FanFic.nl

LIEFDE EN BARRIÉRES HOOFDSTUKKEN 7 8 9 10 11

LIEFDE EN BARRIÉRES DEEL 8

8


Het was overdag, na schooltijd. De leerlingen waren naar huis en de school was leeg. Er was een vredige rust over het gebouw neergedaald en de lokalen konden weer bijkomen van de herrie en levendigheid van de afgelopen schooldag.
Johan Hult was thuis en zat in de achtertuin aan z’n brommer te prutsen. Hij draaide de bougie uit de cilinderkop om het onderdeel te controleren. Onderweg van school naar huis had de brommer wat vreemd gedaan en bijna thuis gekomen was de motor afgeslagen.
Zijn aandacht was gedeeltelijk bij de handelingen die hij momenteel deed, maar het grootste deel van zijn aandacht was bij Elin. Hij was verdrietig vanwege de mislukte contactpoging.
Met een doek wreef hij de bougie schoon en peuterde met zijn duimnagel aan het contactpuntje, waarna hij het onderdeel weer terugdraaide in de daarvoor bestemde opening in de cilinderkop. Diep in gedachten en meest automatisch handelend, drukte hij het bougiekapje weer terug op z’n plaats. Na deze actie keek hij een ogenblikje tevreden naar het nu weer complete geheel. Hij kwam overeind en trapte het pedaal krachtig naar beneden om de motor te starten, die tot zijn volle tevredenheid meteen begon te lopen.
Zo, die doet het gelukkig weer, dacht hij en was blij dat hij er verder geen aandacht meer aan hoefde te besteden.
Met het denken gericht op Elin liep hij naar binnen om in de keuken zijn met zwarte vegen bevlekte handen te wassen. Terwijl hij daarmee bezig was dwaalden zijn gedachten naar het jaarboek van de school, een gedachte die als een plotselinge ingeving, zo kenmerkend voor de menselijke geest, werd geboren uit de ondoorgrondelijke diepten van het schijnbare niets. Het was het jaarboek dat aan het einde van het vorige schooljaar aan alle leerlingen was uitgedeeld. Johan dacht aan de klassenfoto’s en speciaal aan de foto van klas 8A. Er begon zich een idee in zijn hoofd te vormen. Want als hij de groepsfoto van Elin’s klas had, kon hij haar beeltenis er uitknippen en had hij Elin voor altijd bij zich.
Dat idee stond hem wel aan en daardoor gemotiveerd liep hij in straffe pas in de richting van zijn slaapkamer.
Waar heb ik dat boek ook alweer gelaten, vroeg hij zich een beetje ongeduldig af; hij kon het zich niet meer herinneren.
Al nadenkende kwam hij de slaapkamer binnen en begon overal te zoeken, haalde de boel overhoop en keek in alle laden, hoeken en gaten.
Hij raakte wat geïrriteerd.
Verdomme, waar is dat ding nou!
Het duurde hem allemaal veel te lang en bedacht toen dat zijn broertje er ook één had. Het enthousiasme ontstaan uit zijn idee maakte hem steeds ongeduldiger, dus besloot hij naar zijn kamer te gaan om daar te zoeken, hopende die van hem sneller te vinden.
Dan ruil ik het later wel weer om wanneer ik die van mij terug heb gevonden, stelde hij zichzelf met deze rechtvaardiging gerust.
Rondloerende, of zijn broertje wel of niet in de buurt was, glipte hij zijn slaapkamer binnen. Speurend keek hij om zich heen en liep vervolgens naar een bureautje dat aan de andere zijde van de kamer tegen de muur stond. Daar ging hij door de knieën en zocht een ogenblik vluchtig in een open vakje dat uitnodigend vanonder het bureaublad naar hem toe scheen te lachen.
Niets. Helemaal niets.
Toen trok hij het kastdeurtje dat zich vlak daaronder bevond open.
Nee, daar ligt het ook niet.
Shit!
Dan maar aan de rechterkant het onderste laatje proberen.
En… jí¡, daar vond hij wat hij zocht. Even ging er een gevoel van triomf door zijn lichaam, dat snel overging in een gevoel van belofte: Elin!
Hij zag de uitvoering van zijn plannetje, dat leidde naar het zo bevredigende en begeerde resultaat, in gedachten al vaste vormen aannemen.
Terwijl hij opstond stopte hij het jaarboek vlug onder zijn sweatshirt, want hij hoorde geluiden en gepraat op de overloop. Toen ging de slaapkamerdeur open.
‘Wat doe jij in mijn kamer?’ vroeg het tien jaar oude knulletje met een verbaasd gezicht. Betrapt draaide Johan zich in de richting vanwaar het stemgeluid kwam en zag daar zijn broertje samen met zijn vriendje in de deuropening staan.
Geforceerd nonchalant en met een uitdrukking op het gezicht, zo van, je moet niet zo zeuren, zei hij, terwijl hij intussen naar de deur liep: ‘Ik was alleen aan het kijken of mijn schaatsen hier lagen.’
‘Waarom zouden ze in mijn kamer moeten liggen?’ vroeg het jongetje in opperste verbazing. Johan antwoordde niet. Hij gaf hem speels een duwtje en verliet zonder woorden de slaapkamer.
Wat moest hij verder hierover nog zeggen. Het argument dat hij gebruikt had klonk hem bij nader inzien ook niet echt logisch in de oren.
Vlug ging hij weer terug naar zijn eigen slaapkamer. Daar aangekomen ging hij op de rand van het bed zitten. Hij bekeek het jaarboek en bladerde het door totdat hij de foto van klas 8A had gevonden.
Geobsedeerd bleef hij enige tijd naar het gezicht van Elin staren, totdat hij zich er weer van kon losrukken. Haastig rommelde hij in een kastje, zoekend naar een schaar totdat hij er één gevonden had en begon toen Elin’s afbeelding uit de groepsfoto te knippen. Vervolgens werd het plaatje zorgvuldig tussen wat andere paperassen en het plastic venstertje dat voor een foto bestemd was, in de bruine al wat versleten portemonnee geschoven. Johan staarde enige tijd tevreden naar het resultaat en borg het kleinood op in de achterzak van zijn broek.

Op een andere plaats en in een ander huis, lag op bed ook een persoon naar de groepsfoto in het jaarboek te kijken. Het was Agnes en ze bevond zich weer opnieuw met Elin in sprookjesland. Ze fantaseerde dat ze Elin naast zich zag liggen, terwijl ze van dat wondermooie gezicht een engelachtige glimlach naar zich toe zag stralen.
En in de aanblik van die glimlach streelde ze zachtjes door de soepele, goudblonde haren die het liefelijke gezicht omlijstten, heel zachtjes en heel teder. Ze kreeg het er warm van. Heel haar lichaam begon te gloeien en vlinders vlogen door haar buik. Ze sidderde en de verliefdheidgevoelens wisten elk plekje binnen het verhitte lichaam te bereiken, tot in het kleinste donkere hoekje aan toe.
En zo zweefde Agnes tussen denkbeeldige, gelukstralende sterren, gevangen in een kunstmatige droomwereld ver weg van aardse realiteiten, samen met haar droomcreatie: “sprookjesprinses Elin”� en ze dacht: zo zou het moeten blijven. Zo is het fijn. Wat is het leven dan toch mooi!

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.