijgt goede kritiek waar je veel van kan leren, na school wil ik de schrijversvaksschool opleiding doen, of de theater/film academie. begin vorig jaar ben ik begonnen met het schrijven van legend of mayan, eigenlijk heeft het een ander begin waarbij er niet drie slaven zijn maar alleen Mayan, maar ik vond dit toch mooier. wat ik nu wil doen met het verhaal is er een manga/anime van te maken, en als het echt helemaal af is er een script van te schrijven en daarmee naar een grote film producer in japan/china te stappen. als er hier iemand op het forum zit die graag Manga art wilt maken voor het boek dan hoor ik dat graag, voor nu veel lees plezier, kritiek is altijd welkom
1821
DEEL 1
“Mayan? Mayan, mijn schat, breng me eens wat warme thee”¯, vroeg de oude vrouw vriendelijk.
Ik was dan wel haar slaaf, maar ze bleef altijd aardig tegen me. Misschien had ze medelijden met me ofzo. Ik had een doel. Een wens om Samurai vechter te worden en te strijden tegen andere machtige vechters. Maar dat was mij niet gegund. Ik was een meisje zonder toekomst.
Ik bracht de oude dame haar thee.
“Suiker. Vijf schepjes.”¯
“Maar u hebt suikerziekte, u weet dat suiker niet goed voor u is. U kunt dood gaan!”¯
Ze keek me nors en verontwaardigd aan. Ze stak haar vingers op: vijf. Vijf schepjes.
Ze volgde alles wat ik deed. Ik haatte dat aan haar. Ze keep precies of ik niet stiekem twee schepjes zetten. Ze pakte haar kopje van me aan en nam een slokje. “Honing!”¯ zei ze knorrig.
Soms was ze best vermoeiend. Het was ook al wel een oude dame: ze was vierennegentig. Ik zuchtte, pakte de honing en schonk er wat van in de thee.
“Zo. Was dat nou zo moeilijk?”¯ vroeg ze me vermoeid.
“Nee, Madame.”¯
In mijn gedachten telde ik tot tien.
“Roep, Hélinn en Ullan erbij, ik heb jullie iets belangrijks te vertellen.”¯
Benieuwd als ik was, riep ik vluchtig met het lege dienblad de suite uit opzoek naar de andere twee slavinnen. Ik herinner me de oude verhalen van Madame over hoe we alle drie als kleine baby’s door haar werden uitgekozen haar te dienen. Ze vertelde dat ze in haar rijkelijke koets zat en ons alle drie in een mand op haar schoot had zitten. In het grote landhuis werden we opgevoed door haar toenmalige slavin, een hard werkende vrouw die met veel liefde voor ons zorgde. Maar al op ons vijfde stierf ze aan hoge koorts, en ik en de meiden werden erg close, we hadden alleen elkaar.
“Ga zitten”¯, beviel ze ons.
Daar zaten we dan, alle drie. We zaten kurkrecht wachtend tot ze had bedacht hoe ze alles zou zeggen. Het deed me denken aan de vele keren dat een van ons een bloem uit de tuin plukte, of Madame niet op tijd wekte. Dan altijd de vraag, ‘wie heeft het gedaan?’.
“Zoals jullie weten, heb ik geen dochter, ik heb ook geen zoon. Ik heb helemaal geen familie meer. Mijn man is dood, en hij was ook zeker niet de eerste...”¯
even leek het alsof ze wegviel, maar ze hervond zich.
“Daarom schenk ik jullie al mijn bezittingen.”¯
Ze keek ons elk aan en haar blik viel op Hélinn.
“Hélinn, jij erft het huis.”¯
Ik zag hoe mijn verlegen zuster, dichtklapte van ongeloof. Ullan legde een hand op haar schoot en glimlachte.
“Ullan, ik herinner het me nog, je vond het altijd geweldig om in de koets te rijden,”¯ glimlachend keek Madame haar aan, “Hij is van jou.”¯
“En Mayan mijn kind. Je hebt nooit echt van dit huis gehouden he?”¯
Ik begon me schuldig te voelen, over de keren dat ik mompelde hoeveel ik dit huis haatte.
“Hélinn, Ullan, jullie krijgen een klein deel van het geld, wat zelf zeker niet weinig is. Jullie drie zullen nooit meer hoeven te werken. Mayan, jij krijgt de rest van al het geld en de sieraden.”¯
Ik was zo blij, ik had dit totaal niet verwacht. Natuurlijk wist ik dat de tijd zat te komen dat Madame Fleuquare het leven zou verlaten, maar dat wij al haar rijkdommen zouden bezitten?
“Natuurlijk weet ik dat jullie de rijkdommen zullen delen en gelukkig zullen worden, maar toch is er nog een ding.”¯
Langzaam haalde Madame het Samurai zwaard van de standaars en houd die op haar schoot, het zwaard had er al mijn hele leven gestaan en ik had me altijd al afgevraagd van wie het was.
“Ik weet dat jullie alle drieën enorm graag Samurai vechter willen worden. En weetje, ooit wilde ik dat ook. Ik wilden net als jullie een van de eerste vrouwelijke Samurai’s worden die er ooit hebben bestaan. En weetje? Dat is me gelukt, ik als franse erfgenamen.. Ik reisde vanuit China naar Engeland met jullie in mijn armen. En nu is het aan mij de taak om de tweede uitverkorene van het zwaard te kiezen.”¯
Ergens in haar blik dacht ik iets van schuldgevoel te zien.
“Ullan, ruim de tafel af, dit is iets dat het lot van een van jullie drieën totaal kan veranderen.”¯
Vluchtig ruimde Ullan de tafel af, en keek toe hoe Madame voorzichtig het zwaard in het midden op de tafel legde. Ze keek ons elk drie seconde lang aan en beëindigde dit met een glimlach, en toch zag ik weer die blik van schuldgevoelens.
“De gene die door het zwaard zal worden aangewezen zal hem erven, maar onthoud wel, al zul je de machtigste krijger van China worden en zullen alle rijkdommen tot je beschikking komen, je zult geen kinderen kunnen krijgen. Elke man die je hart zal veroveren zal verdoemd zijn op gruwelijke wijzen te overlijden, zelfs maar het kleinste greintje liefde kan hem al zijn arm doen verliezen,”¯ Madame slikte op een manier alsof ze een flashback kreeg, “Als dit echt is wat jullie willen, kan geen man of kind jullie in de weg staan. Maar weet wel, er zal niet een ware man voor je klaar staan maar ontelbare.”¯
Madame richtte haar blik op Hélinn die daarop knikte, het zelfde bij Ullan, en toen was ik. Even slikte ik. Ik wou dit zeker weten het aller-graagst, nog meer dan wie dan ook. Maar toch, de consequenties waren heftig.
“Mayan?”¯
Langzaam maar vastbesloten knikte ik, waarop het zwaard begon te draaien.
Hij draaide, en draaide, er leek geen einde aan te komen. Het leek zelfs wel alsof hij niet geërfd wou worden, wand hij leek steeds weer terug op Madame te vallen.
Maar toen hij uiteindelijk op Hélinn stopte voelde ik een brok van pijn, ik kon het niet geloven. Maar voor ik me er echt bewust van kon worden draaide het zwaard langzaam verder. Hij ging zo langzaam, ik zag de teleurgestelde blik van Hélinn, ik vond het sneu voor haar maar aan de andere kant was ik opgelucht. De punt van het zwaard leek tot stilstand te komen pal voor Ullan, maar hij leek toch door te draaien en kwam uiteindelijk precies voor mij tot stilstand terecht.
Alle ogen waren op mij gericht want hoe blij ik ook was, de rest van mijn leven zou ik naast een krijger ook een vloek met me mee dragen.
“Mayan, besef je dat je nooit kinderen zult krijgen, nooit gelukkig met een man zal kunnen zijn? Ooit het zwaard weer door zal moeten geven?”¯
Ik knikte, en keek naar het zwaard. Ik had de naam van het zwaard in de loop der jaren al zo’n duizend keer opgezegd.
“Then-kaii,”¯ mompelde ik zachtjes.
Langzaam reikte Madame mij het zwaard aan, en op het moment dat ik hem vast hield wist ik dat alles anders zou worden.
Hey, ik zal me ff voorstellen, ik ben jiron ik ben 14 jaar en schrijf al sinds mijn elfde. ik schrijf vooral horror science fiction/fantasy maar romans vind ik op zijn tijd ook wel leuk. waar ik veel geleerd heb is de site verhalensite.com hier kan je verhalen plaatsen je krijgt goede kritiek waar je veel van kan leren, na school wil ik de schrijversvaksschool opleiding doen, of de theater/film academie. begin vorig jaar ben ik begonnen met het schrijven van legend of mayan, eigenlijk heeft het een ander begin waarbij er niet drie slaven zijn maar alleen Mayan, maar ik vond dit toch mooier. wat ik nu wil doen met het verhaal is er een manga/anime van te maken, en als het echt helemaal af is er een script van te schrijven en daarmee naar een grote film producer in japan/china te stappen. als er hier iemand op het forum zit die graag Manga art wilt maken voor het boek dan hoor ik dat graag, voor nu veel lees plezier, kritiek is altijd welkom
1821
DEEL 1
“Mayan? Mayan, mijn schat, breng me eens wat warme thee”¯, vroeg de oude vrouw vriendelijk.
Ik was dan wel haar slaaf, maar ze bleef altijd aardig tegen me. Misschien had ze medelijden met me ofzo. Ik had een doel. Een wens om Samurai vechter te worden en te strijden tegen andere machtige vechters. Maar dat was mij niet gegund. Ik was een meisje zonder toekomst.
Ik bracht de oude dame haar thee.
“Suiker. Vijf schepjes.”¯
“Maar u hebt suikerziekte, u weet dat suiker niet goed voor u is. U kunt dood gaan!”¯
Ze keek me nors en verontwaardigd aan. Ze stak haar vingers op: vijf. Vijf schepjes.
Ze volgde alles wat ik deed. Ik haatte dat aan haar. Ze keep precies of ik niet stiekem twee schepjes zetten. Ze pakte haar kopje van me aan en nam een slokje. “Honing!”¯ zei ze knorrig.
Soms was ze best vermoeiend. Het was ook al wel een oude dame: ze was vierennegentig. Ik zuchtte, pakte de honing en schonk er wat van in de thee.
“Zo. Was dat nou zo moeilijk?”¯ vroeg ze me vermoeid.
“Nee, Madame.”¯
In mijn gedachten telde ik tot tien.
“Roep, Hélinn en Ullan erbij, ik heb jullie iets belangrijks te vertellen.”¯
Benieuwd als ik was, riep ik vluchtig met het lege dienblad de suite uit opzoek naar de andere twee slavinnen. Ik herinner me de oude verhalen van Madame over hoe we alle drie als kleine baby’s door haar werden uitgekozen haar te dienen. Ze vertelde dat ze in haar rijkelijke koets zat en ons alle drie in een mand op haar schoot had zitten. In het grote landhuis werden we opgevoed door haar toenmalige slavin, een hard werkende vrouw die met veel liefde voor ons zorgde. Maar al op ons vijfde stierf ze aan hoge koorts, en ik en de meiden werden erg close, we hadden alleen elkaar.
“Ga zitten”¯, beviel ze ons.
Daar zaten we dan, alle drie. We zaten kurkrecht wachtend tot ze had bedacht hoe ze alles zou zeggen. Het deed me denken aan de vele keren dat een van ons een bloem uit de tuin plukte, of Madame niet op tijd wekte. Dan altijd de vraag, ‘wie heeft het gedaan?’.
“Zoals jullie weten, heb ik geen dochter, ik heb ook geen zoon. Ik heb helemaal geen familie meer. Mijn man is dood, en hij was ook zeker niet de eerste...”¯
even leek het alsof ze wegviel, maar ze hervond zich.
“Daarom schenk ik jullie al mijn bezittingen.”¯
Ze keek ons elk aan en haar blik viel op Hélinn.
“Hélinn, jij erft het huis.”¯
Ik zag hoe mijn verlegen zuster, dichtklapte van ongeloof. Ullan legde een hand op haar schoot en glimlachte.
“Ullan, ik herinner het me nog, je vond het altijd geweldig om in de koets te rijden,”¯ glimlachend keek Madame haar aan, “Hij is van jou.”¯
“En Mayan mijn kind. Je hebt nooit echt van dit huis gehouden he?”¯
Ik begon me schuldig te voelen, over de keren dat ik mompelde hoeveel ik dit huis haatte.
“Hélinn, Ullan, jullie krijgen een klein deel van het geld, wat zelf zeker niet weinig is. Jullie drie zullen nooit meer hoeven te werken. Mayan, jij krijgt de rest van al het geld en de sieraden.”¯
Ik was zo blij, ik had dit totaal niet verwacht. Natuurlijk wist ik dat de tijd zat te komen dat Madame Fleuquare het leven zou verlaten, maar dat wij al haar rijkdommen zouden bezitten?
“Natuurlijk weet ik dat jullie de rijkdommen zullen delen en gelukkig zullen worden, maar toch is er nog een ding.”¯
Langzaam haalde Madame het Samurai zwaard van de standaars en houd die op haar schoot, het zwaard had er al mijn hele leven gestaan en ik had me altijd al afgevraagd van wie het was.
“Ik weet dat jullie alle drieën enorm graag Samurai vechter willen worden. En weetje, ooit wilde ik dat ook. Ik wilden net als jullie een van de eerste vrouwelijke Samurai’s worden die er ooit hebben bestaan. En weetje? Dat is me gelukt, ik als franse erfgenamen.. Ik reisde vanuit China naar Engeland met jullie in mijn armen. En nu is het aan mij de taak om de tweede uitverkorene van het zwaard te kiezen.”¯
Ergens in haar blik dacht ik iets van schuldgevoel te zien.
“Ullan, ruim de tafel af, dit is iets dat het lot van een van jullie drieën totaal kan veranderen.”¯
Vluchtig ruimde Ullan de tafel af, en keek toe hoe Madame voorzichtig het zwaard in het midden op de tafel legde. Ze keek ons elk drie seconde lang aan en beëindigde dit met een glimlach, en toch zag ik weer die blik van schuldgevoelens.
“De gene die door het zwaard zal worden aangewezen zal hem erven, maar onthoud wel, al zul je de machtigste krijger van China worden en zullen alle rijkdommen tot je beschikking komen, je zult geen kinderen kunnen krijgen. Elke man die je hart zal veroveren zal verdoemd zijn op gruwelijke wijzen te overlijden, zelfs maar het kleinste greintje liefde kan hem al zijn arm doen verliezen,”¯ Madame slikte op een manier alsof ze een flashback kreeg, “Als dit echt is wat jullie willen, kan geen man of kind jullie in de weg staan. Maar weet wel, er zal niet een ware man voor je klaar staan maar ontelbare.”¯
Madame richtte haar blik op Hélinn die daarop knikte, het zelfde bij Ullan, en toen was ik. Even slikte ik. Ik wou dit zeker weten het aller-graagst, nog meer dan wie dan ook. Maar toch, de consequenties waren heftig.
“Mayan?”¯
Langzaam maar vastbesloten knikte ik, waarop het zwaard begon te draaien.
Hij draaide, en draaide, er leek geen einde aan te komen. Het leek zelfs wel alsof hij niet geërfd wou worden, wand hij leek steeds weer terug op Madame te vallen.
Maar toen hij uiteindelijk op Hélinn stopte voelde ik een brok van pijn, ik kon het niet geloven. Maar voor ik me er echt bewust van kon worden draaide het zwaard langzaam verder. Hij ging zo langzaam, ik zag de teleurgestelde blik van Hélinn, ik vond het sneu voor haar maar aan de andere kant was ik opgelucht. De punt van het zwaard leek tot stilstand te komen pal voor Ullan, maar hij leek toch door te draaien en kwam uiteindelijk precies voor mij tot stilstand terecht.
Alle ogen waren op mij gericht want hoe blij ik ook was, de rest van mijn leven zou ik naast een krijger ook een vloek met me mee dragen.
“Mayan, besef je dat je nooit kinderen zult krijgen, nooit gelukkig met een man zal kunnen zijn? Ooit het zwaard weer door zal moeten geven?”¯
Ik knikte, en keek naar het zwaard. Ik had de naam van het zwaard in de loop der jaren al zo’n duizend keer opgezegd.
“Then-kaii,”¯ mompelde ik zachtjes.
Langzaam reikte Madame mij het zwaard aan, en op het moment dat ik hem vast hield wist ik dat alles anders zou worden.