FanFic.nl

Pirates: The New Age.

~<{[2]}>~

"The Blue Fire lag rustig op de zee te schommelen. Iedereen lag te slapen. James lag samen met Romaine in haar hut te slapen. Julie lag vredig in bed. Jerah lag niet in zijn bed, hij lag languit op de rand van zijn schip. Hij dacht na over de afgelopen weken, er was veel gebeurd. Leuke dingen, maar ook minder leuke dingen. Nu was het zijn taak om de reis te plannen. Af-en-toe hoorde Jerah wat over het dek rollen, maar hij keek naar de sterren, heldere witte stipjes. Toch na een tijdje keek hij opzij. Hij zag een oude kaart over het dek rollen. Rustig wachtte Jerah tot de kaart zijn kant op kwam rollen. De kaart rolde langzaam, een kraai vloog rustig voorbij en regendruppels begonnen naar beneden te vallen. Snel pakte Jerah de kaart van oud perkament op en het begon harder te regenen. Jerah liep snel naar binnen. Rustig liep hij naar zijn kamer met de kaart in zijn hand. Hij deed zijn deur open. Zephyr, Jerah's kat, lag rustig te slapen op het bed. Zephyr had zich in het ruim verstopt toen ze de laatste keer aan hadden gelegd. En door de vloek konden ze niet meer aan land om Zephyr terug te brengen. Jerah ging naar een tafel, spreidde de kaart uit en keek met grote ogen. Sommige dingen leken te bewegen. Hij kneep met zijn ogen en keek weer, maar nog steeds leek het te bewegen.
"Wat krijgen we nou?" Zei hij langzaam tegen zichzelf. Hij rolde de kaart op en liep naar de deur greep het handvat vast en toen werd er geklopt. Langzaam draaide hij de deurkruk naar rechts en deed de deur een klein stukje open. Julie stond aan de andere kant.
"Hé Julie." Zei Jerah tegen haar.
"Hoi, wauw.. dat was snel." Zei ze en glimlachte en Jerah glimlachte terug.
"Ja, nou.. eigenlijk wilde ik net naar je toe gaan." Zei Jerah tegen haar.
"Oh, waarom dan?"
"Nou, ik heb een kaart gevonden op het dek, maar.. het lijkt te bewegen." Zei Jerah tegen Julie en ze schoot in de lach. Jerah hief een wenkbrauw.
"Sorry.. maar, bewegende kaarten?" Zei Julie en glimlachte.
"Aye, kom maar kijken dan! Tja, of het beweegt, of ik word gek." Zei Jerah tegen haar en hij liep terug naar het tafeltje
"Dan zal je wel gek worden." Zei Julie plagerig.
"Dankje, maar kijk." Zei Jerah en spreidde de kaart weer uit. Julie keek naar de kaart en haar ogen werden eventjes groot.
"Jerah, die dingen.. Die schepen bewegen." Zei ze en Jerah knikte.
"Dus ik ben niet gek.." Zei Jerah rustig.
"Jawel, kan je niet aan ontkomen."
"En wat bedoel je daarmee?"
"Nou, ik bedoel dat jij gek bent."
"Waarom ben ik dan gek?" Vroeg Jerah aan haar en lachte. Hij ging op het bed zitten en keek haar aan. Ondertussen voerde de schepen op de kaart rustig verder.
"Je weet wel dat je gek bent.. op iets."
"Rum! Heerlijk!" Zei Jerah en lachte.
"Juist, ik dacht aan iets anders."
"Wat dan?"
"Als jij nou ooit in je leven eens nadenkt." Zei Julie en rolde met haar ogen. Buiten begon het te stoppen met regenen.
"Wat bedoe.. Oh." Zei Jerah en hij begreep waar zij het over had.
"Precies. Maar waarom deed je dat?" Vroeg ze aan hem.

De regen was over en het leek op te klaren toen ineens een snelle flits de zee verlichtte. Julie keek op de kaart en zag wolkjes en bliksemschichten. Twee tellen na de flits klonk een scherpe knal. De knal dreunde door het hele schip en een fles rum viel van tafel.
"Niet de rum!" Riep Jerah.
"Rum.. Drank, natuurlijk." Zei Julie en draaide zich om.
"Julie wacht, sorry. Ik had dat nooit moeten doen. Het sloeg nergens op."
"Jerah.. Een zoen is niet niks." Zei ze en draaide eventjes weer terug.
"Aye, dat weet ik ook wel. Maar.." Jerah en hij stopte.
"Maar?" Vroeg Julie en het bleef stil.
"Ik weet echt niet hoe ik dit moet zeggen." Zei hij.
"Wat vertellen, je weet dat je altijd alles kan zeggen."
"Ik," Zei Jerah langzaam. "Ik hou van je."

In Romaine's kamer was alles rustig. Ze keek omhoog, naar de olielamp die zachtjes brandde in de stille nacht.
"Het is wel lang geleden hé?" Fluisterde James vanuit het niets. Lindsey draaide haar hoofd naar hem toe en glimlachte.
"Echt wel, weet jij nog hoelang?" Vroeg ze aan James.
"Ik dacht vier jaar, toch?"
"Ja ik was toen vijftien, jij zestien. Ik mis die tijd." Zei Romaine tegen James.
"Ik ook." Zei James zachtjes.
"Ik herinner me nog goed de dag dat je wegging. Op de havens.."
"van Port Royal. Heer Carber stuurde me op een missie. Met zijn zoon, Orlad."
"Wacht.. Orlad?" Vroeg Romaine aan hem.
"Ja, Orlad. Orlad Verlandters. Hoezo?" Vroeg James aan Romaine, die verward keek.
"Omdat, Orlad Verlandters.. Hier op het schip werkt. Hij is stuurman."
"Orlad is hier? Wauw, wat een kleine wereld."
"Aye, zeker weten." Zei ze en glimlachte.
“Dan moet ik hem morgen even spreken. Ik krijg nog geld van hem.”� Zei James rustig en samen lachte ze.

“Je wat?”� Vroeg Julie aan Jerah.
“Ik hou van je. Had je het dan niet door? Nooit aan gedacht?”� Vroeg Jerah.
“Nee, nou, ja, nee.”� Mompelde ze tegen hem.
“Ja?”�
“Aye, wel eens, maar ik dacht dat ik het verbeeldde.”� Zei ze. “Wat ben ik stom zeg.”�
“Nou, niet echt hoor. Je bent wel lief.”� Zei hij.
“Ja, logisch. Je houd van me, dan kan je me moeilijk niet lief vinden.”�
“Precies. Maar hou er maar over op.”� Zei Jerah.
“Waarom?”� Vroeg Julie aan hem.
“Omdat dit heel moeilijk is.”�
“Wat is zo moeilijk?”�
“Om hier over te praten.”� Zei hij en hij zette zijn handen in zijn haar.
“Waarom dan?”� Vroeg ze. Jerah keek haar even aan, en keek toen weer naar beneden.
“Omdat het nooit zal werken. Ik bedoel, ik ben de kapitein. ‘Je baas’ enzo. En jij houd natuurlijk niet van mij.”�
“Aye. Je heb gelijk. Ik zal er over ophouden.”� Zei Julie. “Maar waarom..”�
“Waarom wat?”� Vroeg Jerah.
“Waarom zoende je me dan?”� Vroeg Julie.

Reacties: