3 jan 2010 - 17:54

714

0

Proloog
Weet je hoe het voelt als je gilt in een leeg huis? Het klinkt naar wanhoop. Naar pijn. Het is verschrikkelijk als je echo’s naar je terug kaatsen. Je hoort je eigen gegil door de gaten van je ziel heen scheuren. De enige die je kreten van wanhoop hoort is jij zelf. Je gegil galmt door de leegte, de leegte die achter is gelaten. Alles is beter dan die leegte. Alles is beter dan het gekrijs om hulp dat door je hoofd galmen, alles is beter dan het besef dat jij het bent die het zo wanhopig uitschreeuwt. Je gegil sterft weg en er komt niemand om je grenzeloze pijn te verzachten. Niemand, niemand om je te troosten. Je bent opgesloten in je eigen hoofd, terwijl de schaduwen dreigend dichterbij komen. Tranen branden over je ijskoude huid terwijl het besef dat ze weg is bijna ondraaglijk wordt. Wat moet je doen als je hart erger beschadigd is dan gebroken? Als jou kreten om wanhoop een bevestiging zijn van een onheelbare pijn? Wat, wat als je diep van binnen weet dat er geen weg terug is. Iets wat gebroken is kan herstelt worden, als een wond die heelt. Soms blijven er littekens achter, maar zulk soort dingen heelt tijd. Wat nou als jou wonden onheelbaar zijn? Als ze zo oneindig diep zijn dat zelfs tijd er niet bij kan. Wat nou als het erger is dan gekneusd of gebroken? Wat nou als het onherroepelijk beschadigd is. Als iemand die een ongeluk heeft gehad en vervolgens onherroepelijk verlamd raakt. Je kan dan niet meer lopen .Je kan het niet opnieuw leren. Je been verlammen is zoveel erger dan je been breken. Een gebroken been doet even zeer, maar later groeit het bot weer aan elkaar en kun je weer lopen. Het wordt zoals vroeger. Wat nou als je ook niet opnieuw kan leren om van iemand te houden? Als zij, alleen zij de enige is die ook maar iets kan doen of kan helpen. De laatste hoop is verloren, ze komt niet meer terug. Je gilt het uit van de pijn die je verteerd, maar door het snerpende geluid door het lege huis snap je dat je alleen bent. Alleen met de echo’s van je verleden.