FanFic.nl

Black Hearts

♥~04

Ik zuchtte en keek de té chique tent nog eens rond. Mijn oog viel op een vaas, met prachtige witte rozen erin. Ik stond op en liep naar de vaas toe, de bloemen bestuderend. Ik had nog nooit zulke prachtige rozen gezien, zelfs niet in ons bos. Ik bedacht me net hoe lang we wel niet zouden kunnen eten als we rozen zouden ruilen zoals deze, toen een stem me deed opschrikken. ''O, lieve Azula..''
Ik draaide me om en twee armen namen me stevig in zijn greep. Ik snoof de geur op van steenkolen en wist meteen dat het mijn vader was. Hij was groot en sterk, net zoals alle andere mijnwerkers uit de Laag. Ik wist niet wat ik moest zeggen, maar voelde tranen over mijn wangen rollen, die op het te dure tapijt druppelden als koele ochtend regen. Mijn vader liet me los en keek me recht in mijn ogen aan. De pijn was duidelijk te zien in zijn groene ogen, die precies op de mijne leken. ''Lieve Azula, we weten hoe eng dit is. We weten hoe moeilijk het gaat worden, maar vergeet niet dat we je altijd zullen steunen, wat er ook gebeurd.'' Mijn vader keek me doordringend aan en ik opende mijn mond om wat te antwoorden, maar hij vervolgde: ''Je hebt William. Vergeet dat niet.'' Hij nam me weer in zijn sterke armen en even voelde ik me het kleine meisje van vijf, met knalrood haar dat in een hoge paardenstaart was gebonden, zittend bij haar vader op de rug en luisterend naar de spotgaaien die liedjes zongen in het bos. Het was een prachtige herinnering en ik besloot hem mee te dragen in de arena. Toen hij me losliet, drukte hij een kus op mijn voorhoofd en aaide me over mijn kruin.
''Tot over een tijdje'', fluisterde hij zacht en ik kon niets anders doen dan knikken en de tranen hun vrije loop geven. Hij draaide zich om en liep weg, zonder nog maar iets te zeggen. Mijn vader was geen man van woorden, maar dat was nooit erg geweest. Zijn ogen vertelden zijn verhaal en dat begrepen de mensen. Het was hoe dan ook prachtig en ik voelde genegenheid voor mijn vader. Ik draaide me weer om naar de witte rozen en voelde een steek door mijn hart gaan bij de gedachte aan de laatste personen die binnen zouden komen: Jessey en Jake. Mijn hartsvriendin uit de Laag, wat zou ik zonder haar moeten? En mijn grote, sterke broer die het altijd voor me op heeft genomen.. Hij kon niets doen tegen het feit dat ik was gekozen. Natuurlijk, je kon je als vrijwilliger aanbieden, maar is dat nou even jammer dat ik een meisje ben?
Ik schudde zelfbewust mijn hoofd. Het feit dat hij zich niet als vrijwilliger kon geven voor mij, was kalmerend. Of ik nou in de arena wordt gegooid of dat Jake in de arena wordt gegooid, het maakt niets uit. Jake heeft meer te bieden, natuurlijk hij is beresterk, maar mijn familie heeft hem nodig. Hij kan jagen als de beste. Ik dacht terug aan een prachtige dag in het bos met om ons heen de geur van dennennaalden en opkomende bloemen. We hadden urenlang gezocht naar wild, maar hadden helemaal niets gezien. Het enige wat we die middag hadden waren wat bessen en andere vruchten. We liepen het bos uit terug naar huis en net op de voet van het bos rende een volwassen hert. Hij rende keihard en kwam daarna met een doffe klap op de grond terecht. Jake had hem recht in het hart geraakt, het dier was pijnloos dood gegaan. Hoe belangrijk eten ook voor ons was, Jake dacht altijd aan het lijden van de dieren. Hij was naar het hert toegelopen en had een lied voor hem gezongen, wat na werd gedaan door de spotgaaien. Daarna hadden we het hert geruild voor brood en aardappelen. Zelf hielden we nog een flink stuk hert over, dat mijn moeder heerlijk had gekookt. Het was een feestmaal geweest, de aardappelen met brood en vlees en als toetje vruchtjes. Ook die herinnering sloeg ik op in het diepste kamertje van mijn hart, waar zelfs het Capitool niet bij kon komen. Dat was van mij en van mij alleen.

Het afscheid van Jake en Jessey was verschrikkelijk. We huilden niet. We waren niet boos. We zeiden amper iets. We zaten daar met zijn drieën op de bank voor de salontafel, te zitten en te hopen dat dit alles voorbij zou zijn zodra we onze ogen sloten. Ik wou dat ik zo ook naar huis mocht om op de televisie te kijken hoe alle tributen aangekleed werden. Ik moest van mijn familie verplicht naar de vechters in de arena kijken, hoewel ik het liever niet deed. Ik vond het verschrikkelijk om te zien hoe kinderen daar veranderen in monsters en werd doodsbang bij het idee dat ik in net zo'n monster moest veranderen.
''Hier, draag dit bij je'', zei Jake, waardoor ik en Jessey ineens weer tot leven kwamen. Ik zag de tranen in zijn ogen staan toen ik het speldje aanpakte. Ik keek er eens goed naar en tot mijn verbazing zag ik wat het was. Het was een speldje, compleet gehuld in glinsterend goud in de vorm van een klein hert. Het dier had beginnende geweien en stond op zijn achterpoten te steigeren in de lucht, net zoals een wilde hengst. Op zijn borst was een hart zichtbaar, zoals kinderen die tekenen. Het was niet realistisch, maar dat maakte het zo mooi. Nu zou het nog makkelijker voor me zijn om de herinnering aan het hert dat Jake had geschoten opnieuw te beleven als het moeilijk was en om hem bij me te dragen als een gigantisch wapen: liefde. ''Bedankt'', fluisterde ik en hij nam me in zijn armen. Na een innige omhelzing wendde ik me tot Jessey.
''Pas goed op hem, je weet hoe hij is. Doe geen dingen die ik ook niet zou doen..'' Mijn woorden bleven tussen ons inhangen, alsof Jessey weigerde ze in zich op te nemen. Ze staarde naar de salontafel en Jake gaf haar een klopje op haar rug. ''Zeg het haar maar'', zei hij op een serieuze en aanmoedigende toon. Aarzelend keek ze me aan en ik hield mijn adem in. Ik hoopte niet dat het wat ernstigs was, dat kon ik er nu echt niet bij hebben. ''Ik wist het..'', fluisterde ze zachtjes met een stem dat van een kind van acht had kunnen zijn, ook al was ze net zestien geworden, net zoals ik. Ik bleef haar aankijken, wachtend op een vervolg. Ik wist al bijna zeker wat ze ging zeggen, want ik had het ook geweten. We hadden beiden geweten dat ik werd uitgekozen als tribuut dit jaar, maar hadden niets gedaan. Niets gezegd. Gehoopt dat het onzin was. Ze moest zich dit niet kwalijk gaan nemen, ze had er sowieso niets aan kunnen doen. Hooguit had ik meer kunnen trainen, maar elke dag met mijn broer of mijn oom Gale op jacht was toch in ieder geval wat? Ik wist dat er kinderen bij zaten die helemaal niets konden, dus ik had wel wat voordeel. Wat als ik echt kon winnen..? Wat als ik en William echt konden winnen..
''Ik wist het ook'', fluisterde ik naar haar terug waarna ik haar in mijn armen nam. ''Ik blijf voor altijd bij je, hier.'' Jessey drukte haar drie middelste vingers op de plek van mijn hart en ik keek haar met tranen in mijn ogen aan. Jake kuste zijn drie middelste vingers en legde die op die van Jessey. Zonder te aarzelen kuste ik de drie middelste vingers van mijn rechterhand en stak ze de lucht in. Met mijn vrije hand pakte ik hun handen en met zijn drieën hielden we het symbool voor District twaalf omhoog.
''Je gaat winnen'', zei Jessey.
''Je kunt dit, zus!'', zei Jake vastberaden.
''Voor District twaalf'', fluisterde ik.

En voor mijn dierbaren en liefsten, dacht ik er achteraan.
Ik zou niet doodgaan. Ik zou winnen. Samen met William.
Wij zouden winnen.

Reacties: