FanFic.nl

Lavendelblauw

1.1

Voorzichtig open ik mijn ogen op een kiertje, waarna ik me herinner dat ik een nieuwe kamer heb met nieuwe gordijnen. Net verhuisd; dat het zo heerlijk kon zijn!
Ik trek mezelf omhoog tot ik zit en kijk rond in het donker, op het licht van mijn lampje dat onder mijn bed staat na. Een glans van tevredenheid verschijnt op mijn gezicht. Nog nooit ben ik zo heerlijk wakker geworden. Ik pak mijn shirt die aan een spijl van mijn bed hangt en trek hem aan. Mijn sokken volgen. Ik sta op en trek het gordijn open; het daglicht siert de kamer.

Als ik mijn raam open heb gedaan en de computerknop heb gevonden, en ingedrukt heb, loop ik naar de badkamer om mijn gezicht te wassen. Ik draai voorzichtig de kraan open. Hard de kraan open draaien heb ik wel afgeleerd. Hoe boos mijn moeder daar om kon worden. Dat nooit meer.

Ik pak een nieuwe washand van de stapel in het kastje onder de gootsteen en houd het even onder de kraan. Daarna was ik mijn gezicht ermee. Ik voel de kou in mijn gezicht trekken. Het voelt heerlijk, en ik blijf even zo staan. Na een paar minuten schieten mijn ogen naar de tijd en ik bedenk me dat ik op moet schieten. Snel ren ik terug naar mijn kamer en bekijk mijn rooster. Ik stop mijn boeken voor de dag in mijn tas en ren terug naar de badkamer. Op naar de douche.
Als ik fris en fruitig beneden kom, met mijn tas om, zie ik dat heel het gezin al vertrokken is naar hun werk. Ik pak gauw een ontbijtkoek en prop hem in mijn mond. Snel trek ik nog mijn jas en schoenen aan en pak mijn fiets uit de schuur.

Het is ongeveer een half uurtje naar school fietsen. ’s Ochtends naar school fietsen is fijner dan met de auto, vind ik zelf. Je krijgt frisse lucht binnen en je bent er helemaal klaar voor als je op school aankomt. Dat zal niet elke tiener zeggen; denk ik zo.
Op school aangekomen zet ik mijn fiets in het rek. Ik zie Rosa ook al aankomen rijden. ‘Hoi Roos!’ roep ik opgewekt, ‘Ben je er ook weer?’
‘Present!’ Antwoord ze.
Giechelend lopen we naar ons gebouw. Ik pak van te voren mijn pasje al. Tegenwoordig gaat alles open en dicht met dat ding. De deuren, je kluisje, je moet jezelf er zelfs mee inloggen in elke les.

Ik zie al een paar klasgenootjes bij de voordeur staan te roken. Ik zeg gedag, maar loop gewoon verder, erg geïnteresseerd zijn ze toch nooit. Binnen is het een stuk warmer en ik rits gauw mijn vest open. Roos trekt me mee naar de stoelen die nog vrij zijn. Ik ga zitten en probeer te bedenken welke les ik ook al weer als eerste had. Niet dat ik me dat ooit hoef af te vragen - ik loop altijd met de klas mee.

De dag gaat snel, de uren vliegen voorbij en het is alweer de laatste les. De helft van de leerlingen zijn al naar huis vertrokken, maar hier en daar zijn er nog een paar. Achteruit gezakt op de stoelen zitten Roos en ik nog steeds in geur en kleur te vertellen wat we van het weekend gedaan hebben. Het gesprek verliest echter zijn weg en begint opnieuw maar dan over kinderen. We bespreken mooie namen, leuke babykledingzaken en ga zo maar door. Ik vertel dat ik later graag een tweeling wil. Dan ben je al helemaal nooit alleen!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.