Hoofdcategorieën
Home » dramaelf
dramaelf
Voornaam:
Ashley
Status:
Woonplaats:
heartsville (en soms een storybrook)
Leeftijd:
15
Hobby's:
schrijven, zingen, acteren, dansen, lachen, ...
Website:
-
Kort iets over dramaelf:
Toen ik hier ooit begon was ik vergeten wat lachen was. Ik was zo triest en de wereld leek zo vreselijk en donker. Tot ik op een dag op de bus zat. Ik staptte op en lachte eens naar de buschauffeur die terug lachtte. Onmiddellijk voelde ik me gelukkiger en liep verder met een lach op mijn gezicht. Ik dacht na aan over hoe mijn leven dit jaar is veranderd. Ik zit op een nieuwe school waar ik me thuis voel, heb een hele groep fantastische vrienden waar ik mezelf bij kan zijn en lach veel vaker dan normaal en ik besefte me iets. Waarom kijk ik altijd zo triestig als er zoveel dingen zijn om over te lachen? Ik bedoel ik heb zoveel geluk in mijn leven en ik wardeer et gewoon niet. En vanaf dat moment probeer ik zoveel mogelijk te lachen naar iedereen. Het is moeilijk, maar ik doe mijn best en hoop dat ooit de wereld nog eens zal teruglachen naar mij. Ik hoop dat jullie je op een dag hetzelfde beseffen en doen zoals mij.
Xxx
Ashley
Statistieken van dramaelf
Tijd on-line:
23 uur 34 minuten 20 seconden
Laatst on-line:
20 juli 2015 - 21:37
Geregistreerd op:
3 feb 2013 - 15:54
Aantal bezoekers:
2476
Aantal woorden:
31557
FanFiction van dramaelf
Gastenboek van dramaelf
Chrissy zei op 21 maart 2014 - 17:57:
Je perst je lippen op elkaar, haalt diep adem en loopt overdreven kalm naar de lift. Je kiest het knopje met jouw District erop, en zoeft naar boven. Zodra de kristallen liftdeuren opengaan, zoef je door de eetzaal heen, naar jouw kamer. Je gaat naar binnen, doet de deur op slot, en gaat op je bed zitten. Je mag nu huilen, maar de tranen willen niet meer komen. Als je je ogen dicht doet, gaat ieder familielid en iedere vriendin door je hoofd, en allemaal vertellen ze je hetzelfde:
Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos.
Het wordt een melodie die zich door je huid heen vreet, zich om je botten wikkelt en daar blijft liggen, zich krampachtig vasthoudend aan het enige wat je nog overeind houdt.
De uren verstrijken, en uiteindelijk is het verdriet weg, en er blijft alleen een doffe leegheid achter. Je hervindt jezelf en sluipt de woonkamer binnen. Ze zijn de training scores al aan het voorlezen, maar je hebt jou eigen punt niet gemist. Je gaat op de leuning van de bank zitten, en hoopt dat niemand je opmerkt. Dat doen ze natuurlijk wel, maar ze zeggen niets. Gelukkig.
De presentator nadert jouw District, en je hart gaat steeds sneller bonzen. Maar dan is het zover.
“En dan, Dubhe Dragonheart, uit District 8, met een score van…”
Je hart gaat ontploffen ontploffen ontploffen.
“9.”
Jij:
• Valt flauw
• Huilt, maar nu van geluk.
Je perst je lippen op elkaar, haalt diep adem en loopt overdreven kalm naar de lift. Je kiest het knopje met jouw District erop, en zoeft naar boven. Zodra de kristallen liftdeuren opengaan, zoef je door de eetzaal heen, naar jouw kamer. Je gaat naar binnen, doet de deur op slot, en gaat op je bed zitten. Je mag nu huilen, maar de tranen willen niet meer komen. Als je je ogen dicht doet, gaat ieder familielid en iedere vriendin door je hoofd, en allemaal vertellen ze je hetzelfde:
Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos. Je bent waardeloos.
Het wordt een melodie die zich door je huid heen vreet, zich om je botten wikkelt en daar blijft liggen, zich krampachtig vasthoudend aan het enige wat je nog overeind houdt.
De uren verstrijken, en uiteindelijk is het verdriet weg, en er blijft alleen een doffe leegheid achter. Je hervindt jezelf en sluipt de woonkamer binnen. Ze zijn de training scores al aan het voorlezen, maar je hebt jou eigen punt niet gemist. Je gaat op de leuning van de bank zitten, en hoopt dat niemand je opmerkt. Dat doen ze natuurlijk wel, maar ze zeggen niets. Gelukkig.
De presentator nadert jouw District, en je hart gaat steeds sneller bonzen. Maar dan is het zover.
“En dan, Dubhe Dragonheart, uit District 8, met een score van…”
Je hart gaat ontploffen ontploffen ontploffen.
“9.”
Jij:
• Valt flauw
• Huilt, maar nu van geluk.
Chrissy zei op 21 maart 2014 - 16:55:
Je ademhaling is te hoog, je hart slaat te hard en de laag zweet op je voorhoofd is te dik. Je keel is droog, en de spieren in je armen tintelen van de inspanning. Nog een onderwerp kun je niet aan. Je legt met trillende handen het wapen terug, en veeg een bezwete lok haar uit je gezicht. Dan loop je naar de tribune toe.
“Dubhe Dragonheart, District 8?”
Zeg je, en even ben je bang dat ze je niet hebben gehoord. Maar de Spelmakers vallen stil en draaien zich naar je toe. Even zijn ze stil, maar dan neemt een van hen het woord.
“Je kunt gaan.”
Zijn stem is zacht, maar toch zo koud dat iedere lettergreep messensteken zijn die zich in je maag boren. Was je zo slecht? Heb je nu iedere laatste kans die je had om te overleven weggegooid? De grond in geboord samen met die poppen? Je merkt dat je wangen rood worden, dus wend je je snel af en loopt de zaal uit.
Jij:
• Barst in huilen uit; nu ga je gegarandeerd, 100% zeker dood
• Blijft sterk; als je nu zwakte toont is alles verloren
Je ademhaling is te hoog, je hart slaat te hard en de laag zweet op je voorhoofd is te dik. Je keel is droog, en de spieren in je armen tintelen van de inspanning. Nog een onderwerp kun je niet aan. Je legt met trillende handen het wapen terug, en veeg een bezwete lok haar uit je gezicht. Dan loop je naar de tribune toe.
“Dubhe Dragonheart, District 8?”
Zeg je, en even ben je bang dat ze je niet hebben gehoord. Maar de Spelmakers vallen stil en draaien zich naar je toe. Even zijn ze stil, maar dan neemt een van hen het woord.
“Je kunt gaan.”
Zijn stem is zacht, maar toch zo koud dat iedere lettergreep messensteken zijn die zich in je maag boren. Was je zo slecht? Heb je nu iedere laatste kans die je had om te overleven weggegooid? De grond in geboord samen met die poppen? Je merkt dat je wangen rood worden, dus wend je je snel af en loopt de zaal uit.
Jij:
• Barst in huilen uit; nu ga je gegarandeerd, 100% zeker dood
• Blijft sterk; als je nu zwakte toont is alles verloren
WTlover zei op 20 maart 2014 - 17:46:
Heeeey!!! Hoe is het?
Veeeeeel te lang niet gesproken!
Ik weet dat ji OUAT ook leuk vind, dus ik dacht: laat ik deze link maar even delen
http://www.fanfic.nl/fiction/7649/tezs-life-in-storybrooke/?message=12#reacties
~XxX~
Heeeey!!! Hoe is het?
Veeeeeel te lang niet gesproken!
Ik weet dat ji OUAT ook leuk vind, dus ik dacht: laat ik deze link maar even delen
http://www.fanfic.nl/fiction/7649/tezs-life-in-storybrooke/?message=12#reacties
~XxX~
Chrissy zei op 17 maart 2014 - 20:08:
Je ogen scannen de zaal even, maar dan zie je ze. Glimmende wapens die aan een rek zijn gehangen, vijf in een prefecte rij naast elkaar. Vlijmscherpe messen van hard, dodelijk metaal die mensen in een zwaai kunnen doden. Jouw wapens. En je handen jeuken om ze vast te pakken.
Met een vaste tred loop je erheen en pakt het eerste mes. Hij ligt zwaar in je hand, maar je kunt dit. Absoluut.
Als je je omdraait naar de plastic poppen waar je op los moet gaan hameren, merk je meteen dat het stil is. De Spelmakers kijken. Je kunt je nu geen fouten meer permitteren.
Je grijpt het mes steviger vast, tilt hem op en gooit. Hij blijft trillend steken in het hoofd van de pop. Deze schuift de vloer in, en wordt vervangen door twee nieuwe. Zo gaat het door en door, terwijl je tussen de poppen door wervelt en ze allemaal stuk voor stuk fataal raakt. Dan zoemt de vloer en wordt vervolgens stil. Zweet loopt in straaltjes van je af, maar het is je gelukt.
Jij...
• loopt naar een ander onderwerp toe om ook daarin je skills te laten zien.
• verlaat de zaal
Je ogen scannen de zaal even, maar dan zie je ze. Glimmende wapens die aan een rek zijn gehangen, vijf in een prefecte rij naast elkaar. Vlijmscherpe messen van hard, dodelijk metaal die mensen in een zwaai kunnen doden. Jouw wapens. En je handen jeuken om ze vast te pakken.
Met een vaste tred loop je erheen en pakt het eerste mes. Hij ligt zwaar in je hand, maar je kunt dit. Absoluut.
Als je je omdraait naar de plastic poppen waar je op los moet gaan hameren, merk je meteen dat het stil is. De Spelmakers kijken. Je kunt je nu geen fouten meer permitteren.
Je grijpt het mes steviger vast, tilt hem op en gooit. Hij blijft trillend steken in het hoofd van de pop. Deze schuift de vloer in, en wordt vervangen door twee nieuwe. Zo gaat het door en door, terwijl je tussen de poppen door wervelt en ze allemaal stuk voor stuk fataal raakt. Dan zoemt de vloer en wordt vervolgens stil. Zweet loopt in straaltjes van je af, maar het is je gelukt.
Jij...
• loopt naar een ander onderwerp toe om ook daarin je skills te laten zien.
• verlaat de zaal
Een lach breekt door op je gezicht, en tranen wringen zich door je traanbuizen je ogen uit. Je begint te snikken, maar de lach gaat niet van je gezicht af. Je mentor en escorte feliciteren je, geven je een klopje op je schouder, en sturen je dan naar bed, alsof je een klein kind bent. Ze zien waarschijnlijk hoe uitgeput je bent. En, zoals je escort met glimlachje verkondigd, is het “morgen een grote, grote dag!”
De interviews. Je zonnige humeur verdwijnt in een recordtempo. Je was de interviews helemaal vergeten! Je hele leven hangt af van die vijf minuten op het podium. Oh god oh god oh GOD.
Je kruipt in bed, en valt, ondanks de zorgen voor morgen, meteen in slaap.
De volgende dag wordt je zo ongeveer je bed uit getrokken door je prep team, die je meteen schoonschrobben en god-weet-wat nog meer met je doen. Na uren en uren van make-up en lotions en pincetten, wordt je in een jurk gehesen. Je moet toegeven: hij is prachtig. Hij schittert en glinstert en lijkt als mist om je heen te golven. Maar je hart klopt te heftig, en je ademt te snel om daar over na te denken.
De ene na de andere tribuut loopt het podium op, en schittert. En dan ben jij.
Jij…
[Schijf zelf je interview!]