FanFic.nl

It's obvious I can't let you go.

Hoofdstuk een. {Youre my obsession}

Bill
Ik keek mijn kamer rond. Op het eerste gezicht lijkt het alsof er een vrouw hier woont. Maar niets is minder waar. Ze is weg, voor altijd weg. Haar parfum staat nog steeds in mijn kast. Vaak zit ik daar, piekerend. Aan haar parfum ruikend. De geur doet me denken aan haar hals en hoe mijn lippen daaroverheen streken. Maar de geur ruikt nog niet half zo goed als wanneer zij hem op had. In het kastje onder de wastafel staat haar aardbeien shampoo. Het doet me zo wanhopig erg denken aan het lange, dikke bruine haar. Hoe het voor haar ogen viel als ze lacht. Hoe ik de geur opsnoof als knuffelden. Maar zonder haar armen om mijn middel ruikt het gewoon naar aardbei. De zoete geur gaat verloren zonder haar. Niets is het zelfde zonder haar, want ik mis haar zo erg. Zo oneindig erg. Het voelt alsof elke stap door me heen brand. Zoveel nummers voor haar geschreven, zoveel tranen gehuild. Het zal niet lang meer duren en de bladen zullen vol staan met dat ik liefdesverdriet heb. Nu houden de meesten het op anorexia en enkelen op drugs verslaving. Maar mijn verslaving is zoveel erger. Ik ben verslaafd aan haar. Ik ben verslaafd aan die prachtig bruine ogen die zo mooi bij de mijne kleurden. Aan haar soepele manier van bewegen, de manier waarop ze lacht. Het meeste mis ik die volle lippen die ze zachtjes op de mijne drukte wanneer ze vertelde dat ze van me hield. Ik zie haar zo weer voor me. Ik kan het gevoel van haar lippen weer voor de geest halen, ook al zijn ze zo ver weg. Ik voel haar adem bijna in mijn oor, hoe ze de woorden ‘’ik hou van je’’ zachtjes naar me fluistert. Zelfs de manier waarop ze boos wordt mis ik. Want alles, alles is beter dan die leegte die ze achterliet. Alles is beter dan het verschrikkelijke, lege gevoel. Niets doet zoveel pijn. Ik verkies marteling boven dit. Ik vul de leegte op met herinneringen en spullen, maar het blijft pijn doen. Zo oneindig vaak herhaal ik gesprekken in mijn hoofd, zo lang zit ik foto’s te bekijken. Ik mis haar, ik mis haar zo oneindig erg. Ik zak in elkaar op mijn bed, waarin ik zo vaak met haar gelegen heb. Ik werd wakker met haar prachtige hoofd tegen mijn borst aan. Maar nu lig ik hier alleen, verscheurd. Ik voel de gloeiende tranen over mijn koude gezicht branden, langzaam afkoelend op mijn wang. En dan, als de hitte van de traan bijna voorbij is verlaat mij mijn gezicht op een wreed manier. Zonder waarschuwing druipt hij van je af. Meer tranen volgen, onmogelijk om tegen te houden. Ik weet dat ik nu een keuze moet maken. Je hebt een punt dat de zon gedoofd is en de maan vervaagd. Dat je zal moeten kiezen tussen leven dood. En op die smalle afgrond sta ik, niet wetend of ik wel de kracht heb om me vast te houden als ik val. Een val. Eigenlijk klinkt dat zo gek nog niet, een eeuwige val. Voor altijd de pijn weg terwijl je valt in het niets. Al je emoties voor altijd voorbij. Misschien wil ik wel niet van de rand afklimmen. Ik weet niet wat ik wil. Ik wil haar terug, maar dat is de onmogelijke weg. Het pad dat ik niet meer kan beklimmen. Ik heb het opgegeven nadat ik talloze nummers voor haar heb geschreven, oneindig veel mails heb gestuurd. Zo vaak belde ik haar en kreeg ik haar voicemail. Elke keer als die stem in mijn oor klonk stond de wereld stil, ondanks dat het automatisch wordt afgespeeld. En later was er niets meer, slechts kniestoon. Toen was er ook niets meer in mijn leven. Haar parfum, haar shampoo. Lege dingen om je aan vast te denken. Ik voel onder mijn kussen tot ik het koude ijzer voel. Een kettinkje met een hartje eraan. Bill staat er met diamantjes in. Ik had het voor haar laten maken. Voor ons. Maar sinds ze haar deel heeft meegenomen is het voorbij. Het is nu slechts een ijzeren hart, zonder warmte. Zonder gevoel. Met een afschuwelijke naam erin, afschuwelijk zoals ik ben. Want zonder haar ben ik verloren.

Reacties: